บทนำ

วันปฐมนิเทศคณะศิลปศาสตร์

ในสวนหย่อมมหาวิทยาลัยเวลานี้มีรุ่นพี่หลายคณะมาคอยรับน้องกันอย่างเนืองแน่น เสียงเด็กวิศวะกลุ่มหนึ่งดังขึ้นให้โต๊ะข้าง ๆ ได้ยิน

“เฮ้ย มาเล่นเกมทายกัน”

“เหมือนเดิมใช่ไหม” หนุ่มหล่อสูงขาวท่าทางไฮโซคนหนึ่งถามขึ้นพลางมองไปที่เส้นแดงบนทางเข้ามหาลัย

เกมที่พวกเขากำลังพูดถึงเป็นเกมที่เด็กวิศวะนิยมเล่นกันเป็นประจำ คือการทายว่าน้องที่เดินผ่านเส้นแดงเข้ามาเรียนคณะอะไรบ้าง กฏิกาคือถ้าใครทายผิด ต้องไปจีบน้องคนนั้นให้ติด

เด็กวิศวะกลุ่มนี้ เรียกได้ว่าเป็นตัวท็อปของมหาลัย เพราะนอกจากแต่ละคนจะมีรูปร่างหน้าตาดีแล้ว ยังมีฐานะร่ำรวย เวลาที่พวกเขามารวมตัวกันจึงมักตกเป็นเป้าสายตาของนักศึกษาสาวจากทุกคณะ ถ้าจะพูดกันตามจริง พวกเขาไม่จำเป็นต้องไปตามจีบใคร เพราะทุกวันนี้มีผู้หญิงที่มาต่อคิวรอให้เด็กหนุ่มกลุ่มนี้สนใจมีจนนับไม่ถ้วน

“ตามึงแล้วไอ้ยุ พวกกูเล่นกันไปหมดแล้ว”

คนที่ถูกเรียกชื่อเงยหน้าจากมือถือในมือมามองเพื่อน ก่อนจะมองไปที่นักศึกษาสาวที่กำลังทยอยเดินเข้ามา เท่าที่มองผ่านตา เขายังไม่เห็นว่าจะมีน้องคนไหนถูกสเปกเลยสักคน

“ไม่เล่นได้ไหมวะ หน้าตาไม่เข้าเบ้าเลยสักคน” วายุส่ายหน้าบอกเพื่อนด้วยท่าทางเซ็ง ๆ ทว่าเพื่อน ๆ ไม่คิดจะปล่อยผ่านเขาไป

“สัส มึงอย่ามาหาข้ออ้าง เมื่อกี้กูโดนน้องตุ้ยนุ้ยไปแล้ว”

สานัสพูดแล้วทำท่าขนลุก ก่อนหน้านี้สานัสเล่นคนแรก แล้วทายผิด ต้องไปตามจีบน้องคณะบัญชีน้ำหนักกว่าร้อยกิโล เรื่องอะไรเขาจะยอมเป็นผู้ประสบภัยคนเดียว คิดได้ดังนั้นแล้ว สานัสที่กำลังมองไปที่เด็กผู้หญิงท่าทางเฉิ่มเชยก็ชี้ไปที่เด็กคนนั้น

“เอาคนนนี้ มึงทายมาเดี๋ยวนี้ ไอ้ยุ”

เพื่อนอีกสองคนหันไปมอง พอเห็นรุ่นน้องที่ว่าก็พากันหัวเราะ อย่างที่บอกเด็กหนุ่มกลุ่มนี้ตกอยู่ในสายตาผู้คน ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่การกระทำของพวกเขาจะไม่มีใครสนใจ เวลานี้ โต๊ะข้าง ๆ ที่คอยมองพวกเขาอยู่ต่างพากันหันไปมองรุ่นน้องคนนั้นเป็นตาเดียว

วายุมองไปที่เด็กคนนั้นด้วยสายตาดูแคลน พลางเบ้ปากตอบ “กูทายว่าคณะแพทย์”

“เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะมึง น้องเขาเดินข้ามเส้นมาแล้ว”

“เออ”

“ปันมึงตามไปถ่ายรูปมา”

จุดปฐมนิเทศของแต่ละคณะไม่ได้จัดที่เดียวกันย่อมไม่ใช่เรื่องยากที่จะพิสูจน์ว่าน้องใหม่เรียนคณะอะไร เพราะแต่ละคนจะแยกไปปฐมนิเทศยังจุดของตนเอง

เด็กหนุ่มที่ชื่อปันรีบตามรุ่นน้องคนที่ว่าไป คนที่รอลุ้นไม่ได้มีแค่โต๊ะของวายุ แม้แต่สาว ๆ โต๊ะข้าง ๆ ยังพลอยรอลุ้นไปด้วย เพราะวายุคือหนุ่มฮ็อตที่สุดในมหาลัย พวกเธอต้องให้ความสนใจเป็นธรรมดา

ร่างเล็กของลิตาหญิงสาวที่มีอายุเพิ่งเข้าสิบแปดปีมาหมาด ๆ กำลังสาวเท้าเดินอยู่บริเวณขอบริมฟุตบาทมหาลัยเอกชนชื่อดัง ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่เธอเลือกเข้าเรียนต่อในระดับปริญญาตรี

หญิงสาวเดินไปหยุดที่หน้าตึกคณะศิลปศาตร์สายตาเบิกกว้างไปรอบ ๆ บริเวณชั้นล่างใต้ตึกคณะ โต๊ะไม้ที่ถูกจัดวางเรียงตรงมุมเสาเพื่อให้น้องนักศึกษาใหม่มาลงชื่อเข้ารับรายงานตัว

“เชี่ยยย!!” วายุอุทานออกมาเสียงดังพลางถลึงตาโต

“คณะศิลปศาสตร์!!”

“ฮ่ะๆ” เสียงหัวเราะสนุกสนานดังครืนขึ้นมาทันทีเขาพูดจบ หนุ่ม ๆ ในโต๊ะ บางคนผิวปาก บางคนตบมือชอบใจ “ไอ้วายุ คราวนี้ล่ะมึง ฮะๆ ไปจีบน้องเขาเลยมึง”

เวลานี้ปากของวายุยังหุบไม่ลง เสียงหยอกล้อของพวกเพื่อน ๆ ฟังแล้วบาดหู สายตาที่กำลังจับจ้องไปยังผู้หญิงแต่งตัวเฉิ่มเชยเริ่มจะดูเซ็ง ๆ

รุ่นน้องคนที่ว่าสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่ใส่แว่นตาหนาเตอะ มิหนำซ้ำมือข้างหนึ่งถืออมยิ้ม ท่าทางเหมือนเด็กปัญญาอ่อน ซึ่งแน่นอนว่าผู้หญิงแบบนี้ไม่เพียงจะไม่ใช่สเปก แต่วายุค่อนข้างไม่ชอบเลยก็ว่าได้ เจอแบบนี้เข้าไปไม่ให้เซ็งยังไงไหว

ซวยฉิบหาย

ขณะที่ลิตากำลังเดินอยู่บริเวณริมฟุตบาทหลังจากจบกิจกรรมปฐมนิเทศของคณะ ลิตาหยิบหูฟังไร้สายออกมาสวมใส่พร้อมกับกดเปิดเพลงที่คุ้นหู

แต่แล้วจังหวะที่ลิตากำลังเดินข้ามถนนเพื่อไปฝั่งตรงข้ามจู่ ๆ ก็มีบิ๊กไบค์คันหนึ่งขับมาด้วยความเร็ว ก่อนจะหักหลบไปเบียดฟุตบาท

โครม!!!

“ว้าย!” ลิตาตกใจสุดขีด หัวใจร่วงไปที่ตาตุ่ม พอตั้งสติได้ เธอรีบเดินเข้าไปหา ตั้งใจจะเข้าไปช่วยประคอง ทว่าร่างสูงกลับไม่รอให้เธอช่วยเหลือ ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

สองมือที่มีรอยถลอกถอดหมวกกันน๊อคเต็มใบสีดำบนศีรษะออกแล้วตวัดตามองตัวต้นเหตุ

“ข้ามถนนประสาอะไรของเธอ!”

ตั้งแต่ขี่รถมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่วายุประสบอุบัติเหตุ มิหนำซ้ำ อุบัติเหตุที่ว่า ยังเกิดจากความเซ่อซ่าของใครบางคน ถ้าไม่หัวเสียคงแปลกเต็มที “ถ้ารถฉันเป็นอะไร ฉันเอาเธอตายแน่!”

น้ำเสียงดุดันของเขาทำให้ร่างบอบบางที่กำลังจะเข้าไปช่วยหยุดชะงัก ลิตาเป็นคนพูดไม่เก่ง อีกทั้งยังเป็นคนขี้กลัว พอโดนดุ เธอจึงเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายก็ตัดสินใจวิ่งหนี

“เฮ้ย!” วายุอุทานออกมาได้คำเดียว ร่างเล็กก็วิ่งหายเข้าไปในตึกแล้ว “แม่งวิ่งเร็วฉิบ! ขอโทษสักคำก็ไม่มี อย่าให้เจอนะมึง!”

ลิตาเป็นเด็กต่างจังหวัด มีพี่น้องสามคนลิตาเป็นลูกคนโต ฐานะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากนัก แต่ด้วยที่ว่าลิตาเป็นคนหัวดีเรียนเก่งจึงสอบติดเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังในกรุงเทพฯได้ ลิตาเช่าคอนโดที่ราคาถูกไม่แพงมากนัก ถึงอยู่ไกลจากมหาลัยหน่อยแต่ก็มีรถเมล์วิ่งผ่านไปถึงหน้ามหาลัยตลอดเธอจึงเลือกพักที่นี่

หลังจากปฐมนิเทศ มหาวิทยาลัยยังปิดต่อไปอีกสองวัน เช้าวันจันทร์ ลิตาแต่งตัวมามหาลัยแต่เช้า เพราะเธอมีเรียนตอนเก้าโมง