ตอนที่ 2 ไม่ใช่พ่อ 2

นางถูกเลี้ยงดูโดยแม่นมเฉาตั้งแต่ยังเยาว์ มารดาของนางแทบจะจดจำใบหน้าไม่ได้ บิดาต่างสายเลือดเคยบอกไว้ว่ามารดาของนางป่วยเป็นโรคประหลาดจึงกลับไปรักษาตัวที่บ้านเกิดตั้งแต่เย่วเยี่ยยังมิได้ความ นางเติบโตและคลุกคลีอยู่กับบ่าวไพร่ในจวน ส่วนเส้าชิงก็ไม่ค่อยจะได้เห็นหน้าเห็นตาเพราะต้องเดินทางทำการค้าที่ต่างเมืองอยู่บ่อยครั้ง

เยว่เยี่ยกลายเป็นบุตรีที่ขาดแคลนความรักความอบอุ่นจากบุพการี คำสั่งสอนส่วนใหญ่จะมาจากแม่นมเฉาซิ่น แต่ก็ไม่ได้เป็นคำสั่งสอนที่ดีนัก นางจึงคล้อยตามบ้างแหวกกฎบ้าง เฉกเช่นเหตุการณ์ที่นางแอบไปพบกับผู้ชายในป่าดอกท้อ ด้วยวัยที่อยากริอยากลองของเด็กสาวจึงทำให้นางแอบไปพลอดรักกับมู่หรงเหยียน ลูกชายคนโตตระกูลมู่

เช้าวันต่อมา อากาศค่อนข้างจะสดใสแสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้า เสียงนกร้องกระจิบกระจับ แม่นมเฉาเข้ามาช่วยอาบน้ำแต่งตัวให้กับเยว่เยี่ย นางทำหน้าที่อย่างเต็มที่และเต็มใจ ความรักและทะนุถนอมเฉกเช่นลูกในไส้ของตน

“แม่นม ข้าทำเองก็ได้ ข้าโตแล้วนะ ไม่ได้เป็นเด็กแล้ว”

“ไม่ได้นะเจ้าคะ คุณหนูต้องให้นมสางผมให้ เพราะว่าตอนยังเยาว์ คุณหนูเคยกรีดร้องลั่น วิ่งไปทั่วจวนผมเผ้ายุ่งเหยิง ตะโกนโยเยจะให้นมสางผมให้ ใครสางให้ก็ไม่ยอม นึกถึงอดีตช่างน่าขันยิ่งนัก” เฉาซิ่นบอกเล่าเรื่องราวน่าเอ็นดูในอดีตของเยว่เยี่ยพลันจับหวีไม้ขึ้นมาสางผมให้กับเยว่เยี่ยอย่างเบามือ จัดแต่งอาภรณ์ให้อย่างเรียบร้อยสวยงามด้วยชุดฮั่นฝูสีชมพูอ่อน

อาหารมื้อเช้าจัดเรียงน่าตาน่าทาน กลิ่นหอมลอยละล่องชวนให้ลิ้มชิมรส เยว่เยี่ยเดินเข้ามายอบกายให้กับเส้าชิงพร้อมกับนั่งทานอาหารร่วมกับเขาด้วยบรรยากาศที่เรียบง่าย

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ยามซวีเจ้าต้องเข้าไปท่องตำราที่ห้องหนังสือทุกวันยกเว้นวันที่ข้าไม่อยู่เท่านั้น”

“ข้าก็ไปเรียนทุกวันที่สถานศึกษาเหตุใดจึงต้องท่องหนังสือด้วยละเจ้าคะ” เยว่เยี่ยเอ่ยสวนกลับฉับพลัน

“เจ้าถึงวัยปักปิ่นมีอีกหลายสิ่งที่เจ้ายังไม่รู้ความ ข้าจะต้องอบรมบ่มนิสัยให้เจ้าได้มีวิชาติดตัว ไปเป็นสะใภ้บ้านไหนจะได้ไม่มีคำติฉินนินทาว่าตระกูลฝูอบรมสั่งสอนบุตรหลานไม่เอาไหน”

หลังจากรับมื้อเช้าเรียบร้อยก็ต่างแยกย้ายกัน ฝูเส้าชิงไปที่โรงผ้าทอดูแลกิจการ ส่วนเยว่เยี่ยก็เดินทางไปสถานศึกษาโดยรถม้าที่ห่างออกไปประมาณหกลี้

ยามซวี

บรรยากาศอบอุ่นด้วยกลิ่นหอมของกระดาษเก่าและหมึกจีน ประตูไม้สีเข้มที่แกะสลักด้วยลวดลายโบราณ แสงสลัวๆ จากโคมไฟกระดาษสีแดงอ่อน ห้องหนังสือถูกจัดแต่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย โต๊ะไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะมีม้วนหนังสือและกระดาษเขียนเป็นระเบียบ

ตำรามีหลากหลายแขนง ทั้งตำราแพทย์ วรรณกรรม ปรัชญา และบันทึกประวัติศาสตร์ หน้าหนังสือถูกเขียนด้วยลายมืออย่างประณีต ใช้หมึกจีนดำขลับที่ยังคงมีกลิ่นหอมของสนและน้ำหมึกอ่อน ๆ บางเล่มถูกปิดด้วยผ้าฝ้ายสีแดงหรือสีเหลือง มีลายปักดอกไม้หรือลายมังกร บางเล่มก็ถูกมัดด้วยเชือกสีทองที่มีพู่เล็ก ๆ ห้อยอยู่

ชายร่างหนาดวงหน้าเคร่งขรึมคิ้วสองข้างขมวดมุ่น ในมือถือตำราสายตาจดจ้องด้วยความตั้งใจ แสงสลัวสาดส่องเข้ามาตามบานประตูที่แย้มออกแล้วปิดลงทันที ร่างบางระหงสาวเท้าเยื้องย่างด้วยความหวาดระแวงอย่างช้า ๆ ใจเต้นเป็นส่ำ เมื่อหยุดยืนที่หน้าโต๊ะตัวใหญ่กลางห้อง

“ทำไมเจ้าถึงได้ชักช้าเยี่ยงนี้ ข้ามารอเจ้าตั้งแต่หนึ่งชั่วยามที่แล้ว เจ้านี่ขัดใจข้ายิ่งนัก!”

เสียงเข้มดุดันแข็งกร้าวตวาดลั่นห้องจนเย่วเยี่ยยืนตัวสั่นเทายิ่งทวีความหวาดกลัวมากขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว

“ขะ ข้า...”

“ยังจะเถียงข้าอีก นี่ ตึ๊ก!”

เยว่เยี่ยไม่ทันได้ตอบกลับ ตำราเล่มไม่หนาไม่บางมากเหวี่ยงมาตรงหน้าของนาง มือเรียวบางเอื้อมหยิบขึ้นเปิดดูลายลักษณ์อักษร บนปกเขียนว่า “ตำรากามสูตร” เขาอ่านแล้วใจเริ่มเต้นสั่นระรัวดวงหน้าหวานไร้เดียงสาของสาววัยปักปิ่นเงยขึ้นมองคนที่เดินมาหยุดยืนที่เบื้องหน้า ร่างสูงกำยำหกฉื่อให้นางปฏิบัติตามบทความในตำราตั้งแต่บรรทัดแรกจนจบบทที่หนึ่ง

เส้าชิงพลางอุ้มนางขึ้นวางบนโต๊ะกลางห้องเสมือนหมูหันตัวน้อยกำลังจะโดนชำแหละ

“ข้าจะสอนวิธีปรนนิบัติสามีให้กับเจ้า เพราะอีกไม่นานเจ้าต้องไปเป็นสะใภ้ตระกูลมู่ ตามที่เจ้าต้องการจะได้ไม่ต้องไปแอบพลอดรักกันในที่ลับตา”

เยว่เยี่ยได้แต่ส่ายหน้าไปมา ท่าทางน่าสงสาร ไม่ถึงสามลมหายใจร่างบอบบางก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เส้นขนดำบางเบาพลันลุกซู่ตามความรู้สึกวาบหวิวจากอวัยวะเบื้องล่าง เส้าชิงตวัดลิ้นเลียเม็ดบัวสีชมพูอ่อนสลับกันทั้งสองข้างเบา ๆ

“ทะ..ท่านพ่อ”

“อื้อ” เขาขานรับในลำคอ โดยไม่หยุดละเลงลิ้นบนยอดปทุมถัน เยว่เยี่ยพยายามรวบรวมสติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ ถามไปว่า “พะ..พวกเรามิใช่สายเลือดเดียวกันจริงหรือเจ้าคะ”

“อืม” เส้าชิงตอบได้แค่นั้น ก่อนที่ยอดปทุมถันจะจมหายเข้าไปในปาก เขาดูดเลียมันอย่างเอร็ดอร่อยประหนึ่งกำลังกินอาหารอันโอชะ หลังจากนั้น เยว่เยี่ยก็ไม่เหลือสติ เส้าชิงใช้ปลายลิ้นทำความสะอาดให้นางจนทั่วร่าง จับขาสองข้างอ้าออกกว้างเผยให้เห็นกลีบกุหลาบสีสวยชมพูเข้มสมวัย แต่เขาต้องหักห้ามใจที่จะไม่ยัดอวัยวะเบื้องล่างเข้าทางช่องนี้ เพียงแต่ใช้ปลายลิ้นลิ้มชิมรสกลิ่นสวาทสาวทุกซอกหลืบอย่างดูดดื่ม

อวัยวะเบื้องล่างพองตัวเต็มที่ เขาอุ้มนางลงมาจากบนโต๊ะ เยว่เยี่ยคุกเข่าอ้าปากกว้างสุดรับตัวตนที่ใหญ่โตมหึมาของเส้าชิงเข้าไปจนทะลักล้นปากเข้าได้แค่ส่วนหัว

“อ๊อก” เยว่เยี่ยรู้สึกเหมือนดุ้นสวาทดันเข้าไปลึกถึงคอหอย เส้าชิงจับศีรษะนางขยับเข้าออกเป็นจังหวะ พร้อมกับสั่งสอนว่านี่คือท่ามัดใจสามี

ความเสียวซ่านเข้าครอบงำอย่างเต็มตัวตน เสียงครางกระเส่าเร้าร้อน อารมณ์ห้วงวสันต์บรรเลงขึ้นตามจังหวะ เขาจับนางลุกให้หันหน้าไปทางโต๊ะยึดสะโพกกลมกลึงไว้สอดใส่ตัวตนที่พองผงาดอย่างเต็มตัวเข้าที่รูสวาทด้านหลังถาโถมใส่นางอย่างไม่ยั้ง จนเยว่เยี่ยเผลอครางออกมาด้วยความรู้สึกวาบหวิวเกินบรรยาย

บั้นท้ายแกร่งขยับเข้าออกอย่างหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับจุมพิตดูดดื่ม สองลิ้นพัวพันในโพรงปาก กระทั่งร่างกายของเยว่เยี่ยเริ่มแข็งเกร็ง ส่วนนั้นถึงได้ขยับอย่างถี่รัว ไม่นานเสียงครางในลำคอของทั้งคู่ก็ดังขึ้น

เยว่เยี่ยสมองขาวโพลน ทว่าเขากลับไม่ยอมให้นางได้พักหายใจ หลังจากที่ปลดปล่อยน้ำแรกไปยังไม่หมดดี ก็จับจ้วงแทงน้ำที่สองด้วยความสุขสมกามอารมณ์ สุดท้ายเยว่เยี่ยถูกกินไม่เหลือซาก ร่วมหนึ่งชั่วยามที่เส้าชิงจมอยู่กับร่างกายของนาง จนเยว่เยี่ยสลบไสลคาอกเขาถึงได้ยอมหยุด

เขากระทำเช่นนี้กับบุตรีต่างสายเลือดแทบจะทุกวันจนกระทั่งจบบทสุดท้ายของตำรากามสูตรเล่มนี้ ด้วยความเคียดแค้นจากคนรักเก่าที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจมาอย่างยาวนาน