บทที่2│เขาเล็งคุณไว้แล้ว (3)

⋆ ˚｡⋆୨୧˚　˚୨୧⋆｡˚ ⋆

 สารินหลับจริงๆ หลับสนิทเลยด้วย แล้วมีหน้ามาว่าเธอเด็ก

 พิลลาหาใช่คนใจร้ายใจดำต่อเพื่อนมนุษย์ นอกจากจะเปิดแอร์ไว้ ยังเผื่อแผ่น้ำใจด้วยการหันพัดลมให้คนที่จมอยู่ในห้วงนิทรา ส่วนตัวเองก็นั่งไถหน้าจอไปเรื่อยเปื่อย มีลูกค้าเข้ามาประปราย

 ประมาณบ่ายสองห้าสิบ มีหญิงวัยกลางคนเข้ามาถ่ายเอกสาร เธอก็ลุกออกจากเก้าอี้เพื่อไปทำให้

 เจ้าหล่อนชวนคุย “อากาศร้อนมากเลยเนอะ หน้าฝนแล้วแท้ๆ”

 เสียงเครื่องถ่ายเอกสารดังเข้าโสตประสาท

 “อบอ้าวแบบนี้ เผลอๆ อีกเดี๋ยวฝนก็ตกค่ะ เมื่อวานซืนร้อนแบบนี้แหละ พอช่วงโรงเรียนเลิกก็เทมาอย่างกับฟ้ารั่ว”

 “น่าจะตกกลางคืน จะได้นอนสบาย ตกกลางวันไปไหนมาไหนลำบาก”

 บทสนทนานั้นลอยเข้าหูบุคคลที่สามอย่างช่วยไม่ได้

 เจ้าของร้านยิ้มพลางคว้ากระดาษมาถือ ก้าวเดินมาในส่วนที่ทำงานของตน เพื่อนำกระดาษที่ถ่ายเอกสารแล้วใส่ถุงให้ลูกค้า ปากก็ทำหน้าที่ขยับเพื่อตอบโต้บทสนทนากับอีกฝ่าย “จีบก็ชอบเวลาฝนตกตอนกลางคืนเหมือนกันค่ะ หลับไปกับเสียงฝน ฟินอย่าบอกใคร”

 “อากาศเย็นด้วยนะ น้าชอบมาก”

 สองมือขาวผ่องพนมเข้าหากัน “ถ้าจะตก เก็บไปตกคืนนี้ทีเถอะ เพี้ยง”

 คนอายุมากกว่าระบายยิ้มให้เด็กสาว

 ทันทีที่ลูกค้าออกไปจากร้าน เธอก็พลิกข้อมือมาดูนาฬิกา อีกประมาณห้านาทีก็จะถึงเวลาที่ควรปลุกเขาแล้ว เธอจึงร่นเวลาโดยการหันไปหาคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ที่พื้น เพราะการมาของเขา ทำให้วันนี้เธอต้องนั่งอยู่บนเก้าอี้ติดกันหลายชั่วโมง ไม่ได้อู้อย่างทุกวัน

 เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงพูดห้วนๆ ของหญิงสาว “ตื่น”

 สารินเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ท่าทางสะลึมสะลือบอกกับเธอว่าเขารู้สึกตัวแล้วหลังจาก ‘โดนเตะ’ เข้าไปเสียเต็มแรง

 คนตัวใหญ่หรี่ตาแคบ หัวคิ้วย่นเข้าหากัน “เจ็บ”

 พิลลาไหวไหล่ “เรียกหลายรอบแล้วไม่ตื่นเอง” ก่อนเสริม “สามโมงแล้ว ไหนว่าไปรับเรไร”

 ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง และเลือกที่จะทดไว้ในใจว่าเต้าหู้ยี้ได้กระทำการประทุษร้ายและโกหกเขา ไม่มีสักประโยคที่เธอปลุกเขาให้ตื่น เขาตื่นด้วยตัวเอง และถูก ‘ปลุก’ ให้ตื่นจริงๆ อีกครั้งด้วยฝ่าเท้าของนางมาร

 เดี๋ยวเตะ เดี๋ยวต่อย ใจลึกๆ ก็อยากกระทืบ

 ทำได้ทำไป ถึงทีเขา ‘เอา’ คืนเมื่อไร จะเอาให้ขาสั่นจนเดินไม่ได้เลยนางหมวยผี

 พอดีกับที่สายเรียกเข้าดังขึ้น เขากดรับอย่างไม่อิดออดเมื่อเห็นว่าปลายสายคือ ภูริ เพื่อนสนิทที่ซื้อตัวเรไรไปในราคาสามหมื่นบาท

 (เด็กๆ บอกมึงไม่อยู่บ้าน)

 ตาคมเข้มไม่ละออกจากสาวงาม “ก็ไม่อยู่”

 (มุดหัวอยู่ไหนล่ะ กูพานกมาคืน)

 “บอกแล้วว่าจะไปเอง”

 (เอาเป็นว่ากูมาถึงบ้านมึงแล้วอะครับ จะโผล่หัวมาได้ยังคุณเสือใหญ่)

  “รอสักครู่นะครับคุณพัล พอดีผมก็ไม่ได้ว่างด้วยสิ”

 (ทำหัว) ภูริเว้นช่วง ละไว้ในฐานที่เข้าใจ (อะไรอยู่ล่ะครับ)

 สารินก็เข้าใจ “คุณก็ ผมไม่ได้ทำอะไรพรรค์นั้นหรอก” ระหว่างการพูดคุยกับเพื่อนสนิท เขายังคงไม่ได้ละสายตาไปจากพิลลาเลยสักวินาที แม้ว่ายายหมวยขมูขีจะยืนเท้าเอวมองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักก็ตาม “แค่กกสาวเอง”

 สิ้นประโยค ฝ่าเท้าเล็กๆ ก็เตะไปที่ท่อนขาแข็งแรง ถลึงตาใส่ ขยับปากสื่อสารโดยไร้เสียง ‘อย่า-ปาก-มาก’

 (กกใคร)

 หากพิลลาคิดว่าเขาจะสำนึก มันไวไปสิบปี “ผู้หญิงเขายังไม่อยากเปิดตัว” มิหนำซ้ำยังยักคิ้วท้าทายเธออีกด้วย “วางก่อน เดี๋ยวกูไป”

 สายถูกวางทันทีที่สารินพูดจบ กายสูงลุกขึ้นยืนก่อนถือวิสาสะเดินเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ที่เธอก็ไม่ได้เอ่ยปากห้าม แต่ก็ไม่ได้ยินดีให้ใช้

 ร่างกำยำเดินออกมาทั้งหน้ามีหยดน้ำเกาะพราว “ขอบคุณสำหรับที่นอนครับ หลับสบายมาก”

 “อือ แต่วันหลังไม่ต้องเสนอหน้ามาแล้วนะคะ ไม่ต้อนรับ”

 เขาไม่ยี่หระกับท่าทีที่ไม่เป็นมิตรของสาวเจ้า กล่าวอีกประเด็น “เสร็จธุระกับเพื่อนแล้วค่อยไปหาพี่นะคะตัวเล็ก”

 ‘ตัวเล็ก’ รับคำส่งๆ มองสารินเดินออกจากร้านจนเขาหายไปจากครรลองสายตาพร้อมรถมอเตอร์ไซค์ ถึงได้พรูลมหายใจออกอย่างเหนื่อยอ่อน

 ไม่ใช่เพียงกับผู้ชายคนนี้ แต่มัทรีและลัลนาคงกัดไม่ปล่อย

 วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวคล้ายฝนจะตก ช่วงสี่โมงกว่าฟ้าก็ครึ้ม ทว่าในท้ายที่สุดก็ไม่มีเม็ดฝนหล่นจากฟากฟ้า พอห้าโมงพิลลาก็ปิดร้านและตรงกลับบ้าน ทันทีที่ไปถึงก็เห็นสมาชิกครอบครัวจับกลุ่มกันครบทุกคน และมีสมาชิกตัวน้อยๆ อยู่ด้วย

 เธอทัก “ไปพาเรไรมาแล้วเหรอ”

 “ครับ ไปตั้งแต่สี่โมงนิดๆ แต่เพิ่งกลับมาได้แป๊บเดียวเอง” ผู้เป็นพี่ขมวดคิ้วเป็นเชิงถาม “โดนพี่เสือเทศน์อยู่น่ะครับ เรื่องที่ทำอะไรลับหลังผู้ใหญ่จนเดือดร้อนไปทั่ว”

 คงเป็นเรื่องเดียวที่เธอเห็นด้วยกับเขาคนนั้น

 “ขอโทษนะครับพี่จีบ ที่ผมสร้างปัญหาให้”

 “อย่าทำอีกก็พอ” พิรภพรับคำหนักแน่น พร้อมกับขาเรียวที่เดินผ่านหน้าคนทั้งสามไป แต่แล้วก็จำต้องหยุด “แม่ เย็นนี้จีบไม่กินข้าวที่บ้านนะ จะไปกินสเต๊กที่ร้านเมลฟี่”

 กัลยารับคำลูกสาว แต่มิวาย “วันนี้แม่ทำเล้งแซ่บไว้ ถ้าไม่อิ่มจะกลับมากินก็ได้ เดี๋ยวแบ่งไว้ให้”

 ลูกคนโตเบะปากเหมือนเด็กๆ “อยากกินอ่า”

 “ก็นั่นแหละ ถ้ากินไหวก็กลับมาอุ่น ถ้าไม่ไหวพรุ่งนี้เช้าค่อยกิน”

 พิลลาเดินกลับขึ้นห้อง พร้อมกับก่นด่ามัทรีไปในใจ หากวันนี้อีกฝ่ายไม่คิดจะนัดกะทันหัน เธอคงได้อยู่ที่บ้านเพื่อทานของโปรด แต่จะไม่ไปก็พิรุธเยอะเกิน

 หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จสรรพในช่วงหกโมงกว่า โดยเลือกใส่เสื้อผ้าสบายๆ อย่างเสื้อยืดเข้าคู่กับกางเกงช้าง หน้าขาวๆ ไร้การแต่งแต้มจากเครื่องสำอาง จะมีเพียงลิปบาล์มเท่านั้น แม้แต่คิ้ว เธอยังไม่เขียน และใช่ว่าเธอไม่รู้ที่ใครต่อใครชอบแอบเรียกเธอว่า ‘เต้าหู้ยี้’ เพราะแม้แต่น้องชายแท้ๆ ยังเคยหลุดปากพูดเลย

 โดนพิพากษาไปหลายป้าบ

 หน้าโล้นแล้วหนักหัวใครหรือยังไง

 เรียวขาสวยก้าวลงไปยังชั้นล่างของบ้าน เปิดปากตะโกนบอกญาติผู้น้อง “ใจ พี่เอามอ’ไซค์ไปนะ แกจะไปไหนหรือเปล่า”

 เด็กหนุ่มที่อยู่หลังบ้านก็ตะโกนกลับมา “เอาไปเลยครับ ผมไม่ได้จะไปไหน”

 เธอคร้านจะใช้งานพิลลี่ เพราะตั้งใจว่าจะรีบไปรีบกลับ ระยะทางจากบ้านไปร้านสเต๊กของมัทรีนั้นไม่ไกลกันมาก ตอนที่มาถึง ยังไม่หนึ่งทุ่มเลยด้วยซ้ำ แต่กลับเห็นยายหน้าคมวางก้นแน่นๆ ลงบนเก้าอี้อยู่ก่อนแล้ว ปกติมันเป็นคุณนายสายเสมอ เพราะบ้านอยู่อำเภอเมือง ไม่ใช่กำแพงแสน ต้องใช้เวลาราวๆ สี่สิบนาทีเห็นจะได้กว่าจะมาถึงที่นี่ แล้ววันนี้ผีตัวไหนสิงให้มาก่อนเธอกัน

 “อีนม!” เสียงแปดหลอดของเจ้าของร้านดังขึ้นทันทีที่เธอเดินเข้าไปด้านใน “หล่อนมาให้ฉันง้างปากซะดีๆ”

 “ก็มาแล้วนี่ไง”

 พิลลาเลือกที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามลัลนา ฝ่ายนั้นมองเธอแล้วบิดยิ้มมุมปาก เอ่ยด้วยเสียงเอื่อยๆ ว่า “ร่าน”

 ปกติแล้วแม่นี่เป็นพวกนุ่มนิ่มพอสมควร เห็นจะมีแต่กับกลุ่มเพื่อนนี่แลที่ลัลนางัดความปากจัดมาใช้ได้

 “ขอร้องเถอะอีเนื้อ อย่าทำเหมือนนี่ผิดบาปขนาดนั้น กะอีแค่ซ้อนท้ายผู้ชาย”

 มัทรีละจากงานแล้วส่งต่อให้เหล่าลูกน้องเป็นฝ่ายจัดการ เพราะวันนี้เจ้าหล่อนไม่ว่างเสียแล้ว ก่อนจะพาตัวเองไปนั่งข้างๆ ลัลนา โดยที่ตาก็จ้อง ‘ผู้ต้องสงสัย’ ไม่กะพริบ

 “เล่ามาให้หมดว่าทำไมถึงไปซ้อนท้ายผู้ชายของฉัน แล้วอย่าคิดโกหกเชียว”

 “ผู้ชายของหล่อนใช่ไหม”

 “ใช่ เขาหล่อ” มัทรีตอบอย่างไม่ลังเล “คนหล่อเป็นของฉันหมด ห้ามแย่ง”

 ลัลนาผงกศีรษะให้ผู้พูด “ถูก ถูกต้อง เนื้อนมไข่เรามีกฎเหล็กนี่น่า”

 เจ้าของร้านเสริม “เราจะไม่หม่ำๆ ผู้ชายคนเดียวกัน ถ้าเพื่อนชอบ ต้องถอย ถ้าเพื่อนกินแล้ว ห้ามกินต่อ ของแสลง”

 “ช่าย กินแล้วตาย” ก่อนคนหน้าคมจะถามต่อ “แล้วพี่จะเทยกินพี่เสือใหญ่ไปยัง”

 “ยัง”

 “อีนมล่ะ”

 พิลลากลอกตาให้กับคำถามนั้น “ไม่กิน ไม่ได้อยากกินด้วย” นัยน์ตาเรียวฉบับสาวหมวยเบนไปทางเพื่อนอีกคน “แล้วถ้ามันเป็นของหล่อนนะ ก็รีบๆ ตีตราเขาสักทีสิ จะได้ไม่ต้องมาพะวงอะไรฉัน ฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย”

 มัทรีหรี่ตาแคบ “ไม่หวานนะ”

 “ไม่หวาน เพราะฉันเกลียดพี่เสือใหญ่ของหล่อนสุดๆ เลยนางเมลฟี่”

⋆ ˚｡⋆୨୧˚　˚୨୧⋆｡˚ ⋆