EP.03 บางสิ่งที่ไม่ควรรู้

กลิ่นหอมเฉพาะที่ไม่คิดว่าจะมีผลไม้ใดที่มีกลิ่นแบบนี้ คือความหอมหวาน หอมนวล หอมจนติดอยู่ที่ปลายจมูก หอมเหมือนดอกกุหลาบแรกแย้ม หอมจนเธอแทบอยากจะหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้ แต่คงไม่ได้ เพราะวันนี้เธอมีภารกิจสำคัญที่ทำให้ต้องขับรถและต่อเรือมาเพื่อให้ถึงที่นี่แต่เช้าตรู่

            ดวงตาสวยหวานที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างประณีตมองตรงไปยังเรือนไม้สักทองหลังงามที่แยกออกจากโฮมสเตย์ที่มีไว้ให้แขกพัก โดยมีคลองหลอดทำหน้าที่แบ่งอาณาเขตและมีสะพานไม้ตีกว้างประมาณ 1 เมตรเป็นตัวเชื่อม เธอก็ไม่รั้งรอที่จะก้าวข้ามไปในทันที ทว่า...

            “อุ้ย!”

            ร่างแบบบางล้มคะมำไปด้านหน้าจนกระแทกกับพื้นกระดานให้ได้เจ็บ ธารธาราซู้ดปากเพราะฝ่ามือที่ค้ำยันร่างเอาไว้นั้นถูกเสี้ยนของแผ่นกระดานตำเข้าไป

            “ก็ใครใช้ให้เธอใส่รองเท้าส้นสูงมาบ้านสวนกันล่ะ สมแล้ว”

            ธารธาราบ่นกับตัวเอง พลางมองรองเท้าส้นสูงสีน้ำตาลแบบผู้ดีที่เจ้าส้นแหลมสูง 3 นิ้ว เข้าไปติดอยู่ในร่องของแผ่นไม้ที่ตีไว้ไม่ชิด ชุดสวยเปื้อนไปด้วยรอยชื้นของแผ่นกระดานจนเห็นเป็นคราบดำปนเขียวของตะไคร่น้ำกระจายอยู่ ทั้งฝ่ามือก็เป็นแผลถลอกและมีเสี้ยนสีดำตำอยู่หลายจุดด้วยกัน และรองเท้าก็ยังค้างติดอยู่ในร่อง แต่ขืนเธอยังนั่งอยู่ตรงนี้ ความเร่งรีบที่พาตัวเองมาจนถึงที่นี่แต่เช้าตรู่คงได้เป็นหมันแน่ คิดได้อย่างนั้นธารธาราจึงรีบพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนจะเห็นร่างอวบอิ่มสมวัยของใครบางคนที่กำลังเดินขึ้นเรือนไป

            “พี่จันทร์คะ! พี่จันทร์! พี่จันทร์... ไม่ได้ยินแฮะ เอาไงดี” มองไปรอบตัวเพื่อหาคนช่วย แต่ก็ไม่เห็นใคร ทั้งแสงสว่างก็เริ่มลอดใบไม้ลงมามากขึ้น

            “ไม่ได้ เราต้องรีบ ถ้าตื่นก่อนล่ะยุ่งเลย อุตส่าห์รีบมาแต่เช้าแท้ๆ” คิดได้ดังนั้น ธารธาราจึงถอดรองเท้าถือเอาไว้และรีบพาร่างกระโผลกกระเผลกของตัวเองเดินตรงไปให้ถึงเรือนไม้ด้านหน้าอย่างไว หวังเพียงอย่าให้คุณแม่บ้านไปปลุกเขาให้ตื่นก่อนที่เธอจะขึ้นไปหา

            แค่คิดความร้อนวูบวาบก็พุ่งริ้วไปทั่วใบหน้าจนธารธาราต้องชะงักเท้าก้าวเดิน ก่อนจะยิ้มและเดินต่อ ดวงตาหวานเป็นประกายมองตรงไปข้างหน้าอย่างมาดหมาย ยังไงเธอต้องไปทันแน่ วันสำคัญอย่างนี้เธออยากมาเซอร์ไพรส์เขาแต่เช้า อยากขึ้นไปปลุกเขาถึงเตียงนอน อยากให้เขาลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นใบหน้าของเธอเป็นคนแรก เพราะอีกแค่ 2 สัปดาห์เท่านั้น เธอก็จะได้ทำหน้าที่ปลุกเขาบนเตียงนอนในทุกวัน และนั่นรวมถึงการหลับใหลภายใต้อ้อมกอดของกันและกันด้วย

            ทว่าเมื่อเธอพาตัวเองขึ้นไปถึงบนเรือน กลับพบว่าจันทร์ยืนกระสับกระส่ายอยู่กลางห้องโถงด้านล่างอย่างร้อนรน ดวงตาที่มีน้ำเอ่อคลออยู่นั้นผิดปกติ

            “พี่จันทร์...”

            “อุ้ย! คุณน้ำ มาเมื่อไหร่คะ”

            “น้ำเพิ่งมาถึงค่ะ เมื่อกี้น้ำเรียกพี่จันทร์อยู่ แต่พี่จันทร์ไม่ได้ยิน พี่จันทร์เป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม” ธารธาราเข้าไปจับมือของจันทร์เอาไว้มั่น ถ้าถึงขนาดจันทร์ร้องไห้ออกมาอย่างนี้ ต้องเป็นเรื่องที่หนักหนาแน่ๆ

            “พี่จันทร์เป็นอะไรคะ บอกน้ำได้มั้ย เผื่อน้ำจะช่วยได้นะ”

            “เอ่อ... พี่... พี่ขอบคุณคุณน้ำค่ะ แต่คุณน้ำช่วยพี่ไม่ได้หรอกค่ะ”

            จันทร์เบือนหน้าไปอีกทางพยายามจะเดินหนี แต่ธารธาราที่ยื้อข้อมือไว้ก็ทำให้จันทร์หลีกไปไหนไม่ได้

            “คุณน้ำคะ ปล่อยพี่เถอะค่ะ พี่จะเข้าไปในครัว พี่ต้องเตรียมของใส่บาตรให้คุณภพ”

            “พี่จันทร์ คุยกับน้ำก่อนสิคะ อย่าเพิ่งเดินหนี พี่มีอะไรไม่สบายใจ พี่บอกน้ำสิ แล้วนี่พี่ภพตื่นหรือยังคะ พี่ภพรู้มั้ยว่าพี่จันทร์มีเรื่องไม่สบายใจอย่างเนี้ย”

            “คุณภพ... เอ่อ... คุณภพ...”

            “พี่ภพทำไมคะ พี่ภพเป็นอะไรเหรอคะ”

            ธารธารายิ่งงุนงง เพราะเมื่อเธอพูดถึงเจ้าของโฮมสเตย์ จันทร์กลับมีทีท่าอึกอักมีพิรุธมากขึ้น ยิ่งตอนนี้ที่แม่บ้านสาวใหญ่ของเขาพรั่งพรูหยาดน้ำตาออกมาราวกับทำนบแตก แล้วจะให้เธอเข้าใจว่ายังไง ที่จันทร์ร้องไห้นี่เกี่ยวข้องกับเขาหรือเปล่า เขาเป็นอะไร หรือว่า เขาทำอะไร จันทร์ถึงมีท่าทีแบบนี้

            “พี่จันทร์ พี่จันทร์ใจเย็นๆ นะคะ พี่ภพอยู่ไหนคะ”

            “เอ่อ... คุณน้ำคะ วันนี้คุณภพคงไม่สะดวก คุณน้ำกลับบ้านไปก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณภพลงมาจากห้อง พี่จะแจ้งคุณภพให้โทรหานะคะ ไปค่ะ คุณน้ำกลับบ้านก่อนนะคะ”

            “อะไรกันพี่จันทร์ ทำไมพี่ภพถึงจะไม่สะดวกล่ะคะ พี่ภพมีอะไรหรือเปล่าคะ หรือมีอะไรที่น้ำรู้ไม่ได้ ว่ายังไงล่ะคะ พี่จันทร์ทำน้ำงงไปหมดแล้วนะ เฮ้อ! น้ำจะไปหาพี่ภพ”

            ธารธาราถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเบี่ยงตัวออกจากฝ่ามือที่พยายามจะฉุดต้นแขนของเธอให้ออกไปจากเรือนไม้นี้ให้ได้ ท่าทางมีพิรุธ มองไปยังชั้น 2 ของตัวเรือนบ่อยครั้ง ราวกับว่าเจ้านายของจันทร์กำลังทำอะไรอยู่ หรือมีอะไรที่ซุกซ่อนอยู่ในห้องนั้น เป็นบางสิ่งที่เธอไม่ควรจะรู้อย่างนั้นเหรอ หรือเป็นอะไรที่ทำให้จันทร์ต้องร้องไห้มากมายอย่างนี้ แล้วคืออะไรล่ะ

            “เรื่องของพี่ช่างมันเถอะค่ะ ตอนนี้คุณภพยังไม่ตื่นเลย คุณน้ำกลับบ้านก่อนดีกว่านะคะ ดูสิ เสื้อผ้าเลอะหมดแล้ว คุณน้ำกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ ให้คุณภพเห็นแบบนี้คงไม่น่าดูแน่เลย นะคะ เชื่อพี่เถอะค่ะ คุณน้ำกลับก่อนเถอะนะคะ”