บทที่ 34. ไม่มีเหตุผลหลังจากที่มั่นใจว่าแทนคุณกลับไปแล้วเพียงพราวก็ตวาดใส่มาเวลล์เสียงดังลั่น“ทำไมต้องทำแบบนี้คะ”เพียงพราวรู้สึกโกรธที่ชายหนุ่มนั้นทำตัวไม่มีเหตุผลที่ไล่แทนคุณออกไม่พอ ยังขู่เธอว่าจะเผาที่นี่อีกไร้ซึ่งคำตอบใดๆ จากมาเวลล์มือแกร่งกระชากเรียวแขนหญิงสาวอย่างแรงก่อนจะลากไปขึ้นรถทว่าเพียงพราวกลับสลัดออก ก่อนจะเอ่ยตามตรง“หนูไม่ไป!”ท่าทางต่อต้านของเธอในตอนนี้ทำให้มาเวลล์เริ่มรู้ไม่พอใจและเดือดดาลไปมากกว่าเดิม“อย่ามาลองดี”“หนูไม่คิดเลยว่าเฮียจะเป็นคนแบบนี้”ทั้งสองเริ่มเถียงกันหนักขึ้นเรื่อย ๆ และยังคงฉุดกระชากกันก่อนที่เพียงพราวจะปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง จึงเลือกที่จะเงียบและบอกกับชายหนุ่มออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ และพยายามเก็บอาการป่วยของตัวเอง“เฮียกลับไปเถอะค่ะ วันนี้คงจะคุยกันไม่รู้เรื่อง”“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม”“ค่ะ”เพียงพราวเอ่ยขึ้นด้วยโดยที่ไม่สบตาชายหนุ่มก่อนที่มาเวลล์จะเดินกลับไปขึ้นรถตัวเองพร้อมกับขับออกไปอย่างรวดเร็วเพียงพราวเริ่มรู้สึกเป็นห่วงชายหนุ่มเป็นอย่างมากแต่สภาพร่างกายของตัวเธอเองในตอนนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันเพียงพราวขึ้นห้องตัวเองด้วยความเร่งรีบก่อนจ
บทที่ 35. แผนการเพียงพราวเดินย่างกรายเข้ามาในผับด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆก่อนจะตรงไปที่โซนวีไอพีทันที เพราะคิดว่าชายหนุ่มคงไม่นั่งโซนธรรมดาร่างหญิงสาวในชุดเดรสสีชมพูสีหวานทำเอาหนุ่มภายในผับจับจ้องเป็นสายตาเดียวกันทว่าหญิงสาวกลับมองหาแค่เขาเพียงคนเดียวเพียงพราวเดินย่างกรายไปทั่วโซนวีไอพีก่อนจะสะดุดสายตาไปที่คนกลุ่มหนึ่งเมื่อมั่นใจว่าคือกลุ่มเพื่อนของชายหนุ่มที่กำลังดื่มอยู่เธอจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆทว่ากลับเห็นว่ามาเวลล์กำลังนัวเนียอยู่กับสาวสวยหุ่นแซ่บคนหนึ่งเพียงพราวชะงักไปชั่วขณะกับหัวใจที่ปวดหนึบขึ้นมาเมื่อเห็นภาพนั้น ก่อนหน้านี้มาเวลล์ยังทำเหมือนว่าเธอสำคัญกับเขามากๆ แต่ตอนนี้กลับไปทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่น หรือจริง ๆแล้วเขาจะทำแบบนั้นกับผู้หญิงทุกคนเพียงพราวเริ่มสับสนหรือเธอจะสำคัญตัวเองผิดไปเป็นเซนต์มองเห็นเธอและจำเพียงพราวได้จึงเอ่ยสั่งให้เด็กในร้านไปพาเธอมาที่โต๊ะมาเมื่อเพียงพราวมาเซนต์ก็รั้งแขนเธอให้นั่งลงข้างๆ เขาทันทีก่อนจะเอ่ยทักทายตามสไตล์คนเจ้าชู้พร้อมกับกระซิบเอ่ยถามเธออย่างแบบแนบชิดทำเอามาเวลล์ที่มองอยู่เริ่มรู้สึกไม่พอใจก่อนจะใช้เรียวขาเตะเข้าที
บทที่ 36. ดุดัน NC+ 🔞มาเวลล์เริ่มทนกับสิ่งกำลังรบเร้าบนตักไหว ก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มและกระแทกริมฝีปากเข้าหญิงสาวทันเพียงพราวกลืนไวน์ราคาแพงลงคออย่างลำบากแต่ก็อยากทำให้ชายหนุ่มพอใจจึงเลือกที่จะดื่มมันจากปากของเขาริมฝีปากบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างช่ำชองก่อนจะดูดดึงเรียวลิ้นของหญิงสาวอย่างรุนแรงo.o!อือ...!!!เพียงพราวร้องท้วงในลำคอเมื่อรู้สึกเจ็บปวดบริเวณริมฝีปากของตัวเองก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆ ถอนจูบออกและหันมายกแก้วไวน์ขึ้นดื่มด้วยความหงุดหงิด เพียงพราวค่อย ๆนั่งลงบนพื้นพรม ทันที ก่อนจะดึงกางเกงชายหนุ่มออกช้า ๆยิ่งหญิงสาวปรนเปรอเขามากเท่าไหร่มันยิ่งตอกย้ำว่าเธอเป็นห่วงชายอีกคนมากเท่านั้นปึก!มาเวลล์วางแก้วไวน์ในมือเสียงดังลั่นก่อนจะกระชากเรือนผมหญิงสาวเข้าหาแก่นกายใหญ่ก่อนจะกดหัวเธอขึ้นลงตามจังหวะ เสียวซ่าน และอารมณ์ดิบเถื่อนภายในกายไม่สนใจความเจ็บปวดของเธอแม้แต่น้อยเพียงพราวหลับตาปี๋ด้วยความจุกคอหอย แต่ยังพยายามทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดอ๊อก!อ๊อก!เรียวลิ้นอุ่นชื้นดูดกลืนแก่นกายใหญ่สลับกับผงกหัวเข้าออกจนสุดลำมาเวลล์กดหัวของเธอเข้าออกอย่างสุดแรงก่อนจะปลดปล่อยสายธารน้
บทที่ 37. ความรู้สึกเล็ก ๆ น้อยๆ NC+ 🔞“คาร่า”วีณาเอ่ยเรียกคาร่าขึ้นก่อนจะลากเธอมาช่วยเลือกเสื้อผ้าด้วยกันรวมถึงเพียงพราวเธอสบตาวีณาด้วยแววตาที่เจ็บปวด เมื่อได้ยินคาร่าเอ่ยแซวขึ้น“มาเลือกชุดเตรียมใส่ในงานหมั้นเหรอคะ”วีณาแสร้งยิ้มออกมาด้วยความเขินอายก่อนจะเอ่ยตอบน้องสาวคู่หมั้น“อีกตั้งหลายเดือน”“หลายเดือนอะไรกันคะ เดี๋ยวก็หมั้นตอนเรียนจบแล้วไม่ใช่เหรออีกแค่ไม่กี่เดือนเอง”คำพูดของคาร่าทำเอาคนที่ยืนอยู่ๆ ข้างๆ แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อรับรู้ว่าใกล้หมดหน้าที่ของตัวเอง“เวลาของเธอใกล้หมดแล้วสินะ”วีณาที่สีหน้าไม่ดีของเพียงพราวไม่สู้ดี จึงรีบเอ่ยถามขึ้น“เพียงพราวเป็นอะไรรึเปล่าทำไมหน้าซีดๆ”“ไม่เป็นอะไรค่ะ”เพียงพราวเอ่ยตอบขึ้นก่อนจะแสร้งทำตัวปกติฝืนยิ้มออกไปต่อหน้าทุกคนทั้งที่ใจมันปวดหนึบแทบยืนไม่ไหวหลังจากที่ทั้งสามช่วยกันเลือกเสื้อผ้าเรียบร้อยวีณาก็ขอตัวแยกไปอีกทาง ระหว่างที่คาร่าและเพียงพราวกำลังเดินที่รถ อยู่ ๆคาร่าก็เกิดอาการคลั่งรักเพียงพราวขึ้นมาและออดอ้อนให้เธอไปนอนด้วย“เพียงพราว ไปนอนกับฉันนะ นะ ๆ”“วันนี้ฉันไม่ว่าง”“ทำไมล่ะ”เพียงพราวไม่รู้ว่าจะตอบคาร่าออกไป
บทที่ 38. รู้ความลับตับ!ตับ!ตับ!เสียงเนื้อกระทบกันดังกึกก้องไปทั่วห้องน้ำราคาแพงผ่านไปสองชั่วโมงก็ไม่มีท่าทีที่ชายหนุ่มจะปลดปล่อยออกมาเพียงพราวแทบล้มทั้งยืนเมื่อชายหนุ่มเอาแต่กระแทกกระทั้นเอาออกอย่างบ้าคลั่ง“เฮีย... หนูยืนไม่ไหวแล้ว”มาเวลล์ที่เห็นท่าทีหญิงสาวไม่สู้ดีจึงอุ้มร่างเธอไปต่อที่เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่ชายหนุ่มเอาแต่รังแกเธอจนเธอนั้นสลบไปเหมือนทุกครั้ง...เช้าต่อมา...มาเวลล์ขับรถมาส่งหญิงสาวที่หอพักตามปกติทว่าครั้งนี้เพียงพราวกลับลืมทำอะไรบางอย่าง มาร์เวลล์จึงไม่ยอมเปิดประตูให้เธอ“ฉันว่าเธอลืมอะไรบางอย่างนะ”มาเวลล์เอ่ยขึ้น ก่อนจะถอดแว่นตาราคาแพงออกเพียงพราวประกบริมฝีปากแนบชิดชายหนุ่มทันทีก่อนจะสอดปลายลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากชายหนุ่มก่อนจะค่อยๆผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง มาเวลล์ฝังจมูกลงบนแก้มหญิงสาวอย่างไม่แรงนักก่อนที่เธอจะก้าวลงจากรถ โดยไม่รู้ว่ามีคาร่าที่ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนรถของเธอกับพี่ชายตัวเองอยู่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าห้องตัวเอง ทว่ากลับเห็นคาร่ายืนรออยู่ก่อนแล้วมาเวลล์หยิบแว่นราคาแพงขึ้นสวมใส่ก่อนจะขับรถออกไป คาร่ากำหมัดในมือไว้แน
บทที่ 39. เลือกครืด...ครืด...เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์มือถือชายหนุ่มดังขึ้น ปรากฏรายงานจากลูกน้องว่ามีคนแอบถ่ายภาพทั้งสองอยู่ก่อนที่จะส่งข้อความกลับไปทันที“ไม่เป็นไร”ชายหนุ่มนั้นไม่ต้องการให้ลูกน้องเข้ามาใกล้เพราะกลัวว่าเพียงพราวจะอึดอัดและสงสัยว่าเขานั้นทำงานอะไรเพราะว่าเขานั้นโกหกหญิงสาวออกไปว่าตัวเองนั้นเป็นเลขาของนักธุรกิจและเพียงพราวก็ดูจะดีใจกับเขามากๆหลังจากทานก๋วยเตี๋ยวเสร็จเรียบร้อยแทนคุณก็เดินมาส่งหญิงสาวที่หอพักตามปกติ ก่อนจะพูดคุยกันตลอดการเดินทางแทนคุณยังคงถามถึงอาการป่วยของเธอซึ่งเพียงพราวก็เลือกที่จะโกหกออกไปเหมือนทุกครั้ง“ถึงห้องหนูแล้ว พี่กลับดี ๆ นะคะ”“ดูแลตัวเองให้ดีนะ ไว้ถึงวันผ่าตัดพี่จะมารับ”แทนคุณเอ่ยขึ้น ก่อนจะลูบหัวเธอเบา ๆเพียงพราวเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มทันที ก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ“ขอบคุณที่กลับมา ขอบคุณที่ใจดีกับหนูนะคะ”“พรุ่งนี้เจอกันนะ”“ค่ะ”เมื่อมั่นใจว่าเพียงพราวเข้าห้องเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็รับสายมาเวลล์ทันทีเขารู้ดีในความสัมพันธ์ของทั้งสองและแทนคุณก็ไม่มีทางยอมให้เพียงพราวอยู่ในสถานะนั้นอีกต่อไปไม่ว่าเธอจะเคยผ่านใครมากี่คน เธอก็ยั
บทที่ 40 สาหัส“ไม่ไป ห้องเธอไม่เก็บเสียง”เพียงพราวเงียบไปทันทีก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเขินอาย“งั้นหนูไปหาเฮียที่คอนโดก็ได้...เฮียจะกลับตอนไหนคะ”“ไม่ต้อง เดี๋ยวไปรับเอง ขี้เกียจรอ”มาเวลล์ยังคงปากแข็งไม่ต่างจากเดิม ทั้งที่ภายในใจนั้นไปก่อนแล้ว“รออยู่ในห้อง ถึงเมื่อไหร่จะโทรบอก”“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ หนูจะรอ”“อืม...”มาเวลล์เอ่ยตอบหญิงสาวก่อนจะกดวางสายและเดินกลับเข้าไปหาเพื่อนภายในผับกะว่านั่งดื่มสักพักถึงจะไป แต่หัวใจมันกลับทนไม่ไหวนั่งไม่ถึงนาทีก็รีบออกมาด้วยความรวดเร็วทำเอาเพื่อนสนิทอย่างเซนต์ถึงกับเอ่ยถามไม่ทัน“กูจะขับรถไปเอง ตามอยู่ห่างๆ พอ”หลังจากเอ่ยจบก็ขับรถออกมาอย่างอารมณ์ดีโดยไม่รู้ว่าหลังจากนี้นั้นตัวเองกำลังจะถูกลอบทำร้ายจากแทนคุณวันนี้ชายหนุ่มนั้นมาถึงห้องพักของเพียงพราว เร็วกว่าปกติและ กำลังจะเดินเข้าไปที่ห้องของเธอ ทว่ากลับโดนรุมทำร้ายเสียก่อนปัง!เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดโดยฝีมือแทนคุณก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองก่อนจะนั่งมองลูกน้องที่กำลังซ้อมมาเวลล์อย่างใจเย็นปัก! ตุบ! ผัวะ!!อัก!มาเวลล์พยายามสู้กลับ แต่ก็สู้ไม่ไหวเพราะโดนยิงเข้าที่ท้องเหต
บทที่ 41. คนสำคัญแทนคุณยอมมาส่งเพียงพราวที่หน้าบ้านของมาเวลล์ก่อนจะเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“ถ้าเสร็จธุระแล้วโทรบอกพี่นะ พี่จะมารับ พี่นัดหมอไว้แล้ว”“ค่ะ”เพียงพราวเอ่ยตอบตกลงไปทันทีเพื่อให้จบๆ ไป ก่อนจะรีบเปิดประตูลงไป“เธอคงสำคัญกับนายมากสินะ ถึงได้ยอมทำขนาดนี้”เสียงลูกน้องคนสนิทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยตอบเพียงสั้นๆ“สำคัญมาก”“ผมกลัวว่า ถ้านายใหญ่รู้เข้า เธอจะไม่ปลอดภัย”“ไม่มีใครทำอะไร เพียงพราวได้”“จัดการเรื่องเมื่อคืนให้เรียบร้อย”แทนคุณเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน“จัดการเรื่องเมื่อคืนให้เรียบร้อย สั่งให้หลบไปอยู่นอกประเทศสักพักหรือตลอดไปเลยยิ่งดี”“ครับนาย”เพียงพราวยืนกดกริ่งหน้าบ้านชายหนุ่มอยู่นาน กว่าจะมีคนมาเปิด“หนูมาหาเฮียเวลล์ค่ะ”เพียงพราวได้รับอนุญาตให้เข้ามาแต่ได้เข้าไปคุยกับมิราและเควินในห้องทำงานแทน ไม่ได้เข้าไปเจอชายหนุ่มเพราะมาเวลล์มีวีณาคอยดูแลอยู่ตลอด“มาที่นี่ต้องการอะไร”เป็นมิราที่เอ่ยถามหญิงสาวขึ้น ก่อนจะจ้องมองเธอด้วยสายตากดดัน“หนูอยากมาดูอาการของ... คุณชายค่ะ คุณชายเป็นยังไงบ้างคะ”เพียงพราวรู้ตัวว่าตัวเองเป็นใคร
วันเวลาผ่านไปนานถึงสามสัปดาห์งานวิวาห์ก็มาถึง เพียงพราวเดินย่างกรายเข้ามาในโบสถ์ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เธอเคยวาดฝันว่าสักวันคงได้มีโอกาสยืนข้างๆ เขา มาเวลล์ยืนมองเรือนร่างหญิงสาวไม่ละสายตา เพียงพราวเริ่มมีท่าทีประหม่าเล็กน้อย เมื่อถูกจับจ้องด้วยสายตาที่ชวนหลงใหลนานเกินไป มือแกร่งค่อยๆ จูงมือเจ้าสาวของตัวเองเข้าพิธีวิวาห์ทันที เพราะตอนนี้ในหัวของชายหนุ่ม มันเอาแต่คิดถึงช่วงเวลาเข้าหอแล้ว มิราและเควิน ต่างมองลูกชายตัวเองด้วยสายตาดีใจ เพราะเขานั้นเข้าใจลูกๆ ดี ความเหมาะสมน่ะเหรอ มันไม่มีค่าอะไรเลย ความรักที่แท้จริงต่างหากล่ะ ที่เรียกว่าความสุข ทั้งคู่ไม่สนใจว่าเพียงพราวจะเป็นใครมาจากไหน แค่ทำให้ลูกชายเขามีความสุขได้แค่นั้นก็พอแล้ว คาร่าค่อยๆ เดินย่างกายเข้าไปหาเพียงพราวช้าๆ “ยินดีด้วยนะ” เพียงพราวสวมกอดเพื่อนสนิทด้วยความดีใจ ก่อนจะร่ำไห้ออกมา เธออยากขอบคุณคาร่า ที่ทำให้เธอมาอยู่ตรงนี้ และมอบชีวิตใหม่ให้กับเธอ... วีณาเดินย่างกรายเข้ามาในงานด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้าด้วยใจที่ปวดหนึบ แต่ก็พยายามเข้าใจ ว่าตอนนั้นเธอกับมาเวลล์พว
วันเวลาผ่านไปนานถึงสามสัปดาห์งานวิวาห์ก็มาถึง เพียงพราวเดินย่างกรายเข้ามาในโบสถ์ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เธอเคยวาดฝันว่าสักวันคงได้มีโอกาสยืนข้างๆ เขา มาเวลล์ยืนมองเรือนร่างหญิงสาวไม่ละสายตา เพียงพราวเริ่มมีท่าทีประหม่าเล็กน้อย เมื่อถูกจับจ้องด้วยสายตาที่ชวนหลงใหลนานเกินไป มือแกร่งค่อยๆ จูงมือเจ้าสาวของตัวเองเข้าพิธีวิวาห์ทันที เพราะตอนนี้ในหัวของชายหนุ่ม มันเอาแต่คิดถึงช่วงเวลาเข้าหอแล้ว มิราและเควิน ต่างมองลูกชายตัวเองด้วยสายตาดีใจ เพราะเขานั้นเข้าใจลูกๆ ดี ความเหมาะสมน่ะเหรอ มันไม่มีค่าอะไรเลย ความรักที่แท้จริงต่างหากล่ะ ที่เรียกว่าความสุข ทั้งคู่ไม่สนใจว่าเพียงพราวจะเป็นใครมาจากไหน แค่ทำให้ลูกชายเขามีความสุขได้แค่นั้นก็พอแล้ว คาร่าค่อยๆ เดินย่างกายเข้าไปหาเพียงพราวช้าๆ “ยินดีด้วยนะ” เพียงพราวสวมกอดเพื่อนสนิทด้วยความดีใจ ก่อนจะร่ำไห้ออกมา เธออยากขอบคุณคาร่า ที่ทำให้เธอมาอยู่ตรงนี้ และมอบชีวิตใหม่ให้กับเธอ... วีณาเดินย่างกรายเข้ามาในงานด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้าด้วยใจที่ปวดหนึบ แต่ก็พยายามเข้าใจ ว่าตอนนั้นเธอกับมาเวลล์พว
บทที่ 50. เป็นห่วงหลังจากที่ออกมาจากคฤหาสน์ทั้งสองก็ขึ้นมาบนรถ ที่ลูกน้องคนสนิทอย่างเชนเตรียมไว้รอก่อนที่คาร่าจะกระซิบบอกเพียงพราวอย่างแผ่วเบา“มีคนอยากเจอเธอ”เธอไม่กล้าพูดดังเพราะกลัวลูกน้องจะเอาไปรายงานมาเวลล์“ใครหรอ”“แทนคุณ เขารอเธอที่ร้านอาหาร อย่าบอกเฮียนะ”เพียงพราวเริ่มเกิดความสงสัยจึงถามคาร่าออกไป“เธอไปรู้จักพี่แทนคุณได้ยังไง แล้วเธอรู้ได้ไงว่าเขารออยู่ที่นั่น”คาร่าเริ่มแสดงท่าทีเลิกลั่กนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยตอบไป“เขาอยากเจอเธอ เลยขอให้ฉันช่วย”เพียงพราวพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แม้ว่าภายในใจจะยังคงรู้สึกแปลกๆในท่าทีของเธอ แต่ก็เลือกที่จะนั่งสองสาวเดินย่างกรายเข้าไปในห้องวีไอพีภายในร้านอาหารตามที่ได้นัดชายหนุ่มเอาไว้ ลูกน้องคนสนิทของมาเวลล์เดินเข้าไปตรวจก่อนความเรียบร้อยก่อนแต่ไม่เห็นทว่ากลับไร้ร่างคนอื่นเมื่อคนของมาเวลล์เดินออกไป แทนคุณก็เปิดประตูลับออกมาทันทีเพราะว่าร้านนี้เป็นร้านของเขาเอง“หนูสบายดีใช่ไหม? ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า พี่เป็นห่วงหนูมากนะ”แทนคุณเอ่ยถามไถ่เพียงพราวด้วยความเป็นห่วง“หนูหายดีแล้วค่ะ”“พี่คิดถึงหนูนะ คิดถึงมาก...”“ขอบคุณนะคะ”“หนูหิวไหม
บทที่ 49. สายเปย์หลังจากเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงบ่ายของวัน เพียงพราวก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะหิว ก่อนจะตามด้วยมาเวลล์ เขาถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กแน่นอนว่าเขาต้องไวต่อสิ่งรอบข้าง เพียงพราวค่อย พยุงร่างกายอันบอบช้ำเข้าไปห้องน้ำ ก่อนจะอาบน้ำชำระร่างกาย ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำรักเกรอะกรังใช้เวลาเพียงไม่นานก็เดินออกมา มาเวลล์ที่จ้องมองหญิงสาวอยู่ ถึงกับต้องตกใจกับใบหน้าซีดเผือดของเธอ และวิ่งไปประคองร่างเธอเอาไว้“หนูเป็นอะไรรึเปล่า...ทำไมหน้าซีดแบบนั้น”“หนูหิว...”เพียงพราวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงอแงก่อนมาเวลล์จะรีบโทรสั่งลูกน้องคนสนิท ให้โรงแรมเตรียมอาหารขึ้นมาให้เธอใช้เวลาเพียงไม่นาน อาหารต่างๆ ก็มาเสิร์ฟ ก่อนที่มาเวลล์จะเอ่ยขึ้น“กินก่อนเลยนะ เฮียไปอาบน้ำก่อน”ว่าจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีก่อนที่เพียงพราว จะจัดการอาหารตรงหน้าด้วยความหิวโซเนื่องจากเมื่อคืนเธอถูกสูบพลังงาน เข้าไปอย่างหนัก...หลังจากเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย มาเวลล์ก็พาเพียงพราวกลับทันทีทว่าระหว่างทางชายหนุ่มกลับเห็นสีหน้าของหญิงสาวไม่ค่อยดีเนื่องจากเธอดูเพลีย ๆ และอ่อนล้า ไม่พูดจาแปลก ๆรถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอที่
บทที่ 48. โหยหา NC+ 🔞มือแกร่งค่อยๆรั้งร่างหญิงสาวเข้ามาบนตัก ก่อนจะซุกไซร้ลำคอระหงอย่างหื่นกระหายกลิ่นกายสาบสาวสตรีเพศสร้างอารมณ์กระสันให้ชายหนุ่มเป็นอย่างมากกลิ่นกายเฉพาะของหญิงสาวแทบทำเอามาเวลล์ไม่อยากผละใบหน้าออกแม้แต่น้อยกลิ่นกายที่เขาโหยหามาตลอดหลายเดือน ริมฝีปากที่เขานั้นคิดถึงริมฝีปากหยักได้รูป ประกบริมฝีปากเข้าหาหญิงสาวด้วยอารมณ์คิดถึงและต้องการเธอเป็นอย่างมาก“อืม~”เพียงพราวกำคอเสื้อชายหนุ่มไว้แน่นก่อนจะจูบอย่างรู้งานทั้งสองสัมผัสริมฝีปากและแลกน้ำลายกันอยู่นานโนมก่อนจะเป็นเพียงพราวที่ผละริมฝีปากออกเนื่องจากรู้สึกว่าเริ่มขาดอากาศหายใจ“อ่อนวะ”มาเวลล์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันก่อนที่เพียงพราวจะประกบริมฝีปากเข้าหาชายหนุ่มและบดขยี้ริมฝีปากอย่างเร่าร้อน ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย มือแกร่งค่อย ๆลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของหญิงสาว ก่อนจะบีบเคล้นสะโพกงอนงามชุดเดรสราคาแพง ค่อย ๆ ถูกเลื่อนซิปลงช้า ๆ ก่อนจะตามด้วยบราเซียไร้สายทันทีที่บราเซียถูกถอดออก หน้าอกใหญ่ก็ดีดเด้งออกมาทันทีชายหนุ่มบีบเคล้นหน้าอกใหญ่ สลับกับขบเม้มริมฝีปากหญิงสาวอย่างเอาแต่ใจก่อนจะผลักเธอลงเตีย
บทที่ 47. สับสนเพียงพราวเริ่มมีท่าทีเขินอายเมื่อถูกชายหนุ่มจ้องมองด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม และพร้อมจะขย้ำเธอหากสายตาของเขาในตอนนี้คือกรรไกรเสื้อผ้าของเธอคงขาดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว“เฮียจะพาหนูไปไหนเหรอคะ”เพียงพราวเอ่ยถามขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่ชวนเสียตัวในครั้งนี้เพราะถ้าหากเธอไม่ทำลายมัน เธอคงได้ไปดินเนอร์บนเตียงเป็นแน่“เซอร์ไพรส์...”มาเวลล์เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปจูงมือหญิงสาวออกมาจากห้องใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงร้านอาหารใจกลางเมืองที่สูงเฉียดฟ้าเพียงพราวจ้องมองอาหารสลับกับคนตรงหน้า ด้วยหัวใจที่เต้นแรงเป็นครั้งแรกที่เธอได้มาอยู่ในสถานที่โรแมนติกกับคนที่ตัวเองรักตามแบบที่เคยวาดฝันไว้ในตอนเด็ก“กินสิ”“ค่ะ”เพียงพราวนั่งทานอาหารตรงหน้าด้วยท่าทีปกติทว่าชายหนุ่มกลับนั่งดื่มไวน์ราคาแพงและนั่งจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นเสียงเพลงสากลยังคงบรรเลงต่อไปท่ามกลางชายหญิงสองคนแสงเทียนสาดส่องกระทบใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวยิ่งทำให้เธองดงามราวกับเจ้าหญิงมากขึ้นไปเพียงพราวเริ่มรู้สึกไม่เป็นตัวเองเมื่อถูกจ้องมองอยู่ตลอด“มีอะไรติดหน้าหนูรึเปล่าคะ”“สวย...”มาเวลล์เอ่ยขึ้นราวกับต้องมนต์สะกด เ
บทที่ 46 รู้ใจตัวเอง“ช่วงนี้อย่าเพิ่งให้คนไข้เครียดหรือใช้สมองหนักเกินไป เพราะจะปวดหัวได้ง่าย”เสียงหมอเอ่ยขึ้นก่อนที่ทุกคนจะรับปาก และเอ่ยขอบคุณหมอพร้อมกับออกไปส่งภายในห้องเงียบสงัดมีเพียงเธอ และมาเวลล์ที่ยังอยู่ภายในห้องมาเวลล์เดินย่างกรายเข้าไปนั่งข้างๆเตียง เพียงพราวจ้องมองใบหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าชายหนุ่มนั้นต้องการจะทำอะไรมือแกร่งค่อย ๆ กุมมือหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมาที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมา“อย่าหายไปไหนอีกนะ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ”หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาเป็นทางยาว หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งในตอนที่ชายหนุ่มเลื่อนมือมากุมแก้มใสของเธอ“ช่วงนี้นอนพักผ่อนเยอะๆ หายดีแล้วค่อยคุยกัน”หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...เพียงพราวอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ และสามารถช่วยเหลือตัวเองหลาย ๆอย่างได้แล้ว แต่ยังคงอยู่ในความดูแลของหมอภายใต้คำสั่งของมาเวลล์ชายหนุ่มไม่ยอมให้เธอออกไปไหน เพียงพราวทำได้เพียงออกมารับลมริมระเบียงและจ้องมองวิวภายในคฤหาสน์อันไกลโพ้น และ คาร่าก็มาอยู่กับเธอทุกวันหลังจากที่ทั้งสองปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้วตอนนี้เพียงพราวกลับมายิ้มได้
บทที่ 45 เหตุผลในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเศร้าและจมอยู่กับความเจ็บปวดทว่ากลับได้ยิน เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างล่างและคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคาร่าเพราะว่าเธอนั้นได้ยินเชนลูกน้องคนสนิทของพ่อรายงานเกี่ยวกับเพียงพราวทันทีที่รู้ว่าเพียงพราวป่วยหนักคาร่าทิ้งข้าวของในมือทันทีก่อนจะวิ่งขึ้นไปหาเธอที่ห้องพักฟื้นโดยที่มาเวลล์ยังไม่อนุญาตคาร่าก็เปิดประตูเข้ามาทันคาร่ายกมือป้องปากด้วยความตกใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอนอนแน่นิ่งอยู่ เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนักก่อนจะตรงเข้าไปหาเพียงพราวที่นอนนิ่งอยู่และเอ่ยถามมาเวลล์ทั้งน้ำตา“เพียงเป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้”“เพียงพราวมีเนื้องอกในสมองมาสามปีแล้ว และเพิ่งได้เข้ารับการผ่าตัดแต่ก้อนเนื้อใหญ่เกินไป ทำให้แผลด้านในค่อนข้างใหญ่ทำให้เธอนอนไม่สติมาหลายวัน”เมื่อได้ฟังเรื่องราวต่าง ๆ จากพี่ชายเล่า อยู่ ๆคาร่าก็นึกไปถึงเหตุการณ์ที่ได้คุยกันล่าสุดที่เพียงพราวนั้นหยิบยาบางอย่างขึ้นมากิน แต่กลับบอกเธอว่ากินยาแก้ปวดคาร่าสวมกอดร่างเพียงพราวทันทีก่อนจะร่ำไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความรู้สึกผิด“ขอโทษนะที่ฉันไม่เคยสังเกตว่าเธอป่วย แถมยังไม่ฟังเหตุผลของเธ
บทที่ 44. รู้ความจริงเช้าต่อมา...แทนคุณเดินย่างกรายเข้ามาภายในห้องหญิงสาวเหมือนทุกวัน เพราะวันนี้เขานั้นต้องเข้าไปคุยธุรกิจกับมาเวลล์ จึงต้องการกำลังใจจากเธอ เพียงแค่นึกว่าจะเห็นเจ้าของหัวใจเธอ อาการเจ็บปวดก็แผ่ซ่านเข้ามาในใจ" วันนี้พี่จะไปคุยงานกับคนพวกนั้นแล้วนะ หนูอยากให้พี่ใจดีกับพวกนั้นไหม ถ้าอยากก็รีบฟื้นขึ้นมา"แทนคุณเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ก่อนจะฝังจมูกลงที่มือของหญิงสาว เพราะถ้าหากเธอฟื้นขึ้นมา เขาคงไม่มีโอกาศได้ทำมันแล้ว แม้จะรู้อยู่เต็มอก ว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นมันไม่ถูก แต่ชายหนุ่มก็ยังเลือกที่จะทำหลังจากออกมาจากห้องพักหญิงสาว แทนคุณก็เรียกรวมตัวเหล่าลูกน้องทันที ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่สำคัญ" ห้ามให้เฟรญ่า เข้ามาในบ้านเด็ดขาด"แทนคุณเอ่ยสั่งลูกน้องทุกคนด้วยน้ำเสียงดุดัน ก่อนจะนั่งรถออกไปทันทีใช้เวลาเพียงไม่นาน แทนคุณก็มาถึงบริษัทของเควิน โดยมีมาเวลล์และเชนรออยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองทักทายกันตามปกติ แม้ภายในใจจะไม่ค่อยชอบหน้ากันสักเท่าไหร่ ก่อนที่แทนคุณจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยยัน" หายดีแล้วเหรอ ถึงออกมาจากรังได้"คำพูดของแทนคุณ ทำเอามาเวลล์เดือดดาลขึ้นมาทันควัน มาเวลล์เริ่มควบค