บทที่ 870 ทักษะที่ช่วงชิงมา

เมื่อสบตากัน เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกเวียนหัวทันที

ดูเหมือนว่าทั้งคนจะตกอยู่ในมโนภาพอีกครั้ง ฉากนองเลือดนับไม่ถ้วนแวบออกมา หัวใจเต้นแรงอย่างคุมไม่ได้

อินชิงเสวียนกะพริบตายิ้ม

“อาอวี้ มีอะไรหรือ”

เย่จิ่งอวี้รู้สึกตัวขึ้นมาทันที

“ม่ะ ไม่มีอะไร”

อินชิงเสวียนเอียงคอมองเขา ด้วยสายตาขี้เล่นคู่นั้นของหญิงสาว

“หรือว่าข้าโคจรลมปราณไม่ถูกต้อง?”

เย่จิ่งอวี้วางนิ้วลงบนชีพจรของอินชิงเสวียน เส้นลมปราณของหญิงสาวนั้นราบรื่น ไม่มีอะไรผิดปกติ

“ไม่มี เสวียนเอ๋อร์ทำถูกแล้ว”

เย่จิ่งอวี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “เสวียนเอ๋อร์เคยฝึกฝนวรยุทธ์แบบอื่นหรือไม่”

อินชิงเสวียนส่ายหัว

“ไม่มีนะ ทำไมอาอวี้ถามแบบนั้น”

“เมื่อครู่ข้าเห็นแสงสีม่วงลอยวนอยู่บนฝ่ามือของเจ้า มันไม่ใช่วิทยายุทธ์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ ถึงได้ถามเช่นนั้น”

สำหรับดวงตาของอินชิงเสวียนนั้น เย่จิ่งอวี้ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

ความรู้สึกนั้นคล้ายกับตอนที่มองตาของเถียนเซินหลินมาก แต่ก็แน่ใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่หญิงสาวจะเรียนรู้วรยุทธ์ของเขา

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าแค่เรียนเพลงยุทธ์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ที่อาอวี้สอนข้าเท่านั้น ไ