ถ้ายังมีอายุขัย ฉันก็ไม่ลังเลที่จะแลกกับยาอีกเม็ดเลยน่าเสียดายที่ฉันเหลืออายุขัยเพียงสี่วัน กระทั่งสิ่งของราคาถูกที่สุดที่ระบบมี ฉันยังแลกไม่ได้ด้วยซ้ำแรงของเจียงเฉิงเยอะมาก ตอนนี้ฉันที่ตกอยู่ในมือของเขาไม่สามารถหายใจได้เลย ภาพเบื้องหน้าค่อยๆ จมดิ่งสู่ความมืดตอนฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว“เธอเสแสร้งใช่ไหม?”เจียงเฉิงที่ทำฉันเป็นลมมองอย่างหยามเหยียด “เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบหกปี ไม่ใช่แปดสิบหกสักหน่อย”ฉันขี้เกียจจะถกเถียงกับเขาแล้วฉันในตอนนี้ กระทั่งแรงที่จะคว้ามีดไปกรีดห้าเหอเซี่ยงเวยยังไม่มีด้วยซ้ำ“ฉันจะไปดูเสี่ยวย่วน”ฉันพยายามลุกขึ้นแต่ยังยืนได้ไม่มั่นคงก็ถูกเจียงเฉิงผลักกลับมา“เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว”เขาเหลือบมองฉันทีหนึ่ง “ก่อนที่เธอจะเอายามา ฉันไม่มีทางให้เธอได้เจอกับลูก ลูกเองก็ไม่ต้องการแม่ที่ไร้ความรับผิดชอบแบบนี้”ในมุมมองของเขา การที่ตอนนี้ลูกสาวยังทรมานด้วยโรคภัยเป็นความผิดของฉันทั้งสิ้นเป็นฉันที่ไม่ยอม “ลดตัว” ไปขอยาจากเสิ่นเยี่ยนสำหรับเรื่องที่เขาเอายาให้เหอเซี่ยงเวยนั้นเป็นการสานต่อความฝันที่เขายึดมั่น พวกเราสองแม่ลูกสมควรจะหลีกทาง
“แม่ มีคนรังแกแม่เหรอคะ?”เสี่ยวย่วนกะพริบตา ปลายนิ้วที่ผอมแห้งแตะฝ่ามือของฉัน ฉันแทบจะไม่รู้สึกถึงน้ำหนักนิ้วของเธอ“จะเป็นไปได้ยังไง...อย่าคิดเพ้อเจ้อสิจ๊ะ...”ฉันสะกดกลั้นความอดสู ลูบหน้าผากเธอเบาๆผมที่ก่อนหน้านี้ถูกโกนทิ้งมีเส้นผมออกมาแล้ว เป็นปลายแหลมๆ ลูบแล้วเหมือนหมาน้อยขนแข็งฉันยังจำได้ว่าตอนโน้มน้าวเธอโกนผม ฉันหลอกลูกสาวว่าหลังโกนผมแล้วจะมีผมสวยที่ทั้งดำและเงางามงอกออกมาใหม่น่าเสียดายที่ฉันรอไม่ถึงแล้ว“แต่พี่พยาบาลบอกว่า...” เสี่ยวย่วนหลุบตาลง “ฉันเป็นลูกของหญิงมือที่สาม”เธอยังเล็ก ไม่รู้ว่าอะไรคือ “มือที่สาม”แต่เธอรับรู้ได้ถึงเจตนาร้ายที่คนอื่นตั้งใจแสดงออกมาพยาบาลที่เมื่อก่อนอ่อนโยนกับเธอขนาดนั้น ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนไป เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร ได้แต่คาดเดาว่าบางทีอาจจะมีคนรังแกฉัน“ไม่มีอะไร พวกเรานอนสักตื่นก็จะดีเองนะจ๊ะ”ฉันกล่อมเธอเสียงเบา เสียงแหบพร่าจนร้องเพลงกล่อมเด็กไม่ได้แล้วเสี่ยวย่วนของฉันว่านอนสอนง่ายมาโดยตลอด ตอนฉันบอกให้นอน เธอก็ห่มผ้าด้วยตนเอง ตั้งใจปิดตาลงแต่เธอในวันนี้กลับไม่เชื่อฟังเลยไม่เพียงไม่ปิดตา ยังกระอักเลือดคำโตออกมาอีกหลาย
บัตรธนาคารทั้งหมดถูกเจียงเฉิงรูดไปจนเกลี้ยง เงินที่เหลือรวมกันไม่ถึงหนึ่งหมื่นบาท“ไม่มีเงิน? เธอไปหาเสิ่นเยี่ยนสิ”เขาพูดลอยๆ “อาการป่วยของเสี่ยวย่วนยื้อมาถึงตอนนี้ไม่ใช่เพราะเธอเหรอ? เธอเอายาอีกเม็ดมาให้ลูกสิ แบบนี้พริบตาลูกก็กระโดดโลดเต้นกลับบ้านได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”“อิ่นเนี่ยน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน ฉันแค่ไล่ตามความฝันสมัยวัยรุ่น ในขณะที่เธอกลับรู้จักแต่จะใช้ชีวิตของลูกสาวมาข่มขู่ฉัน!”เพิ่งพูดจบ ทางปลายสายมีเสียงปรบมือดังกระหึ่มพวกเขาเอ่ยชมเขาว่ามีความมุ่งมั่นกล้าหาญ กล้ามองข้ามสายตาผู้คม ไล่ตามความฝัน บอกว่าเขาคือฮีโร่ที่ช่วยเหลือเหอเซี่ยงเวยน่าตลกสิ้นดี ผู้ชายที่ไม่สนความเป็นตายของภรรยาและลูกถึงกับเป็นฮีโร่ของผู้หญิงอีกคน!ฉันไม่อยากฟังเสียงโห่ร้องที่แทบแก้วหูเลยกดตัดสายทิ้งไปพวกเขาเหมือนฝูงปลิง เกาะบนตัวฉันกับลูกสาว ดูดเลือดพวกเราจนหมดก็กระโดดออกจากตัวพวกเราไปอย่างมีความสุขไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดฉันรวบรวมเงินถึงหนึ่งคืนเต็ม ร้องขอญาติมิตรไปจนทั่วกว่าจะฝืนรวบรวมเงินมาได้ห้าแสนบาทตอนไปจ่ายเงินนั้นหมอกลับบอกฉันว่าไม่ต้องแล้วเขาชี้ไปที่ห้องผ่าตัดด
ลูกสาวจากไปแล้ว เจียงเฉิงไม่มีกระทั่งความคิดที่จะโทรศัพท์มาตรวจสอบกับโรงพยาบาลข่าวครั้งก่อนทำให้เหอเซี่ยงเวยดังขึ้นมาบ้าง เธออาศัยจังหวะนี้ลงทะเบียนไอดีทำคลิปวิดีโอของตัวเอง มาถึงวันนี้ก็มีแฟนคลับนับแสนคนแล้วเธอกำลังถ่ายทอดสดพิธีเปิดกล้องภาพยนตร์ภายในภาพ เจียงเฉิงสวมชุดสูทตัดเย็บเฉพาะที่ตั้งใจรีดมาเป็นอย่างดี เส้นผมถูกจัดแต่งให้ได้ทรงเป็นระเบียบ สีหน้ามีความองอาจที่ปกปิดไม่มิด ราวกับพริบตาย้อนกลับไปวัยยี่สิบปียากจะจินตนาการได้ว่า ตอนลูกสาวป่วยหนัก เขาดำเนินชีวิตด้วยสภาพอารมณ์แบบไหนตอนเขากับเหอเซี่ยงเวยจับมือกันตัดริบบิ้น ฉันกดปิดช่องถ่ายทอดสด เดินไปเก็บกระดูกของเสี่ยวย่วนเธอเปลี่ยนจากสาวน้อยที่กำลังเติบโตกลายเป็นโกศกระดูกขนาดเล็ก หลบอยู่ในอุ้งมือของฉันเงียบๆก่อนกลับบ้าน ฉันได้รับสายแปลกเบอร์หนึ่งเป็นเสิ่นเยี่ยนเขากับฉันไม่ได้เจอกันมาเจ็ดปี ความแตกต่างของสถานะทำให้พวกเราไม่มีหัวข้อสนทนาอะไรร่วมกันอีกเขาเห็นข่าวดังในแง่ลบจำนวนมากที่โถมมาใส่ฉันจึงติดต่อมาเสิ่นเยี่ยนออกหน้าให้สื่อข่าวลบข่าวที่เกี่ยวกับฉันทิ้งก่อนจะโทรศัพท์มาบอกให้ฉันไม่ต้องเป็นกังวลฉันมองโกศกระเบื้อ
เขาคิดจะใช้การแต่งงานมาข่มขู่ฉันน่าสนใจจริงๆ ผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าเป็นสามีและพ่อกลับไม่รับรู้กระทั่งเรื่องที่ภรรยาและลูกสาวของตัวเองเสียชีวิตแล้ว“เธออ่านเข้าใจแล้วหรือยัง? พรุ่งนี้พาลูกมาหาฉัน!”หลังข้อความส่งออกไป ฝั่งตรงข้ามตอบกลับมาคำเดียวว่า “ดี”ไม่ใช่ฉัน เป็นเสิ่นเยี่ยนฉันตามเจียงเฉิงไปที่ร้านอาหารเสี่ยวย่วนอยากรั้งอยู่ที่บ้านจับตาดูป้าแปลกหน้าคนนั้น กลัวว่าอีกฝ่ายจะโยนพวกของรักของเธอทิ้งหลังจากที่เห็นว่าคนมาตามนัดเป็นเสิ่นเยี่ยน เจียงเฉิงก็โกรธจนตัวสั่นเขาดูแคลนตัวเองมาโดยตลอด คิดว่าตัวเองเทียบเสิ่นเยี่ยนไม่ได้หลังจากที่อีกฝ่ายเป็นหัวหน้าครอบครัวเสิ่นแล้ว เขาก็เศร้าซึมไปพักหนึ่งต่อให้ฉันเน้นย้ำมาโดยตลอดว่าคนที่ฉันรักคือเขา ไม่ใช่เสิ่นเยี่ยน เขาก็ยังคงกลัวว่าสักวันฉันจะทอดทิ้งทุกอย่างและกลับไปหารักแรกของฉันคิดไม่ถึงว่าคนที่ไปหารักแรกคือเขา ไม่ใช่ฉัน“นายมาทำไม คิดจะมาวางอำนาจใส่ฉัน?”เจียงเฉิงเหมือนไก่ตัวผู้ที่แพ้ศึก แต่ยังคงปากแข็งโต้กลับว่า “เป็นถึงหัวหน้าครอบครัวเสิ่น อยากได้ผู้หญิงแบบไหน มีเหรอจะไม่ได้? ไปยุ่งกับผู้หญิงมีสามีแล้ว ถือเป็นผู้ชายแบบไหนกัน
ยังดี เขากลับมาได้ทันเวลาพอดีสองคนเพิ่งเข้าสู่ช่วงสำคัญกัน ฉันเอามือปิดตาเสี่ยวย่วนไปนานแล้ว ด้วยกลัวว่าพวกเขาจะสร้างภาพบาดตาเธอ“เธอกล้าหักหลังฉัน?”เจียงเฉิงที่ถูกทำสะเทือนใจก็รู้สึกเหมือนโดนสายฟ้าฟาด“พวกเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน จะเรียกว่าหักหลังได้ไง?” เหอเซี่ยงเวยเถียงด้วยเหตุผล “ฉันจะมีแฟนต้องได้รับอนุญาตจากนายด้วย?”“ฉันเป็นคนรักษาใบหน้าให้เธอและก็ลงทุนสร้างหนังให้เธอ เธอกล้า...”ฝ่ายหญิงยืดเอว “เรื่องพวกนี้นายเต็มใจเอง ฉันไม่ได้ขอร้องนายนะ อีกอย่าง นายก็ไม่มีเงินแล้ว ไม่มีทางลงทุนหนังให้ฉันอีกเรื่องได้ แต่ผู้กำกับจย่ายังถ่ายทำให้ฉันได้อีกสิบกว่าเรื่อง!”เธอไม่จำเป็นต้องให้เจียงเฉิงช่วยแล้วจึงสามารถยกเท้าถีบเขาทิ้งได้เจียงเฉิงมองใบหน้าเต่งตึงของเหอเซี่ยงเวย โกรธจนจุกอกเขา เพื่อใบหน้าใบนี้แล้วถึงกับทำให้ลูกสาวตัวเองต้องตาย ทำให้อิ่นเนี่ยนต้องตาย!“เธอคืนเนี่ยนเนี่ยนมาให้ฉัน คืนเสี่ยวเนี่ยนมาให้ฉัน!”“คนที่ติดค้างพวกเธอคือนาย ไม่ใช่ฉัน!” เหอเซี่ยงเวยตวาดกลับไปสามคนโต้เถียงกันไปมา จนฉันปวดหูไปหมดจนกระทั่งเจียงเฉิงคว้ามีดขึ้นมากรีดใบหน้าของเหอเซี่ยงเวยเป็นลายตาราง
หลังจากที่เขาถูกปล่อยออกมาแล้วก็ไม่ได้ไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลแต่กลับมาหาฉันตอนนั้นฉันขอให้เสิ่นเยี่ยนเอาฉันกับเสี่ยวย่วนไปฝังที่ชายฝั่งเขาติดทะเล ไม่ต้องมีป้ายหลุมศพและก็ไม่ต้องทำสุสาน ปล่อยให้พวกเราค่อยๆ หายจมไปกับพื้นดินเองนานขนาดนี้แล้ว กระทั่งฉันยังจำไม่ได้ว่าฝังไว้ที่ไหนกันแน่แต่เจียงเฉิงกลับเพ้อฝันว่าจะหาพบ“เนี่ยนเนี่ยน...ในใจเธอยังมีฉันอยู่ไหม?”เขาร้องไห้จนเสียงสะอื้น “ถ้าในใจเธอยังมีฉัน เธอให้ฉันหาเธอให้พบจะได้ไหม? ฉันอยากให้คำอธิบายกับเธอ...”แต่ฉันไม่อยากให้เขาให้คำอธิบายกับฉันคำอธิบายนี้มาช้าเกินไปแล้ว ฉันไม่แยแสแล้วเจียงเฉิงเดินวนอยู่บนภูเขาสามวันเหนื่อยจนไม่มีแรงกระทั่งจะยกเท้าขึ้น ได้แต่ใช้แขนลากตัวเองให้ปีนป่ายไปข้างหน้า“ฉันรู้แล้ว...” เขานึกขึ้นมาได้ แววตาพลันสว่างวาบ “เธอจะต้องกำลังโทษฉันแน่! ฉันยังไม่ได้ล้างแค้นให้เธอกับเสี่ยวย่วน...”“รอฉันนะๆ!”เขาหาฉันไม่เจอแต่กลับหาเหอเซี่ยงเวยพบอย่างง่ายดายยังไงผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลมีด ไปไหนก็ดึงดูดสายตาคนหลังใช้มีดเดียวจัดการกับเหอเซี่ยงเวยแล้ว เจียงเฉิงก็เอามืดแทงเข้าไปในหัวใจของเขาว่ากันว่ากา