อินชิงเสวียนครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เหมือนมีคนจ้องข้าอยู่”อินปู้อวี่ขยับเท้าเล็กน้อยโผบินขึ้นหลังคา เมื่อมองไปรอบๆ ก็พูดขึ้นว่า “ไม่มีใครเลยนะ?”อินชิงเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย“ข้าอาจมองผิดพลาดไป เฝ้าพี่ใหญ่ไว้ให้ดี ข้าจะไปดูที่โถงด้านหน้า”อินปู้อวี่หัวเราะอย่างไม่คิดอะไรมาก“น้องใหญ่วางใจได้ ตอนนี้พี่ใหญ่ไม่เป็นอะไรแล้ว สองวันนี้ข้าจะดูแลเขาให้ดี”อินชิงเสวียนพยักหน้า และพูดกำชับอีกว่า “อาซือหลานยังไม่ตาย เขาจะมาถึงเมืองหลวงตอนไหนก็ย่อมได้ คนคนนี้มีแผนการซับซ้อน พี่และท่านพ่อต้องระวังไว้ให้ดีที่สุด”“ข้ารู้แล้ว”อินปู้อวี่ตอบรับอย่างอารมณ์ดีตอนนี้พี่ใหญ่หายดีแล้ว ครอบครัวได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันจริงๆ เสียทีขณะเดียวกันนั้น ในตรอกที่ไม่ไกลมากนักคนตัวเตี้ยหลายคน หน้าตาอัปลักษณ์ กำลังรวมตัวกันและพูดภาษาที่ผู้อื่นฟังไม่เข้าใจหนึ่งคนในนั้นชี้ไปที่ตระกูลอิน อีกหลายคนพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง หนึ่งคนในนั้นก็หยิบหมวกไม้ไผ่ออกมา และทันทีที่มีควันลอยขึ้นมา คนคนนั้นก็หายตัวไปอย่างลึกลับคนที่เหลือต่างมองหน้ากัน และหายไปในฝูงคนตระกูลอินอินชิงเสวียนเดินมายังบ้านส่วนหน้าอิน
“ขอบคุณลุงต่ง”อินชิงเสวียนพูดขอบคุณอย่างมีมารยาท อย่างไรเขาก็เป็นผู้รับใช้เก่าแก่ที่ภักดีของตระกูลอิน นางเคยได้ยินซูหมิงหลานเล่าว่า เหลาต่งเคยเผชิญอันตรายเพื่อปกป้องตระกูลเอาไว้ นางจึงเคารพเขามากเหลาต่งยิ้มอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็ขี่รถม้าออกไปอินชิงเสวียนจึงพาจังอวี้จิ่นตรงไปที่ตำหนักจินหวูเมื่อเห็นดอกไม้หลากหลายชนิดในวังที่มีสีเหลืองอร่ามแวววาว จังอวี้จิ่นก็ตื่นตาตื่นใจอย่างอดไม่ได้ ไม่คิดว่าพระราชวังจะงดงามเช่นนี้ อาคารสีสันสวยงาม ด้านบนแกะสลักรูปมังกร นกฟีนิกซ์ ดอกไม้และนกต่างๆ เอาไว้ ซึ่งดูหรูหรากว่าบ้านในหมู่บ้านมากสองนายบ่าวมาถึงตำหนักจินหวูอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เข้าประตูก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเสี่ยวหนานเฟิงยายหลี่มองเห็นอินชิงเสวียน จึงรีบออกมาต้อนรับ“เหนียงเหนียง ท่านกลับมาแล้ว แม่นางผู้นี้คือ...”อินชิงเสวียนอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมา และหอมลงบนใบหน้าที่อวบอ้วนของเขา“นี่คือเด็กสาวที่ข้าช่วยเอาไว้ที่ตลาด บอกอวิ๋นฉ่ายหาเสื้อผ้าที่นางสามารถสวมใส่ได้ให้นางเปลี่ยน สอนมารยาทในวังแก่นาง ข้าจะเข้าห้องไปพักเสียหน่อย ไม่ต้องเข้ามารับใช้”ยายหลี่เข้าใจในทันที เหนียงเหนียงอยา
จูอวี้เหยียนตกใจเล็กน้อย“ท่านจะเอากู่แม่ไปทำอะไร?”อินชิงเสวียนพูดเสียงเรียบ “นี่คือเรื่องของข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”จูอวี้เหยียนมองนางอยู่ครู่หนึ่ง และถามเย้ยหยันว่า “พิษกู่ของเย่จิ่งอวี้ยังไม่ได้แก้ใช่หรือไม่?”อินชิงเสวียนพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “กู่แม่อยู่ในหัวใจของเจ้า แก้แล้วหรือไม่ เจ้าน่าจะรู้ชัดเจนกว่าข้า”จูอวี้เหยียนกัดฟันกรามกรอดๆ และถามว่า “ท่านคิดจะทำสิ่งใด?”“ข้าขอพูดอีกรอบว่า นี่คือเรื่องของข้า เจ้าจะยินยอมหรือไม่”อินชิงเสวียนพูดจบก็หยิบเม็ดยาที่ห่อด้วยกล่องสีขาวออกจากเสื้อพูดกับผู้คุมคุกหลวงว่า “ให้นางกินลงไป”ตอนนี้ฟางรั่วก็ถูกจับแล้ว หมากตัวนี้ของนางไร้ประโยชน์เสียแล้ว ไม่ว่าวันนี้ต้องใช้วิธีการใด นางก็ต้องเอากู่เสน่หามาไว้ในมือให้ได้จูอวี้เหยียนลนลานในทันที“ท่านให้ข้ากินอะไรเข้าไป?”นางพยายามส่ายหัวไปมา แต่มือและเท้าถูกโซ่ตรวนล่ามเอาไว้ ไม่มีทางที่จะหลุดออกไปได้ จึงถูกบังคับยัดเข้าไปในปากอินชิงเสวียนมองนางแล้วพูดว่า “นี่คือยาพิษที่ข้าค้นคว้ามาด้วยตัวเอง หากไม่มีการแก้พิษ หลังจากนี้อีกสามวันจะเปื่อยพุพองไปทั่วทั้งร่างกายจนตาย สุดท้ายก็เละเป็นกอ
จูอวี้เหยียนพยายามหันหน้ามามอง และตะโกนอย่างยากลำบาก “ฝ่า… บาท...”เย่จิ่งอวี้สวมชุดคลุมสีเขียวเข้ม เดินเข้ามาจากด้านนอกอินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นพอดี ทั้งสองสบตากันกลางอากาศเพียงครู่เดียว และต่างคนต่างหลบสายตากันสายตาของเย่จิ่งอวี้มองไปที่จูอวี้เหยียนด้วยความเย็นชา พูดออกมาทีละคำว่า “เจ้าปลอมตัวเป็นสาวรับใช้เข้ามาในวัง วางยาพิษหนอนกู่แก่ข้า สมควรตายอย่างยิ่ง และยังกล้าพูดจาเพ้อเจ้อ ต่อให้กุ้ยเฟยไว้ชีวิตเจ้าในวันนี้ ข้าก็ไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ ทหาร จับนังผู้หญิงชั่วร้ายไปลงโทษด้วยแส้เกลือ”แส้เกลือก็คือแส้เหล็กที่อาบน้ำเกลือเข้มข้น และตัวแส้ก็มีหนามคม เป็นการลงโทษของพระราชวังที่ค่อนข้างโหดเหี้ยม ไม่ต้องจินตนาการก็รู้ว่าจะมีรสชาติอย่างไรเมื่อถูกฟาดลงบนร่างกายจูอวี้เหยียนถูกขังไว้ในคุกหลวงตลอดสองวันนี้ นางก็เคยพบเห็น เมื่อนึกถึงเสียงร้องโหยหวนของผู้ที่ถูกลงโทษ ก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างอดไม่ได้อินชิงเสวียนปล่อยมือ ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ฝ่าบาทตรัสถูกต้องที่สุดเพคะ ผู้หญิงชั่วร้ายเช่นนี้ สมควรตายอย่างทุกข์ทรมาน”ผู้คุมเรือนจำหิ้วจูอวี้เหยียนลุกขึ้นมา ใบหน้าของจูอวี้เหยียนซีดขาวราวกับกระ
“กฎหมายของต้าโจมเข้มงวดมาโดยตลอด หากคนในเชื้อพระวงศ์ฝ่าฝืนกฎหมายก็มีความผิดเทียบเท่าราษฎร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจูอวี้เหยียน เรื่องนี้ข้าจะจัดการด้วยตัวเอง ท่านอ๋องไม่ต้องสนใจหรอกเพคะ”เมื่อเห็นใบหน้าที่ชอบธรรมของอินชิงเสวียน เย่จั้นยิ้มและพยักหน้า“ดี ในเมื่อกู่แม่เข้ามาอยู่ในร่างกายของกุ้ยเฟยแล้ว เชื่อว่าฝ่าบาทจะไม่เป็นอันตรายอีกต่อไป ข้าและเจ้าควรไปยอมรับผิดต่อฝ่าบาทหรือไม่”“เช่นนั้นเชิญท่านอ๋องตามข้ามาที่ตำหนักจินหวูเถอะเพคะ”เย่จั้นพยักหน้า และเดินไปกับอินชิงเสวียน ตรงไปยังตำหนักจินหวู...ตระกูลอินอินจ้งสั่งให้คนแก้มัดอินสิงอวิ๋น และป้อนข้าวต้มให้เขาแม้อินสิงอวิ๋นจะกินอาหาร แต่สายตายังเต็มไปด้วยความระแวงอินจ้งรู้ว่าลูกชายคนโตสูญเสียความทรงจำ ตอนนี้จึงทำได้เพียงระมัดระวัง และค่อยเป็นค่อยไป“เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าเป็นท่านพ่อของเจ้าจริงๆ นี่คืออินปู้อวี่ น้องรองของเจ้า เจ้าชื่อว่าอินสิงอวิ๋น”เขานั่งอยู่ริมเตียงนอน พูดด้วยสีหน้าที่รักใคร่อินสิงอวิ๋นมองเขา ไม่พูดจา เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อใจอินจ้งพูดอีกว่า “ดูน้องชายเจ้าสิ แม้ว่าพวกเจ้าสองคนมีนิสัยแตกต่างกัน แต่กลับมีรูปลักษณ์ค
หลัวจากที่อาซือหลานไปแล้ว อูเอินก็จับไหล่ของน้องสาว และพูดด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง “เป่าเล่อเอ่อร์ อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของเขา และห้ามไปกับเขาโดยเด็ดขาด อาซือหลานมีนิสัยอย่างไร เจ้าและข้าต่างก็รู้ดี เจ้าห้ามเชื่อใจเขา”เป่าเล่อเอ่อร์พยักหน้า พูดเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่วางใจได้ ข้าไม่เชื่อเขาหรอก”อูเอินลูบศีรษะของน้องสาวด้วยความรักและเอ็นดู จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “เช่นนั้นก็ดี เจ้ารีบพักผ่อนเถอะ”อาซือหลานยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก เขาเอามือข้างหนึ่งไพล่หลัง และมืออีกข้างกำลังโบกพัดพับ ร่างกายที่สูงเพรียวประกอบกับใบหน้าที่หล่อเหลา ซึ่งสามารถทำให้ผู้หญิงใจสั่นได้จริงๆไม่มีผู้หญิงคนใดในเจียงวูที่ไม่อยากแต่งงานกับอาซือหลานอูเอินกลับรู้แจ้งว่า นี่คืออสรพิษที่งดงามเพียงเปลือกนอก อีกทั้งยังเป็นประเภทที่ทั้งโลภทั้งโหดเหี้ยม“เจ้ารอข้าอยู่งั้นหรือ?”อูเอินชะงักฝีเท้าครู่หนึ่ง และเดินมายังด้านหน้าของอาซือหลานอาซือหลานอมยิ้มที่มุมปาก ไฝที่อยู่ใต้ตายิ่งเห็นเด่นชัดขึ้น“เหตุใดจึงไม่ยอมให้เป่าเล่อเอ่อร์ไปกับข้า?”อูเอินพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “ข้ามีน้องสาวเพียงคนเดียว ข้าไม่ต้องการให้นางไปจากเจีย
ณ ตำหนักจินหวูอินชิงเสวียนหยุดอยู่ที่หน้าประตู และพูดกับเย่จั้นว่า “รบกวนท่านอ๋องรอสักครู่ ข้าจะเข้าไปอธิบายให้ฝ่าบาทฟังก่อน”เย่จั้นถอดหน้ากากออก พยักหน้าพูดว่า “ได้สิ”อินชิงเสวียนเดินเข้าไปในตำหนัก ทันทีที่เปลี่ยนความคิด เย่จิ่งอวี้ก็ปรากฏตัวขึ้นด้านในตำหนัก“เสวียนเอ๋อร์!”เขาหรี่สายตาคมมองอินชิงเสวียน สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยมิติที่ไม่สามารถหนีออกไปได้คือที่ใดกัน เหตุใดเสวียนเอ๋อร์ต้องขังเขาไว้ที่นั่น?อินชิงเสวียนรู้ว่าเย่จิ่งอวี้ต้องถามอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ต้องทดสอบเขาเสียก่อน“ฝ่าบาท หญิงรับใช้หลายคนของเจียงวูกระทำความผิด หม่อมฉันได้จับตัวพวกนางไปที่คุกหลวงชั้นในแล้ว”เมื่อเห็นดวงตากลมโตสีขาวดำชัดเจน เย่จิ่งอวี้ก็ตกใจเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิดว่าหญิงรับใช้ของเจียงวูคือใครหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยิ้มจางๆ และพูดว่า “เสวียนเอ๋อร์เป็นกุ้ยเฟยแห่งวังหลัง แน่นอนว่าเจ้ามีอำนาจในการลงโทษพวกนาง เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องรายงานข้า”เมื่อได้ยินดังนั้น อินชิงเสวียนก็สบายใจทันที เย่จิ่งอวี้ไม่ได้พร่ำบ่นอีกแล้ว สติปัญญาของเขาน่าจะเป็นปกติแล้วนางยื่นมือออกมาโค้งคำ
สองพ่อลูกเล่นสนุกกันกว่าหนึ่งชั่วยาม เสี่ยวหนานเฟิงก็เริ่มขยี้ตาเมื่อเห็นลูกชายง่วงนอน อินชิงเสวียนก็รีบอุ้มไปกล่อมนอน เมื่อมองกูลูกชายที่เติบโตอวบอ้วนมากขึ้น อินชิงเสวียนใช้แรงในการอุ้มอย่างมาก เย่จิ่งอวี้จึงรับเจ้าเด็กอ้วนมาอุ้มไว้“ข้าจะเล่านิทานให้เข้าฟัง เสวียนเอ๋อร์นั่งอยู่ข้างๆ ก็พอแล้ว”ไม่ใช่เรื่องง่ายที่สองพ่อลูกจะได้ใกล้ชิดกัน อินชิงเสวียนก็รู้สึกดีใจและผ่อนคลายมาก นางเห็นว่าเย่จิ่งอวี้อุ้มจ้าวเอ๋อร์วางลงบนขา และพูดราวกับกำลังสวดมนต์ “ในอดีตมีภูเขาอยู่หนึ่งลูก บนภูเขามีวัดแห่งหนึ่ง มีพระชราและพระเด็กอยู่ในวัด พระชราพูดกับพระเด็กว่า ในอดีตมีภูเขาอยู่หนึ่งลูก บนภูเขามีวัดแห่งหนึ่ง...”อินชิงเสวียนไร้คำจะพูด คิดว่าตอนเด็กๆ เย่จิ่งอวี้คงได้ฟังนิทานแบบนี้มาก่อน ช่างทรมานคนฟังเสียจริงเมื่อฟังวนสองรอบ ก็ทนต่อไปไม่ไหว จึงพิงลงที่ขอบเตียงและหลับไประหว่างที่กำลังสะลึมสะลือก็รู้สึกเหมือนมีคนมาอุ้มตัวเอง และวางลงบนหมอนเบาๆอินชิงเสวียนเบิกตากว้าง ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่มีกรอบหน้าชัดเจนทันที“ฝ่าบาท...”เย่จิ่งอวี้ห่มผ้า และพูดราวกับกำลังปลอบลูก “เป็นเด็กดีนะ รีบนอนได้แล้ว หล