บทที่ 761 ความดื้อรั้นของเก่อหงยวน

ในสนามรบ การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

ไม่มีใครสังเกตเห็นร่างแปลกๆ ที่ยืนอยู่เหนือพวกเขา

อินชิงเสวียนหยิบพิณการเวกขึ้นมา เมื่อเทียบกับคุณธรรมแห่งปวงประชา ความรักส่วนตัวนั้นไม่นับเป็นอะไรเลย และเย่จิ่งอวี้ก็ไม่สามารถออกจากมิติได้ ดังนั้นนางจึงไม่กังวล

เสียงดังกังวานดังขึ้นจากการกรีดปลายนิ้ว ทันใดนั้นชาวตงหลิวก็มีสีหน้าหวาดหวั่น

“พิณการเวก เป็นพิณการเวก”

อินชิงเสวียนยกมุมปากขึ้น เป็นรอยยิ้มที่เจือความเย็นชาหลายส่วน

“นับว่าพวกเจ้ารู้จักดี จะต้องตายภายใต้พลังของพิณการเวก ถือเป็นวาสนาของพวกเจ้าแล้ว”

ชาวตงหลิวคนหนึ่งตะโกนด้วยความไม่เชื่อ “อย่าไปกลัวนาง พวกเราไปแย่งพิณนางมา ดูซิว่านางจะเล่นอะไรได้”

กระบี่ยาวของเก่อหงยวนเหวี่ยงขึ้น ขวางอยู่เบื้องหน้าของอินชิงเสวียน พูดอย่างชัดเจน “คนแซ่อินเจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

“ไปพวกเราลุย”

คนตงหลิวตะโกนด้วยความเดือดดาล พุ่งไปหาอินชิงเสวียนอย่างบ้าคลั่ง

ครั้นแล้วสายฟ้าฟาดหลายลูกพุ่งออกมาเหมือนใบมีดคม ตัดเข้าที่คอของคนตงหลิว

ชาวตงหลิวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ล่าถอยอย่างลนลาน แต่ยังช้าไปหนึ่งก้าว

รู้สึกราวกับว่าแก้มถูกมีดกรีด ความเจ็บปวด