บทที่ 112

“ผอ.เวิน ยินดีด้วยนะคะที่สุขภาพแข็งแรงดี” อู๋หลิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณค่ะผอ.อู๋” เวินเหลียงเผยสีหน้าจาง ๆ

“ผอ.เวินไม่มีซะหลายวัน ฉันคิดว่าอับอายจนไม่กล้าพบหน้าผู้คนเสียอีก !”

เวินเหลียงหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนว่าผอ.อู๋เพิ่งถูกหักโบนัส 50% จะมีความสุขมากเลยนะคะ ! อยากมากวนใจฉันโดยไม่เสียดายเงินก้อนโตขนาดนั้นเลยสักนิด ผอ.อู๋นี่ใจป้ำจริง ๆ”

อู๋หลิงสีหน้าแข็งทื่อไป จากนั้นก็พูดว่า “เวินเหลียง เธอคิดว่าเธอชนะแล้วอย่างนั้นเหรอ ?”

“หมายความว่ายังไง ?”

อู๋หลิงเลิกคิ้ว “เธอคิดว่านี่เป็นการทำงานผิดพลาดของเด็กฝึกงานจริงเหรอ ?”

เวินเหลียงไม่พูดอะไร แน่นอนว่าเธอรู้ พลั้งมือไปกดถูกใจเป็นฝีมือของอู๋หลิง เด็กฝึกงานก็เป็นแค่แพะรับบาปของอู๋หลิงเท่านั้น

มองดูสีหน้าของเธอ อู๋หลิงก็หัวเราะออกมา “เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนทำ แล้วประธานฟู่จะไม่รู้เหรอ ? แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเก็บฉันไว้ ผลักความผิดไปให้เด็กฝึกงาน เธอว่านี่มันหมายความว่ายังไงล่ะ ?”

หมายความว่าอะไร ?

เวินเหลียงก้มหน้าลง

เธอรู้แก่ใจดี มันหมายความว่าฟู่เจิงไม่สนใจเธอ หมายความว่าในใจของฟู่เจิง ฉู่ซืออี๋สำคัญกว่ามาก

เพียงเพราะอู๋หลิงกับเวิ