ตอนที่ 4 ท่านพ่อใจร้าย 2

“ท่านพ่อ ท่านใจร้ายเกินไปที่ทำกับข้าเช่นนี้ ฮึก ฮือ”

“ข้าเองก็ไม่เห็นว่าเจ้าจะขัดขืน เสียงครางของเจ้าบ่งบอกถึงไฟร่านในตัวเหมือนแม่เจ้าไม่มีผิด หึ”

น้ำเสียงแข็งกร้าวตะคอกออกมาด้วยความเคียดแค้นภายในใจของเส้าชิง

“ข้าอยากรู้ว่าทำไมท่านถึงต้องให้ข้าแต่งงานกับมู่หรงเหยียนด้วย ข้าไม่อยากแต่ง” เยว่เยี่ยยังเอ่ยถามเขาต่อด้วยเสียงสั่นเครือ มือเรียวบางเอื้อมโอบกอดอกแกร่งไว้แต่ไม่เป็นผลเส้าชิงผละออก พลันลุกจัดแต่งอาภรณ์

“ถึงวัยปักปิ่นเจ้าก็ต้องแต่งงานออกเรือน เจ้าเป็นบุตรีคนเดียวถ้าไม่แต่ง จะให้ข้าโดนชาวบ้านประณามอย่างนั้นเหรอ”

“แต่ข้ารักท่านพ่อ ข้าไม่อยากไปอยู่ที่อื่นนะเจ้าคะ ฮึก ฮือ”

เยว่เยี่ยเอ่ยด้วยเสียงสะอึกสะอื้นน้ำใสไหลลงอาบแก้มตามประสาสตรีขี้แย

“หุบปาก!” เขาตวาดกลับมาทันควัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาหวาดกลัวที่สุด กลัวว่าจะใจอ่อนกับนาง “เจ้ากลับไปได้แล้ว! และต่อไปไม่ต้องมาที่ห้องหนังสืออีก เตรียมตัวแต่งงานก็พอ!”

“ท่านพ่อ ฮึก!”

“ข้าบอกให้กลับไป!”

ร่างบอบบางหมุนตัววิ่งออกประตูไปพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่นางเสียใจที่สุด เสียใจจนถึงขั้นที่ว่าจะตัดใจจากเขา

สองอาทิตย์ต่อมา

จวนตระกูลมู่

ในห้องแต่งตัว แม่สื่อนำผ้าแดงมาคลุมศีรษะเจ้าสาว พลางกล่าว “ไม่ต้องตื่นเต้นนะเจ้าคะ แค่ทำตามที่ข้าบอกรับรองว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี”

เยว่เยี่ยได้แต่พยักหน้า มิรู้ว่าตนเองควรจะตื่นเต้นหรือไม่ นางมีเรื่องให้ขบคิดมากเกินไป จนไม่มีกะจิตกะใจจะคิดถึงเรื่องแต่งงาน

พิธีการเป็นไปอย่างรวบรัด หลังจากกราบไหว้บรรพชน และกราบไหว้ฟ้าดิน เป็นการแสดงความเคารพต่อเทพเจ้าและบรรพบุรุษ ท่ามกลางบรรยากาศชื่นมื่นของผู้คนที่มาร่วมยินดีอย่างเนืองแน่น เสียงดนตรีบรรเลงเพลงมงคลไพเราะเสนาะหูอีกทั้งยังมีการแสดงระบำ ร่ายรำของหญิงสาวสร้างความครึกครื้นให้กับผู้คนภายในงาน

คืนส่งตัวเข้าหอ ฝูเยว่เยี่ย ใบหน้างดงามประทินโฉมสมวัยสาวสะพร่างในชุดฮั่นฝูสีแดงปักลวดลายมงคลจากด้ายดิ้นทองสวยสง่าสมฐานะ แต่ทว่าดวงตาทอประกายความเฉยชาความรู้สึกคับข้องที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เยว่เยี่ยไม่ได้สุขสมหวังเฉกเช่นเจ้าสาวทั่วไป น้ำใสภายใต้ผ้าคลุมหน้าผืนบาง ไหลอาบแก้มชมพูระเรื่อทั้งสองข้าง

จริง ๆ แล้ววันนี้ต้องเป็นวันที่เยว่เยี่ยต้องมีความสุขที่สุดในชีวิตเพราะได้มีสวามีที่ใบหน้าหล่อเหลา ร่างสูงโปร่ง ดูภูมิฐาน เพียบพร้อมไปทั้งชาติตระกูลและสถานะ อีกทั้งยังเป็นบัณฑิตซิ่วไฉ่และยังเป็นที่หมายปองของหญิงสาวอีกมากมาย ป่านนี้หญิงสาวเหล่านั้นคงจะหูตาร้อนผ่าวกันถ้วนหน้า

ห้องหอถูกตกแต่งด้วยผ้าสีแดงและสีทองซึ่งเป็นสีมงคล มีโคมไฟสีแดงที่ให้แสงสลัว สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นยิ่งนัก กลิ่นหอมจากดอกโบตั๋น และเครื่องหอมที่เผาให้กลิ่นหอมละมุน เพื่อสร้างบรรยากาศผ่อนคลายในค่ำคืนนี้

ผ้าปูเตียง และชุดเครื่องนอนล้วนมีสีแดงและสีทองที่มีลวดลายมังกร ซึ่งเป็นสีที่นำความโชคดีและความมั่งคั่ง กลีบดอกไม้ถูกโปรยไว้บนเตียงอย่างสวยงาม บรรยากาศอบอวลแฝงไปด้วยห้วงอารมณ์ปรารถนา

ร่างบอบบางลงนั่งบนเตียงโดยไม่มีคำพูดคำจา มีเพียงดวงตาเหม่อลอยเจือด้วยความคะนึงหา ร่างหนาในชุดเจ้าบ่าวสีแดงลงนั่งที่ข้างกาย มือหนาเปิดผ้าคลุมหน้าออกอย่างเบามือ เยว่เยี่ยค่อยๆ ช้อนตามองสบตาที่คนเบื้องหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะดึงมือเยว่เยี่ยมานั่งที่โต๊ะ รินสุราใส่จอก

“เยว่เยี่ยเจ้าช่างงดงามยิ่งนักสมกับที่เป็นบุตรสาวคนเดียวของนายท่านฝู ถึงว่านายท่านดูแลเจ้าเฉกเช่นลูกนกในกรงทองเป็นอย่างดี เป็นบุญของข้าดียิ่งที่ได้ครอบครองตัวเจ้าในวันนี้”

ใบหน้างดงามยังคงเรียบเฉยแสดงออกถึงความเฉยชาที่มีต่อคนเบื้องหน้า จอกสุราถูกหยิบขึ้นมากระดกพรวดเข้าไปทีเดียว ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่าง รูขุมขนลุกตั้งชันทั้งภายในและภายนอก ใบหน้าเหย่เก ดวงตาปิดหยีเพราะฤทธิ์ร้อนของสุราดอกท้อ ไม่กี่ลมหายใจร่างของเยว่เยี่ยก็แทบจะไร้สติมีเพียงอาการสะลึมสะลือเข้าครอบงำ

ชุดแต่งงานของทั้งสองหลุดออกจากร่างจนหมด หรงเหยียนเล้าโลมนางอย่างตะกละตะกลาม ก่อนจะช้อนสองขาเรียวขึ้น ค่อย ๆ ฝังตัวตนเข้าไปในร่างของนาง เยว่เยี่ยจากที่ไร้อารมณ์ก็ปลดปล่อยเสียงอืออาขึ้นมาด้วยอารมณ์ตอบสนองที่ช่องทางอ่อนนุ่มฉีกขาดความบริสุทธิ์

แต่ทว่าภายในใจยังคงคิดถึงคราที่เคยร่วมรักกับเส้าชิงจึงเผลอครางเสียงกระเส่าออกมาแบบไม่รู้ตัว” ท่านพ่อ อื้อ” คนด้านบนผงะไปชั่วครู่แต่ไม่ได้ใส่ใจมากนักเพราะลิ้นกำลังพัลวันไปทั่วเรือนร่างเบื้องหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ด้วยสุราดอกท้อทั้งสองกระดกกันไปหลายจอกจึงทำให้ห้วงอารมณ์ของทั้งคู่เร่าร้อนไปหลายรอบหลายชั่วยามจนกระทั่งฤทธิ์ร้อนของสุราคลายลง ก็เกือบฟ้าสางนอนทาบทับกันสลบไสลไปบนเตียง

ค่ำคืนเดียวกันในห้องตำราของจวนตระกูลฝู ทางฝั่งฝูเส้าชิงก็มิได้หลับได้นอน ตำราในมือเปิดอ่านขึ้นอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ยามซวีถึงตอนนี้เป็นเวลายามเหมา จนเขาเผลอหลับไปพร้อมกับเรื่องครุ่นคิดภายในใจที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ กับลูกนอกไส้ที่มีความสัมพันธ์เกินเลยแทบจะกู่ไม่กลับแล้ว

อีกทั้งความรู้สึกจากการกระทำกับเยว่เยี่ยจากความแค้นกลายเป็นความรัก ความห่วงหาอาทรเข้าแทนที่ ภาพเบื้องหน้าของเส้าชิง เกิดขึ้นในห้องหอของคู่แต่งงาน สองร่างนอนระเริงสวาทกันอย่างมีความสุข เสียงครางกระเส่าดังขึ้น “ท่านพ่อ” เส้าชิงสะดุ้งเฮือกดวงตาเบิกโพลงตื่นจากห้วงภวังค์ฝันร้าย ลมหายใจสูดเข้าลึกเต็มปอด ดึงสติกลับมาพึมพำกับตน “มันก็แค่ความฝัน” แสงแดดอ่อนยามเช้าทำให้เขาสลัดเรื่องในหัวออก รีบเร่งฝีเท้ากับเรือนอย่างฉับพลัน