บทที่ 577 แค่เดินสวนทาง

หวังซุ่นพยักหน้าอย่างตื่นเต้น

“กุ้ยเฟยโปรดวางใจ ข้าน้อยจะส่งข้อความนี้ไปถึงแน่นอน รับรองว่าจะไม่ให้พวกเขามาสร้างปัญหาให้กับกุ้ยเฟยอีก”

“ดีแล้ว”

อินชิงเสวียนโบกมือไปทางผู้คุมคุกหลวง

“ปลดโซ่ตรวนออกให้เขา”

ผู้คุมก้าวไปข้างหน้า ถอดโซ่เหล็กออกจากร่างของหวังซุ่น

หวังซุ่นสะบัดข้อมือไปมา รู้สึกเหมือนได้เห็นแสงสว่างอีกครั้ง

อินชิงเสวียนเรียกองครักษ์อีกคนหนึ่งให้พาหวังซุ่นออกจากวัง ขณะที่เจวี๋ยอิ่งได้ติดตามเขาไปในความมืดพร้อมกับองครักษ์เงาชายหญิงจำนวนหนึ่ง

สิบห้านาทีต่อมา หวังซุ่นก็มาถึงถนนสายยาว

เขาหยุดอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง สั่งเนื้อวัวราดซีอิ๊วและสุราชั้นดีหนึ่งเหยือก แล้วกินอย่างเต็มที่

ระหว่างกินข้าวก็คิดตลอดเวลา

หวังซุ่นเป็นคนฉลาดมาก ต่างจากคนตงหลิวที่มีความคิดไม่ซับซ้อนพวกนั้น เขาไม่แม้แต่จะคิดหลบหนีเลย

เขารู้ดีว่าในเมื่ออินชิงเสวียนกล้าที่จะปล่อยเขาออกจากวัง ย่อมต้องมีแผนรับมืออย่างแน่นอน

หากหนีไม่พ้น ถูกจับได้อีก ก็ไม่ได้กินสุราอาหารชั้นดีเช่นนี้อีกแล้ว

ดังนั้นเขาจึงต้องช่วยอินชิงเสวียนทำงานนี้ให้สำเร็จ จากนั้นดูว่านางมีท่าทีอย่างไรต่อเขา

ตอนนี้อาซือหลานได้กลับเจียงวูแ