บทที่ 1

เพื่อรักษาโรคมะเร็งตับอ่อนของลูกสาว ฉันจึงใช้อายุขัยที่เหลือแลกยารักษากับระบบ

สามีฉันทำมาว่าฉันเสียสติ แต่แล้วเขากลับแอบเอายานี้ไปมอบให้ผู้หญิงในดวงใจของเขาเพื่อรักษารอยแผลเป็นบนหน้าของเธอ

ขณะที่ฉันกำลังสิ้นหวังเสียสติอยู่นั้น เขายังมีหน้ามาอธิบายว่า

“เวยเวยมีความฝันอยากเป็นนักแสดง เธออายุยี่สิบสี่ปีแล้ว รอไม่ไหวแล้ว”

“อีกอย่างยานี้เธอไม่ได้เอาตัวเข้าแลกมาเหรอ? ไม่งั้นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่แต่บ้านอย่างเธอจะไปเอายาดีอย่างนี้มาได้ยังไง ถ้าคิดอยากช่วยลูกสาวก็ไปขายตัวอีกครั้ง จะทำให้เธอตายเชียวเหรอ?”

แต่ว่า ฉันไม่มีชีวิตจะไปแลกยาอีกเม็ดแล้วจริงๆ

...

หลังแลกเปลี่ยนกันเสร็จแล้ว ระบบให้เวลาฉันจัดการเรื่องต่างๆ แค่เจ็ดวันเท่านั้น

วันแรก ฉันกับเจียงเฉิงตบตีกันเพราะฉันพยายามบังคับให้เขาคืนยากลับมาด้วยสภาพสมบูรณ์

วันที่สอง ฉันได้แต่ร้องไห้จนเป็นลมนอกห้องพักผู้ป่วยของลูกสาว แค้นตัวเองที่เชื่อใจเจียงเฉิงมากเกินไปจนทำลายโอกาสสุดท้ายในการรอดชีวิตของลูกสาวเองกับมือ

วันนี้เป็นวันที่สาม ฉันตระหนักได้แล้วว่าฉันกำลังจะตายจริงๆ แล้วจึงสงบสติอารมณ์และจัดการเรื่องต่างๆ หลังสิ้นใจ

ตอนเจียงเฉิงจูงมือคนรักมาหาฉัน ฉันสะกดกลั้นความเจ็บปวดขณะพิมพ์พินัยกรรมทีละตัวๆ

เจ้าระบบที่สมควรตายก็ไม่เคยเตือนฉันเลยว่าตอนเอาอายุขัยไปนั้น อวัยวะในร่างกายก็จะเสื่อมถอยตามไปด้วย แค่พิมพ์ตัวอักษร ปลายนิ้วก็เจ็บเหมือนถูกเข็มแทง

“มาพอดีเลย”

ฉันตั้งใจมองข้ามมือที่สอดประสานกุมกันของคนทั้งสอง ยื่นโน๊ตบุ๊คไปให้เจียงเฉิง “ฉันคุยกับทนายแล้ว นายดูสิว่ามีอะไรอยากจะเสริมไหม?”

“อาศัยที่ตอนนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ ไม่งั้นถ้าผ่านไปแล้วจะแก้อะไรไม่ได้อีก”

“อิ่นเนี่ยน เธอยังคิดจะทำหน้าไม่พอใจไปถึงเมื่อไหร่?”

พอเห็นคำว่า “พินัยกรรม” แล้ว ขมับของเจียงเฉิงก็มีเส้นเลือดปูดขึ้น “แค่ยาเม็ดเดียวเอง เอาความตายมาขู่ฉันสนุกมากใช่ไหม?”

สามวันแล้ว เขาก็ยังคิดว่าฉันกำลังหลอกเขาอยู่

เชื่อมั่นว่าการแลกเปลี่ยนกับระบบนั้นคือคำโกหกเพื่อปกปิดความจริงที่ฉัน “นอนกับ” เสิ่นเยี่ยนซึ่งเป็นรักแรกของฉัน

ในมุมมองของเจียงเฉิง ยาที่สามารถทำให้คนรอดจากความตายได้มีแต่คนที่มียศศักดิ์อำนาจถึงจะมีในครอบครอง และคนมียศอำนาจที่สุดที่ฉันข้องเกี่ยวได้ก็มีแต่เสิ่นเยี่ยน

เป็นฉันที่ผิดต่อเขาก่อน

การเอายาไปให้เหอเซี่ยงเวยรักษาใบหน้าเป็นแค่ “บทลงโทษ” แรกที่เขามอบให้กับฉัน

ถ้าฉันไม่ยอมก้มหน้ารับผิด เขาก็จะหยามเกียรติฉันเพิ่มเป็นทวีคูณ

การพาเหอเซี่ยงเวยที่สวยหยดย้อยมาให้ฉันเห็น คิดว่าก็คงมีเจตนานี้เหมือนกัน

แต่เดิมเธอยังมีรอยแผลลักษณะเส้นโค้งงออยู่ที่ข้างใบหน้า ตอนนี้หายสนิทแล้ว ผิวขาวเนียนเต่งตึง ใบหน้าผ่องใส กระทั่งรูปร่างก็ยังมีเว้าโค้งให้เห็น

ในขณะที่ลูกสาวของฉันเจียงย่วนนั้นผอมแห้งผิวอมเหลืองเพราะรับการรักษามาเป็นเวลานาน ร่างกายซูบผอมถึงขั้นเหลือเพียงหนังชั้นบางหุ้มกระดูกไว้ ขอเพียงออกแรงก็สามารถทำร่างเธอแหลกสลายได้เลย

บางทีอาจจะเพราะสัมผัสได้ถึงความเป็นอริในสายตาของฉัน เจียงเฉิงจึงดึงเหอเซี่ยงเวยให้ไปแอบอยู่ทางด้านหลัง

“ฉันอธิบายให้เธอฟังไปหลายครั้งแล้วนะ เวยเวยอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่เธอจะได้โด่งดัง ทำไมเธอไม่ใจกว้างหน่อย อวยพรให้เธอสำเร็จดั่งที่ใจฝันไว้ไม่ได้เหรอ?”

เขาแสดงสีหน้ารังเกียจ “ถ้าเธอสงสารเสี่ยวย่วนจริงก็ไปขอยาจากเสิ่นเยี่ยน ไม่ใช่เอาอารมณ์มาลงที่เวยเวย เวยเวยไม่ได้ติดค้างอะไรเธอ”

เจียงเฉิงที่เป็นแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า

แตกต่างจากคนที่จีบฉันเมื่อห้าปีก่อนโดยสิ้นเชิง เขาในอดีตจะยืนกรานเลือกฉันแม้ตอนที่ฉันถูกใส่ร้าย และก็ยอมอยู่ดึกทำงานเพื่อช่วยฉันหาเงินไปแข่งขันที่ต่างประเทศ

ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะไม่รักฉัน

จนกระทั่งเหอเซี่ยงเวยปรากฏตัว

เธอมาพร้อมรอยแผลเป็นบนใบหน้า ขอสมัครเป็นพนักงานทำความสะอาดของบริษัท พอเจียงเฉิงเห็นแล้วก็สะอื้นไร้เสียง รีบดึงเธอมาปกป้องอยู่ข้างตัว

ตอนนั้นฉันถึงได้รู้ว่าเธอคือผู้หญิงในดวงใจของเขา ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือช่วยให้เธอเป็นซุปเปอร์สตาร์

รอยแผลนั้นเป็นเหมือนมีดเล่มหนึ่งที่กรีดทำลายปณิธานของเขา

และเพื่อให้ฝันเธอเป้นจริง เขาถึงขั้นยอมสละชีวิตของลูกสาวเพื่อแลกกับการกอบกู้ใบหน้าของเหอเซี่ยงเวย

นี่จะให้ฉันอวยพรอย่างใจกว้างได้ยังไง?

ฉันยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ คว้ามีดพับที่เตรียมไว้อยู่ก่อนแล้ว

แต่แล้วยังไม่ทันลงมือ หมอก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับยื่นใบแจ้งป่วยภาวะฉุกเฉินมาใบหนึ่ง

อาการของเจียงย่วนไม่สู้ดี จำเป็นต้องรีบทำการรักษา

“เธอยังจะยืนอึ้งอยู่ทำไม?”

หางตาของเจียงเฉิงขึ้นสีแดงก่ำ กระชากคอเสื้อฉันแล้วตะคอกว่า “รีบไปเอายามาจากเสิ่นเยี่ยน! เธอจะรอดูเสี่ยวย่วนตายหรือยังไง?”