บทที่ 263 ท้อแท้ใจ

ที่หอสุ่ยอวิ้น

หมอหลวงเหลียงกำลังตรวจชีพจรของสวีจือย่วนอยู่

เย่‍จิ่ง‍อวี้ขมวดคิ้วมุ่น ยืนเฝ้าอยู่ข้างๆ

“เป็นอย่างไรบ้าง”

หมอหลวงเหลียงลูบเคราแล้วพูดว่า “นายหญิงสวีเป็นกระวนกระวายใจมากจนหมดสติไป ฝ่าบาทไม่ต้องกังวล กระหม่อมจะฝังเข็มให้นายหญิงสวีเดี๋ยวนี้ อีกไม่นานก็จะได้สติพ่ะย่ะค่ะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้เป็นกังวลดั่งไฟแผดเผา

“เช่นนั้นก็รีบหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงเฒ่ารีบหยิบเข็มเงินออกจากถุงเข็ม แล้วฝังเข็มในจุดต่างๆ ของสวีจือย่วน อันได้แก่ จุดถันจง จุดหู่โข่ว รวมไปถึงจุดเหรินจงและอื่นๆ

หลังจากเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป สวีจือย่วนก็ค่อยๆ รู้สึกตัว

เมื่อนางเห็นเย่‍จิ่ง‍อวี้ นางก็หลั่งน้ำตาเป็นสาย

“ฝ่าบาท!”

เย่‍จิ่ง‍อวี้มาที่เตียง พูดอย่างอบอุ่นว่า “เจ้าอย่าเพื่อนตื่นตระหนกไป มีอะไรก็ค่อยๆ พูด เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”

สวีจือย่วนกัดริมฝีปากพูดขึ้นว่า “เมื่อคืนหม่อมฉันอยู่ว่างๆ จึงไปพบพระสนมเหยาเฟย แล้วหม่อมฉันกับพระสนมก็มาที่หอสุ่ยอวิ้น พูดคุยกันสักพัก ทันใดนั้นคนชุดดำก็บุกเข้ามา และทำให้หม่อมฉันหมดสติไป เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อยู่ในเรือนจุ้ยหงแล้ว”

นางสะอื้น แล้วพูดว่า “หม่อมฉัน