อารัมบท 2

ย้อนไปเมื่อสิบหกปีก่อน

ฝูเส้าชิงรักสตรีนางหนึ่งจนหมดใจ และได้แต่งกับนางตอนอายุสิบเจ็ด หลังจากแต่งงานกันได้หนึ่งเดือน ด้วยความที่เป็นลูกพ่อค้า เส้าชิงต้องเดินทางไปต่างเมืองบ่อยครั้ง สองสามเดือนแรกยังไม่มีอะไร ทว่าพอเข้าเดือนที่สี่ ภรรยาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป

นางเย็นชา อีกทั้งไม่ยอมให้เขาหลับนอนด้วย จนกระทั่งเข้าเดือนที่ห้า คืนนั้นไม่มีผู้ใดทราบว่าเส้าชิงกลับมา มีคนบอกว่าภรรยาของเขากลับไปดูแลมารดาที่กำลังป่วย

แต่ฝูเส้าชิงไม่ได้เชื่อเช่นนั้น ในกระท่อมกลางป่านอกเมือง ภาพที่เขาเห็น คือภรรยาอันเป็นที่รักกำลังเสพสังวาสกับชายอื่น

ภาพที่นางร่างกายเปลือยเปล่านั่งคร่อมช่วงล่างของชายผู้นั้นยังติดตามาจนถึงทุกวันนี้ ยิ่งคิดไปถึงอดีต อวัยวะเบื้องล่างยิ่งจ้วงแทงหนักขึ้น โดยไม่กลัวว่าช่องทางอ่อนนุ่มจะฉีกขาด ประหนึ่งว่าต้องการใช้ทัณฑ์นี้ระบายความเคียดแค้นตลอดหลายปีที่มีมา สองมือที่จับยึดปทุมถันอวบอัดไว้อย่างละข้างออกแรงบีบขยำอย่างไร้ความปรานี

ท่อนกายแกร่งขนาดผิดธรรมดา มุดเข้าออกช่องทางด้านหลังของบุตรสาวต่างสายเลือดแทนการลงหวาย

ในขณะที่เยว่เยี่ยคิดว่าตนคงต้องตาย ร่างกายกลับมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฝูเยว่เยี่ยถูกลงโทษด้วยวิธีนี้ ครานั้นท่านพ่อบอกว่านางเป็นลูกชู้ แล้วก็ลงโทษนางจนสลบ แต่ไฉนครานี้นางถึงได้รู้สึกดีกับการกระทำอันป่าเถื่อนของเขาไปได้

ปากของเยว่เยี่ยถูกยัดด้วยผ้าขาว ที่นางทำได้มีแต่ร้องอ้อนวอนในลำคอ แต่ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด เสียงร้อง อื้อ อ่าของนาง ถึงได้ฟังกระเส่าเสียเหลือเกิน

“อื้อ” ความรู้สึกหวิวในช่องท้องเริ่มจู่โจมนางรุนแรงขึ้นทุกที ช่องทางด้านหน้าเต้นตุบ ๆ ไม่หยุด คล้ายต้องการการถูกเติมเต็ม

เส้าชิงเป็นบุรุษที่มีหญิงสาวผ่านมือมามากมาย ไหนเลยจะดูไม่ออก ว่าลูกนอกไส้มีอารมณ์ร่วม ถึงแรงตอดรัดในช่องทางอ่อนนุ่มจะทำให้เขาสุขสม แต่ความแค้นในอกกลับมามากกว่า เขากระชากผมของนางขึ้น แล้วโน้มตัวลงไปแนบแผ่นหลังบอบบาง กระซิบข้างใบหูเล็กด้วยถ้อยคำทำร้ายจิตใจ

“ที่แท้ เจ้ามันก็ร่านเหมือนแม่ของเจ้า! หึ!” พูดแล้วเขาก็สะบัดมือออก ใช้สองมือจับยึดสะโพกกลมกลึงเอาไว้ จากนั้นกระหน่ำรัวความเป็นชายใส่ช่องทางด้านหลังของนางไม่ยั้ง

เยว่เยี่ยน้ำตาร่วงริน ส่ายหน้าไปมา ทั้งเสียใจทั้งเสียวซ่านไปในคราเดียว ไม่น่าเชื่อว่าถูกเขากระแทกกระทั้นไม่นาน นางจะเสร็จสมพร้อมกับเขาไปได้

เส้าชิงไม่ได้ชักออกมาปลดปล่อยข้างนอก แต่ฝังตัวตนเข้าไปจนสุดเพื่อระบายความแค้น ที่เขายอมให้เด็กนี่เติบโตมา ก็เพื่อแก้แค้นชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้น เท่านั้น และแน่นอนว่ามันไม่ได้จบเพียงแค่ครั้งเดียว

เยว่เยี่ยถูกลากตัวกลับมาตั้งแต่ยามเว่ย แต่กว่าประตูห้องลงทัณฑ์จะเปิดออกคือยามโหย่ว เกือบสองชั่วยามที่นางถูกลงโทษ

เส้าชิงเดินออกมาจากห้อง ไม่แม้แต่จะปรายตามองแม่นมเฉา

หญิงชราผู้รู้ตื้นลึกหนาบางเป็นอย่างดีได้แต่นั่งก้มหน้า รอให้เจ้านายเดินไปไกลแล้ว ถึงได้รีบลุกไปดูคุณหนูของตน

สภาพของเยว่เยี่ยแม้ไม่ถึงกับเปลือยกาย แต่อาภรณ์ก็หลุดลุ่ยจนเผยให้เห็นรอยแดงจ้ำจากการกระทำอันป่าเถื่อนของบิดาต่างสายเลือด แม่นมเฉารู้อยู่เต็มอก แต่ก็เหมือนน้ำท่วมปากบอกใครไม่ได้ ตระกูลฝูที่ผู้คนภายนอกรับรู้ คือคุณหนูเป็นบุตรีเพียงคนเดียว เรื่องนี้แม่นมเฉาคงได้แต่ปล่อยให้ตายไปกับตัวเอง

คิดแล้ว หญิงชราก็รีบเข้ามาช่วยจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง เช็ดทำลายหลักฐานทั้งบนร่างและในห้องลงทัณฑ์ หลังจากเสร็จสิ้นค่อยประคองเยว่เยี่ยกลับเรือน