บทที่ 2

ถ้ายังมีอายุขัย ฉันก็ไม่ลังเลที่จะแลกกับยาอีกเม็ดเลย

น่าเสียดายที่ฉันเหลืออายุขัยเพียงสี่วัน กระทั่งสิ่งของราคาถูกที่สุดที่ระบบมี ฉันยังแลกไม่ได้ด้วยซ้ำ

แรงของเจียงเฉิงเยอะมาก ตอนนี้ฉันที่ตกอยู่ในมือของเขาไม่สามารถหายใจได้เลย ภาพเบื้องหน้าค่อยๆ จมดิ่งสู่ความมืด

ตอนฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว

“เธอเสแสร้งใช่ไหม?”

เจียงเฉิงที่ทำฉันเป็นลมมองอย่างหยามเหยียด “เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบหกปี ไม่ใช่แปดสิบหกสักหน่อย”

ฉันขี้เกียจจะถกเถียงกับเขาแล้ว

ฉันในตอนนี้ กระทั่งแรงที่จะคว้ามีดไปกรีดห้าเหอเซี่ยงเวยยังไม่มีด้วยซ้ำ

“ฉันจะไปดูเสี่ยวย่วน”

ฉันพยายามลุกขึ้นแต่ยังยืนได้ไม่มั่นคงก็ถูกเจียงเฉิงผลักกลับมา

“เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว”

เขาเหลือบมองฉันทีหนึ่ง “ก่อนที่เธอจะเอายามา ฉันไม่มีทางให้เธอได้เจอกับลูก ลูกเองก็ไม่ต้องการแม่ที่ไร้ความรับผิดชอบแบบนี้”

ในมุมมองของเขา การที่ตอนนี้ลูกสาวยังทรมานด้วยโรคภัยเป็นความผิดของฉันทั้งสิ้น

เป็นฉันที่ไม่ยอม “ลดตัว” ไปขอยาจากเสิ่นเยี่ยน

สำหรับเรื่องที่เขาเอายาให้เหอเซี่ยงเวยนั้นเป็นการสานต่อความฝันที่เขายึดมั่น พวกเราสองแม่ลูกสมควรจะหลีกทางให้เขาอยู่แล้ว

ฉันเพิ่งรับรู้ถึงความเห็นแก่ตัวที่ฝังลึกอยู่ในตัวเขา น่าเสียดายรู้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว

“ยามีแค่เม็ดเดียว” ฉันฝืนความเจ็บปวดของปอดขณะอธิบายออกไป

แค่เพียงหายใจ หลอดลมกับปอดก็ทรมานเหมือนถูกไฟแผดเผา ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตอนชีวิตมาถึงช่วงสุดท้ายจะทุกข์ทรมานแบบนี้

“เป็นไปไม่ได้”

เจียงฉือจิ่งมองใบหน้าฉันด้วยคมแววตาดุจคมตะขอ

เมื่อก่อน เขาแค่มองสีหน้าของฉันก็รู้ว่าฉันไม่สบายตรงไหน จะรีบร้อนมาดูแลเอายาให้ฉัน

แต่ตอนนี้กระทั่งว่าฉันจะตายแล้วเขายังมองไม่ออก

“เสิ่นเยี่ยนนอนกับเธอแค่ครั้งเดียวก็รังเกียจเธอแล้ว?”

เขาพูดเหน็บแนม “อย่างว่า ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงที่เคยมีลูกมาก่อน ข้างล่างหลวมพอควร ไม่สู้กินยาสักเม็ดให้มันกระชับก่อนเป็นไง”

ที่แท้ในสายตาของเขา ฉันไม่มีคุณค่าอะไรเลย

ตอนฉันทะเลาะกับเจียงเฉิงนั้นก็ถูกคนแอบถ่ายภาพไป

หลังจากที่คลิปถูกโพสต์ลงอินเทอร์เน็ตแล้วก็เกิดกระแสรุนแรงขึ้น

พอเกี่ยวพันถึงเสิ่นเยี่ยน พวกแฟนคลับของเขาก็โมโหเป็นพิเศษ แทบจะอยากไล่ตามสายอินเทอร์เน็ตมาถลกหนังฉัน

เขาหน้าตาดี มีทรัพย์สินหลายร้อยพันล้าน เป็นตัวอย่างของสามคำที่ว่า “สูงหล่อรวย”

ในขณะที่ฉันเป็น “คุณป้ามีสามี” ที่แต่งงานมีลูกแล้ว กระทั่งคิดเพ้อฝันอะไรเกี่ยวกับเสิ่นเยี่ยนก็ถือว่ามีความผิดแล้ว

พอเห็นคลิปนั้นฉันถึงได้รู้ว่าตัวเองชราวัยเร็วมาก

ทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านมาสามวัน ผิวหนังกลับเหี่ยวย่นเหมือนอายุห้าสิบปี กระทั่งจอนผมยังขาวไปวงหนึ่ง

เพราะว่าฉันทั้งแก่ทั้งอัปลักษณ์ พวกชาวเน็ตเรียกฉันว่า “ป้ามือที่สาม” และพากันสาปแช่งคนที่คบชู้ไร้ยางอายแบบฉันให้ไม่ได้ตายดี

ฉันไม่รู้ว่ายังไงถึงจะเรียกว่าไม่ได้ตายดี

ความจริงตอนนี้ฉันเจ็บปวดมากแล้ว การตายสำหรับฉันถือเป็นการปลดปล่อยอย่างแท้จริง

เพื่อสนิทเป็นห่วงฉัน ถามฉันว่าจะจัดการอะไรไหม

เธอมีเส้นสายลู่ทาง ขอแค่ให้เงินก็ช่วยฉันลบเนื้อหาข่าวเสียออกไปได้

ฉันส่ายศีรษะ บอกว่าช่างเถอะ

สำหรับคนที่อายุขัยเหลือเพียงสามวัน การด่าทอทั้งหลายล้วนไร้ความหมาย กระทั่งตายฉันยังไม่กลัว ยังกลัวพวกเขาตำหนิอีกเหรอ

ยังต้องเอาเงินที่เหลืออยู่เก็บไว้รักษาอาการป่วยของเสี่ยวย่วนให้หายดี

หลายปีมานี้ฉันช่วยเจียงเฉิงทำงาน ทรัพย์สินสะสมมาได้หลายสิบล้าน แต่เดิมคิดว่าสามารถมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย รอจนเสี่ยวย่วนล้มป่วยแล้วถึงได้รู้ว่าเงินพวกนี้ไม่เพียงพอ

เงิน ถึงจะเป็นพื้นฐานในการมีชีวิตอยู่ต่อของเธอ

“แม่เจียงย่วน คุณอยู่ไหมคะ?”

ตอนฉันหลบไปอ้วกเป็นเลือดในห้องน้ำ พยาบาลก็มาหาฉัน

“น้องเจียงย่วนบอกอยากเจอพ่อกับแม่ รีบไปเถอะค่ะ”

ยังไม่ทันได้มีความสุข ฉันก็ฟังความนัยของเธอออก

พอไปถึงห้องพักผู้ป่วยแล้ว ลูกสาวก็นอนโดดเดี่ยวอยู่บนเตียง

เจียงเฉิงที่เดิมควรอยู่ดูแลเธอได้หายตัวไปแล้ว

เขาไม่ให้ฉันเจอลูกสาวแต่เขาไม่ได้เก็บลูกสาวมาใส่ใจเลยสักนิด!