บทที่ 966 เสวียนเอ๋อร์ในวันนี้ ช่างงดงามจริงๆ

“เสวียนเอ๋อร์ในวันนี้ ช่างงดงามจริงๆ!”

เย่จิ่งอวี้จับมือเล็กที่นุ่มนวลและอ่อนโยนของอินชิงเสวียน พร้อมกล่าวชื่นชมอย่างจริงใจ

อินชิงเสวียนชายตาที่สดใสมองด้วยความซุกซน

“ฝ่าบาทก็เช่นกันนะเพคะ!”

เมื่อมองใบหน้าหล่อเหลาที่ครึ่งหนึ่งถูกซ่อนไว้ใต้ลูกปัดโมรา อินชิงเสวียนก็ยิ้มหวานออกมา

“นี่ถือว่ากำลังชมข้าหรือไม่?”

เย่จิ่งอวี้ก้มหน้าถาม สายตาก็กวาดตามองไปทั่วใบหน้าเล็กที่งดงามอย่างอดไม่ได้

อินชิงเสวียนในวันนี้ราวกับพระจันทร์อันสุกสว่างที่แขวนอยู่บนสุดของท้องฟ้า สุกใสเป็นประกาย มีกิริยาท่าทางที่เรียบร้อย งดงามจนผู้คนไม่อาจละสายตาได้

อินชิงเสวียนเม้มปากยิ้ม

“แน่นอนเพคะ”

“เช่นนั้นก็ขอบใจมาก”

เย่จิ่งอวี้เอื้อมมือมาอุ้มอินชิงเสวียน และก้าวเท้ายาวเดินออกไปนอกวัง

อินชิงเสวียนร้องด้วยความตกใจ จึงคว้าคอเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว

“ระยะทางแค่นี้ หม่อมฉันเดินเองได้เพคะ”

“ชุดพวกนี้หนักเกินไป ข้าทำใจไม่ได้หรอก”

เย่จิ่งอวี้เดินตัวเบาราวกับสายลม และขึ้นไปบนพระที่นั่งจักรพรรดิ

อินชิงเสวียนนั่งพิงบนเบาะนุ่มด้วยใบหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย นิ้วของนางพันกันโดยไม่รู้ตัว นางมีความกังวลเล็กน้อ