บทที่ 648

เธอพิงอยู่บนบานประตูพลางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นฟู่เจิงยืนอยู่กลางห้อง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายเปลือยเปล่า กล้ามเนื้อที่เห็นได้อย่างชัดเจนแต่ละมัดยาวเหยียดลงไปด้านล่าง หายวับไปใต้ผ้าขนหนู

ผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มตัวท่อนล่างของเขาเอาไว้เป็นสีชมพู เป็นหนึ่งในผ้าขนหนูของเวินเหลียง เดิมทีผิวของเขาก็ขาวอยู่แล้ว เมื่อเข้าคู่กับสีชมพูช่างไร้ซึ่งความละมุนละไมไปโดยสิ้นเชิง กลับกันผิวยิ่งขาวผ่องขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน

ผ่านปีนี้ไป ฟู่เจิงก็อายุสามสิบปีแล้ว

หน้าตาเขามีมิติ เค้าโครงสวยงาม กาลเวลาไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้บนตัวเขาเลย มองไปยังคงมีออร่าของความเยาว์วัยเช่นเดิม

เวินเหลียงหูร้อนผ่าว เธอรีบเบือนสายตาหนีอย่างรวดเร็ว “ยืนอยู่ทำไม? ยังไม่รีบไปอาบน้ำอีก?”

นัยน์ตาฟู่เจิงประกายรอยยิ้มออกมา “โอเค จริงสิ เธอบอกว่าเขานอนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“สะดุ้งตื่นระหว่างนั้นไม่ได้เลยหรือไง?” เวินเหลียงถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง ถามมากมายขนาดนั้นไปทำไม?

“ก็ได้”

ฟู่เจิงเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ

เวินเหลียงถอนหายใจเฮือกหนึ่งพลางนั่งลงข้างเตียง

ได้ยินเสียงน้ำหยดเบา ๆ ในห้องน้ำ เธอกระวนกระวายใจเป