ตอนที่ 1 เปิดเทอม #1

เช้าวันจันทร์ อากาศตอนเช้าค่อนข้างมืดครึ้ม ลมพัดโชยเอากลิ่นอายฝนมาจากที่ห่างไกล คล้ายว่าที่อื่นฝนกำลังตก บรรยากาศเรียกได้ว่าค่อนข้างโรแมนติก

ทางเข้ามหาลัยเริ่มมีนักศึกษาทยอยกันเดินเข้ามา ถ้าเป็นพวกปีสองขึ้นไป ส่วนใหญ่จะมาด้วยรถส่วนตัว ลิตาคือหนึ่งในนั้น เด็กสาวที่ไม่มีจุดเด่น เธอเดินเข้ามาพร้อมคนอื่น ๆ และกลมกลืนไปกับฝูงชนโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ขณะที่เธอกำลังจะเดินไปที่ตึกของคณะ บังเอิญได้ยินนักศึกษาสาวหลายคนส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดราวกับว่าได้เจอดารา

“พี่วายุโคตรเท่เลยว่ะแก นาน ๆ จะเห็นพี่เขาขับ BMWเปิดประทุนมาเรียน”

“ทำไงเราจะได้มีวาสนาเป็นตุ๊กตาหน้ารถของพี่เขาบ้าง”

“ฝันไปก่อนเถอะ”

เสียงหัวเราะคิกคักของนักศึกษาหญิงกลุ่มใหญ่ ทำให้ลิตาต้องมองไปที่รถยนต์สีดำคันหรูที่เพิ่งจะเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวลงมา เธอก็ดึงสายตากลับ บ้านของลิตาไม่ใช่คนมีฐานะ เธอจึงมักหลีกเลี่ยงพวกลูกคนรวย เมื่อเห็นรถหรูราคาหลายล้าน เธอเลยไม่ให้ความสนใจ

สองเท้าหนักของวายุสาวเท้าเดินเข้ามาในกลุ่มของตัวเองที่นั่งอยู่โต๊ะหินอ่อนบริเวณข้างตึกวิศวะพร้อมกับสายตาของนักศึกษาหลายคนที่คอยจับจ้องมาที่เขา

เพราะเขาคือหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของมหาลัย ที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับการส่งออกอาหารแปรรูปหลายอย่าง และยังมีอสังหาริมทรัพย์ทั้งโครงการบ้านหรูและคอนโดใจกลางเมืองอีกมากมาย

“ไอ้วายุ บิ๊กไบค์มึงไปไหนวะ ทำไมถึงขับBMมา” เสียงปันถามวายุทันทีเมื่อเขาเดินมาถึง

“อยู่อู่เฮียโจ้” วายุตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“อยู่อู่? ทำไมถึงอยู่อู่วะ” สานัสเพื่อนในกลุ่มอีกคนเอ่ยถามต่อด้วยสีหน้าสงสัยอยากรู้

“เมื่อวันปฐมนิเทศ กูดันดวงซวยไปเจอยัยเด็กบ้าที่พวกมึงเล่นพนันกับกู จู่ ๆ แม่งเดินตัดหน้ารถกู ดีนะกูหักหลบทันเลยล้มนิดหน่อย”

“กูขับของกูมาดี ๆ”

“พูดแล้วก็หงุดหงิดวะ” วายุดันตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับควักซองบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อช็อปออกมา ก่อนจะเดินสาวเท้าไปสูบที่หลังตึกที่ประจำใจของเขา

“จะดูดอีกเหรอวะ จะถึงเวลาขึ้นห้องเรียนแล้วนะเว้ย” สานัสเอ่ยบอกกับวายุพร้อมกับมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง

“พวกมึงไปกันก่อนเลย กูไม่รีบ” วายุเอ่ยตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปอย่างไม่สนใจ เขาเป็นคนนิสัยแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ชอบวุ่นวายและรักพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองเป็นที่สุด

“จ้าพ่อคนไม่สนโลก เดี๋ยวแม่มึงก็โผ่มาไล่หรอก รีบตามมานะโว้ย” เสียงปันตะโกนขึ้นตามหลัง วายุไม่ตอบกลับอะไรได้แต่ยกนิ้วกลางขึ้นมาชูให้เพื่อนสนิทของตัวเอง

จากนั้นร่างสูงก็สาวเท้าเดินไปบริเวณหลังตึกคณะพร้อมกับซองบุหรี่ในมือ

อีกด้าน

ตึกคณะศิลปศาตร์

ที่หน้าตึกคณะตอนนี้เต็มไปด้วยนักศึกษาปีหนึ่งที่กำลังเดินขวักไขว่เพื่อเข้าเรียนในวิชาคาบแรกของวัน ลิตากวาดสายตามองไปรอบ ๆ คณะแล้วพลันนึกถึงเพื่อน ๆ ตอนที่เรียนสมัยมัธยมพวกเราเกาะกลุ่มกันแน่น ไปไหนไปกัน กินก็กินด้วยกัน พอมาตอนนี้ทุกคนต่างก็เติบโตแยกย้ายไปเรียนต่อตามสายที่ตัวเองชอบหรือเรียนตามที่พ่อแม่กำหนดไว้ บ้างก็ได้ไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนาเพราะฐานะทางบ้านร่ำรวย ส่วนตัวเราเองพ่อกับแม่ไม่ได้บังคับกะเกณฑ์อะไร เราเลยเลือกเรียนสายที่เราชอบ

ลิตาดึงสติกลับมาแล้วก็สาวเท้าเดินไปเรียนในวิชาคาบแรกของตัวเอง ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงเราก็เรียนคาบแรกเสร็จ

ลิตาหลุบมองนาฬิกาที่ข้อมือเล็กของตัวเอง

“มีเวลาเหลืออีกเกือบสามชั่วโมงกว่าจะเรียนคาบบ่าย”

คนตัวเล็กเดินสาวเท้าออกจากห้องเรียนหมายจะเดินอ้อมไปที่ทางหลังตึกคณะ ในตอนนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

กริ๊ง…กริ๊ง….

ลิตาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าผ้าสีขาวใบใหญ่ เขาหลุบมองดูปลายสายที่โทรเข้ามาก่อนจะกดรับสายนั้นทันที

“ลิตาเป็นไงบ้าง เพื่อนใหม่ที่คณะสู้เพื่อนเก่าสมัยมัธยมอย่างเราได้ปะ” ส้มโอเอ่ยถาม

“ไม่รู้สิ ยังไม่มีเพื่อนใหม่สักคนเลย”

“ถามจริง?”

“ตอบจริง ก็ไม่มีใครเข้ามาทัก ส่วนเราก็ไม่ได้ชอบเข้าไปทักใครก่อนด้วย” ลิตาเอ่ยตอบกับเพื่อนสนิทในสาย

“แล้วแบบนี้จะมีเพื่อนใหม่ได้ไง แกต้องเลิกนิสัยไม่กล้าเข้าสังคมแบบนี้ได้แล้ว ไม่งั้นแกจะไม่มีเพื่อนเลย จะใช้ชีวิตลำบากนะเว้ยขอบอก” ส้มโอเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง

“เออเลิกบ่นได้แล้ว บ่นยิ่งกว่าแม่ซะอีก เดี๋ยวต่อไปก็มีเพื่อนเองนั่นแหละ ถึงไม่มีเพื่อนเราเดินไปหาส้มโอที่คณะก็ได้ตึกคณะเราก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงละ”

ลิตาเอ่ยตอบกับส้มโอ ซึ่งส้มโอเรียนอยู่คณะบัญชี

“แล้วตอนนี้อยู่ไหน”

“เดินอยู่หลังตึกคณะ กำลังจะเดินไปโรงอาหาร มีเรียนอีกทีช่วงบ่าย”

“โอเค งั้นแค่นี้ก่อนนะลิตารุ่นพี่เรียกไปแล้ว แม่งดุฉิบหายเลย”

“โอเค ๆ ไว้ค่อยคุยกันใหม่”

หลังจากกดวางสายกับส้มโอเสร็จ คนตัวเล็กก็เดินผ่านมาถึงทางด้านหลังตึกคณะวิศวะเธอก็เหลือบมองไปเห็นร่างสูงใหญ่ของวายุกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่