Share
บทที่ 461 ยึดเมือง
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 462 อินสิงอวิ๋นกลับค่าย
ไม่ใช่ว่าโหวเหนือไม่รู้วิธีการทำศึก เพียงแต่ว่าเขาเห็นแก่ตัวเกินไป จึงนำไปสู่ชะตากรรมก่อนหน้านี้ถ้าเขาลงมือเด็ดขาดจริงๆ แม่ทัพเหล่านั้นจะทำอะไรได้อินจ้งติดต่อกับโหวเหนือมาหลายครั้ง รู้จักนิสัยของเขาอยู่พอสมควร เมื่อเห็นเขาพูดเช่นนี้ ก็ไม่ได้เปิดโปงออกไป“ตอนนี้คนขี้ขลาดเหล่านั้นตายไปแล้ว โหวเหนือก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป หวังว่าเจ้าและข้าจะเกลียดชังศัตรูคนเดียวกัน ร่วมมือกันทำให้เจียงวูสงบลง”“ย่อมเป็นเช่นนั้น มีแม่ทัพอินอยู่ ข้าก็รู้สึกสบายใจมาก”โหวเหนือเริ่มวางแผนในใจเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รับความดีความชอบที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าอย่างไรเมืองนี้เขาก็สมควรได้รับความดีความชอบบ้าง“ข้าจะออกไปตรวจนับกองทหารแล้ว พวกเราพักอีกสักสองสามวัน แล้วค่อยไปสู้กับเจียงวู”ขณะมองตามแผ่นหลังของโหวเหนือ นัยน์ตาของอินจ้งก็ฉายแววหยามเหยียดถ้าใช้ดินปืนเป็น ไหนเลยจะยืดเยื้อมาจนถึงป่านนี้ ตัวโหวเหนือเองก็อยากจะรอใช้กลยุทธ์รอซ้ำยามเปลี้ยเพียงแต่จะทำอย่างไรต่อไปถ้าขืนบุ่มบ่ามเข้าไปในเจียงวู อินสิงอวิ๋นจะได้รับผลกระทบหรือไม่อินจ้งกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของลูกชายคนโตของเขามากแต่หากไม่โจมตี พวกเขาก็จ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 463 ยากที่จะเอ่ยปาก
ณ วังหลวงอินชิงเสวียนกล่อมเสี่ยวหนานเฟิงจนนอนหลับไป แล้วให้ยายหลี่พาเขาไปนอนที่ห้องโถงด้านข้างขณะที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้านอน เย่จิ่งอวี้ก็เดินเข้ามาจากประตูอินชิงเสวียนรีบดึงเสื้อลงทันทีถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมฝ่าบาทถึงมาที่นี่อีกเพคะ”เย่จิ่งอวี้เดินช้าๆ ไปที่เตียง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไม เจ้าโกรธหรือ”เมื่อคืนเย่จิ่งอวี้มีงานต้องทำ เขาจึงนอนในห้องหนังสือ หลังจากวันนี้สะสางงานเสร็จ เขาก็รีบขึ้นเกี้ยวมาหาภรรยาสุดที่รักที่ตำหนักจินหวู อินชิงเสวียนพูดอย่างงอนๆ “ฝ่าบาทเห็นหม่อมฉันเป็นคนขี้ใจน้อยหรือเพคะ ในฐานะกษัตริย์ควรให้ความสำคัญกับกิจการบ้านเมืองเป็นสำคัญ จะเล่นสนุกทุกวันได้อย่างไร”“ข้าเล่นสนุกทุกวันที่ไหน ข้ากับเสวียนเอ๋อร์เล่นรักกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเอง”เมื่อมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่แสดงสีหน้าน้อยใจ อินชิงเสวียนก็เม้มริมฝีปากอย่างอดไม่ได้“ในฐานะกษัตริย์ยิ่งไม่ควรหมกมุ่นเรื่องราคะ เพื่อจะได้มีจิตใจผ่องใสอยู่เสมอ”เย่จิ่งอวี้ยื่นมือไป รั้งร่างอันงดงามขึ้นมานั่งบนตัก หลุบตาลงแล้วถามว่า “หรือว่าเสวียนเอ๋อร์ติดเชื้อจากเหล่าบัณฑิ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 464 ความซึ้งใจของซูหมิงหลาน
ก่อนที่อินชิงเสวียนจะได้พูด ต่งจื่ออวี๋ก็รีบอธิบายอีกว่า “อาจารย์ของข้ารู้แล้วว่าข้ามอบกระพรวนทองให้ผู้อาวุโส หลังจากใช้เสร็จแล้ว ข้าจะมอบคืนให้ผู้อาวุโสอีกครั้ง”ในความเห็นของอินชิงเสวียน สิ่งที่ต่งจื่ออวี๋พูดนั้นเป็นเพียงคำพูดที่สุภาพเท่านั้น กระพรวนทองนั้นมีค่ามาก ยิ่งไปกว่านั้นยังมีอาคมที่สลักไว้ จึงต้องเป็นสิ่งล้ำค่า อาจารย์ของเขาจึงให้เด็กโง่คนนี้กลับมาขอคืนเมื่อคิดว่าเย่จิ่งอวี้เก็บไว้อยู่นานแล้วก็ยังค้นคว้าอะไรไม่ได้ เก็บไว้ก็ไม่มีปะโยชน์ กล่าวว่า “ของสิ่งนั้นอยู่กับฝ่าบาท เมื่อข้ากลับวังแล้วจะนำมาคืนให้เข้า”ต่งจื่ออวี๋รู้สึกซาบซึ้ง ยกมือคำนับแล้วพูดว่า “ขอบคุณผู้อาวุโส หลังจากใช้เสร็จแล้ว ข้าจะส่งคืนกลับวังให้ท่าน”อินชิงเสวียนยิ้มบางๆ และพูดว่า “ไม่จำเป็น เดิมทีก็เป็นทรัพย์สินของสำนักของเจ้า สมควรกลับไปหาเจ้าของเดิม”ต่งจื่ออวี๋รีบโบกมือพัลวัน “ผู้อาวุโส ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าต้องการยืมสิ่งนี้จริงๆ ให้แล้วไม่มีความตั้งใจที่จะเอาคืน ผู้อาวุโสก็รู้ดีว่ากระพรวนทองนี้เดิมทีมีสามพวง ต่อมาพวงหนึ่งขาดหายไป และอีกสองพวงที่เหลือจึงไม่มีประโยชน์ ตอนนี้ท่านอาจารย์ได้พบพวงกระพร
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 465 ฝ่าบาทห้ามรังแกคน
ซูหมิงหลานรีบพูดทันควัน “อย่าไปฟังจื่อลั่ว แค่ได้ลองกินของอร่อยๆ ก็พอแล้ว ประเดี๋ยวถ้าคนรู้เข้า จะตกเป็นขี้ปากเขาอีก”จากนั้นก็พูดกับอินจื่อลั่ว “พี่สาวของเจ้าอยู่ในวังก็ลำบากอยู่แล้ว จะขอทุกสิ่งไม่ได้”อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ทั้งหมดล้วนเป็นของที่ฝ่าบาทประทานให้ ไม่มีใครกล้านินทา”“ถึงกระนั้นก็ไม่ดี ในวังมีหูตามากมาย ตอนนี้พระสนมกำลังได้รับพระเมตตาอันมากล้น ไม่รู้ว่ามีดวงตากำลังเฝ้าดูอยู่กี่คู่”ซูหมิงหลานพูดด้วยท่าทางกังวล“ท่านแม่รองไม่ต้องห่วง ข้ารู้กาละเทศะเจ้าค่ะ”หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบก็ถามว่า “ที่บ้านยังมีเงินอยู่หรือไม่”ซูหมิงหลานพูดโดยเร็ว “ยังมีอยู่ พ่อของเจ้าทิ้งเงินทั้งหมดไว้ที่บ้าน ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี เจ้าไม่ต้องกังวล เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย”อินชิงเสวียนพยักหน้าตอบว่า “เช่นนั้นก็ดีแล้ว ข้าไม่อาจออกนอกวังได้นานนัก ต้องขอกลับก่อนแล้ว”ซูหมิงหลานลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว“จะไม่อยู่กินข้าวก่อนหรือ”อินชิงเสวียนตบมือของนางเบาๆ“ข้าออกมาพักใหญ่แล้ว วันนี้ไม่กินดีกว่า”อินจื่อลั่วคว้าเสื้อของอินชิงเสวียนอย่างอาลัย“เมื่อไหร่ท่านพี่จะก
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 466 พี่ใหญ่แปลกไป
อินปู้อวี่หยุดชะงัก ถามอย่างไม่พอใจ “หายไปได้อย่างไร”ทหารคุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดว่า “ข้าน้อยก็ไม่ทราบ เมื่อครู่เพิ่งตรวจนับดินปืนในโกดัง ก็พบว่ามีห่อหนึ่งหายไป แต่...ในคลังดินปืนมีคนเฝ้าอยู่ตลอด”อินปู้อวี่รีบไปหาพี่ใหญ่ จึงพูดอย่างไม่อดทน “ในเมื่อมีคนเฝ้าตลอด เช่นนั้นก็ไม่น่าจะหายไปได้ หรือว่าพวกเจ้าตรวจนับผิดพลาด”เมื่อเห็นสีหน้าหน่ายๆ ของเขา ทหารจึงไม่กล้าพูดอะไรมากหากดินปืนหายไปจริงๆ ตัวเองก็หนีไม่พ้นความผิดนี้ เพราะถึงอย่างไรของสิ่งนี้ก็มีค่ามาก การเดินทางมาครานี้ไม่ได้นำมามากนัก“บางทีอาจจะตรวจนับผิดพลาดก็ได้ขอรับ ข้าน้อยจะกลับไปนับใหม่”อินปู้อวี่ขานรับในลำคอ แล้วเปิดประตูห้องของอินสิงอวิ๋นอินสิงอวิ๋นกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว แต่งกายด้วยชุดธรรมดา แต่ก็ไม่สามารถซ่อนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้เพียงแต่ว่าสีหน้าของเขาดูแปลกๆ ไปหน่อย ดวงตาจ้องเขม็งที่โต๊ะอยู่ตลอด ราวกับว่ามีสิ่งที่น่าสนใจอยู่บนนั้นอินปู้อวี่เดินเข้ามา ถามเบาๆ “พี่ใหญ่ ท่านเป็นอะไรไป”นานหลายอึดใจ อินสิงอวิ๋นก็เงยหน้าขึ้นในที่สุดเขาตอบอย่างเย็นชา “ไม่มีอะไร”“รู้สึกไม่สบายใจตรงไหนหรือเปล่า”อินปู้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 467 แล้วพบกันใหม่
อินปู้อวี่บังเอิญออกมาเข้าห้องน้ำพอดี ทันใดนั้นเขาก็เห็นเงาดำไต่ทะยานขึ้นไปบนกำแพงเรือน จึงไล่ตามออกไปทันทีร่างเคลื่อนไหวรวดเร็วมาก และหายไปท่ามกลางแสงจันทร์โดยใช้เวลาเพียงไม่นานอินปู้อวี่เห็นคนผู้นั้นหายไป จึงอดตกใจเสียมิได้ใครกันแน่ที่สามารถเข้าออกจากจวนแม่ทัพได้ตามต้องการเขาหาที่ปลดทุกข์ก่อนสักครู่ แล้วรีบตามมาจนถึงกำแพงเมือง“เจ้าเคยเห็นคนที่น่าสงสัยบ้างหรือไม่”ทหารหลายนายที่เฝ้ารักษาเมืองรีบพูดว่า “เรียนแม่ทัพน้อย ไม่เห็นใครเลยขอรับ”อินปู้อวี่พยักหน้า“เฝ้าดูให้ดี ห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าออกเมืองได้ตามต้องการ”หลังจากพูดจบเขาก็รีบกลับจวน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกล่อเสือออกจากถ้ำในเวลานี้ ร่างหนึ่งนั้นได้มาถึงด้านล่างกำแพงเมือง เขาดันก้อนหินก้อนใหญ่ออกไป ล้วงอะไรบางอย่างออกจากอกเสื้อ และวางไว้ในช่องว่างนอกกำแพงเมือง มีมือคู่หนึ่งคว้าจับอะไรบางอย่าง แล้วก็ใช้วรยุทธ์พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วการเคลื่อนไหวนี้รวดเร็วปานอสุนีบาต ทหารรักษาเมืองไม่สามารถสังเกตเห็น แล้วคนที่อยู่อีกฝั่งในเมืองก็ใช้วิชาตัวเบาเหลาะกลับไปที่จวนแม่ทัพอินปู้อวี่ยืนอยู่กลางลาน เมื่อเห็นใครบางคนเห
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 468 ปิตุฆาต
“แล้วพบกันใหม่”อินชิงเสวียนประกบมือคารวะ มองส่งต่งจื่ออวี๋จนสุดสายตา“คราวนี้ดูเหมือนเขาจะรีบร้อน หรือว่าเกิดเรื่องขึ้นกับสำนักของเขา”เย่จิ่งอวี้รวบเอวนางเข้ามากอด“ชาวยุทธ์ย่อมมีกฎยุทธภพ เสวียนเอ๋อร์จึงไม่ต้องเป็นห่วง”อินชิงเสวียนยักไหล่“หม่อมฉันเพียงแค่รู้สึกแปลกใจ เช่นเดียวกับลิ่นเซียว ที่จู่ๆ ก็หายตัวไปอย่างกะทันหัน”หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็ถามว่า “โอ้ จริงสิ มีข่าวจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์บ้างหรือไม่”เย่จิ่งอวี้กล่าวว่า “ยังไม่มรีชชี สำนักที่ถือสันโดษเหล่านี้หาที่อยู่ไม่ได้ง่ายเพียงนั้น”ครั้นแล้วอินชิงเสวียนก็นึกถึงคำพูดของต่งจื่ออวี๋ทันทีจากนั้นก็พูดว่า “หม่อมฉันได้ยินจากต่งจื่ออวี๋พูดว่า สำนักกระบี่สังหารของพวกเขากำลังตามหาคนที่แย่งพิณไป เพื่อทวงคืนกระพรวนทอง หากตามหาสำนักกระบี่สังหารพบ แล้วค่อยตามหาหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็คงไม่ยากแล้ว”เมื่อได้ยินดังนี้เรียวตาหงส์ของเย่จิ่งอวี้ก็เป็นประกาย“เสวียนเอ๋อร์พูดถูก เนื่องจากสำนักกระบี่สังหารตั้งอยู่ในภูเขาหิมะ จึงหาได้ไม่ยาก ข้าจะส่งคนไปหาสำนักกระบี่สังหารเดี๋ยวนี้ แล้วสอบถามที่อยู่ของหอแห่งเสียงศั
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 469 ศัตรูบุกโจมตี
อาซือหลานเหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเสด็จพี่สามารถนำตัวอินสิงอวิ๋นกลับมาได้ ข้าก็ยินดีอยู่แล้ว แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าเสด็จพี่มีความสามารถนั้นหรือไม่”อูเอินเงียบอยู่นานและพูดว่า “เอาล่ะ ข้าจะนำทัพไปโจมตีเมืองเอง”เขาเดินออกจากกระโจมทหารอย่างรวดเร็ว และเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เห็นเป่าเล่อเอ่อร์ยืนอยู่ที่ประตูหน้ากระโจมพักของเขา“เสด็จพี่”เมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำของน้องสาว หัวใจของอูเอินก็อ่อนยวบลง“เหตุใดเจ้าถึงตื่นเช้านักล่ะ”“อามู่เอ่อร์ไปไหนเพคะ เสด็จพี่อาซือหลานบอกว่าไปทำงาน จริงหรือไม่เพคะ”เมื่อมองดูดวงตาที่ไร้เดียงสาของน้องสาว หัวใจของอูเอินก็เจ็บปวด เขาพยักหน้าอย่างแรง“จริง พี่จะพาอามู่เอ่อร์กลับมาหาเจ้าเอง”ทันใดนั้นใบหน้าของเป่าเล่อเอ๋อร์ก็เปล่งประกายด้วยความดีใจ“ขอบคุณเสด็จพี่”อูเอินยื่นมือออกมาลูบหัวนาง“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก กลับไปได้แล้ว”เป่าเล่อเอ่อร์เชื่อฟังคำพูดของอูเอินมาโดยตลอด นางเดินตามสาวใช้กลับไปทันทีหลังจากที่นางจากไป อูเอินได้เรียกหามู่จัวและแม่ทัพอาวุโสอีกหลายคน“บัดนี้อินจ้งตายแล้ว ถึงเวลาที่เราจะยึดเมือง คืนนี้ส่งทหารไปยึดเม
Latest chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1312 ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1311 ค่ายกล
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1310 สิ่งที่ทุกคนปรารถนา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1309 ความสงสัยของเฮ่อยวน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1308 ในตำราไม่ได้กล่าวไว้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1307 ครอบครัวฝ่ายสามีกับครอบครัวฝ่ายภรรยา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1306 หรือว่าชอบพ่อของนาง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1305 นักปราชญ์กล่าวว่า
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1304 เป็นโชคดีของใต้หล้า
