บทที่ 8

หลังจากที่เขาถูกปล่อยออกมาแล้วก็ไม่ได้ไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลแต่กลับมาหาฉัน

ตอนนั้นฉันขอให้เสิ่นเยี่ยนเอาฉันกับเสี่ยวย่วนไปฝังที่ชายฝั่งเขาติดทะเล ไม่ต้องมีป้ายหลุมศพและก็ไม่ต้องทำสุสาน ปล่อยให้พวกเราค่อยๆ หายจมไปกับพื้นดินเอง

นานขนาดนี้แล้ว กระทั่งฉันยังจำไม่ได้ว่าฝังไว้ที่ไหนกันแน่แต่เจียงเฉิงกลับเพ้อฝันว่าจะหาพบ

“เนี่ยนเนี่ยน...ในใจเธอยังมีฉันอยู่ไหม?”

เขาร้องไห้จนเสียงสะอื้น “ถ้าในใจเธอยังมีฉัน เธอให้ฉันหาเธอให้พบจะได้ไหม? ฉันอยากให้คำอธิบายกับเธอ...”

แต่ฉันไม่อยากให้เขาให้คำอธิบายกับฉัน

คำอธิบายนี้มาช้าเกินไปแล้ว ฉันไม่แยแสแล้ว

เจียงเฉิงเดินวนอยู่บนภูเขาสามวัน

เหนื่อยจนไม่มีแรงกระทั่งจะยกเท้าขึ้น ได้แต่ใช้แขนลากตัวเองให้ปีนป่ายไปข้างหน้า

“ฉันรู้แล้ว...” เขานึกขึ้นมาได้ แววตาพลันสว่างวาบ “เธอจะต้องกำลังโทษฉันแน่! ฉันยังไม่ได้ล้างแค้นให้เธอกับเสี่ยวย่วน...”

“รอฉันนะๆ!”

เขาหาฉันไม่เจอแต่กลับหาเหอเซี่ยงเวยพบอย่างง่ายดาย

ยังไงผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลมีด ไปไหนก็ดึงดูดสายตาคน

หลังใช้มีดเดียวจัดการกับเหอเซี่ยงเวยแล้ว เจียงเฉิงก็เอามืดแทงเข้าไปในหัวใจของเขา

ว่ากันว่ากา