อันดามัน

ตอนที่ 5

อันดามัน

         “ตรีลืมถามเลยว่าเราไปโรงแรมกันอย่างไรคะ”

         หลังจากที่ลงจากเครื่องบินตรีญาภาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าทั้งสองคนไม่ได้เอารถมาเพราะปกติจะไปหาลูกค้าต่างจังหวัดที่ใช้การขับรถไป ครั้งนี้คือครั้งแรกที่ขึ้นเครื่องบินมา

         “ผมเช่ารถไว้ เดี๋ยวเขาจะเอารถมาให้เราที่สนามบินเลย เวลาไปไหนจะได้สะดวก เพราะมาไกลขนาดนี้เราคงไม่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเดียวแน่ คงใช้ช่วงนี้พักผ่อนกันบ้าง นอนดึกยาวกันมาทั้งสัปดาห์”

         ตอนแรกตรีญาภาเข้าใจว่าเจ้านายคงเช่าโรงแรมใหญ่ของที่นี่ที่แยกเป็นห้องใครห้องมันเพราะเขาไม่ยอมให้เธอดำเนินการเรื่องนี้ แต่พอมาถึงเป็นโรงแรมก็จริงแต่เป็นส่วนที่เป็นเหมือนบ้านแยกออกมาอยู่ติดทะเล แค่ก้าวเท้าลงจากบ้านก็คือชายหาดในนั้นมีห้องนอนสองห้อง และมีห้องครัวที่มีอุปกรณ์ทุกอย่างพร้อม

         ตรีญาภาเดินดูรอบ ๆ บ้านเปิดดูทั้งสองห้องนอนด้วยแววตาที่ดูมีความสุข

         “คงแพงน่าดูเลยนะคะแล้วเราอยู่ถึงเจ็ดวันด้วย เกิดมาตรียังไม่เคยได้มาพักอะไรแบบนี้เลยแค่ก้าวเท้าลงจากบ้านก็เจอหาดทรายแล้ว”

         ชลากรเดินมาจับมือเลขาและพาเธอเดินลงมาจากบ้านโดยที่ไม่ใส่รองเท้าเพื่อมายืนอยู่บนพื้นทราย

         “นุ่มไหม ตรงนี้เป็นหาดทรายส่วนตัวไม่มีขยะสะอาดวิวดี ราคาไม่ต้องถามสูงมากแต่อย่าลืมวันนี้เรามาหาเงินเข้าบริษัทถึง             ยี่สิบล้านแค่ค่าที่พักไม่กี่หมื่นจะออกให้เราไม่ได้เชียวเหรอ”

         เลขาสาวไม่รู้ว่าจะต้องแสดงความเห็นว่าอย่างไรเพราะเธอเป็นเพียงแค่เลขาส่วนครอบครัวของเขาคือเจ้าของบริษัท เขาว่าอะไรถูกต้องก็คงต้องตามนั้น

         “พรุ่งนี้เราประชุมที่โรงแรมนี้แหละแค่เดินข้ามถนนไปเป็นห้องประชุมไม่ใหญ่เพราะมีคนเข้าร่วมประมาณยี่สิบคนเท่านั้น               วันแรกคงคุยกันนานหน่อยแต่วันหลัง ๆ คงบ่ายกว่า ๆ ก็คงเลิกแล้ว”

         คืนนี้ทั้งสองคนสั่งอาหารทะเลจากทางโรงแรมมานั่งกินที่ระเบียงหน้าบ้าน ลมทะเลพัดเข้ามาถึงแม้จะพาความรู้สึกเหนียวตัวเข้ามาด้วยแต่มันก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายที่ได้กลิ่นของธรรมชาติ โดยเฉพาะสาวเหนืออย่างตรีเธอแทบจะเห็นทะเลนับครั้งได้

         “อร่อยไหม”

         ชลากรมองเลขาสาวของเขานั่งกิน เขาแอบอมยิ้มดีใจที่ทำให้ผู้หญิงตรงหน้าดูมีความสุข ซึ่งตัวเองไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนกับใครแม้แต่เฌอมณีคู่หมั้นของเขา เพราะทางนั้นมีแต่เลือกที่ตัวเองชอบและก็ไม่เคยจะตรงใจชายหนุ่มเลย

         “อร่อยมากเลยค่ะ แฮ่!....แต่ไม่อิ่ม คือคุณกรตรีไม่ได้กินเก่งนะแต่ดูแต่ละจาน จัดมาเสียอย่างสวย จานหนึ่งกินสักสามคำก็หมดแล้ว”

         ชลากรฟังแล้วก็อดขำไม่ได้เพราะหญิงสาวพูดไปก็ทำท่าอายที่ตัวเองกินไม่อิ่มแต่ชายหนุ่มคิดว่าเธอคงยังหิวจริง ๆ ถึงได้กล้าพูด

         “เดี๋ยวเราขับรถเลาะชายหาดเที่ยวกันมีของกินที่ชาวบ้านเอามาขายเยอะเลย นักท่องเที่ยวฝรั่งเยอะของกินต่อให้ข้างทางก็ราคาไม่เบาเลยเหละ”

         จากที่ตั้งใจจะรีบนอนเร็วก็กลายเป็นว่าทั้งคู่ขับรถเล่นรอบเมืองหาอะไรกินกันกลับที่พักอีกทีก็สามทุ่มแล้วถึงได้แยกกันเข้าห้องนอน

         หญิงสาวรู้สึกมีความสุขที่สุดเธอได้มาเที่ยวแบบนี้กับเจ้านายที่เธอแอบชอบมานาน โดยที่เธอไม่ต้องกลัวสายตาของคนอื่นไม่ต้องคิดถึงว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว ตรีญาภาบอกกับตัวเองว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดมันผิดแต่เธอก็แค่ขอกอบโกยความสุขในตอนนี้ให้ได้มากที่สุด เพราะวันหนึ่งถ้าเจ้านายของเธอแต่งงาน วันนั้นเธอก็คงหมดสิทธิ์แม้แค่ความคิดก็คงไม่ควร

         เช้านี้ทั้งคู่เข้าไปกินอาหารเช้าของโรงแรมเลขาสาวตื่นเต้นจนกินได้น้อยทั้งที่มีแต่เมนูที่เธอชอบ

         “ทำไมกินน้อยจัง เธอชอบไม่ใช่เหรอผัดผักที่นี่เขาก็ทำอร่อยมากเลยนะ”

         ชลากรแทบจะรู้หมดว่าเลขาเขาชอบอะไรและไม่ชอบอะไรเหมือนที่ตรีเองก็รู้ใจเจ้านายไปเกือบหมดทุกเรื่อง

         “ตรีตื่นเต้นค่ะ ครั้งนี้เล่นประชุมกันเป็นภาษาอังกฤษ ตรีกลัวจะฟังไม่รู้เรื่องและจดรายละเอียดไม่ทัน”

         ชลากรส่ายหัวเพราะเขาเป็นคนที่เก่งภาอังกฤษมากและ             การประชุมครั้งนี้เขาบันทึกเสียงไว้ ตรีญาภาค่อยเอามาฟังและค่อยแปลทีหลังก็ได้เพราะหน้างานชลากรสบายอยู่แล้ว

         “ลืมไปแล้วเหรอว่ามากับใคร ผมจัดการเองคุณมีหน้าที่แค่เอาเสียงที่บันทึกการประชุมไปถอดและแปลทีหลัง มีเวลาตั้งมาก             ส่วนเรื่องของการพูดและนำเสนอในที่ประชุมผมจัดการเอง”

         ตลอดการประชุมตรีญาภาพยายามเรียนรู้ภาษาอังกฤษที่เป็นสำเนียงของทั้งชาวอังกฤษและอเมริกาให้ได้มากที่สุด เพราะเธอคิดว่ามันคือจุดด้อยของเธอในการเป็นเลขาท่านประธานของบริษัท

         ภาษาอังกฤษไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เก่งแต่ด้วยโอกาสที่น้อยที่จะได้พูดกับชาวต่างชาติจึงทำให้เธอตื่นเต้นเพราะกลัวฟังไม่รู้เรื่องและคิดคำตอบไม่ทัน

         การประชุมวันนี้เป็นไปอย่างที่ชลากรบอกไว้เข้มข้นมากแม้แต่เวลาพักกลางวันทุกคนต้องกลับเข้ามาตรงเวลา การประชุมเริ่มทันทีเมื่อถึงเวลานัดหมาย

         หญิงสาวได้แต่นั่งฟังและพยายามจับใจความ ถ้าช่วงไหนสรุปได้เธอก็จะรีบจดไว้ กว่าจะประชุมเสร็จเกือบสองทุ่มดีที่ยังมีการเบรกให้กินอาหารเย็นก่อนไม่อย่างนั้นคงได้มีคนเป็นลม

         คนที่เข้าร่วมประชุมทั้งหมดพักในโรงแรมยกเว้นก็แค่ชลากรกับตรีญาภาที่ประชุมเสร็จต้องเดินข้ามถนนมายังที่พัก

         “พรุ่งนี้เริ่มสิบโมงเช้านะ สงสัยยักษ์ใหญ่จากอเมริกาจะไม่ไหว เพราะเขาต้องปรับตัวเรื่องเวลาด้วย”

         “เขามาถึงที่นี่ก็ประชุมเลยเหรอคะ ตรีคิดว่าเขาคงมาพักผ่อนสักพักก่อน”

         “ตอนแรกผมก็คิดแบบตรีแต่กลายเป็นว่าเขามาถึงพร้อมเราเลย เก่งมาก ๆ แถมยังเก่งในเรื่องธุรกิจด้วย การที่เขารับเราร่วมงานครั้งนี้ถือเป็นโอกาสดีมากที่เราจะได้ไปโตตลาดนอกแต่การทำงานกับทางอเมริกาทุกอย่างต้องดีที่สุด พลาดแค่นิดเดียวเขาก็ถือว่าเราไม่มีคุณภาพเลย”

         “วันนี้คุณเก่งมากเลยนะคะ”

         ตรีญาภาส่งสายตาแบบชื่นชมส่งให้เจ้านายด้วยความรู้สึก    จริง ๆ

         “ชมผมจริงเปล่า ถ้าอย่างนั้นคุณต้องให้รางวัลผม เพราะวันนี้ผมทำหน้าที่แทนคุณทุกอย่างเป็นทั้งเจ้านายและเลขาในคนเดียวกัน เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนแล้วจะมาบอกว่าต้องการอะไรเป็นรางวัล”

         ชายหนุ่มเดินแยกเข้าห้องนอนไป เพราะแต่ละห้องนอนมีห้องน้ำในตัวและมีตรงนอกตัวบ้านไว้สำหรับอาบน้ำเวลาเล่นน้ำทะเลมาอีกหนึ่งห้อง

         หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มที่ทำท่าจะเจ้าเล่ห์อะไรใส่เธออีกแน่ ๆ

         ใจหนึ่งก็ชอบเวลาเขาแสดงความเจ้าเล่ห์เจ้าชู้ใส่ แต่อีกใจก็แอบรู้สึกว่าสุดท้ายแล้วเธออาจจะกลายเป็นแค่ของเล่นของเขาก็ได้หรือทั้งหมดที่เขาทำเขาอาจจะแค่สนุก ๆ และตัวเธอเองที่คิดมากไป ตรีญาภาสับสนไปหมดแต่อย่างว่าเมื่อความรักเข้าตาหัวใจมันชนะสมองเสมอ