บทที่ 834 เจ้าเป็นใครกันแน่

ระหว่างที่อินชิงเสวียนกลับไปที่เป่ยไห่ โมริตะคาวาสึบาเมะได้ตามหาฮั่วเทียนเฉิงพบแล้ว

เขาจำชื่อของโรงเตี๊ยมเอาไว้ และวิ่งหายวับกลับไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์

ขณะนั้น ฮั่วเทียนเฉิงกำลังดื่มเหล้าอยู่ที่โรงเตี๊ยม ในใจกำลังครุ่นคิดถึงน้ำฝนที่เต็มไปด้วยพลังจิตวิญญาณว่ามันคือสิ่งใดกันแน่

หรือเป็นเพียงแค่ความบังเอิญจริงๆ?

แต่ทุกปีก็มีฝนตก ซึ่งไม่เคยเห็นฝนแห่งพลังจิตวิญญาณมาก่อน อีกทั้งยังอยู่ในระหว่างที่เป่ยไห่เกิดความวุ่นวาย คนดีคนชั่วปะปนกันอยู่ จึงทำให้คิดมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หากเกิดขึ้นโดยการกระทำของคน คนผู้นี้ต้องมีพลังเหนือธรรมชาติที่กว้างใหญ่ไพศาล จึงมีความสามารถในการเรียกฟ้าเรียกฝนได้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ เขายังสามารถนำพลังจิตวิญญาณเข้าไปในสายฝนได้

เมื่อคิดว่าผู้ที่ไปยังเป่ยไห่ล้วนเป็นวีรบุรุษที่ต่อสู้ตงหลิว ฝนครั้งนั้นต้องเป็นฝีมือพวกเขาแน่นอน เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฮั่วเทียนเฉิงก็รู้สึกเลื่อมใสขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

หากสามารถนำผู้นำกลับไปยังตำหนักเทพ บางทีอาจช่วยให้พวกเขาเข้าสู่สวรรค์และได้รับความลับที่ไม่ได้สืบทอดมาจากสมัยโบราณ...

เพียงพริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปเกือบ