บทที่ 99

เธอทำหน้าบึ้ง ไม่อยากมากความกับพวกเขา เพียงแต่คิดจะไปแต่ก็ไปไม่ได้

เวินเหลียงหงุดหงิดถึงขีดสุด “ฉันจะพูดอีกครั้ง กรุณาให้ฉันไปด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความว่าพวกคุณรบกวน”

เมื่อนั้นบรรดานักข่าวจึงปล่อยให้เธอไปแบบไม่ยินยอม

ละแวกโรงพยาบาลมีคนพลุกพล่าน

หลังจากออกจากวงนักข่าวไปได้ คนสัญจรแถวนั้นก็พากันชี้นิ้ววิพากษ์วิจารณ์เวินเหลียง

เวินเหลียงหงุดหงิดสับสน เดินตรงไปอีกระยะหนึ่ง ขณะถึงป้ายรถประจำทางก็มีรถประจำทางผ่านมาคันหนึ่งพอดี เธอไม่ได้ดูว่าเป็นสายไหนก็ขึ้นรถไปเลย

มีผู้โดยสารลงที่สถานีโรงพยาบาลเต๋อซิงไม่น้อย ห้องโดยสารของรถประจำทางจึงโล่ง เวินเหลียงเดินไปถึงท้ายรถและหาที่นั่งริมหน้าต่างนั่ง ดวงตาทั้งคู่เหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง

ในฐานะที่เจียงเฉิงเป็นเมืองใหญ่ของมณฑล หลายปีนี้จึงพัฒนาไวที่สุด

แถว ๆ โรงพยาบาลคึกคักที่สุด ร้านอาหารโรงแรมเกลื่อนกลาด

ผู้คนสัญจรเร่งรีบ บ้างในมือถือซองรายงานของโรงพยาบาลตัวอำเภออื่น

ผ่านไปอีกสองสามสถานี คนสัญจรข้างทางน้อยลง แสงสีข้างทางดึงดูดสายตา สองฝั่งล้วนเป็นตึกสูงใหญ่

นี่คือถึงย่านใหม่แล้ว

หลังจากผ่านย่านใหม่ ผู้โดยสารในรถประจำทางทยอยลงอย่างต