Share
บทที่ 223 ฝนจงมา
Related chapters
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 224 ข้าไม่เคยมองเจ้าเป็นคนนอก
พริบตาเดียวก็ตกค่ำแล้ว ฝนก็ยังไม่หยุดตกเมื่อเห็นฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง อินชิงเสวียนก็พยักหน้าอย่างมีความสุข คะแนนที่จ่ายไปก็คุ้มค่าดีแต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเห็นเสี่ยวอานจื่อวิ่งเข้ามา“พระสนม นายหญิงสวีมาพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้กำลังรออยู่ข้างนอก”อินชิงเสวียนรีบกล่าวขึ้นโดยเร็ว “ให้นางเข้ามาเร็ว ฝนตกหนักขนาดนี้ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”หลังจากนั้นไม่นาน หานปิงก็ประคองสวีจือย่วนเดินเข้ามาจากด้านนอก“สวีจือย่วนน้อมคำนับพระสนมเหยาเฟย”สวีจือย่วนยอบกายคำนับ แล้วอินชิงเสวียนก็พยุงนางขึ้นมาทันที“เจ้ากับข้าไม่จำเป็นต้องมากพิธี โดนฝนเปียกมาหรือไม่”อินชิงเสวียนมองสวีจือย่วนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า รู้สึกว่าร่างกายของนางอ่อนแอมาก ไม่อาจต้านลมฝนได้นักสวีจือย่วนยิ้มอ่อนโยน “ไม่เปียก สุขภาพของพระสนมเป็นอย่างไรบ้าง”“ข้าสบายดีมาก มีชีวิตชีวาดีทีเดียว”อินชิงเสวียนชูหมัดขึ้น เมื่อสวีจือย่วนเห็นว่านางดูกระปรี้กระเปร่าก็สบายใจขึ้นมาก“ก่อนหน้านี้ที่เห็นฝ่าบาทอุ้มเจ้ากลับมาที่ตำหนักจินหวู ข้ายังเป็นห่วงแทบแย่ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ดีแล้ว! “เมื่อเห็นสวีจือย่วนเป็นห่วงตัวเองมากขนาดนี้ อินชิงเสว
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 225 เป็นข้า
สวีจือย่วนเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้อินชิงเสวียนเบาๆ แล้วกระซิบว่า “ข้าก็เหมือนกัน!”ตอนที่นางพูดคำนี้ ใบหน้าก็แดงก่ำเล็กน้อย แล้วก้มศีรษะลงทันทีอินชิงเสวียนพอจะเดาได้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ จึงเม้มริมฝีปากยิ้มๆ แล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าอยู่ในตำหนักว่างๆ แล้วรู้สึกเบื่อก็มาที่นี่บ่อยๆ นะ”ดวงตาของสวีจือย่วนสว่างขึ้น จากนั้นนางก็พยักหน้าอย่างแรงพวกนางทั้งสองพูดคุยกันพลาง รับประทานอาหารกันพลาง โดยเรื่องที่คุยส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องสัพเพเหระเสียมากสวีจือย่วนรู้กาลเทศะ ไม่ได้ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เลย ซึ่งช่วยให้อินชิงเสวียนประหยัดคำพูดได้มากเพียงพริบตาเดียว ฟ้าก็มืดลงแล้วสวีจือย่วนยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าอยู่ที่นี่มาหลายชั่วยามแล้ว ควรกลับได้แล้ว ขอบพระทัยพระสนมเหยาเฟยสำหรับการต้อนรับ”นางยอบกายคำนับด้วยท่วงท่าสง่างามอินชิงเสวียนช่วยประคองนางลุกขึ้น แล้วหันไปมองดูฝนข้างนอก จึงพูดว่า “ฝนตกหนักลมแรง ยามคำคืนทางมืดเดินลำบาก คืนนี้เจ้าค้างที่นี่เถอะ พวกเราจะได้คุยกันยาวๆ ใต้แสงเทียน”“เอ่อ...”สวีจือย่วนลังเลมาอยู่ที่นี่ตั้งนาน นางยังไม่ได้ถามถึงอินสิงอวิ๋นเลย ในใจนางอยากรู้เรื่องของ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 226 เขาไม่มีทางหลอกข้า
“ข้า...ข้ามาเยี่ยมพระสนมเหยาเฟย...”สวีจือย่วนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาซึ่งอินสิงอวิ๋นได้ไปจับมือของอินชิงเสวียนแล้ว“ข้างนอกมีข่าวลือว่าเจ้าขอฝนได้ เกิดอะไรขึ้น ข้าได้ยินมาว่าเจ้าถูกหลวงจีนพาไปขังไว้ในหอสวดมนต์ จึงให้คนมาสืบดู แต่เขาบอกว่าเจ้าไร้อันตราย แต่เหตุเจ้าถึงได้ไปขอฝนกับหลวงจีนนั่นได้”เมื่อเห็นอินสิงอวิ๋นมองนางอย่างร้อนใจ อินชิงเสวียนก็รู้สึกอบอุ่นในใจ พูดปลอบใจเขา “ทั้งหมดเป็นแผนของไทเฮา ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว พี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง”อินสิงอวิ๋นพูดอย่างกังวล “เจ้าลำบากอยู่ในวัง ข้าจะไม่เป็นห่วงเจ้าได้อย่างไร เย่จิ่งอวี้กับไทเฮาสนิทกันจนนุ่งกางเกงตัวเดียวกันได้แล้ว เจ้าควรรีบตัดสินใจ รีบไปกับข้า”อินชิงเสวียนผลักมือของเขาออก พูดอย่างช่วยไม่ได้ “ตอนนี้ข้าได้รับแต่งตั้งยศเป็นสนมขั้นเฟยแล้ว จะออกจากวังได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร ถ้าข้าจากไป จะมีผู้คนมากมายหลายชีวิตเข้ามาเกี่ยวข้องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”“ชิงเสวียน!”อินสิงอวิ๋นก้าวไปข้างหน้า และจับไหล่ของนางเมื่อมองดูใบหน้าเล็กๆ งดงามดวงนั้น อินสิงอวิ๋นก็รู้สึกถึงความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในใจ แล้วโพล่งออกมาว่า “อย่าบอกนะ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 227 ข้าไม่ชอบ
ในเวลานี้ สวีจือย่วนน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความตื้นตันใจนางคิดเรื่องนี้มานานแล้ว แต่นางไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับคนผู้นั้นจริงๆพอมานึกดูตอนนี้ ก็รู้สึกเหมือนอยู่ในห้วงความฝัน แทบไม่อยากจะเชื่อเลย!นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงทุกรายละเอียดของอินสิงอวิ๋น ตั้งแต่เข้ามาในตำหนักจนออกไป แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรกับตัวเองมากนัก แต่สวีจือย่วนก็มีความสุขเมื่อคิดว่ายังมีร่องรอยของเขาอยู่ในห้องนี้อินชิงเสวียนหยิบตะบันไฟออกมาจุดตะเกียงอีกครั้งเมื่อเห็นน้ำตาบนแก้มของสวีจือย่วน นางก็เดินไปหาอย่างอดไม่ได้ แล้วตบไหล่นางเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ตอนนี้เจ้าได้พบเขาแล้ว ก็น่าจะสบายใจได้แล้วนะ”สวีจือย่วนพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก คุกเข่าลงพร้อมกับสะอื้น“ขอบพระทัยพระสนมเหยาเฟย”อินชิงเสวียนเอื้อมมือไปประคองร่างนางขึ้น พูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ไม่ต้องพูดคำสุภาพอีกแล้ว ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พักผ่อนกันก่อนเถอะ”“อืม”สวีจือย่วนถอดกระโปรงออก แล้วนอนบนเตียงกับอินชิงเสวียน มือของนางจับมุมผ้าห่มไว้แน่น นางยิ้มอยู่พักหนึ่ง แล้วก็อดไม่ได้ร้องไห้ออกมาอีกเมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ อินชิงเสวียนก็โคลงศีรษะอย่างช่วยไม่ได้นางไม
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 228 เจ้าคิดจะหอบลูกหอบเงินหนีรึ
อินชิงเสวียนตกตะลึงเย่จิ่งอวี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ แล้วพูดเสียงเรียบ “กิจการบ้านเมืองกำลังวุ่นวาย ยากที่จะจัดการได้ ข้ามีอารมณ์ไปหาสตรีได้อย่างไร”อินชิงเสวียนมองดูเขา แล้วถามด้วยความสับสน “ตอนนี้เก็บเกี่ยวข้าวสาลีได้แล้ว ทหารจากเมืองหลวงถูกส่งไปยังเจียงวูแล้ว ฝ่าบาทต้องกังวลอะไรอีก”เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้ว พูดด้วยโทรเสียงทุ้มต่ำ “ทหารโล่ของเจ้าถูกศัตรูพบวิธีเอาชนะได้แล้ว เมื่อเช้านี้ ข้าได้รับรายงานด่วนแปดร้อยลี้ คูเมืองชายแดนถูกทำลาย กองกำลังได้ถอยร่นมารักษาอยู่ที่ด่านถงกู่ ถ้าเกิดว่าช่องทางนี้พังอีก เจียงวูจะโรมรุกบุกตะลุยเข้ามาอย่างแน่นอน”อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจ“พวกเขาสามารถผ่านค่ายกลโล่กำแพงได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้ได้อย่างไรเพคะ”เย่จิ่งอวี้พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ข้าสงสัยว่าในกองทัพมีหนอนบ่อนไส้”อินชิงเสวียนคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “มีเพียงความเป็นไปได้นี้เพียงอย่างเดียว ไม่เช่นนั้นศัตรูคงไม่สามารถทำลายค่ายกลได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้”ทันใดนั้นนางก็นึกถึงจังเถี่ยและสวีเหลียง จึงถามขึ้นทันที “ทหารได้รับบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง”เย่จิ่งอวี้กล่าวว่า “มีค่ายกลฌล่กำแพงเป็นเกรา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 229 ใช้พิษต้านพิษ
รอยยิ้มของเย่จิ่งอวี้จางหายไป“ส่งมา”“พ่ะย่ะค่ะ”องครักษ์ขึ้นไปที่ศาลาเล็ก คุกเข่าข้างหนึ่งแล้วยื่นจดหมายให้เย่จิ่งอวี้เย่จิ่งอวี้เปิดจดหมายออกแล้วอ่านอย่างรวดเร็ว เขาโกรธจัดทันที ตบโต๊ะหินดังปัง“แค่เมืองเล็กๆ กล้าดีอย่างไรมาขอแต่งงานกับองค์หญิง ช่างไม่สำเหนียกตัวเสียเลย”อินชิงเสวียนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา พอจะมองเห็นอะไรอยู่บ้าง ประมาณว่าเจียงวูต้องการแต่งงานกับองค์หญิง เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีกับต้าโจว เพื่อหยุดสงครามเมื่อนึกถึงท่าทางที่ไร้เดียงสาและน่ารักของเย่ไห่ถัง นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโห“คนชั่วพวกนี้ช่วงบังอาจจิงๆ องค์หญิงแห่งต้าโจวจะอภิเสกสมรสกับชนเผ่าเล็กๆ กับพวกเขาได้รึ”เย่จิ่งอวี้พูดอย่างจงเกลียดจงชัง “ถูกต้อง หากวันนี้องค์หญิงต้าโจวแต่งงาน พรุ่งนี้พวกเขาจะขอองค์หญิงคนที่สองจากข้าอีก หรือแม้แต่องค์หญิงคนที่สามหรือสี่ด้วยซ้ำ”“แล้วฝ่าบาทมีแผนจะทำเช่นไรเพคะ”เย่จิ่งอวี้นวดขมับ ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าจะตอบกลับพวกเขาก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ เจ้าก็อย่าอยู่ข้างนอกนานนัก หลังฝนตกอากาศชื้น เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”หลังจากที่เย่จิ่งอวี้พูดจบ เขาก็สะบัดชายเสื้อเดินไปจากศาลา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 230 หาเรื่องกล่าวหา
ไทเฮาจ้อมมองนางปานจะกินเลือดกินเนื้อ“เรื่องหลวงจีนเพิ่งจะจบไป เจ้าก็คิดจะหานักพรตมาอีก เจ้าคิดว่าเย่จิ่งอวี้จะเห็นด้วยหรือไม่ ทำไมพูดจาไม่ใช้สมองนะ”ลู่จิ้งเสียนกัดริมฝีปากพูดว่า “เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี จะมองดูนางเที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่โดยไม่ทำอะไรงั้นหรือเพคะ”“ย่อมไม่เป็นเช่นนั้นแน่”ไทเฮาเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “ข้าได้ยินว่าฮ่องเต้ต้องการตรวจสอบเรื่องของของตระกูลอินอีกครั้ง หากอินจ้งกลับราชสำนักไม่ได้ นางก็จะไม่มีที่พึ่ง ที่ฮ่องเต้โปรดปรานก็มีเพียงภาพลวงตาเท่านั้น ไม่สามารถคงอยู่ได้ตลอดไป พวกเราต้องหาคนอื่นในวังมาแบ่งปันความโปรดปรานกับนาง”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลู่จิ้งเสียนก็ไม่พอใจอีกครั้ง“ถ้าข้าหาคนอื่นมาเอาใจฝ่าบาท แล้วเขาจะยังสนใจหม่อมฉันหรือ”ไทเฮาพูดอย่างไม่ได้ดั่งใจว่า “ถ้าไม่หาคน แล้วเขาจะสนใจเจ้ารึ ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเจ้าไม่ใช่หรือ ข้าให้เจ้าไปมาหาสู่กับองค์หญิงบ่อยๆ เจ้าได้ทำตามที่ข้าบอกหรือไม่”ลู่จิ้งเสียนหุบปากทันทีนางดูถูกเย่ไห่ถัง เมื่อฮ่องเต้องค์ก่อนยังมีชีวิตอยู่ มารดาของเย่ไห่ถังก็ไม่ได้รับความโปรดปราน แม้ว่าเย่จิ่งอวี้จะดีกับนาง แ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 231 ตบปากนาง
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรือ?”อินชิงเสวียนเลิกตากลมโตเสี่ยวอานจื่อพูดขึ้น “ดูเหมือนว่าไทเฮากำลังหาเรื่องพระสนมสวี นางและหานปิงหน้าบวมแดงเหมือนโดนตบเลยล่ะ บอกว่าเป็นเพราะพระสนมสวีค้างที่ตำหนักจินหวูเมื่อคืนวาน”“แค่เพราะว่านอนค้างก็ถูกตบหรือ บนโลกนี้มีเหตุผลแบบนี้ที่ไหนกัน แม่มดแก่นี่ตั้งใจพุ่งเป้ามาที่ข้าชัดๆ เลย”อินชิงเสวียนโมโหจนลุกขึ้นยืน“เจ้าไปเรียกยายหลี่เข้ามา ให้นางดูแลเสี่ยวหนานเฟิง พวกเราไปดูที่หอสุ่ยอวิ้นกันหน่อย”“ได้เลย”เสี่ยวอานจื่อเรียกยายหลี่เข้ามา และไปยังหอสุ่ยอวิ้นด้วยกันกับอินชิงเสวียนก่อนออกไปนั้น อินชิงเสวียนสั่งให้เสี่ยวอานจื่อถือถังน้ำแข็งไปอีกด้วยในหอสุ่ยอวิ้น ขันทีน้อยสองคนกำลังนั่งตากลมอยู่ในลานบ้าน ข้าหลวงหญิงยืนอยู่ข้างๆ พร้อมมือที่ถือไม้กวาดและพูดคุยกับพวกเขา ไร้ซึ่งท่าทางของคนรับใช้ในวังเมื่อเห็นอินชิงเสวียน พวกเขาต่างตกใจเล็กน้อย รีบวิ่งมาแล้วบอกว่า “หม่อมฉันทั้งหลายขอถวายบังคมพระนางเหยาเฟย”อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว มีสิ่งที่อยากพูดในใจ แต่ไม่รู้ว่าเป็นคำสั่งของสวีจือย่วนหรือไม่ จึงกลืนคำพูดลงคอไป“พระสนมของพวกเจ้าเล่า?”ข้าหล
Latest chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1316 คนตายไม่อาจฟื้นคืนชีพได้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1315 วีรบุรุษในยามบั้นปลาย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1314 เสียชีวิตเพราะสิ้นแรง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1313 โชคชะตาฟ้าลิขิตคือสิ่งใด
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1312 ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1311 ค่ายกล
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1310 สิ่งที่ทุกคนปรารถนา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1309 ความสงสัยของเฮ่อยวน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1308 ในตำราไม่ได้กล่าวไว้
