Share

บทที่ 470

เวินเหลียงถืออาหารเที่ยงกลับมายังห้องพักผู้ป่วย จากนั้นเธอก็หยิบอาหารแต่ละกล่องออกมาตั้งบนโต๊ะทั้งหมด

ฟู่ซือฝานนั่งลงบนโซฟาอย่างดีอกดีใจ และเริ่มเลือกอาหาร “หนูอยากกินอันนี้ แล้วก็อันนี้ด้วย...”

เวินเหลียงมองไปที่ฟู่เจิง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าราบเรียบ “คุณอยากกินอะไร? ให้ฉันตักแต่ละอย่างรวมให้คุณไหม?”

ฟู่เจิงส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันกินไม่ได้”

เวินเหลียงยิ้มอย่างเย็นชา พลางกัดฟันถามว่า “คุณกินอะไรไม่ได้? แล้วทำไมลู่เย่าถึงบอกว่าคุณอดอาหารเพราะคำพูดของฉัน วัน ๆ ไม่ยอมกินอะไรเลยล่ะ?”

ฟู่เจิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง บนใบหน้าซีดเผือดเผยสีหน้าลำบากใจออกมา “นี่...ฉันจะไปรู้ได้ยังไง...ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็จะมาลงที่ฉันใช่ไหม...”

เวินเหลียง “...”

โอเค ๆ ๆ กลัวเขาแล้วจริง ๆ

เธอหลับตาลง เมื่อมองไม่เห็นก็จะไม่หงุดหงิดใจ

ขณะที่ทั้งสองคนกินข้าวกันอยู่ ฟู่เจิงก็มานั่งข้างพวกเธอ ใช้โน้ตบุ๊กทำงาน

หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ เวินเหลียงก็เก็บโต๊ะให้เรียบร้อย

ในขณะนี้เองก็มีเสียงเคาะประตู ‘ก๊อก ๆ ๆ’ แว่วดังขึ้นมาจากด้านนอก

“ประธานฟู่?”

เวินเหลียงเดินหน้าไปเปิดประตู เห็นเพียงชายวัยกลางคนสองคนยืนอยู่ตร
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status