ตอนที่ 1 ไม่ใช่พ่อ 1

ในเรือนไผ่งาม

ดวงตาบวมแดงของเด็กสาวยังคงเหม่อลอย เยว่เยี่ยปล่อยให้แม่นมอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายจนเสร็จโดยไม่มีการตอบสนอง ท่านพ่อที่นางโหยหามาตั้งแต่วัยเยาว์กลับกระทำกับนางเช่นนี้ จิตใจของเยว่เยี่ยมีหรือจะไม่บอบช้ำ ตอนยังเด็ก นางเคยภาวนาขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มจากเขา แต่จนแล้วจนรอดท่านพ่อก็ไม่เคยยิ้มให้นาง ทุกครั้งเจอ หากไม่ดุด่า นางก็จะถูกตี

เพราะเช่นนี้ เยว่เยี่ยจึงมักทำผิดบ่อย ๆ เพื่อจะได้เจอหน้าท่านพ่อ แต่ใครจะรู้ ว่าท่านพ่อที่นางโหยหา กลับไม่ใช่พ่อแท้ ๆ คิดแล้ว น้ำตาของเยว่เยี่ยก็ไหลลงมาอาบแก้ม

แม่นมเฉาถือถ้วยยาเดินเข้ามาเห็น รู้สึกสะท้อนใจยิ่ง คุณหนูของนางช่างน่าสงสารยิ่งนัก มารดาไม่ใส่ใจ บิดาไม่ใช่บิดา เรื่องนี้จะโทษใครได้ คงเป็นเวรกรรม คิดแล้วแม่นมเฉาได้แต่ทำใจ เดินถือถ้วยยาเข้าไปหาเด็กสาวบนเตียง

“คุณหนูยาเจ้าค่ะ”

แค่ได้กลิ่น ใบหน้าซีดเซียวก็เบือนหน้าหนีแล้ว

“แม่นมเฉา ข้าไม่กินได้หรือไม่” เยว่เยี่ยส่ายหน้าไปมา นางเป็นคนกินยายากมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ซึ่งแม่นมเฉาเองค่อนข้างอ่อนใจกับเรื่องนี้ สุดท้าย แม่นมเฉาก็ไม่กล้าบังคับ

“ถ้าอย่างงั้นคุณหนูนอนพักผ่อนนะเจ้าคะ”

ไม่ต้องรอให้แม่นมเฉาบอก เยว่เยี่ยก็หลับไปอย่างง่ายดาย ถูกกระทำมาขนาดนั้น นางไม่สลบนับว่าแข็งแกร่งมาก

เช้าวันต่อมา

ฝูเส้าชิงได้เดินทางด้วยรถม้าเพื่อไปทำการค้าที่ต่างเมือง หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจก็รีบเดินทางกลับมาที่จวนตระกูลฝู

ยามเฉิน

“อาเฉา เยี่ยเอ๋อกลับมาหรือยัง”

“อะ เอ่อ นายท่าน คุณหนูไม่ค่อยสบายวันนี้จึงไม่ได้ไปเรียนเจ้าค่ะ” น้ำเสียงจากคนถามอย่างแข็งกร้าวทำให้คนตอบกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือในใจวาบหวิว ความคิดคุกรุ่นคุณหนูต้องโดนลงโทษอีกเป็นแน่

สิ้นประโยคคำตอบบิดาต่างสายเลือดร่างสูงหกฉื่อ ดวงหน้าสลักเสลาแลดูอ่อนกว่าวัย โครงคิ้วขมวดมุ่นย่นเข้าหากันสองเท้าสาวฉับไวมุ่งหน้าไปยังเรือนไผ่งาม บ่าวรับใช้ไม่ทันได้ยอบกายคารวะ ประตูไม้หน้าเรือนถูกผลักออกและปิดลงทันที

บนเตียงในห้องนอนริมหน้าต่าง ร่างบอบบางถูกปกคลุมด้วยผ้าแพรผืนบาง มีเพียงชุดคลุมสีขาวแนบเนื้อแต่ก็แทบปิดไม่มิดด้วยขนาดของสองเต้าทรงกลมกลึงเต่งรูปเนื้อเนียนสวย ร่างบอบบางสะดุ้งโหยงเมื่อผ้าแพรถูกกระชากพร้อม ๆ กับชุดคลุมเนื้อบางร่างกายเปลือยเปล่ายิ่งเผยให้เห็นเรือนร่างอันเย้ายวนในวัยปักปิ่น

“ท่านพ่อ อย่าทำข้านะ ข้าเจ็บ อื้อ”

“ข้าจะลงโทษที่เจ้าไม่ไปเรียน ข้าเสียเงินเสียทองส่งให้เจ้าเรียนกลับไม่รักดีอีก อั๊ก”

คีมเหล็กหนาจับยึดเอวสอบขึ้นโน้มกายคร่อมทาบทับ ร่างบางด้านล่างไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืนเขาบดขยี้ริมฝีปากของเยว่เยี่ยอย่างไม่ปรานีปราศรัย ฝ่ามือบีบเคล้นปทุมถันเต่งตึงอย่างแรง จนลูกนอกไส้ต้องครางประท้วง รอให้เขาผละริมฝีปากออก เยว่เยี่ยถึงได้กระซิบเสียงเบา “ทะ ท่านพ่อช่วยเบามือหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ เยี่ยเอ๋อเจ็บ”

เส้าชิงซุกไซ้ไปตามลำคอขาวผ่องราวกับไม่ได้ยิน ดวงหน้าเคลื่อนลงต่ำไปจนถึงปทุมถันอวบอิ่ม ตวัดลิ้นเลียเม็ดบัวสีชมพูอ่อน พลางล้วงฝ่ามือเข้าไปกลางหว่างขาเรียว กรีดนิ้วกลางกลีบอวบอูม หยอกเย้าเมล็ดเกสรที่กำลังเชิดหัวอยู่ภายใน

ถูกเล้าโลมไม่นานจากการขัดขืนเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเข้าแทนที่ เส้าชิงไม่รอช้า จับส่วนแข็งขึงที่กำลังพองตัวเต็มที่จ่อเข้าที่รูสวาทช่องหลัง ก่อนจะค่อย ๆ กดบั้นท้ายลงช้า ๆ กระทั่งมันฝังเข้าไปจนเกือบสุด จากนั้นกระดกบั้นท้ายขึ้นเบาๆ เพื่อชักมันออก แล้วค่อยๆ กดลงไปใหม่

เยว่เยี่ยเสียวปานจะขาดใจ เริ่มขยับสะโพกไปตามจังหวะ ลมหายใจเริ่มถี่กระชั้น เขาเกรงว่านางจะครางเสียงดัง จึงรีบกดจุมพิตลงบนริมฝีปากบาง ก่อนจะขยับบั้นท้ายเร็วขึ้น

ไม่เพียงแค่เยว่เยี่ยเท่านั้นที่เสียวปานขาดใจ เส้าชิงเองก็เช่นกัน เขาเริ่มกระแทกกระทั้นใส่นางหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ พอใกล้จะเสร็จ ก็จับนางพลิกเปลี่ยนท่า

ความแค้นที่ฝังแน่นในอกมานับสิบปี ถูกระบายลงบนเรือนร่างงดงามของบุตรีต่างสายเลือดอย่างไร้ความปรานี ให้สาสมกับที่มารดาของเย่วเยี่ยได้ทำไว้กับเขา

ทว่าสำหรับเด็กสาวผู้ไร้เดียงสากลับลุ่มหลงท่านพ่อของนาง เยว่เยี่ยไม่เพียงรับได้กับการกระทำของเขา ยังออกจะพอใจด้วยซ้ำ การได้แนบชิดกับคนที่ตนเองรัก ผู้ใดบ้างจะไม่มีความสุข ถึงแม้ว่าร่างกายจะถูกกระทำให้เจ็บปวด ทว่าจิตใจกลับชื่นมื่น เพราะนางเริ่มรักเขา

ลมหายใจของทั้งคู่เริ่มถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ เขากดศีรษะของนางลงบนที่นอน ก่อนจะขยับบั้นท้ายถี่รัว เยว่เยี่ยร่างกายแข็งเกร็ง สองมือจิกลงบนฟูก ใบหน้าเริ่มเหย่เก นางกำลังจะถึงจุดหมาย จนกลั้นเสียงครางเอาไว้ไม่อยู่ “อึ้ม ทะ..ท่านพ่อ”

เส้าชิงเองก็ใกล้เต็มที แรงบีบตรงสะโพกกลมกลึงเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ที่สุดสองร่างก็กระตุกเกร็ง ถึงสวรรค์แทบจะพร้อมกัน เขากระแทกต่ออีกสองสามทีเพื่อระบายน้ำที่คั่งค้าง จากนั้นทิ้งตัวลงนอนตะแคง หายใจหอบเหนื่อย กระทั่งลมหายใจกลับมาเป็นปกติ เส้าชิงพลันพลิกร่างขึ้นมาทาบทับนางอีกครั้ง

ทุกครั้งก็จะมักเป็นเช่นนี้ เขาเข้ามาทำรักกับนางจนพอใจ มีแต่ความโมโหโทสะที่ครอบงำ จากนั้นก็จากไปด้วยความเย็นชา

คืนนี้ก็เช่นกัน หลังจากเสร็จสมไปสองครั้ง เส้าชิงกลับออกจากห้องโดยไม่สนใจใยดี บางคราเยว่เยี่ยก็นึกน้อยใจ แต่ไม่กล้าเอ่ยปากเพราะที่เป็นแบบนี้ท่านพ่อจะได้มีโอกาสได้อยู่กับนางอย่างเต็มที่ถึงแม้ว่าจะต้องแลกด้วยความเจ็บแสบจากช่องรูสวาทหลัง