ตอนที่ 15 พาสามีกลับบ้าน

ฉีหลินออกมาคุยกับท่านหมอที่รักษาสามีของนางเพื่อแจ้งแก่ท่านหมอว่านางจะพาสามีกลับไปพักฟื้นที่บ้าน เมื่อแจ้งความประสงค์กับท่านหมอแล้ว ฉีหลินได้รับเงินจากโรงหมอคืนเป็นเงิน 30 ตำลึง 

เมื่อจัดการเรื่องค่าหมอค่ายาเสร็จแล้ว ฉีหลินมุ่งหน้าไปเช่าเกวียนเพื่อมารับสามีนางกลับไปรักษาตัวที่บ้านทันที ปัจจัยสำคัญที่ทำให้สามีของนางฟื้นตัวได้เร็วนั้นเพราะน้ำพุวิญญาณที่นางแอบนำมาผสมน้ำให้สามีดื่มอยู่เป็นประจำ

อีกทั้งน้ำกินน้ำใช้ที่บ้านย่อมผสมน้ำพุวิญญาณลงไปด้วย ตอนนี้แม่สามีของนางเองดูเหมือนจะแข็งแรงขึ้นมาจากปกติร่างกายที่ป่วยออด ๆ แอด ๆ ของนาง หลังจากได้ดื่มกินน้ำผสมน้ำพุวิญญาณทำให้ร่างกายของนางแข็งแรงขึ้น

ฉีหลินออกไปได้ไม่นาน นางก็กลับมาพร้อมเกวียนเพื่อมารับเฟยเทียนกลับบ้าน ตอนนี้เขาเดินได้แล้วแต่ไม่สามารถเดินนาน ๆ ได้ ตอนแรกเขาหมดหวังแล้วเพราะป้าสะใภ้ยึดเอาเงินไปและไม่ยอมให้หมอรักษาเขา 

เขาคิดว่าตัวเองคงจะกลายเป็นคนป่วยพิการนอนติดเตียง อยู่เป็นภาระลูกเมียและพ่อแม่เสียแล้ว แต่ในที่สุดเขาก็สามารถมารักษาและหาหมอทัน เป็นเพราะภรรยาของเขาที่ต่อสู้เพื่อครอบครัว ในวันที่เขาเห็นน้องชายน้องสาวพาภรรยาที่บาดเจ็บกลับมา ใจของเขาเหมือนมีมือขนาดใหญ่บีบจนเขาเจ็บแทบจะขาดใจตาย

โชคดีที่ภรรยาของเขาไม่เป็นอะไรมาก เมื่อนางหายป่วยขึ้นมาทำให้นิสัยนางเปลี่ยนไป ถึงนางจะร้ายกาจกับคนอื่นแต่กับครอบครัวนางทุ่มเทแรงกายแรงใจเต็มที่ เขาคิดถูกที่ทำตามหัวใจตัวเองแต่งงานกับนาง นางเป็นรักแรกและรักครั้งเดียวของเขา เมื่อเขาหายดีแล้วเขาจะเลี้ยงดูนางอย่างดี จะไม่ให้นางต้องเหนื่อยอีกต่อไป นางมีหน้าที่แค่คลอดลูกให้เขาเท่านั้น

“ท่านพี่เจ้าคะ กลับไปแล้วท่านพี่ต้องพักผ่อนให้เยอะ ๆ จะได้หายเร็ว ๆ ตอนเช้าข้าจะพาท่านพี่ฝึกเดินขาจะได้มีแรง อีกไม่นานท่านพี่ก็จะสามารถเดินได้ด้วยตัวเอง ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานท่านพี่ก็จะหายดีเจ้าค่ะ”

“ขอบใจเจ้ามากนะ เอาไว้พี่หายดีแล้วพี่จะชดเชยให้เจ้านะ” เฟยเทียน พูดพลางส่งสายตาร้อนแรงไปให้ฉีหลิน

ฉีหลินที่เห็นสายตาที่สามีส่งมาให้ ทำเอานางร้อน ๆ หนาว ๆ กับคำว่าชดเชยของสามี คงไม่ใช่อย่างที่นางคิดใช่หรือไม่ นางไม่คิดเลยว่าสามีหน้ามึนของนางปกติไม่ค่อยจะพูด สงสัยจะเป็นพวกการกระทำสำคัญกว่าคำพูด

เกวียนวัววิ่งมาถึงหมู่บ้านเหอมู่ในเวลาต่อมา เมื่อเกวียนจอดหน้าบ้านฉีหลินจ่ายค่าจ้าง 20 อิแปะให้คนขับเกวียนจากนั้นนางพยุงเฟยเทียนเข้าไปในบ้าน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปในห้องโถงก็ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของลูกชายทั้งสองคนหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“ท่านพี่เจ้าคะ พอดีข้าลืมบอกท่านพี่ไปน่ะเจ้าค่ะ ที่บ้านเรามีสมาชิกใหม่ 3 ตัว มีเสี่ยวหู่ เสี่ยวเฮย และเสี่ยวหลางเจ้าค่ะ พวกมันตามข้ากลับมาจากป่าหมอก”

“แล้ว เจ้าสามตัวที่ว่านี่มันเป็นตัวอะไรหรือหลินเอ๋อร์”

“เอาไว้ท่านพี่เห็นแล้วจะรู้เองเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็เข้าบ้านกันเถอะ ดูเหมือนว่าเจ้าสองแสบนั่นกำลังเล่นสนุกอยู่สินะ เสียงถึงได้ดังออกมาจนถึงหน้าบ้าน”

“คงเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

“เสี่ยวเฮย ๆ เร็ว ๆ เข้า  เสี่ยวหลางไปทางนั้นแล้ว จับให้ได้ อ๊ะ เสี่ยวหู่เจ้าอย่าขี้โกงสิ” เสียงเจี้ยนเอ๋อร์ดังลั่นบ้าน

“เสี่ยวหู่ กระโดด ๆ อย่าให้เสี่ยวหลาง ตามทันนะ ” เฉิงเอ๋อร์ก็เสียงดังไม่แพ้กัน

ฉีหลินพยุงสามีเดินเข้ามาถึงห้องโถง ก็เล่นลูกชายและสามเสี่ยววิ่งเล่นกันดูวุ่นวายไปหมด ทางด้านเฟยเทียนตอนนี้กำลังตกตะลึงอ้าปากค้างตาโตเท่าไข่ห่าน อ้าปากพะงาบ ๆ หาเสียงตัวเองไม่เจอไม่รู้ว่าว่าจะตกใจอะไรก่อน ระหว่างงูดำตัวใหญ่ เสือขาวตัวโต หมาป่าสีเทา หรือลูกชายทั้งสองคนของเขา นั่งอยู่บนหลังเจ้าพวกนั้น

“เล่นอะไรกันอยู่หรือ เจี้ยนเอ๋อร์ เฉิงเอ๋อร์ เสียงลั่นบ้านเชียว”

“อ๊ะ ท่านแม่กลับมาแล้ว ท่านพ่อก็กลับมาด้วย” เจี้ยนเอ๋อร์

“ท่านแม่ พาท่านพ่อมานั่งด้านนี้ขอรับ ”

“นะ… นี่มันอะไรกัน ทั้งหมาป่า ทั้งงู ทั้งเสือ นี่อย่าบอกนะว่าเจ้าพวกนี้คือเจ้าพวกสามเสี่ยวที่หลินเอ๋อร์บอกพี่เมื่อสักครู่”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ พวกเจ้าน่ะ มานี่หน่อยมารู้จักสามีของข้า”

“เอ่อ สวัสดีพวกเจ้าทุกตัวนะ ตามสบายไม่ต้องมากพิธีนะ” เฟยเทียนที่ตอนนี้ยังตกใจไม่หายเขาพยายามพูดให้ปกติที่สุดแต่สุดท้ายเสียงก็สั่นอยู่ดี

“เอาล่ะแม่จะพาพ่อเจ้าไปพักผ่อนก่อน ส่วนพวกเจ้าอย่าเล่นกันเสียงดังให้มากนัก จะรบกวนการพักผ่อนของท่านพ่อของพวกเจ้า เข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจแล้วขอรับท่านแม่ เจี้ยนเอ๋อร์จะออกไปเล่นที่ลานหลังบ้านแทนขอรับ”

“ดีมากจ้ะ แล้วท่านย่ากับท่านอาของลูกล่ะทำอะไรอยู่หรือ”

“ท่านย่าพาท่านอาทั้งสองเก็บของขอรับท่านแม่” เฉิงเอ๋อร์หันมาตอบมารดาก่อนจะวิ่งตามหลังเจี้ยนเอ๋อร์ออกไปเล่นข้างนอก

“ลูก ๆ ดูร่าเริงสดใสขึ้นนะหลินเอ๋อร์”

“เจ้าค่ะ ตอนนี้ยิ่งมีเจ้าสามตัวนั่นคอยเล่นเป็นเพื่อนลูก ๆ ถึงได้หายเหงา อีกอย่างพวกเราไม่ต้องคอยดูสีหน้าบ้านใหญ่แล้วความกดดันไม่มีลูก ๆ จึงได้เป็นตัวของตัวเองมากขึ้นเจ้าค่ะ”

“เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว แล้วนี่ท่านพ่อไปหมู่บ้านป่าหมอกหรือ”

“เจ้าค่ะ ท่านพี่พักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะไปดูท่านแม่เสียหน่อย มื้อเย็นท่านพี่อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือไม่เจ้าคะ”

“พี่กินอะไรก็ได้ น้องอย่าลำบากเลย ตอนนี้แต่ละวันเจ้าก็เหนื่อยมากอยู่แล้ว”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าไม่เหนื่อยเลย"

“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าก็แล้วกัน เจ้าทำอะไรมาก็อร่อยทั้งนั้น”

ฉีหลินรีบเดินออกจากห้องไปทันที สามีของนางหยอดทุกครั้งที่มีโอกาส เมื่อก่อนตอนที่นางยังไม่ได้มาเข้าร่างนี้ ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้หรือเปล่า ความทรงจำบางอย่างของนางขาดหายไปแต่สำหรับนางแล้วมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร 

สำหรับฉีหลิน อดีตไม่สำคัญเท่ากับอนาคต ฉีหลินเดินมาหาแม่สามีเพื่อดูว่ามีอะไรให้นางช่วยหรือไม่ พอนางเดินมาถึง แม่สามีและน้อง ๆ ก็เก็บของที่จำเป็นลงในหีบเรียบร้อยแล้ว

“ท่านแม่มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่มีหรอกแม่กับน้อง ๆ เจ้าเก็บเสร็จหมดแล้ว บ้านเราไม่มีอะไรให้เก็บมากมายนักหรอก”

“ข้าพาท่านพี่กลับมารักษาที่บ้านเจ้าค่ะท่านแม่ ตอนนี้ท่านพี่นอนพักผ่อนอยู่”

“หมอให้กลับมาได้แล้วเช่นนั้นหรือ”

“เจ้าค่ะท่านแม่ ”

“ดี ดีมากจริง ๆ เดี๋ยวแม่จะไปตุ๋นน้ำแกงไก่ เจ้าเองก็ไปพักผ่อนเถอะกลับมาเหนื่อย ๆ”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าไม่ได้เหนื่อยอะไรมากมาย ข้าว่าจะไปที่ลำธารเสียหน่อยเผื่อว่าจะได้ปลามาทำมื้อเย็นเพิ่ม”

“ข้าไปด้วยนะขอรับพี่สะใภ้”

“ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่เจ้าค่ะ”

“งั้นก็ตกลงตามนี้ พวกเราไปกันเถอะเฟยจิน”

“ขอรับ ข้าขอไปเอาถังน้ำกับตะกร้าก่อนขอรับ”

ฉีหลินและน้องชายสามีเดินมุ่งหน้าไปลำธารที่อยู่ไกลออกไปจากบ้านพอสมควร ก่อนไปนางยังบอกให้ลูก ๆ ของนางเล่นกันได้แต่อย่าเสียงดังรบกวนการพักผ่อนของเฟยเทียน และนางได้ฝากสามเสี่ยวดูแลความปลอดภัยในบ้านด้วย

ทั้งสองคนมุ่งหน้าไปยังลำธารและก่อนจะถึงลำธารจะผ่านบึงบัวก่อน ฉีหลินเห็นใบบัวขนาดใหญ่ทำให้นางนึกอยากกินข้าวอบใบบัว ไก่ขอทาน ปลาเผาน้ำจิ้มรสจัด แต่นางทำได้แค่อยากเท่านั้นเอาไว้ย้ายบ้านเสร็จก่อนนางจะกินให้พุงกางไปเลย

“เฟยจินขากลับเก็บใบบัวพวกนี้กลับไปด้วยนะ จริง ๆ แล้วเราเก็บรากบัวกลับไปให้ท่านแม่ต้มน้ำแกงหรือไม่ก็ตุ๋นกับไก่ก็รสชาติดีไม่น้อย”

“แล้วใบบัวเล่าขอรับพี่สะใภ้ จะเอาไปทำอันใดหรือขอรับ”

“ทำข้าวอบใบบัวก็ย่อมได้แต่พี่ต้องดูก่อนว่าที่บ้านมีเครื่องปรุงครบหรือไม่”

“ขอรับ เช่นนั้นขากลับข้าจะลงไปเก็บให้เอง”

“ขอบใจเจ้า”

ตอนนี้น้ำในลำธารลดลงเป็นอย่างมาก ทำให้มองเห็นพื้นลำธารเดิมทีแถวนี้ไม่มีใครไม่มีชาวบ้านมาจับปลามากนัก เพราะปลาที่ว่ายตามน้ำลงมาจากภูเขานั้นว่ายน้ำไวมาก อีกทั้งปลาบางชนิดมีก้างเยอะมากและกลิ่นสาบดินโคลนจะแรงกว่าปลาที่จับจากลำธารอีกสาย

“พี่สะใภ้พรุ่งนี้ข้าขอไปช่วยท่านพ่อนะขอรับ ท่านอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่กับพี่ใหญ่และก็น้องเล็กกับหลาน ๆ เถอะขอรับ ข้าอยากให้บ้านเสร็จเร็ว ๆ ขอรับ”

“ตกลง พรุ่งนี้เจ้าไปช่วยท่านพ่อ เดิมทีพี่ว่าจะซื้อเกวียนวัว แต่ข้าขี้เกียจรำคาญตอนนี้ถึงแม้ว่าเราจะแยกบ้านกันแล้วแต่ใครจะรู้ว่าสองแม่ลูกนั่นจะคิดแผนชั่วอะไรขึ้นมาอีก”

“ข้าเข้าใจขอรับ เมื่อก่อนท่านย่าก็เอาสินเดิมของท่านแม่ไปใช้เสียจนหมดและกล่าวอ้างถึงตวามกตัญญู ท่านแม่เองไม่อยากทำให้ท่านพ่อลำบากใจ จึงได้หลับหูหลับตาทำเป็นมองไม่เห็นอยู่บ่อยครั้งจนในที่สุดสินเดิมของท่านแม่ได้หมดลง เหลือเพียงที่ดินติดชายป่าหมอกตอนนี้เท่านั้น"

“เอาเถอะ เรื่องมันผ่านมาก็นานแล้วตอนนี้พวกเราเตรียมตัวไปใช้ชีวิตใหม่ได้เลย ต่อไปพวกเราจะมีแต่คำว่าร่ำรวย ร่ำรวย ไม่รู้จบ”

“ขอรับ ข้าจะนับวันรอเลย ฮ่า ๆ”

“เรารีบไปจับปลากันเถอะ จะได้รีบกลับไปทำมื้อเย็น”

ในระหว่างที่กำลังจับปลาอยู่นั้นฉีหลินเห็นกุ้งอยู่เป็นจำนวนมาก และขนาดใหญ่ทุกตัว ทำให้ฉีหลินน้ำลายแทบไหล ในใจนางกลับคิดว่า หากทำกุ้งแช่น้ำปลาจะอร่อยขนาดไหนกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งน้ำลายไหล

ฉีหลินจับปลาได้พอสมควรแล้ว จากนั้นนางจับกุ้งมาอีกเป็นจำนวนมาก ถึงแม้เฟยจินจะสงสัยว่าพี่สะใภ้จะจับปลาเปลือกแข็งพวกนี้ไปทำไม แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถามฉีหลินแม้เพียงครึ่งคำ เขาได้แต่ช่วยพี่สะใภ้จับปลาเปลือกแข็งใส่ถังน้ำที่นำมาด้วยจนเต็ม ทั้งสองคนเมื่อเห็นว่าจับปลาได้หลายตัวแล้วจึงได้ชวนกันกลับบ้าน

ขากลับทั้งสองคนแวะบึงบัวเก็บใบบัวและรากบัวเพื่อนำไปอาหารมื้อเย็นที่กำลังจะมาถึงนี้ เมื่อได้ทุกอย่างตามต้องการแล้วทั้งสองคนมุ่งหน้ากลับบ้านทันที