สาวน้อยยากไร้ข้าวก็ไม่มีจะกิน

อย่างที่ได้รับรู้ในความทรงจำตกค้างที่นางเข้าใจผิดไปเองว่า เป็นความฝัน ครอบครัวนี้ความเป็นอยู่ย่ำแย่ สะใภ้ถูกดูแลเหมือนเป็นคนใช้ในบ้าน ฉินหลิวซีเดินตามหลังผู้เป็นแม่ที่หอบตะกร้าสูงท่วมหัวออกไปยังแม่น้ำใกล้ ๆ 

ซึ่งจะบอกว่าใกล้ก็บอกได้ไม่เต็มปาก เพียงแต่มันเป็นแม่น้ำสายเดียวที่ใกล้ที่สุด และก็เดินจนปวดขา 

บิดาของเด็กหญิงตัวน้อยทำงานในที่นาของครอบครัว สองแม่ลูกดูแลเรื่องงานบ้านภายในและซักผ้าเป็นหลัก

ชิวย่าหนานเห็นบุตรสาวไม่พูดก็นึกแปลกใจอยู่ 

แต่เห็นหน้านางซูบซีดคิดว่าคงเหนื่อย จึงไม่ได้ถามอะไร

“ข้าขอตัวไปถ่ายหนักสักครู่นะเจ้าคะ”

มารดาพยักหน้าไม่ได้ซักไซ้อะไร ฉินหลิวซีจึงปลีกตัวเดินออกมาไกล ๆ ได้อย่างไม่ผิดสังเกต พ้นสายตามารดามาได้นางก็มองหาต้นอ่อนพันธุ์ไม้ต่อ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่บริเวณรอบ ๆ ก็ลองใช้พลังธาตุไม้ที่ติดตัวมาดู 

จากที่เคยทำให้ต้นกล้างอกใบออกมาได้ไม่กี่ใบ ทำให้รากไม้ขยับได้นิดหน่อย ตอนนี้แค่เพียงใส่พลังเข้าไปต้นอ่อนนั้นก็เติบโตขึ้นเป็นลำต้นในเวลาไม่กี่อึดใจ

ฉินหลิวซีกำลังจะฉีกยิ้มยินดี เสียงท้องนางก็ร้องประท้วงขึ้นมาขัดจังหวะ ใบหน้าเด็กหญิงแข็งค้าง นึกได้ว่าตนยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า

เอาเถอะ ถือเป็นโอกาสได้ลองลูกเล่นใหม่ที่ได้มาพอดี

ฉินหลิวซีเดินลึกเข้าไปในป่าอีกนิด จนกระทั่งพบม่านเถาวัลย์ของต้นอะไรสักอย่างที่นางไม่ทราบชื่อ 

แหวกเข้าไปด้านในที่ปกติมักจะเป็นหินชื้น ๆ ทั้งก้อน และมีตะไคร่ขึ้นจับหนา โชคดีมากที่นางพบโพรงตื้น ๆ พอให้ผู้หญิงตัวเล็กสักคนเข้าไปยืนอยู่ได้ ฉินหลิวซีไม่รอช้า 

นางสอดตัวเข้าไปหลังม่านไม้แล้วเปิดมิติของตนเพื่อเข้าไปเอาน้ำพุวิญญาณมาดื่ม

เรี่ยวแรงที่เคยหดหายเริ่มฟื้นคืนกลับมาอย่างช้า ๆ ความรู้สึกหิวจนแสบท้องทุเลาลงจนหายไปอย่างรวดเร็ว

“สรรพคุณล้ำเลิศ แต่อาจไม่ยั่งยืน”

เพื่อพิสูจน์ความสงสัยของตัวเองนางจึงลองใช้พลังธาตุอีกครั้ง เรี่ยวแรงหดหายไปเมื่อลองดื่มน้ำพุวิญญาณก็มีกำลังเหมือนเดิม เด็กหญิงทำเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมากระทั่งดื่มน้ำไปแล้วความหิวยังคงอยู่จึงค่อยหยุดมือ

จำนวนครั้งในการฟื้นฟูมีจำกัด หากไม่เติมพลังงานส่วนที่ขาดอยู่ก่อนแล้วเข้าไปทดแทน

เมื่อได้ข้อสรุปกับตัวเองหนึ่งขั้น ฉินหลิวซีก็กลับออกมาช่วยมารดาซักผ้า

เด็กหญิงน้อยมองมารดาแทบจ้อง ชิวย่าหนานรู้สึกถึงสายตาของลูก แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร แค่คิดเรื่องงานบ้านที่ต้องทำต่อไปก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว ไม่มีเวลาใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เลย

“ท่านแม่ เราต้องซักผ้าเช่นนี้ไปอีกนานเท่าไร”

“จนกว่าจะหมดเหมือนทุกที” ดวงตาผู้เป็นแม่ไร้แววสดใส มีแต่ความขลาดกลัวเด่นชัดอยู่ในนั้น

เด็กหญิงก้มหน้าก้มตาปล่อยให้เวลาเดินผ่านไป 

นางยังไม่รู้สถานการณ์ในบ้านแน่ชัด ด่วนตัดสินใจไปก็อาจผิดพลาดจึงรอคอยอย่างใจเย็น

สองแม่ลูกกลับถึงบ้าน เดินผ่านครัวด้านหลัง

ชิวย่าหนานก็วางตะกร้าผ้าไว้แล้วไปเปิดหม้อแกงดู พบว่าเหลือแต่น้ำซุปเปล่า ๆ สีหน้าผู้เป็นแม่ไม่เปลี่ยนแม้เจอเช่นนี้ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นได้ทุกวัน นั่นยิ่งทำให้ฉินหลิวซีรู้สึกขุ่นเคือง

หลังจากนำผ้าไปเก็บเรียบร้อยเด็กหญิงก็แอบนำน้ำในมิติที่แบ่งออกมาผสมน้ำใส่ชามให้ผู้เป็นแม่ดื่ม 

“อะไรหรือ?”

“แค่น้ำเปล่าดื่มแก้กระหายเจ้าค่ะ”

หลังส่งกระบอกน้ำให้มารดานางก็เดินเลี่ยงออกมานั่งหลบมุม จากสถานการณ์ที่ประเมินด้วยตาเปล่า หากนางไม่หาทางออกไปอยู่เอง คงได้ปวดหัวจนตายอีกรอบแน่ 

ไม่เครียดเพราะคนพวกนี้ก็เส้นเลือดในสมองแตก

ในความทรงจำของเจ้าของร่างคนเดิม ตระกูลฉินนอกจากครอบครัวของนางแล้วยังมีลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ ลูกพี่ลูกน้องของนางสองคน เป็นครอบครัวลูกรักคนโปรดของปู่กับย่า ลุงใหญ่มีนิสัยซื่อบื้อแต่ขยันทำงาน หัวอ่อนว่าง่ายจึงถูกภรรยาเป่าหูให้เชื่อฟัง

ฉินหลิวซีที่พึ่งมาใหม่ลงความเห็นกับตัวเองว่า 

คนประเภทนี้ควรอยู่ให้ห่าง

อาสามมีบุตรสาวหนึ่งคน ถูกใช้ให้ทำงานหนักพอ ๆ กับครอบครัวของฉินหลิวซี นิสัยเอาจริงเอาจังและเงียบขรึม เขาต่างกับลุงใหญ่ที่ไม่ฟังคำโน้มน้าวของภรรยา ภรรยา

อาสามมีนิสัยขี้ฟ้องประจบประแจงแม่สามี แต่กลับชอบต่อว่าเขาต่อหน้าคนอื่นให้อับอาย มักคลุกคลีอยู่กับสะใภ้ใหญ่อย่างท่านป้า

อาหญิงใหญ่และอาสี่เป็นฝาแฝดอายุสิบหกปี 

อาหญิงใหญ่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจเหมือนเป็นคุณหนูในบ้านซอมซ่อ เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน กำลังหาคู่แต่งงานที่เป็นคุณชายในเมือง 

อาสี่ที่กำลังจะสอบบัณฑิตมีนิสัยชอบดูถูกพี่น้องที่ไร้การศึกษา ฉลาดแกมโกง งานหนักไม่เคยทำงานเบาไม่เคยแตะ อ้างต้องอ่านหนังสือแต่สอบไม่เคยติด

ฉินหลิวซีวาดแผนภูมิต้นไม้ของคนบ้านนี้ในหัวแล้วก็ขมวดคิ้วไม่หยุด

นี่มันแหล่งรวมมลพิษทางชีวิตหรือไง!?

นางถอนหายใจในวันเดียวนี้มากกว่าสิบปีที่แล้วรวมกันตอนฝ่านรกซอมบี้เสียอีก

หญิงสาวในคราบเด็กหญิงอดคิดไม่ได้ว่าชีวิตของตนมันช่างบัดซบสิ้นดี ไม่ว่าจะครั้งก่อนหรือครั้งนี้ก็ไม่มีอะไรน่าพอใจ เรื่องดี ๆ ที่พอมีให้ชื่นใจอยู่บ้างก็คือเรื่องพลังของนางที่พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด หรือมันคือตัวช่วยในการให้นางสู้ชีวิตต่อไปกันแน่

ถ้าเป็นอย่างที่เดาสุ่มนั่นก็อยากจะบอกเลยว่า ขอบใจมากแต่คราวหลังไม่ต้อง จะอยากให้ข้าสู้ชีวิตซ้ำซ้อนอะไรขนาดนั้น! หา!?