บทที่ 580 ครอบครัว

อินสิงอวิ๋นเหลือบมองนาง นัยน์ตาเฉยชาฉายแววขอบคุณ

“นี่...”

อินจ้งทำใจปล่อยลูกชายคนโตไม่ได้ แต่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่อินชิงเสวียนพูดนั้นมีเหตุผล ในช่วงนี้เขาเดินไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัว บุคลิกเปลี่ยนไปมากจริงๆ

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านพ่อไม่ต้องห่วง พี่ใหญ่แค่สูญเสียความทรงจำ ไม่ใช่ว่าจะดูแลตัวเองไม่ได้เสียหน่อย ถ้าท่านพ่อไม่วางใจ ก็หาเรือนที่ใกล้กับจวนอินหน่อยก็ได้”

อินจ้งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “งั้น...งั้นก็ได้ แต่เจ้าอย่าไปอยู่ไกลนักนะ ไง่เช่นนั้นพ่อจะเป็นห่วง”

“อืม”

อินสิงอวิ๋นพยักหน้า ถือว่ารับปากแล้ว

อินชิงเสวียนกำลังจะกล่าวลา แล้วแวะไปเยี่ยมสำนักศึกษาหลวง แต่นางเห็นอินจื่อลั่ววิ่งเข้ามาจากด้านนอก เมื่อนางเห็นอินชิงเสวียน ก็รีบวิ่งไปหาอย่างดีใจ

“พี่หญิง ท่านกลับมาทำไมไม่บอกข้าสักคำ”

อินจื่อลั่วเบะปาก สีหน้าน้อยใจ

อินชิงเสวียนกอดน้องสาว พลางตบหลังนางเบาๆ

“พี่ก็เพิ่งมาถึงเมื่อครู่นี่เอง”

อินจื่อลั่วเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “พี่หญิง ท่านจะกลับไปเล้วหรือเจ้าคะ”

“อืม จื่อลั่วมีอะไรหรือเปล่า”

เมื่อเห็นเด็กสาวตัวน้อยกอดเอวแน่น อินชิงเสว