บทที่ 3

“แม่ มีคนรังแกแม่เหรอคะ?”

เสี่ยวย่วนกะพริบตา ปลายนิ้วที่ผอมแห้งแตะฝ่ามือของฉัน ฉันแทบจะไม่รู้สึกถึงน้ำหนักนิ้วของเธอ

“จะเป็นไปได้ยังไง...อย่าคิดเพ้อเจ้อสิจ๊ะ...”

ฉันสะกดกลั้นความอดสู ลูบหน้าผากเธอเบาๆ

ผมที่ก่อนหน้านี้ถูกโกนทิ้งมีเส้นผมออกมาแล้ว เป็นปลายแหลมๆ ลูบแล้วเหมือนหมาน้อยขนแข็ง

ฉันยังจำได้ว่าตอนโน้มน้าวเธอโกนผม ฉันหลอกลูกสาวว่าหลังโกนผมแล้วจะมีผมสวยที่ทั้งดำและเงางามงอกออกมาใหม่

น่าเสียดายที่ฉันรอไม่ถึงแล้ว

“แต่พี่พยาบาลบอกว่า...” เสี่ยวย่วนหลุบตาลง “ฉันเป็นลูกของหญิงมือที่สาม”

เธอยังเล็ก ไม่รู้ว่าอะไรคือ “มือที่สาม”

แต่เธอรับรู้ได้ถึงเจตนาร้ายที่คนอื่นตั้งใจแสดงออกมา

พยาบาลที่เมื่อก่อนอ่อนโยนกับเธอขนาดนั้น ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนไป เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร ได้แต่คาดเดาว่าบางทีอาจจะมีคนรังแกฉัน

“ไม่มีอะไร พวกเรานอนสักตื่นก็จะดีเองนะจ๊ะ”

ฉันกล่อมเธอเสียงเบา เสียงแหบพร่าจนร้องเพลงกล่อมเด็กไม่ได้แล้ว

เสี่ยวย่วนของฉันว่านอนสอนง่ายมาโดยตลอด ตอนฉันบอกให้นอน เธอก็ห่มผ้าด้วยตนเอง ตั้งใจปิดตาลง

แต่เธอในวันนี้กลับไม่เชื่อฟังเลย

ไม่เพียงไม่ปิดตา ยังกระอักเลือดคำโตออกมาอีกหลายคำ

เครื่องส่งสัญญาณฉุกเฉินในห้องร้องดังสนั่น

ฉันตกใจจนอึ้งงัน ตอนถูกลากออกจากห้องผู้ป่วยนั้น ปลายนิ้วก็สั่นอยู่ตลอด สองขาอ่อนยวบจนยืนไม่ขึ้น

“แม่เจียงย่วน เงินสำรองที่พวกคุณชำระมาถูกใช้หมดแล้วค่ะ”

พยาบาลยื่นเครื่องรูดบัตรมาให้ฉัน “ค่ารักษาฉุกเฉินบวกค่า ICU ที่จะต้องดำเนินการหลังจากนี้จำเป็นต้องใช้เงินห้าแสนบาทค่ะ”

ฉันรูดบัตรมือสั่น ตัวอักษร “เงินคงเหลือไม่เพียงพอ” เหมือนหมัดหนักที่ต่อยมาใส่ฉัน

ทั้งๆ ที่ในบัตรนี้มีเงินอยู่สองล้านห้าแสนบาท!

ขณะที่ฉันกำลังตรวจสอบว่ามีคนขโมยบัตรไปรูดไหมนั้น ข่าวที่เด้งขึ้นมาก็ให้คำตอบกับฉัน

ในภาพนั้น เจียงเฉิงกับเหอเซี่ยงเวยอิงแอบกันอย่างหวานชื่น ชายมากสามารถกับหญิงงามชวนให้คนอิจฉา นักข่าวเขียนพาดข่าวเรื่องที่เขารักเธออย่างสุดซึ้ง

ที่แท้หนทางการเป็นนักแสดงของเหอเซี่ยงเวยนั้นไม่ราบรื่น ไม่มีใครยินดีมอบบทบาทให้เธอแสดง ถ้าจะพูดถึงหน้าตาของเธอ ความจริงก็เป็นได้แค่ตัวประกอบเท่านั้น

เจียงเฉิงอาละวาดหน้าแดงก่ำเพื่อสาวงาม ทุ่มเงินสามร้อยล้านบาท สละทรัพย์สินทั้งหมดที่มีในการสร้างหนังเรื่องหนึ่งให้กับเธอ

พวกชาวเน็ตต่างก็ประทับใจ ในส่วนของความคิดเห็นก็พากันอวยพรให้เหอเซี่ยงเวยมีอนาคตที่สดใสในอาชีพดารา และอิจฉาที่มีคนยินดีทุ่มเทเพื่อความฝันของเธอ

เป็นความรักที่สวยงามจริงๆ

ขณะที่ลูกสาวป่วยหนัก เจียงเฉิงยังมีแก่ใจไปหาผู้กำกับ จ้างทีมงานให้เหอเซี่ยงเวย กระทั่งเงินหมุนของบริษัทก็ทุ่มเทไปลงทุนให้กับเธอจนหมด

เขาถึงขั้นลืมไปแล้วว่าในโรงพยาบาลยังมีลูกสาวแท้ๆ ที่ยังจำเป็นต้องใช้เงินต่อชีวิตอยู่คนหนึ่ง

ฉันจำต้องสงบสติอารมณ์ ขอยืมเงินพลางโทรศัพท์หาเจียงเฉิง

ในที่สุด หนึ่งชั่วโมงถัดมาก็โทรศัพท์ติดแล้ว

ทางปลายสาย เสียงหัวเราะของเหอเซี่ยงเวยดังใสเหมือนระฆังเงิน

“คิดจะสั่งสอนฉันเพราะเรื่องเงิน?”

เจียงเฉิงเหมือนจะรู้ดีว่าฉันคิดจะพูดอะไร เขาพูดอย่างไม่สนใจ “เธอไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น ฝีมือการแสดงของเวยเวยดีขนาดนั้น บวกกับบทที่ฉันตั้งใจเขียนให้เธอ เธอจะต้องดังแน่!”

“ลงทุนไปสามร้อยล้านบาท ได้หลายพันล้านกลับมา ถ้าเธออิจฉาขนาดนั้น เธอไม่สู้ขอให้เสิ่นเยี่ยนมาช่วยลงทุนถ่ายหนังให้เธอสักเรื่อง ถึงตอนนั้นดูว่าผู้ชมจะสนับสนุนใคร!”

แม้เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงเมามายฟังไม่ได้ศัพท์ แต่มันก็ยังไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นของเขาได้

เขาพล่ามโอ้อวดว่าบทที่เขาเขียนดีเลิศขนาดไหน ใบหน้าของเหอเซี่ยงเวยงดงามขนาดไหน ฝีมือการแสดงดีจนสามารถทำให้ผู้กำกับดังระดับโลกต้องตะลึงได้

“พอได้แล้ว!”

ฉันพูดขัดเขาอย่างหมดความอดทน “นายรู้ไหมว่าเสี่ยวย่วนเข้ารักษาฉุกเฉินต้องใช้เงินสองล้านห้าพันบาท? พวกเราไม่มีเงินแล้ว! เธอใกล้จะตายแล้ว!”