Share
บทที่ 409 คะนึงหา
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 410 ข้าเป็นผู้มีสิทธิ์ขาดในตำหนักเฉิงเทียน
“ฝ่าบาท!”สวีจือย่วนร้องเรียกด้วยเสียงอ่อนหวาน เดินเยื้องกรายไปยังเก้าอี้ตัวยาวที่อยู่เบื้องหน้า เย่จิ่งอวี้จับมือของนาง เรียวตาหงส์พร่าเลือน“เสวียนเอ๋อร์ เป็นเจ้าจริงๆ”สวีจือย่วนนั่งลงข้างเก้าอี้ตัวยาว แล้วถามว่า “ฝ่าบาทเมาแล้วจริงๆ หรือเพคะ”“แค่ได้เห็นเจ้า ข้าก็เมาแล้ว”ริมฝีปากของเย่จิ่งอวี้ประดับด้วยรอยยิ้ม ดวงตาทั้งคู่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยควันก็เริ่มมืดมัวมากขึ้นเขาจำได้ว่าตอนที่เสวียนเอ๋อร์ออกไป นางสวมกระโปรงสีชมพู และผู้ที่สามารถมาที่ตำหนักเฉิงเทียนได้ในเวลานี้ ก็มีนางเพียงคนเดียว“ทำไมถึงกลับมาช้านัก คิดถึงข้ารึ”สวีจือย่วนมองดูเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน “สตรีที่อยู่ในวังแห่งนี้ มีผู้ใดบ้างที่ไม่คิดถึงฝ่าบาท”“เช่นนั้นก็อยู่ที่นี่ อยู่กับข้า”เย่จิ่งอวี้รั้งตัวสวีจือย่วนลงมาข้างกายตัวเอง ทันใดนั้นเขารู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ยกมือขึ้นจับหน้าผาก“ฝ่าบาททรงปวดศีรษะหรือเพคะ หม่อมฉันจะนวดให้ฝ่าบาทเอง”สวีจือย่วนกำลังจะลุกขึ้น แต่ถูกเย่จิ่งอวี้รั้งไว้“ข้าไม่เป็นไร คุยกับข้าดีกว่า”สวีจือย่วนกัดมุมปาก แล้วพูดเสียงนุ่ม “นี่ก็ดึกมากแล้ว มิสู้...ให้หม่อมฉัน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 411 ฝ่าบาทของพวกเจ้าสกปรกแล้ว
ขันทีน้อยหลายคนได้ลากตัวสวีจือย่วนออกมาด้านนอกประตู ด้านในบ้านก็มีเสียงฝ่ามือตบฉาดดังขึ้นชัดเจนทันทีสวีจือย่วนกัดริมฝีปากแน่น จากนั้นเมื่อรู้สึกว่าไม่อาจทนไหว จึงร้องโหยหวนออกมาเสียงดังหานปิงถูกตบตีเสียจนร้องออกมาด้วยความทนไม่ได้ ตะเบ็งลูกคอตะโกนเพื่อหวังในใจว่าฝ่าบาทจะได้ยินเสียงร้องของพวกนางสองคน ทว่าเย่จิ่งอวี้เมาจนไม่รับรู้สิ่งใดอีกแล้ว และกำลังไปเฝ้าพระอินทร์อยู่เมื่อได้ยินเสียงร้องโหยหวนเหมือนหมู อินชิงเสวียนก็เข้าใจความคิดของทั้งสองในทันที จึงพูดกับเสี่ยวอานจื่อว่า “ไป เอารองเท้าสองข้างอุดปากพวกนางไว้”“พ่ะย่ะค่ะ”เสี่ยวอานจื่อถอดรองเท้า และยัดใส่ในปากของทั้งสองด้วยความเต็มใจความรู้สึกโล่งสบายหูอย่างฉับพลัน กลับทำให้อินชิงเสวียนยิ่งไม่พอใจเมื่อเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของอินชิงเสวียน หลี่เต๋อฝูจึงพูดอธิบายในทันทีว่า “หวงกุ้ยเฟยใจเย็นก่อน เรื่องนี้ไม่อาจตำหนิฝ่าบาทได้ ฝ่าบาททรงคิดถึงพระสนมจึงได้ดื่มไปหลายแก้ว และเป็นเพราะพระสนมสวีสวมชุดกระโปรงเหมือนกับพระสนม ฝ่าบาทจึงเข้าใจผิดว่านางคือพระสนมพ่ะย่ะค่ะ”อินชิงเสวียนจึงนึกขึ้นได้ว่าสวีจือย่วนก็สวมกระโปรงพับกลีบสีชมพู แม้แต
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 412 ที่แท้ก็คือเจ้า
อินชิงเสวียนน้อมตัวและพูดว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเชื่อใจ”หากสามารถตัดศีรษะก่อนทูลขอความเห็นจากฮ่องเต้ได้ ก็จะสามารถปราบนายพลที่คุ้มกันด่านเหล่านั้นได้เย่จิ่งอวี้พยุงนางขึ้น และดึงตัวของนางมาที่ข้างกายตัวเอง“ข้าต้องขอบใจเสวียนเอ๋อร์ เจาคือดาวนำโชคของข้า หากเจ้าไม่ได้สืบหาตัวตนที่แท้จริงของอาซือหลาน ข้าก็คงไม่สืบค้นเรื่องของตระกูลอินอีกครั้ง ท่านพ่อและท่านพี่ของเจ้าก็ไร้หนทางกลับมาที่เมืองหลวง และแน่นอนว่าไม่สามารถช่วยแบ่งเบาความทุกข์ของข้าได้”“ล้วนเป็นสิ่งที่หม่อมฉันพึงกระทำเพคะ พรุ่งนี้ฝ่าบาทยังมีประชุมราชกิจเช้าอีก วันนี้ทรงรีบพักผ่อนเถอะเพคะ”อินชิงเสวียนกำลังจะลุกขึ้น กลับถูกเย่จิ่งอวี้เอื้อมมือไปดึงไว้“เสวียนเอ๋อร์ยังโกรธข้าอยู่งั้นหรือ?”เขาเอาคางมาวางไว้บนหัวไหล่ของนาง ชุดกระโปรงพับกลีบคอกว้างก็ไหล่ตกลงมาเล็กน้อยรอยปานสีแดงรูปผีเสื้อสะท้อนในม่านตาของเย่จิ่งอวี้ร่องรอยที่อยู่ตรงหน้าและภาพในความทรงจำซ้อนทับกันทันที ม่านตาของเย่จิ่งอวี้หดลงในทันทีรอยปานนี้... เหตุใดจึงละม้ายกันเช่นนี้?หรือว่า... อินชิงเสวียนเป็นคนที่ช่วยเขาไว้?“เสวียนเอ๋อร์!”ความตื่นเต้นที่
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 413 ขอรบ
เย่จิ่งอวี้ยังคงดื้อดึงที่จะประทับรอยจูบบนริมฝีปากของอินชิงเสวียนจูบที่ผิวเผินราวกับแมลงปอเดินบนน้ำ และจากไปอย่างรวดเร็วเขามองอินชิงเสวียนที่นั่งอยู่บนขาของตัวเอง ใบหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย มีเสียงที่แสดงความไม่พอใจอยู่ในน้ำเสียงของนาง“ข้าต้องไปว่าราชกิจแล้ว เจ้านอนที่นี่เถอะ เมื่อตื่นนอนข้าจะกลับมาพอดี”อินชิงเสวียนขยับไปด้านข้างด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ“ไม่ดีกว่าเพคะ จ้าวเอ๋อร์กลับตำหนักจินหวูแล้ว ข้าต้องไปอยู่กับเขา”“เจ้ากลับไปตอนนี้เขาก็นอนอยู่ หากว่าเขาตื่น เจ้าจะยิ่งนอนไม่ได้เลยนะ เชื่อข้าสิ”เย่จิ่งอวี้กดไหล่ของอินชิงเสวียนไว้ เสียงนุ่มทุ้มลึกร้อยเรียงกันเข้าไปในหูของอินชิงเสวียน อินชิงเสวียนต้องมนตร์สะกดในทันที และพยักหน้าโดยไม่รู้ตัวเย่จิ่งอวี้ยิ้มและจูบหน้าผากของนางด้วยริมฝีปากบาง“เด็กดี”เขาอุ้มอินชิงเสวียนไปที่เตียงมังกร ปลดมุ้งลง จากนั้นจึงเดินออกไปอย่างมีความสุขผ้าห่มของอินชิงเสวียนถูกรัดไว้อย่างแน่นหนา มีเพียงหัวที่โผล่ออกมา นางมองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นว่ามันเริ่มสว่างแล้วจริงๆ นางจึงหาวออกมาอย่างอดไม่ได้ค่ำคืนนี้ผ่านไปไวเสียจริง!ช่างเถอะ อย่างไรก็มีคนคอ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 414 ส่งเข้าวังเย็น
เย่จิ่งอวี้พยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาราวกับถูกแกะสลักก็อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อยเขากดที่วางแขนหัวมังกร ใบหน้าสูงส่งพูดขึ้นด้วยใบหน้าความปรีดา “ดี กวนอินสองตระกูล สมแล้วที่เป็นแม่ทัพผู้กล้ากว่าใครในต้าโจว มีพวกเจ้าทั้งสองตระกูลออกไปทำสงคราม เจียงวูจะเอาชนะได้อย่างไร”อินจ้งคุกเข่าลงหนึ่งข้าง พูดขึ้นด้วยความเคารพว่า “กระหม่อมจะไม่ทำให้ฝ่าบาทต้องผิดหวัง หากกำจัดเจียงวูไม่ได้ สาบานว่าจะไม่กลับต้าโจว”กวนฮั่นหลินพูดต่อท้ายว่า “กวนเซี่ยวหลานชายของกระหม่อม ยินยอมที่จะรับฟังคำสั่งของท่านแม่ทัพอิน โดยไม่มีคำขัดแย้งใดๆ”เย่จิ่งอวี้นั่งอยู่สูงบนเก้าอี้มังกร ดวงตาของเขาเป็นประกาย สวมชุดคลุมมังกร มีพลังอำนาจที่น่าเกรงขามของจักรพรรดิ“ขุนนางที่รักทั้งสองจงลุกขึ้นเถิด ข้าให้เวลาพวกเจ้าเตรียมตัวสามวัน เมื่อครบสามวันข้าจะส่งกองทัพทหารห้าหมื่นนาย เดินทัพไปยังเจียงวูพร้อมกับพวกเจ้า”เขาหันไปที่อินจ้ง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ก้องกังวาน “ข้าจะมอบป้ายทองคำให้แก่เจ้า ซึ่งสามารถใช้ตัดศีรษะก่อนทูลขอความเห็นจากฮ่องเต้ได้ หากมีแม่ทัพคนใดไม่เชื่อฟังคำสั่ง จงปลิดชีวิตมันคนนั้นเสีย”อินจ้งได้ยินก็ดีใจเป็นอย่าง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 415 ตื่นขึ้น
อินชิงเสวียนได้ยินจนหัวใจเต้นรัว แต่ยังคงแข็งใจเอาไว้นางไม่เคยหาเรื่องใครก่อน ทุกอย่างเป็นเพราะสวีจือย่วนก่อเรื่องเองเดิมทีอินชิงเสวียนคิดว่าสวีจือย่วนเป็นคนไม่เลว ก่อนหน้านี้จึงดูแลทุกอย่าง แต่ทว่านางกลับทำตัวเกินเยียวยา การที่นางยังมีชีวิตอยู่ นับเป็นบุญมากโขแล้วเมื่อสีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย นางจึงหันไปหาเย่จิ่งอวี้“ท่านพ่อของข้าได้ทูลเรื่องขอรบต่อฝ่าบาทหรือไม่เพคะ?”เย่จิ่งอวี้แววตานิ่งเฉย ราวกับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเมื่อได้ยินก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “นอกจากท่านพ่อและท่านพี่ของเจ้า ยังมีท่านผู้เฒ่ากวน กวนเซี่ยวก็จะออกเดินทางไปด้วย หากไม่ใช่เพราะเจ้า เกรงว่าเขายังคงดื้อดึงทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์”อินชิงเสวียนพูดอย่างถ่อมตัว “เรื่องของกวนเซี่ยว ก็เป็นเพราะความเมตตาของฝ่าบาท หากไม่ใช่เพราะฝ่าบาทเห็นว่าเขาเป็นหลานชายเพียงคนเดียวของจอมพลเฒ่ากวนและยังไว้ชีวิตของเขา ก็คงไม่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นในวันนี้หรอกเพคะ”เย่จิ่งอวี้มองนางและย้อนถามว่า “เสวียนเอ๋อร์ไม่คิดว่าข้ากระทำต่อสวีจือย่วนรุนแรงเกินไปใช่หรือไม่?”อินชิงเสวียนเลิกคิ้ว“เหตุใดฝ่าบาทจึงถามเช่นนี้เพคะ?”“ข้าไม่อยา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 416 บุญพาวาสนาส่ง
“คุณชาย ท่านฟื้นแล้วหรือ?”จังอวี้จิ่นเก็บชามด้วยความลนลาน มีสีแดงระเรื่อตั้งแต่ใบหน้าไปถึงต้นคออาซือหลานเหลือบมองนางและถามว่า “ที่นี่คือที่ใดกัน?”“ที่นี่คือหมู่บ้านประมงเล็กๆ คุณชายถูกท่านพ่อของข้าและชาวประมงช่วยขึ้นมาเจ้าค่ะ”จังอวี้จิ่นไม่เงยหน้าขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงเบา“อ๋อ หมู่บ้านของพวกเจ้ามีกันกี่คน?”น้ำเสียงของอาซือหลานเชื่องช้าและอ่อนโยน ฟังดูประดุจอาบน้ำในช่วงฤดูใบไม้ผลิจังอวี้จิ่นพูดว่า “ไม่มากเจ้าค่ะ มีเพียงสิบกว่าครัวเรือน”อาซือหลานพยักหน้า“ดีมาก”จังอวี้จิ่นเงยหน้าขึ้นด้วยความแปลกใจอาซือหลานส่งยิ้มให้กับนาง“แม่นาง ช่วยหาเสื้อผ้าให้ข้าจะได้หรือไม่?”จังอวี้จิ่นนึกได้ว่าตอนนี้อาซือหลานกำลังเปลือยกายอยู่ จึงรีบพยักหน้า“คุณชายรอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ข้าจะไปเอาชุดของท่านพ่อมาให้”จังอวี้จิ่นเดินมาที่บ้านหลังน้อย ค้นหาชุดเสื้อผ้าง่ายๆ เพื่อนำไปให้อาซือหลาน“ขอบใจมากนะ”อาซือหลานรับเสื้อผ้ามา และยิ้มอย่างอบอุ่นเขามีรูปร่างหน้าตาสง่างาม ยิ้มขึ้นมาก็ยิ่งน่ามองดู จังอวี้จิ่นไม่เคยพบเจอผู้ชายที่หน้าตาดีเช่นนี้มาก่อน ใบหน้าเล็กๆ จึงแดงระเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 417 การตอบแทนของอาซือหลาน
ชาวประมงหลายคนทำสีหน้าดีใจ ต่างพากันพยักหน้า“เช่นนั้นต้องขอบคุณคุณชายอินเป็นอย่างมาก”“บังเอิญมีตลาดอยู่ใกล้ๆ พรุ่งนี้จะเป็นวันไปตลาด”“ในตลาดมีของขายทุกอย่าง สามารถซื้อของกินชั้นดีได้มากทีเดียว”ชีวิตชาวประมงค่อนข้างลำบาก พวกเขาแทบไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากปลา เมื่อได้ยินว่ามีคนจ่ายเงินเลี้ยงอาหาร พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกันอย่างมีความสุขมุมปากของอาซือหลานเผยรอยยิ้มให้เห็นจางๆ และนำเงินใส่ในมือของตาเฒ่าจัง“เอาตามนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ไม่ต้องออกไปจับปลา ข้าอาจจะอยู่อีกไม่นานนัก พวกเราใช้โอกาสนี้มาฉลองกันดีกว่า”เมื่อได้ยินเช่นนี้ จังอวี้จิ่นที่ยกโจ๊กมาที่หน้าประตูก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อยอาจเป็นเพราะอาซือหลานหน้าตาดีมากเกินไป ทำให้นางตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น เมื่อได้ยินว่าเขาจะไป นางจึงทำใจไม่ค่อยได้ตาเฒ่าจังคิดดูแล้วก็พูดว่า “ก็จริง บนโลกนี้ไม่มีงานเลี้ยงที่เป็นนิรันดร์ พรุ่งนี้พวกเราร่วมสังสรรค์กันเสียหน่อยเถอะ”คืนนั้น จังอวี้จิ่นได้ทำการตุ๋นปลาอาซือหลานกินได้มากทีเดียว ข้าวหุงลูกเดือยและถั่วหากินได้ยากนักเมื่อเห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย จังอวี้จิ่นก็เม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม ต้องการจะตั
Latest chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1316 คนตายไม่อาจฟื้นคืนชีพได้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1315 วีรบุรุษในยามบั้นปลาย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1314 เสียชีวิตเพราะสิ้นแรง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1313 โชคชะตาฟ้าลิขิตคือสิ่งใด
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1312 ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1311 ค่ายกล
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1310 สิ่งที่ทุกคนปรารถนา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1309 ความสงสัยของเฮ่อยวน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1308 ในตำราไม่ได้กล่าวไว้
