บทที่ 4

บัตรธนาคารทั้งหมดถูกเจียงเฉิงรูดไปจนเกลี้ยง เงินที่เหลือรวมกันไม่ถึงหนึ่งหมื่นบาท

“ไม่มีเงิน? เธอไปหาเสิ่นเยี่ยนสิ”

เขาพูดลอยๆ “อาการป่วยของเสี่ยวย่วนยื้อมาถึงตอนนี้ไม่ใช่เพราะเธอเหรอ? เธอเอายาอีกเม็ดมาให้ลูกสิ แบบนี้พริบตาลูกก็กระโดดโลดเต้นกลับบ้านได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“อิ่นเนี่ยน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน ฉันแค่ไล่ตามความฝันสมัยวัยรุ่น ในขณะที่เธอกลับรู้จักแต่จะใช้ชีวิตของลูกสาวมาข่มขู่ฉัน!”

เพิ่งพูดจบ ทางปลายสายมีเสียงปรบมือดังกระหึ่ม

พวกเขาเอ่ยชมเขาว่ามีความมุ่งมั่นกล้าหาญ กล้ามองข้ามสายตาผู้คม ไล่ตามความฝัน บอกว่าเขาคือฮีโร่ที่ช่วยเหลือเหอเซี่ยงเวย

น่าตลกสิ้นดี ผู้ชายที่ไม่สนความเป็นตายของภรรยาและลูกถึงกับเป็นฮีโร่ของผู้หญิงอีกคน!

ฉันไม่อยากฟังเสียงโห่ร้องที่แทบแก้วหูเลยกดตัดสายทิ้งไป

พวกเขาเหมือนฝูงปลิง เกาะบนตัวฉันกับลูกสาว ดูดเลือดพวกเราจนหมดก็กระโดดออกจากตัวพวกเราไปอย่างมีความสุข

ไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด

ฉันรวบรวมเงินถึงหนึ่งคืนเต็ม ร้องขอญาติมิตรไปจนทั่วกว่าจะฝืนรวบรวมเงินมาได้ห้าแสนบาท

ตอนไปจ่ายเงินนั้นหมอกลับบอกฉันว่าไม่ต้องแล้ว

เขาชี้ไปที่ห้องผ่าตัดด้านหลังฉัน

ไฟเขียวที่เขียนว่า “กำลังผ่าตัด” ดับลง ประตูห้องเปิดออก เสี่ยวย่วนของฉันถูกเข็นออกมา

เพียงแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่ผ่านมา

ผ้าขาวคลุมทับใบหน้าผอมซูบของเธอ

“แม่เจียงย่วนคะ พวกเราพยายามสุดความสามารถแล้วค่ะ” หมอพูดด้วยสีหน้าเศร้าโศก “น้องเจียงย่วนเองก็พยายามสุดความสามารถแล้วเหมือนกันค่ะ”

“โรคมะเร็งตับอ่อนร้ายแรงมาก เซลล์มะเร็งกระจายไปทั่วร่าง เมื่อคืนเธอเลือดออกภายในร่างกายขั้นรุนแรง ผมไม่รู้ว่าเธอฝืนมาจนถึงตอนนี้ได้ยังไง เธอแข็งแกร่งมาก”

หมอตบไหล่ฉันเป็นการปลอบใจ “ก่อนยาชาออกฤทธิ์ เธอบอกว่าเธอไม่เจ็บ ยังขอให้ผมบอกคุณว่าอย่าห่วงเธอเลย”

ฉันยื่นมือออกไปเกี่ยวนิ้วมือน้อยที่ห้อยลงข้างเตียงของลูกสาวด้วยอาการเหม่อลอย

เธอไม่ได้กุมนิ้วฉัน

เธอจากไปแล้วจริงๆ

ฉันยังจำได้ว่าตอนเสี่ยวย่วนคลอดออกมาเป็นก้อนกลมๆ ขนาดเล็ก ตอนนั้นฉันนอนอยู่บนเตียงคลอด หมดเรี่ยวแรงจนตาลาย ในขณะที่เธอสูดลมหายใจแรกเข้าไปหลังร้องไห้พอแล้วก็จับนิ้วฉันอย่างใคร่รู้

ลูกสาวฉันยังเด็กขนาดนั้น จากโลกนี้ไปตัวคนเดียวจะไม่รู้สึกหวาดกลัวได้ยังไง แต่เธอกลับปลอบฉัน ให้ฉันไม่ต้องเป็นห่วง

“แม่รู้ว่า...ลูกเป็นเด็กที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว”

ฉันจับมือเธอหลวมๆ น้ำตาไหลเหมือนสายฝน

เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัว อีกสองวันแม่ก็จะไปอยู่เป็นเพื่อนลูกแล้ว

“ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ”

หมอที่เห็นความเป็นตายมาจนเคยชินยังอดไม่ได้ที่จะสะเทือนใจ “บนโลกนี้ไม่มียาที่กู้ชีวิตคนได้ ต่อให้คุณเจ็บปวดแค่ไหนก็เรียกเจียงย่วนคืนมาไม่ได้”

จะไม่มีได้ไง

เขาแค่ไม่รู้ว่ายาเม็ดนั้นถูกพ่อแท้ๆ ของเสี่ยวย่วนเอาให้คนอื่นไปแล้ว

เมื่อนึกถึงว่าอีกสองวันฉันก็จะได้ไปเจอกับเสี่ยวย่วนแล้ว ฉันกลับผ่อนคลายลง

ลูกฉันเดินได้ไม่เร็ว ขอแค่ฉันวิ่งไล่ตามไปก็จะต้องตามเธอทันแน่

ขณะรอรับกระดูกที่ห้องเก็บศพ ฉันก็โทรศัพท์หาเจียงเฉิงอีกครั้ง ถ้าอิงจากระดับความเมาของเขาเมื่อวานแล้ว เป็นไปได้มากว่าตอนนี้ก็ยังไม่ตื่น

“อิ่นเนี่ยนเธอพอได้ยัง?”

ชิ เขาตื่นแล้ว

“ตอนนี้ฉันต้องจัดงานเปิดกล้องหนัง เธออย่ามากวนฉันได้ไหม?” เจียงเฉิงด่าฉันพลางพูดเสียงอ่อนกับอีกคนที่อยู่ฟากเดียวกับเขา

“เสี่ยวย่วนจากไปแล้ว” ฉันบอกเขาไปตามตรง

“เป็นไปไม่ได้”

เขาตอบกลับด้วยท่าทีเด็ดขาดยิ่งกว่า “ถ้าเธอจากไปแล้วจริงๆ เธอมีเหรอจะโทรศัพท์มาหาฉันด้วยอารมณ์สงบนิ่งแบบนี้? ฉันจะบอกเธอให้ฟังนะ เสี่ยวย่วนไม่ใช่เครื่องมือที่เธอไว้ใช้เรียกความเห็นใจ ถ้าเธอยังกล้าสาปแช่งลูกให้ตาย ฉันจะหย่ากับเธอทันที!”