“...”อ๊ะ!!เพียงพราวร้องเสียงหลงออกมาเมื่อชายหนุ่มดูดกลืนปลายยอดปทุมถันของเธอสลับไปมาทั้งสองข้าง ทั้งดูดดึงและบีบเคล้นจนเกิดรอยแดงเถือกแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสนใจมาเวลล์ยังดูดกลืนหน้าอกใหญ่สลับกับดูดกลืนอย่างเอาแต่ใจก่อนใบหน้าคมคายจะเลื่อนต่ำลงเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดที่หน้าท้องแบนราบของเธอพร้อมกับขบเม้มเบา ๆ และค่อย ๆเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาที่บริเวณเนินสามเหลี่ยมสีหวานที่ไร้ไรขนปกคลุมร่องสวาทสีแดงเถือก ที่เพิ่งผ่านการร่วมรักมาเมื่อช่วงบ่าย ยังไม่หายดีแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ ฉกริมฝีปากเข้าหาร่องสวาททันทีพร้อมกับสอดเรียวลิ้นเข้าไปดูดกลืนร่องสาวราวกับมันคือสิ่งที่โหยหา“อ๊าส์~!!”เพียงพราวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อชายหนุ่มดูดกลืนร่องสวาทของเธออย่างดุดัน ความเสียวซ่านปนความเจ็บปวดทำเอาหญิงสาวจิกเท่าเกร็งและพยายามกลั้นเสียงครางไม่ให้ดังเล็ดลอดออกไปทว่าชายหนุ่มกลับไม่พอใจ ที่เธอพยายามกลั้นเสียงครางจึงดูดกลืนร่องสวาทสลับกับขบเม้มกลีบแคมทั้งสองข้างแรงขึ้นเรื่อย ๆทำเอาหญิงสาวแทบกลั้นเสียงครางไว้ไม่อยู่เผลอร้องเสียงหลงออกมาหลายต่อหลายครั้ง“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า~”ร่องสวาทผลิตน้ำรักออกม
เช้าต่อมา...เพียงพราวรู้สึกตัวตื่นในช่วงเช้าของวันก่อนจะรู้สึกถึงมือแกร่งพาดมาที่บริเวณเอวคอด เธอค่อย ๆพยุงร่างตัวเองออกจากอ้อมกอดชายหนุ่มและเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวภายในห้องน้ำ ก่อนจะเดินออกมา ทว่ากลับเห็นชายหนุ่มกำลังคุยโทรศัพท์กับที่บ้านอยู่เพียงพราวเดินย่างกรายออกมาและพยายามเงียบที่สุด“เวลล์กลับได้ไหมลูก กลับไหวแน่ใช่ไหม”“ครับ กำลังจะกลับ”เพียงพราวเดินออกไปที่ตู้เสื้อผ้าตัวเองเงียบ ๆก่อนที่ชายหนุ่มจะกดวางสายและเดินโทง ๆ โดยไม่สวมใส่อะไรไปที่ห้องน้ำสร้างความตกใจให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก เสียงเปิดฝักบัวดังขึ้นทำให้เพียงพราวรับรู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มนั้นกำลังอาบน้ำเพียงพราวรู้สึกว่าทุกอย่างมันเหมือนความฝันเธอไม่เคยคิดว่าสักวันจะต้องตื่นขึ้นมาบนอ้อมกอดของผู้ชายที่ตัวเองแอบรักมาตลอดหลายปี“ขอผ้าเช็ดตัวหน่อย”เพียงพราวเลิ่กลั่กขึ้นทันที เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มดังออกมาจากห้องน้ำเธอรีบมองหาสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการทว่ามันกลับมีแค่ผืนที่เธอใช้แล้วและซักเก็บไว้“ได้ยัง”มาเวลล์เอ่ยเร่งเธอขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป“คือว่า มันไม่มีผืนใหม่ค่ะ มีแต่ของหนูที่เคยใช้แล้ว”“เอามา
บทที่ 29. ไม่พอใจเพียงพราวและแทนคุณต่างช่วยกันทำความสะอาดร้านด้วยความรวดเร็ววันนี้ทุกคนภายในร้านตั้งใจจะพากันไปเลี้ยงฉลองให้กับความสำเร็จอีกขั้นของชายหนุ่ม และดูเหมือนจะเป็นเพียงพราว ที่ดูตื่นเต้นกับใครเพื่อนที่รุ่นพี่หนุ่มอย่างแทนคุณ ได้เลื่อนตำแหน่งในครั้งนี้ และมื้อนี้ทุกคนตั้งใจจะไปเลี้ยงฉลองที่ร้านหมูกระทะเจ้าดัง โดยมีแทนคุณเป็นเจ้ามือหลังจากทุกคนทำความสะอาดร้านเรียบร้อยผู้จัดการร้านก็ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าร้าน เพื่อรอทุกคนออกมาจากร้านทันทีวันนี้ทุกคนช่วยกันปิดร้านจึงไม่ดึกมากทำให้มีเวลาที่จะไปเลี้ยงฉลองที่บ้านผู้จัดการ“อะ ๆ มากันครบรึยัง”ทุกคนต่างยืนรอขึ้นรถและต่างคุยกันสนุกสนานจนกระทั่งรถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดบริเวณหน้าร้าน พนักงานในร้านต่างมองรถของมาเวลล์เป็นสายตาเดียวกันเพราะว่าปกติแล้วชายหนุ่มไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้งถ้าไม่มีกินเลี้ยงฉลองกับครอบครัวติ้ง! เสียงข้อความมือถือของหญิงสาวดังขึ้น ก่อนที่เธอจะกดอ่านมัน“ขึ้นรถ!”มาเวลล์ส่งข้อความมาหาหญิงสาวทันทีก่อนจะจ้องมองเธอผ่านกระจกภายในรถเพียงพราวจ้องมองข้อความในมือถือสลับกับคนภายในรถ เธอรู้ว่าชายหนุ่
มาเวลล์ยังคงนั่งด้วยท่าที่สบายเมื่อสั่งลูกน้องเหมาร้านทั้งร้านมีแค่โต๊ะพวกเขาและโต๊ะลูกน้องที่นั่งกันอยู่ไกลๆก่อนจะสั่งเครื่องดื่มชนิดพิเศษมา ทุกคนต่างนั่งตัวเกร็งและหมดสนุกไปตาม ๆ กันทว่าแทนคุณกลับไม่สนใจยังคงตักโน่นนี่ให้เพียงพราวเหมือนที่ชอบทำ และพูดคุยกันโดยไม่สนใจมาเวลล์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำเอาชายหนุ่มเริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมาและเตะขาโต๊ะเสียงดังลั่นทำเอาเหล่าบรรดาลูกน้องและพนักงานภายในร้านแทบสำลักแต่ก็ยังก้มหน้าก้มตากินไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกไป“รีบกินจะได้ไปร้องคาราโอเกะกันต่อ”“ฉันไปด้วย”“หนูรู้สึกเพลีย ๆ ค่ะ คงไปไม่ได้แล้ว”เป็นเพียงพราวที่เอ่ยปฏิเสธขึ้น เมื่อทุกคนเริ่มหมดสนุกแพลนจะไปฉลองต่อที่บ้านผู้จัดการก็ต้องล่มเพราะมาเวลล์จะขอตามไปด้วย“หึ!”มาเวลล์กระตุกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีสะใจก่อนจะจับจ้องใบหน้าแทนคุณด้วยท่าทีที่เหนือกว่า“ทำไมละ เราคุยกันแล้วนี่ ว่าจะไปต่อด้วยกัน”“หนูแค่รู้สึกเหนื่อย ๆ ค่ะ”“ไปแป๊บเดียวก็ได้”แทนคุณยังคงพยายามรบเร้าและเอ่ยชวนหญิงสาวให้ไปด้วยกันตามที่คุยกันไว้ในตอนแรก ทำเอามาเวลล์หงุดหงิดขึ้นมาทันทีก่อนจะกระซิบข้างหูของเธออย่างแผ่วเบาพอจะได้ยินก
บทที่ 31. รุนแรง NC+ 🔞ซ่า!!เสียงฝักบัวถูกเปิดลงมาโดยฝีมือชายหนุ่มมาเวลล์คงยืนนิ่งใต้ฝักบัวให้หญิงสาวลูบไล้และอาบน้ำให้ตัวเองเหมือนทุกครั้งมือแกร่งเลื่อนไปบีบเคล้นสะโพกงอนงาม อย่างรุนแรงเพียงพราวที่เห็นว่าชายหนุ่มอารมณ์ไม่อยู่จึงไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไปทำได้เพียงยืนนิ่งและปล่อยให้เขาบีบเคล้นสะโพกอย่างเอาแต่ใจใช้เวลาเพียงไม่นานทั้งสองก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเพียงพราวหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ให้ชายหนุ่มทันที ทว่าชายหนุ่มกลับจ้องมองเธอราวกับจะฆ่าให้ตายผ่านสายตา มาเวลล์เดินย่างกรายออกมาจากห้องน้ำก่อนก่อนจะตามด้วยร่างของหญิงสาว เพียงพราวเดินตามร่างชายหนุ่มออกมา ทว่าอยู่ๆ ก็ถูกกระชากร่างล้มไปเตียงพร้อมกัน ส่งผลให้ตอนนี้ เธออยู่ใต้อาณัติของเขาแทบขยับไปไหนไม่ได้ ริมฝีปากหนาฉกเข้าหาหญิงสาวอย่างแรง“...” อือ!!!ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากอย่างหนักหน่วงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วโพรงปากเพียงพราวจิกเล็กลงแผงอกชายหนุ่มจนเกิดรอยแรงเพื่อระบายความเจ็บปวดเมื่อชายหนุ่มบดขยี้ริมฝีปากเธอ และค่อย ๆ ถอนจูบออกช้า ๆ ในเวลาต่อมา...“เฮีย...อย่าทำรอยตรงนั้น”กึก!เขี้ยวคมของชายหนุ่มฝังลงซอกคอขาวทันทีที่เพียงพราวเอ
เช้าต่อมา...มาเวลล์รู้สึกตัวตื่นขึ้น เมื่อแสงแดดค่อยสาดส่องกระทบม่านตาก่อนจะรู้สึกถึงคนที่กำลังนอนอยู่อีกฝั่งฟากเตียง เป็นครั้งแรกที่เขาตื่นขึ้นมาโดยมีเธออยู่ข้างๆมาเวลล์เริ่มรู้สึกไม่ชอบในความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้เลยที่แอบรู้สึกดีที่ยังมีเธออยู่ข้าง ๆ ในตอนตื่น...ครืดดด...ครืดดดในขณะที่ชายหนุ่มกำลังทะเลาะกับความรู้สึกในหัวของตัวเอง ทว่าอยู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น มาเวลล์ลุกขึ้นไปหยิบมันขึ้นมาทันทีก่อนจะจ้องมองชื่อคนปลายสาย ก็เริ่มหงุดหงิดและหัวเสียขึ้นมาอีกครั้งทว่ากำลังจะกดรับ อยู่ ๆ เสียงของเจ้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น“เฮียจะทำอะไรคะ นั่นมันของหนูนะ”เพียงพราวเอ่ยถามขึ้นก่อนจะจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังวุ่นวายกับกระเป๋าและมือถือของตัวเอง สิ้นเสียงหญิงสาวมาเวลล์กดรับสายและเปิดลำโพงทันทีก่อนจะโยนโทรศัพท์มือถือของเธอไปที่เตียงให้เธอพูดคุยกับแทนคุณต่อหน้าเขา“จะไปมหาลัยหรือยัง พี่กำลังจะออกไป ไปพร้อมกันไหม”เสียงแทนคุณเอ่ยถามหญิงสาวขึ้น เพียงพราวเริ่มมีท่าทีเลิ่กลั่กเพราะถูกสายตาคมของมาเวลล์จ้องมองอยู่ตลอดเธอไม่รู้ว่าจะต้องตอบแทนคุณออกไปยังไงแล้วเธอก็ไม่ได้กลับห้อง
บทที่ 33. ป่วย@โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งแทนคุณนั่งรอหญิงสาวหน้าห้องฉุกเฉินด้วยใจที่ปวดหนึบเขาเกลียดความรู้สึกนี้มาก ความรู้สึกที่ต้องรอใครสักคนหน้าห้องฉุกเฉินเพราะซีกหนึ่งของหัวใจมันแป้วเพราะความเป็นห่วงไปแล้วเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงที่เพียงพราวเข้าไปในห้องฉุกเฉินหมอและพยาบาลต่างวิ่งเข้าออกด้วยท่าทีแตกตื่นทำเอาชายหนุ่มเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี เพราะช่วงหลัง เพียงพราวหน้ามืดและจะเป็นลมบ่อยมาก ผ่านไปราว ๆ ยี่สิบนาทีหมอและพยาบาลก็เปิดประตูออกมาแทนคุณรีบลุกขึ้นยืนด้วยความเร่งรีบก่อนจะเอ่ยถามหมอทันที“เพียงพราวเป็นอะไรครับ”“เป็นอาการปกติ ของคนเป็นเนื้องอกในสมองครับคนไข้ต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยด่วนครับ เพราะเหมือนเนื้อชิ้นนี้ จะเติบโตขึ้นเรื่อยๆ และจะกลายเป็นเนื้อร้ายครับ ถ้าช้ากว่านี้ คนไข้อาจเสียชีวิต”“ต้องใช้เงินในการรักษามากแค่ไหนครับ”“เจ็ดแสนเป็นอย่างต่ำครับ แต่ตัวเลขที่แน่ชัด หมอยังตอบไม่ได้เพราะอาจจะมีอาการแทรกซ้อนตามมา ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวย้ายคนไข้ไปห้องพักฟื้นเลยนะครับ”“ขอบคุณครับ”แทนคุณนั่งลงบนเก้าอี้ ราวกับคนหมดหนทางเงินมากมายขนาดนั้นเพียงพราวไม่มีทาง หามารักษาตัวเอง
บทที่ 34. ไม่มีเหตุผลหลังจากที่มั่นใจว่าแทนคุณกลับไปแล้วเพียงพราวก็ตวาดใส่มาเวลล์เสียงดังลั่น“ทำไมต้องทำแบบนี้คะ”เพียงพราวรู้สึกโกรธที่ชายหนุ่มนั้นทำตัวไม่มีเหตุผลที่ไล่แทนคุณออกไม่พอ ยังขู่เธอว่าจะเผาที่นี่อีกไร้ซึ่งคำตอบใดๆ จากมาเวลล์มือแกร่งกระชากเรียวแขนหญิงสาวอย่างแรงก่อนจะลากไปขึ้นรถทว่าเพียงพราวกลับสลัดออก ก่อนจะเอ่ยตามตรง“หนูไม่ไป!”ท่าทางต่อต้านของเธอในตอนนี้ทำให้มาเวลล์เริ่มรู้ไม่พอใจและเดือดดาลไปมากกว่าเดิม“อย่ามาลองดี”“หนูไม่คิดเลยว่าเฮียจะเป็นคนแบบนี้”ทั้งสองเริ่มเถียงกันหนักขึ้นเรื่อย ๆ และยังคงฉุดกระชากกันก่อนที่เพียงพราวจะปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง จึงเลือกที่จะเงียบและบอกกับชายหนุ่มออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ และพยายามเก็บอาการป่วยของตัวเอง“เฮียกลับไปเถอะค่ะ วันนี้คงจะคุยกันไม่รู้เรื่อง”“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม”“ค่ะ”เพียงพราวเอ่ยขึ้นด้วยโดยที่ไม่สบตาชายหนุ่มก่อนที่มาเวลล์จะเดินกลับไปขึ้นรถตัวเองพร้อมกับขับออกไปอย่างรวดเร็วเพียงพราวเริ่มรู้สึกเป็นห่วงชายหนุ่มเป็นอย่างมากแต่สภาพร่างกายของตัวเธอเองในตอนนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันเพียงพราวขึ้นห้องตัวเองด้วยความเร่งรีบก่อนจ
วันเวลาผ่านไปนานถึงสามสัปดาห์งานวิวาห์ก็มาถึง เพียงพราวเดินย่างกรายเข้ามาในโบสถ์ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เธอเคยวาดฝันว่าสักวันคงได้มีโอกาสยืนข้างๆ เขา มาเวลล์ยืนมองเรือนร่างหญิงสาวไม่ละสายตา เพียงพราวเริ่มมีท่าทีประหม่าเล็กน้อย เมื่อถูกจับจ้องด้วยสายตาที่ชวนหลงใหลนานเกินไป มือแกร่งค่อยๆ จูงมือเจ้าสาวของตัวเองเข้าพิธีวิวาห์ทันที เพราะตอนนี้ในหัวของชายหนุ่ม มันเอาแต่คิดถึงช่วงเวลาเข้าหอแล้ว มิราและเควิน ต่างมองลูกชายตัวเองด้วยสายตาดีใจ เพราะเขานั้นเข้าใจลูกๆ ดี ความเหมาะสมน่ะเหรอ มันไม่มีค่าอะไรเลย ความรักที่แท้จริงต่างหากล่ะ ที่เรียกว่าความสุข ทั้งคู่ไม่สนใจว่าเพียงพราวจะเป็นใครมาจากไหน แค่ทำให้ลูกชายเขามีความสุขได้แค่นั้นก็พอแล้ว คาร่าค่อยๆ เดินย่างกายเข้าไปหาเพียงพราวช้าๆ “ยินดีด้วยนะ” เพียงพราวสวมกอดเพื่อนสนิทด้วยความดีใจ ก่อนจะร่ำไห้ออกมา เธออยากขอบคุณคาร่า ที่ทำให้เธอมาอยู่ตรงนี้ และมอบชีวิตใหม่ให้กับเธอ... วีณาเดินย่างกรายเข้ามาในงานด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้าด้วยใจที่ปวดหนึบ แต่ก็พยายามเข้าใจ ว่าตอนนั้นเธอกับมาเวลล์พว
วันเวลาผ่านไปนานถึงสามสัปดาห์งานวิวาห์ก็มาถึง เพียงพราวเดินย่างกรายเข้ามาในโบสถ์ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เธอเคยวาดฝันว่าสักวันคงได้มีโอกาสยืนข้างๆ เขา มาเวลล์ยืนมองเรือนร่างหญิงสาวไม่ละสายตา เพียงพราวเริ่มมีท่าทีประหม่าเล็กน้อย เมื่อถูกจับจ้องด้วยสายตาที่ชวนหลงใหลนานเกินไป มือแกร่งค่อยๆ จูงมือเจ้าสาวของตัวเองเข้าพิธีวิวาห์ทันที เพราะตอนนี้ในหัวของชายหนุ่ม มันเอาแต่คิดถึงช่วงเวลาเข้าหอแล้ว มิราและเควิน ต่างมองลูกชายตัวเองด้วยสายตาดีใจ เพราะเขานั้นเข้าใจลูกๆ ดี ความเหมาะสมน่ะเหรอ มันไม่มีค่าอะไรเลย ความรักที่แท้จริงต่างหากล่ะ ที่เรียกว่าความสุข ทั้งคู่ไม่สนใจว่าเพียงพราวจะเป็นใครมาจากไหน แค่ทำให้ลูกชายเขามีความสุขได้แค่นั้นก็พอแล้ว คาร่าค่อยๆ เดินย่างกายเข้าไปหาเพียงพราวช้าๆ “ยินดีด้วยนะ” เพียงพราวสวมกอดเพื่อนสนิทด้วยความดีใจ ก่อนจะร่ำไห้ออกมา เธออยากขอบคุณคาร่า ที่ทำให้เธอมาอยู่ตรงนี้ และมอบชีวิตใหม่ให้กับเธอ... วีณาเดินย่างกรายเข้ามาในงานด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้าด้วยใจที่ปวดหนึบ แต่ก็พยายามเข้าใจ ว่าตอนนั้นเธอกับมาเวลล์พว
บทที่ 50. เป็นห่วงหลังจากที่ออกมาจากคฤหาสน์ทั้งสองก็ขึ้นมาบนรถ ที่ลูกน้องคนสนิทอย่างเชนเตรียมไว้รอก่อนที่คาร่าจะกระซิบบอกเพียงพราวอย่างแผ่วเบา“มีคนอยากเจอเธอ”เธอไม่กล้าพูดดังเพราะกลัวลูกน้องจะเอาไปรายงานมาเวลล์“ใครหรอ”“แทนคุณ เขารอเธอที่ร้านอาหาร อย่าบอกเฮียนะ”เพียงพราวเริ่มเกิดความสงสัยจึงถามคาร่าออกไป“เธอไปรู้จักพี่แทนคุณได้ยังไง แล้วเธอรู้ได้ไงว่าเขารออยู่ที่นั่น”คาร่าเริ่มแสดงท่าทีเลิกลั่กนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยตอบไป“เขาอยากเจอเธอ เลยขอให้ฉันช่วย”เพียงพราวพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แม้ว่าภายในใจจะยังคงรู้สึกแปลกๆในท่าทีของเธอ แต่ก็เลือกที่จะนั่งสองสาวเดินย่างกรายเข้าไปในห้องวีไอพีภายในร้านอาหารตามที่ได้นัดชายหนุ่มเอาไว้ ลูกน้องคนสนิทของมาเวลล์เดินเข้าไปตรวจก่อนความเรียบร้อยก่อนแต่ไม่เห็นทว่ากลับไร้ร่างคนอื่นเมื่อคนของมาเวลล์เดินออกไป แทนคุณก็เปิดประตูลับออกมาทันทีเพราะว่าร้านนี้เป็นร้านของเขาเอง“หนูสบายดีใช่ไหม? ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า พี่เป็นห่วงหนูมากนะ”แทนคุณเอ่ยถามไถ่เพียงพราวด้วยความเป็นห่วง“หนูหายดีแล้วค่ะ”“พี่คิดถึงหนูนะ คิดถึงมาก...”“ขอบคุณนะคะ”“หนูหิวไหม
บทที่ 49. สายเปย์หลังจากเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงบ่ายของวัน เพียงพราวก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะหิว ก่อนจะตามด้วยมาเวลล์ เขาถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กแน่นอนว่าเขาต้องไวต่อสิ่งรอบข้าง เพียงพราวค่อย พยุงร่างกายอันบอบช้ำเข้าไปห้องน้ำ ก่อนจะอาบน้ำชำระร่างกาย ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำรักเกรอะกรังใช้เวลาเพียงไม่นานก็เดินออกมา มาเวลล์ที่จ้องมองหญิงสาวอยู่ ถึงกับต้องตกใจกับใบหน้าซีดเผือดของเธอ และวิ่งไปประคองร่างเธอเอาไว้“หนูเป็นอะไรรึเปล่า...ทำไมหน้าซีดแบบนั้น”“หนูหิว...”เพียงพราวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงอแงก่อนมาเวลล์จะรีบโทรสั่งลูกน้องคนสนิท ให้โรงแรมเตรียมอาหารขึ้นมาให้เธอใช้เวลาเพียงไม่นาน อาหารต่างๆ ก็มาเสิร์ฟ ก่อนที่มาเวลล์จะเอ่ยขึ้น“กินก่อนเลยนะ เฮียไปอาบน้ำก่อน”ว่าจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีก่อนที่เพียงพราว จะจัดการอาหารตรงหน้าด้วยความหิวโซเนื่องจากเมื่อคืนเธอถูกสูบพลังงาน เข้าไปอย่างหนัก...หลังจากเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย มาเวลล์ก็พาเพียงพราวกลับทันทีทว่าระหว่างทางชายหนุ่มกลับเห็นสีหน้าของหญิงสาวไม่ค่อยดีเนื่องจากเธอดูเพลีย ๆ และอ่อนล้า ไม่พูดจาแปลก ๆรถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอที่
บทที่ 48. โหยหา NC+ 🔞มือแกร่งค่อยๆรั้งร่างหญิงสาวเข้ามาบนตัก ก่อนจะซุกไซร้ลำคอระหงอย่างหื่นกระหายกลิ่นกายสาบสาวสตรีเพศสร้างอารมณ์กระสันให้ชายหนุ่มเป็นอย่างมากกลิ่นกายเฉพาะของหญิงสาวแทบทำเอามาเวลล์ไม่อยากผละใบหน้าออกแม้แต่น้อยกลิ่นกายที่เขาโหยหามาตลอดหลายเดือน ริมฝีปากที่เขานั้นคิดถึงริมฝีปากหยักได้รูป ประกบริมฝีปากเข้าหาหญิงสาวด้วยอารมณ์คิดถึงและต้องการเธอเป็นอย่างมาก“อืม~”เพียงพราวกำคอเสื้อชายหนุ่มไว้แน่นก่อนจะจูบอย่างรู้งานทั้งสองสัมผัสริมฝีปากและแลกน้ำลายกันอยู่นานโนมก่อนจะเป็นเพียงพราวที่ผละริมฝีปากออกเนื่องจากรู้สึกว่าเริ่มขาดอากาศหายใจ“อ่อนวะ”มาเวลล์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันก่อนที่เพียงพราวจะประกบริมฝีปากเข้าหาชายหนุ่มและบดขยี้ริมฝีปากอย่างเร่าร้อน ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย มือแกร่งค่อย ๆลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของหญิงสาว ก่อนจะบีบเคล้นสะโพกงอนงามชุดเดรสราคาแพง ค่อย ๆ ถูกเลื่อนซิปลงช้า ๆ ก่อนจะตามด้วยบราเซียไร้สายทันทีที่บราเซียถูกถอดออก หน้าอกใหญ่ก็ดีดเด้งออกมาทันทีชายหนุ่มบีบเคล้นหน้าอกใหญ่ สลับกับขบเม้มริมฝีปากหญิงสาวอย่างเอาแต่ใจก่อนจะผลักเธอลงเตีย
บทที่ 47. สับสนเพียงพราวเริ่มมีท่าทีเขินอายเมื่อถูกชายหนุ่มจ้องมองด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม และพร้อมจะขย้ำเธอหากสายตาของเขาในตอนนี้คือกรรไกรเสื้อผ้าของเธอคงขาดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว“เฮียจะพาหนูไปไหนเหรอคะ”เพียงพราวเอ่ยถามขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่ชวนเสียตัวในครั้งนี้เพราะถ้าหากเธอไม่ทำลายมัน เธอคงได้ไปดินเนอร์บนเตียงเป็นแน่“เซอร์ไพรส์...”มาเวลล์เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปจูงมือหญิงสาวออกมาจากห้องใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงร้านอาหารใจกลางเมืองที่สูงเฉียดฟ้าเพียงพราวจ้องมองอาหารสลับกับคนตรงหน้า ด้วยหัวใจที่เต้นแรงเป็นครั้งแรกที่เธอได้มาอยู่ในสถานที่โรแมนติกกับคนที่ตัวเองรักตามแบบที่เคยวาดฝันไว้ในตอนเด็ก“กินสิ”“ค่ะ”เพียงพราวนั่งทานอาหารตรงหน้าด้วยท่าทีปกติทว่าชายหนุ่มกลับนั่งดื่มไวน์ราคาแพงและนั่งจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นเสียงเพลงสากลยังคงบรรเลงต่อไปท่ามกลางชายหญิงสองคนแสงเทียนสาดส่องกระทบใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวยิ่งทำให้เธองดงามราวกับเจ้าหญิงมากขึ้นไปเพียงพราวเริ่มรู้สึกไม่เป็นตัวเองเมื่อถูกจ้องมองอยู่ตลอด“มีอะไรติดหน้าหนูรึเปล่าคะ”“สวย...”มาเวลล์เอ่ยขึ้นราวกับต้องมนต์สะกด เ
บทที่ 46 รู้ใจตัวเอง“ช่วงนี้อย่าเพิ่งให้คนไข้เครียดหรือใช้สมองหนักเกินไป เพราะจะปวดหัวได้ง่าย”เสียงหมอเอ่ยขึ้นก่อนที่ทุกคนจะรับปาก และเอ่ยขอบคุณหมอพร้อมกับออกไปส่งภายในห้องเงียบสงัดมีเพียงเธอ และมาเวลล์ที่ยังอยู่ภายในห้องมาเวลล์เดินย่างกรายเข้าไปนั่งข้างๆเตียง เพียงพราวจ้องมองใบหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าชายหนุ่มนั้นต้องการจะทำอะไรมือแกร่งค่อย ๆ กุมมือหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมาที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมา“อย่าหายไปไหนอีกนะ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ”หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาเป็นทางยาว หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งในตอนที่ชายหนุ่มเลื่อนมือมากุมแก้มใสของเธอ“ช่วงนี้นอนพักผ่อนเยอะๆ หายดีแล้วค่อยคุยกัน”หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...เพียงพราวอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ และสามารถช่วยเหลือตัวเองหลาย ๆอย่างได้แล้ว แต่ยังคงอยู่ในความดูแลของหมอภายใต้คำสั่งของมาเวลล์ชายหนุ่มไม่ยอมให้เธอออกไปไหน เพียงพราวทำได้เพียงออกมารับลมริมระเบียงและจ้องมองวิวภายในคฤหาสน์อันไกลโพ้น และ คาร่าก็มาอยู่กับเธอทุกวันหลังจากที่ทั้งสองปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้วตอนนี้เพียงพราวกลับมายิ้มได้
บทที่ 45 เหตุผลในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเศร้าและจมอยู่กับความเจ็บปวดทว่ากลับได้ยิน เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างล่างและคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคาร่าเพราะว่าเธอนั้นได้ยินเชนลูกน้องคนสนิทของพ่อรายงานเกี่ยวกับเพียงพราวทันทีที่รู้ว่าเพียงพราวป่วยหนักคาร่าทิ้งข้าวของในมือทันทีก่อนจะวิ่งขึ้นไปหาเธอที่ห้องพักฟื้นโดยที่มาเวลล์ยังไม่อนุญาตคาร่าก็เปิดประตูเข้ามาทันคาร่ายกมือป้องปากด้วยความตกใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอนอนแน่นิ่งอยู่ เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนักก่อนจะตรงเข้าไปหาเพียงพราวที่นอนนิ่งอยู่และเอ่ยถามมาเวลล์ทั้งน้ำตา“เพียงเป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้”“เพียงพราวมีเนื้องอกในสมองมาสามปีแล้ว และเพิ่งได้เข้ารับการผ่าตัดแต่ก้อนเนื้อใหญ่เกินไป ทำให้แผลด้านในค่อนข้างใหญ่ทำให้เธอนอนไม่สติมาหลายวัน”เมื่อได้ฟังเรื่องราวต่าง ๆ จากพี่ชายเล่า อยู่ ๆคาร่าก็นึกไปถึงเหตุการณ์ที่ได้คุยกันล่าสุดที่เพียงพราวนั้นหยิบยาบางอย่างขึ้นมากิน แต่กลับบอกเธอว่ากินยาแก้ปวดคาร่าสวมกอดร่างเพียงพราวทันทีก่อนจะร่ำไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความรู้สึกผิด“ขอโทษนะที่ฉันไม่เคยสังเกตว่าเธอป่วย แถมยังไม่ฟังเหตุผลของเธ
บทที่ 44. รู้ความจริงเช้าต่อมา...แทนคุณเดินย่างกรายเข้ามาภายในห้องหญิงสาวเหมือนทุกวัน เพราะวันนี้เขานั้นต้องเข้าไปคุยธุรกิจกับมาเวลล์ จึงต้องการกำลังใจจากเธอ เพียงแค่นึกว่าจะเห็นเจ้าของหัวใจเธอ อาการเจ็บปวดก็แผ่ซ่านเข้ามาในใจ" วันนี้พี่จะไปคุยงานกับคนพวกนั้นแล้วนะ หนูอยากให้พี่ใจดีกับพวกนั้นไหม ถ้าอยากก็รีบฟื้นขึ้นมา"แทนคุณเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ก่อนจะฝังจมูกลงที่มือของหญิงสาว เพราะถ้าหากเธอฟื้นขึ้นมา เขาคงไม่มีโอกาศได้ทำมันแล้ว แม้จะรู้อยู่เต็มอก ว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นมันไม่ถูก แต่ชายหนุ่มก็ยังเลือกที่จะทำหลังจากออกมาจากห้องพักหญิงสาว แทนคุณก็เรียกรวมตัวเหล่าลูกน้องทันที ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่สำคัญ" ห้ามให้เฟรญ่า เข้ามาในบ้านเด็ดขาด"แทนคุณเอ่ยสั่งลูกน้องทุกคนด้วยน้ำเสียงดุดัน ก่อนจะนั่งรถออกไปทันทีใช้เวลาเพียงไม่นาน แทนคุณก็มาถึงบริษัทของเควิน โดยมีมาเวลล์และเชนรออยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองทักทายกันตามปกติ แม้ภายในใจจะไม่ค่อยชอบหน้ากันสักเท่าไหร่ ก่อนที่แทนคุณจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยยัน" หายดีแล้วเหรอ ถึงออกมาจากรังได้"คำพูดของแทนคุณ ทำเอามาเวลล์เดือดดาลขึ้นมาทันควัน มาเวลล์เริ่มควบค