ตอนที่ 3 ท่านพ่อใจร้าย 1

เจ็ดวันต่อมา

วันนี้ตระกูลมู่ส่งแม่สื่อไปทาบทามคุณหนูตระกูลฝู

การเจรจาเป็นไปอย่างราบรื่น หลังจากตกลงแลกวันเดือนปีเกิดกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม่สื่อที่มาก็กลับไปแจ้งแก่คนตระกูลมู่

สามวันหลังจากนั้น รถม้าสองคันก็มาหยุดหน้าประตูจวนตระกูลฝู เพื่อส่งของหมั้นหมาย

หีบทรงสี่เหลี่ยมทำจากไม้จันทน์แดงสลักลวดลายดอกโบตั๋นลงรักสีแดงและปิดทองประดับตกแต่งหรูหราบ่งบอกถึงความมั่งคั่งร่ำรวยของผู้ที่ส่งมอบ ชายรูปร่างกำยำหกคนช่วยกันแบกหีบสามใบทยอยเข้ามา

ภายในบรรจุ ทองคำแท่ง เครื่องประดับเงิน รวมถึงสร้อยคอ กำไล แหวน ต่างหู และปิ่นปักผม เครื่องประดับที่ทำจากหยกถือเป็นของที่มีค่าสูง

ผ้าไหมเนื้อละเอียดและผ้าฝ้ายคุณภาพสูงที่มีลวดลายสวยงาม มักจะถูกมอบให้ฝ่ายหญิงเพื่อใช้ในการตัดเย็บเสื้อผ้า ผ้าที่ปักลวดลายดอกไม้และสัตว์เป็นสัญลักษณ์ของความเจริญรุ่งเรืองและความเป็นสิริมงคล เพราะเชื่อว่าจะนำโชคลาภและความคุ้มครองมาให้

ทุกหีบถูกเปิดออกเพื่อให้ฝ่ายเจ้าสาวตรวจดู หลังจากพ่อบ้านตรวจตราดีแล้ว คนตระกูลมู่ก็พากันกลับ

ฝูเส้าชิงสั่งให้ยกทุกหีบไปที่เรือนบุตรี โดยไม่คิดจะเหลือบมองมัน แม้แต่ตัวเขาเองตอนนี้ ยังไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ คราแรก เขาทำทุกอย่างเพราะความเคียดแค้น แต่มาตอนนี้ ชักเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว ครั้นคิดไปว่าตนเองกำลังหวั่นไหว ฝูเส้าชิงพลันรีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัว

อันที่จริงที่เขาต้องยอมให้นางแต่งไปกับชายอื่น มันมีเหตุผลอยู่สองประการ ประการแรกเพราะคนภายนอกทราบเพียงว่านางคือบุตรสาวเพียงคนเดียวของเขา เมื่อถึงวัยหมั้นหมาย นางก็ต้องแต่งออกไป ถ้าไม่ทำเช่นนั้น อาจถูกผู้คนติฉินนินทา ส่วนประการที่สอง ฝูเส้าชิงไม่กล้าพูดว่าตนเองไม่ต้องการนางแล้ว จึงได้แต่ระบายความอึดอัดคับข้องกับถ้วยชาในมือ

เสียงเพล้งดังขึ้นคราหนึ่ง ก่อนที่ร่างสูงจะเดินตัวปลิวออกจากห้องโถง

อีกด้านหนึ่ง สภาพจิตใจของเยว่เยี่ยไม่ได้ดีไปกว่าใครบางคนนัก ใบหน้าเศร้าหมองทอดมองไปยังสระบัวเบื้องล่าง

กับมู่หรงเหยียน นางเพียงแค่ทำไปเพราะต้องการประชดบิดา แต่ใช่ว่าจะอยากแต่งงานกับเขาจริง ๆ ไม่นึกว่าท่านพ่อจะใจร้ายยกนางให้ชายอื่น ทั้งที่ทำกับนางถึงเพียงนั้นแล้ว คิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาของเยว่เยี่ยก็ไหลอาบแก้ม

ทั้งชีวิตนางมีแค่ท่านพ่อคนเดียวเท่านั้น ต่อให้เขาทำกับนางเช่นนั้น นางก็ยังอยากอยู่กับเขาอยู่ดี

“คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ” เฉาซิ่นเรียกเยว่เยี่ยซ้ำๆ อยู่หลายครั้ง จนต้องเขย่าที่แขนเบา ๆ

“หะ เอ่ออะไรหรือ ขะ ข้ารู้สึกเหมือนจะมีอาการวิงเวียน แม่นมพาข้ากลับเรือนเถิด”

“ได้เจ้าค่ะ”

เฉาซิ่นประคองร่างบอบบางเดินเยื้องย่างกลับไปยังเรือนไผ่งาม ชงชาบำรุงให้เยว่เยี่ยดื่มก่อนจะปล่อยให้นางหลับใหลไปด้วยความสะท้อนใจ นางอยู่มาจนอายุปูนนี้แล้ว ใยจะดูไม่ออกว่าคุณหนูกำลังหลงรักนายท่าน ความรักต้องห้ามนี้ คงทรมานไม่น้อยเลยทีเดียว

ยามซวี

หลังจากรับมื้อเย็นเสร็จ เยว่เยี่ยที่มีความคับข้องมากมายฝังอยู่ในใจตัดสินใจที่จะไปพูดกับเขาให้รู้เรื่อง จู่ ๆ ร่างบอบบางก็ลุกเดินพรวดพราดออกจากเรือน แม่นมเฉาเห็นแล้ว ทำท่าจะตามไปแต่ถูกนางห้ามเอาไว้

หน้าห้องหนังสือ ด้วยความที่มีโทสะ นางจึงไม่ทันระวัง ขณะเลี้ยวผ่านประตูเข้าไปบังเอิญไปปะทะกับแผงอกของใครบางคนเข้า ร่างบอบบางถึงกับเซถลา ยังดีว่าอีกฝ่ายช้อนเอวคอดกิ่วเอาไว้ นางถึงไม่ได้ล้มลง

คิ้วของเส้าชิงขมวดมุ่น เพราะเขาเองก็กำลังจะไปหานางอยู่เช่นกัน ดวงตาสองคู่มองสบกันนิ่งนาน เส้าชิงดึงสติกลับมาได้ก่อน กระชากแขนบอบบางเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู

จากนั้นล่ามสองแขนของนางไว้กับชั้นหนังสือ

“ทะ..ท่านพ่อจะทำอะไรเจ้าคะ”

มู่เส้าชิงไม่ได้ตอบกลับไป แต่ปลดอาภรณ์บนร่างของนางแทนจากนั้นประทับรอยกุหลาบไปทั่วร่างจนแทบจะไม่เหลือที่ว่าง ก่อนจะซุกหน้าลงไปกลางหว่างขาเรียว หยอกเย้าส่วนอ่อนไหวที่สุดของนางด้วยปลายลิ้น เยว่เยี่ยได้ส่ายหน้าครางไม่เป็นศัพท์ แม้ใจจะไม่ยินยอม แต่ร่างกายกลับไม่ยอมขัดขืน

“ไม่! อย่า ข้าไม่อยากให้ท่านพ่อทำแบบนี้ อื้อ”

เส้าชิงเองก็แทบทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน เขากัดฟันตอบด้วยเสียงกระเส่าว่า “ข้าจะจ้วงแทงเจ้าให้สาสมกับที่มารดาเจ้าทำไว้กับข้า อั๊ก”

เส้าชิงพลิกสะโพกกลมหันมาจับยึดเหนี่ยวแน่น ก่อนจะสอดใส่ตัวตนของเขาเข้าไปในช่องรูสวาทด้านหลังของนางอย่างรวดเร็ว บั้นท้ายขยับอย่างหนักหน่วง

ทว่ากลับไม่ยอมปล่อยให้เยว่เยี่ยขึ้นสวรรค์โดยง่าย นางถูกจับพลิกคว่ำพลิกหงายอยู่หลายท่วงท่า กระทั่งเส้าชิงทนไม่ไหวถึงได้พานางไปถึงจุดหมาย สุดท้ายเยว่เยี่ยต้องถูกกระทำจนเสร็จสมไปอีกตามเคย บนโต๊ะกลางห้องสองร่างนอนทาบทับกันเยว่เยี่ยซบที่อกแกร่งของเส้าชิงเสมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน