กวนลี่จือรู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจทันทีเขาไปที่โรงบ่อนไม่ใช่แค่เพื่อเล่นการพนันเท่านั้น แต่เพราะเขาอยากเห็นแม่นางผู้สวมชุดสีดำ คลุมผ้าคลุมหน้าผู้หนึ่งดวงตาทั้งคู่ของแม่นางผู้นั้นเรียวราวกับพระจันทร์เสี้ยว ทำให้กวนลี่จือตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น อิริยาบถยามเคลื่อนไหวก็ช่างแสนจะเปิดเผย ได้เล่นทอยลูกเต๋ากับนางถือเป็นการเสพสุขอย่างที่สุดแล้วเมื่อคิดถึงแม่นางผู้นั้น ใบหน้าอันแสนน่าเกลียดของอาโฉ่วก็ไม่ดูขัดตาอีก“นับว่าเจ้ารู้หน้าที่ดี เอาผลผิงกั่วลงมาเถอะ ข้าจะไปบอกท่านปู่สักหน่อย”กวนลี่จือเดินเข้าไปในห้อง แล้วพูดเสียงเอื่อยๆ “ท่านปู่ ข้าอยากออกไปเล่นสักหน่อย”กวนเมิ่งถิงด่าทอทันที “วันๆ รู้จักแต่เล่น กงการไม่ยอมทำ”กวนลี่จือดึงแขนเสื้อของกวนเมิ่งถิง แล้วพูดอย่างประจบประแจง “มีปู่ที่เก่งกาจเช่นท่าน ข้ายังต้องทำอะไรอีก รอสืบทอดกิจการตระกูลจากท่านไม่พอแล้วหรือ”กวนเมิ่งถิงสะบัดเขาออก พูดด้วยความโกรธ “นี่เจ้ากำลังรอให้ข้าตายอยู่รึ”กวนลี่จือสะดุ้งโหยง ลนลานคุกเข่าลงทันที“ท่านปู่ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น”กวนเมิ่งถิงมีหลานชายเพียงคนเดียว ตัดใจดุด่าว่ากล่าวเขาอย่างรุนแรงไม่ลง จึงโบก
ณ ตำหนักจินหวูอินชิงเสวียนกอดเสี่ยวหนานเฟิง เอนตัวลงบนเตียงอย่างเหม่อๆเมื่อนึกถึงทุกสิ่งที่เย่จิ่งอวี้ทำเพื่อปกป้องนางในตำหนักจินหลวน ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ก็สะท้อนอยู่ในอกในความเจ็บปวดรวดร้าว กลับยังรู้สึกถึงความหวานอันไม่ทราบสาเหตุ!เหตุใดบุรุษที่มีกำลังความสามารถมากเพียงนี้ จึงต้องเป็นฮ่องเต้ด้วยแต่ถ้าเขาไม่ใช่ฮ่องเต้ เขาจะสามารถปกป้องนางได้งั้นหรือเมื่อนึกถึงความสุขุมเยือกเย็นยามที่เขาเผชิญหน้าต่อหน้าไทเฮาและเหล่าขุนนาง อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจนี่เป็นการถอนหายใจครั้งที่ยี่สิบของนางแล้วในเวลานี้เอง มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอกประตูเย่ไห่ถังพาอวิ๋นเฟิงเดินเร็วๆ เข้ามาถามด้วยท่าทางกังวล “เสี่ยวเสวียนจื่อ ข้าได้ยินมาว่าเสี่ยวหนานเฟิงเป็นผื่นแถมยังตัวร้อนเพราะสวมชุดที่ข้านำมา เป็นเรื่องจริงหรือ”อินชิงเสวียนรีบลุกขึ้นทันที แล้วคำนับถวายพระพรองค์หญิงดูท่าว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในราชสำสักเมื่อเช้านี้ยังมาไม่ถึงวังหลัง ทุกคนจึงยังไม่ทราบว่านางได้กลายเป็นหลิวเสวียนแล้ว“เป็นเช่นนั้นจริง แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว องค์หญิงไม่ต้องกังวล”ทันใดนั้นเย่ไห่ถังก็ตาแดง
อินชิงเสวียนถูกกดให้นั่งบนเก้าอี้ แต่เมื่อสางผมไปได้เพียงครึ่ง นางก็กระโดดขึ้น“ไม่ได้ ไม่ได้ วันนี้ข้าไม่สามารถพบฝ่าบาทได้”ฮ่องเต้คงมาที่นี่เพราะอยากให้นางปรนนิบัติเรื่องบนเตียงแน่ๆ บุรุษส่วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขับเคลื่อนด้วยอวัยวะท่อนล่างในยุคปัจจุบันนางก็เป็นแค่ดอกเดซี่ดอกน้อยๆ บริสุทธ์ที่รอการเบ่งบาน ยังไม่เคยสัมผัสมือชายใดด้วยซ้ำ อยู่ๆ ก็จะให้ไปขึ้นเตียงทำเรื่องพรรค์นั้นกับคนอื่น เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!อินชิงเสวียนยิ่งคิดก็ยิ่งตกประหม่า นางผลักยายหลี่ออกไปอย่างกะทันหัน กลิ้งตัวลงบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองยายหลี่ยกผ้าห่มขึ้น กล่อมด้วยรอยยิ้ม “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพระสนมกับฝ่าบาทเสียหน่อย ลูกก็มีกันแล้ว ยังต้องกลัวอะไรอีก รีบลุกขึ้นเร็ว พวกเราไปแต่งตัวให้งดงามเลย”อินชิงเสวียนคลุมผ้าห่มทันที พูดเสียงดัง “ถึงเป็นอย่างนั้นก็ไม่ได้ เจ้ากับอวิ๋นฉ่ายไปเฝ้าที่ประตู ถ้าฝ่าบาทเสด็จมา ให้บอกไปว่าข้ารู้สึกไม่สบาย ให้เขาไปหาคนอื่น”ยายหลี่พูดอย่างอดทน “พระสนมพูดเหลวไหลอะไร ความโปรดปรานของฮ่องเต้นั้นมีค่ากว่าทองพันชั่ง ตอนนี้ฝ่าบาทได้แต่งตั้งยศศักดิ์ให้พระสนมแล้ว ซึ่งนี่เป็นการเริ่ม
ขณะที่อินชิงเสวียนกำลังจะอ้าปาก คนผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามาข้างหน้านางและปิดปากของนางโดยเร็ว“ข้าเอง!”อินชิงเสวียนตกใจเล็กน้อยอินสิงอวิ๋นนั่นเอง!ในเวลานี้ ก็มีคนตะโกนจากข้างนอกว่า “นั่นใคร หยุดนะ!”อินชิงเสวียนตกใจ อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างมองไปยังอินสิงอวิ๋นที่สวมหน้ากากอินสิงอวิ๋นเป่าเทียนให้ดับ แล้วกระซิบ “ไม่เป็นไร”ได้ยินเสียงเสื้อผ้าขยับอยู่ข้างนอก แล้วดูเหมือนว่ามีอีกคนได้วิ่งออกไปไกลๆ“ท่านเข้ามาในวังหลวงได้อย่างไร” อินชิงเสวียนถามด้วยความประหลาดใจอินสิงอวิ๋นลดเสียงลง และพูดว่า “ข้าได้ยินข่าวบางอย่างที่อาจไม่ส่งผลดีต่อเจ้า เจ้าต้องออกจากวังกับข้าตอนนี้”อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นมอง “ข่าวอะไร”อินสิงอวิ๋นคว้าข้อมือของอินชิงเสวียน แล้วพูดอย่างเร่งด่วน “ตอนนี้ตัวตนของเจ้าถูกเปิดเผยแล้ว พรุ่งนี้เย่จิ่งเย่าจะมาระบุตัวเจ้าในราชสำนักอย่างแน่นอน ขืนอยู่ในวังจะเป็นอันตรายเกินไป ข้าให้คนเบี่ยงเบนความสนใจองครักษ์ไปอีกทางแล้ว เราต้องรีบออกไปเดี๋ยวนี้”อินชิงเสวียนขมวดคิ้วเย่จิ่งอวี้ได้กล่าวแล้วว่าเขาจะสอบสวนเรื่องของตระกูลอินอีกครั้ง หากนางจากไปในเวลานี้ เย่จิ่งอวี้จะโกรธอย่าง
สีหน้าของอินสิงอวิ๋นเปลี่ยนไปทันที“เจ้าว่าอะไรนะ”อินชิงเสวียนผลักอินสิงอวิ๋นออกไป เกาะขอบหน้าต่างพยุงตัวขึ้น“ข้า...มีลูกคนหนึ่ง”อินสิงอวิ๋นถามด้วยความประหลาดใจ “ของใคร”อินชิงเสวียนหายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างจำใจ“เป็น...ของเย่จิ่งอวี้”ประกายโทสะพลุ่งพล่านในแววตาทั้งคู่ของอินสิงอวิ๋น แล้วครู่หนึ่งก็สงบลง“เจ้า...เหตุใดเจ้าถึงต้องเข้าไปพัวพันกับตระกูลเย่ด้วย”ยังไม่ทันที่อินชิงเสวียนจะเอ่ยปากพูด อินสิงอวิ๋นก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ตัวเจ้าอยู่ในวัง ช่วยตัวเองไม่ได้ ในเมื่อเย่จิ่งอวี้ข่มเหงเจ้า เด็กคนนั้นจะไม่เอาก็ได้”เสี่ยวหนานเฟิงคลอดออกมาได้เพราะการเสี่ยงชีวิตของเจ้าของร่างเดิม แล้วจะบอกว่าไม่ต้องการได้อย่างไร“พี่ใหญ่ ข้าทิ้งเขาไว้ในวังไม่ได้”อินสิงอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ในเมื่อเจ้าตัดใจไม่ได้ เช่นนั้นก็พาเขาไปด้วย เด็กอยู่ที่ใด”เมื่อได้ยินว่าอินสิงอวิ๋นรับปากว่าจะพาเด็กไปด้วย อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสั่นไหวเล็กน้อยถ้าสามารถออกไปจากต้าโจวได้จริงๆ บางทีอาจจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ถึงอย่างไรในตัวนางก็มีเงินหลาย
“ฝ่าบาท พระสนมเหยาเฟยมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เสียงของหลี่เต๋อฝูทำให้ทุกคนหันกลับมาโดยพร้อมเพรียงแล้วก็เห็นสตรีในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนเดินขึ้นมาอย่างสง่างาม มีมวยผมบนศีรษะปักด้วยปิ่นมุกดอกไม้เรียบๆ ทว่างดงามหลายดอก คิ้วโก่งได้รูป ใบหน้าอันประณีตยากจะวาดเลียนแบบได้ คิ้วงามดั่งยอดเขายามวสันต์ ตาสุกใสปานธาราฤดูสารท วางตัวอยู่เหนือกิเลสทั้งปวงยิ่งทำให้คนรู้สึกราวกับภาพฝัน!เสี่ยวเสวียนจื่อผู้นี้ ช่างงดงามเหลือเกิน!มิน่าเล่าฝ่าบาทต่อให้ต้องแตกหักกับไทเฮา ก็จะปกป้องนางให้จงได้ทว่ายังมีบางคนรู้สึกว่า รูปลักษณ์นี้ดูงามงดมากเกินไป ค่อนข้างเป็นอันตรายต่อราษฎรและบ้านเมืองหากฝ่าบาทหลงระเริงในความงาม จะทำเช่นไรเย่จิ่งเย่าก็หันศีรษะไปมอง ดวงตาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อยอินชิงเสวียนนั้นงดงามมากจริงๆ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นที่ทำให้เขาลุ่มหลง แต่วันนี้ รูปร่างหน้าตาของนางเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเล็กน้อย ผิวพรรณเนียนผ่องราวกับหยก ลำคอระหงขาวนวล กลับเข้าตาของเขาอย่างจังอินชิงเสวียนคุ้นเคยกับชีวิตการเป็นขันทีน้อยมานานแล้ว และเคยชินมากจริงๆ แต่จู่ๆ กลับถูกผู้คนมองเขม็งเช่นนี้ นางจึงเดินไปอย่างประดักประเดิดโชค
ฟางรั่วตกใจ รีบคุกเข่าลงอย่างลนลาน“นายท่าน ฟางรั่วสำนึกผิดแล้ว นายท่านโปรดลงโทษด้วย นายท่านอย่าส่งฟางรั่วเข้าวังเลยนะเจ้าคะ”อินสิงอวิ๋นเชยคางของนางขึ้น มองดูนางสักพักแล้วพูดว่า “เจ้าพาคนไปเบี่ยงเบนความสนใจขององครักษ์ให้ข้า มีความผิดได้อย่างไร ข้าแค่นึกขึ้นได้ชั่วขณะเท่านั้น อีกอย่างการเข้าไปในวังไม่ใช่เรื่องง่าย ลุกขึ้นเถอะ!”ฟางรั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ขอบคุณครับนายท่าน!”อินสิงอวิ๋นเทสุราใส่จอกอีก แล้วพูดอย่างเย็นชา “ไปพักเถอะ ข้าอยากอยู่เงียบๆ สักพัก”“เจ้าค่ะ”ฟางรั่วก้าวฉับๆ เดินจากไป แล้วอินสิงอวิ๋นก็ดื่มสุราจนทั้งหมดในอึกเดียว ความเคียดแค้นในแววตาแข็งกร้าวขึ้นอีกครั้งหลังจากสาดผงสลบแล้ว เย่จิ่งอวี้ไม่ได้ส่งผู้ใดมาไล่ล่าเขาเลยไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นการเหยียดหยาม เย่จิ่งอวี้ได้แสดงท่าทีอย่างชัดเจนแล้วว่าเขาไม่เห็นเข้าอยู่ในสายตาอินสิงอวิ๋นเย่อหยิ่งจองหองมาโดยตลอด จู่ๆ ก็รู้สึกว่านี่เป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงว่าอินชิงเสวียนมีลูกกับเขา ความโกรธขึ้งในแววตาก็แทบจะกลายเป็นแก่นแท้ของดวงตาเย่จิ่งอวี้เจ้าสุนัขใจทรามกล้าบังคับขืนใจชิงเสวียนถึงเพียงนี้ ถ
ระหว่างเดินไปตามทางหินกรวด อินชิงเสวียนเดินซอยเท้าถี่ๆ มุ่งหน้าไปยังตำหนักจินหวูชุดสตรีนั้นดูดีจริงๆ แต่ก็ก็อึดอัดจนนางแทบเดินไม่ได้ด้วยซ้ำแค่รวบมือตั้งศอกเพียงครู่เดียว อินชิงเสวียนก็รู้สึกว่าปวดไหล่ เมื่อยจนอาการปวดต้นคอกำเริบเมื่อปรายตามองเห็นขันทีน้อยสองคนที่ตามมาข้างหลัง อินชิงเสวียนก็วางมือลงเสียดื้อๆ แล้วเดินฉับๆ ออกไปอย่างใจถึงเมื่อเห็นพระสนมใจถึงขนาดนี้ เหล่าขันทีน้อยก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และรีบก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองสิ่งที่ไม่เหมาะสมสิบห้านาทีต่อมา ตำหนักจินหวูก็ปรากฏให้เห็นอยู่เบื้องหน้า มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนออกันอยู่ที่ประตูอินชิงเสวียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เมื่อหรี่ตามองดูดีๆ ก็พบว่าแท้จริงแล้วพวกนางคือ ซูฉ่ายเวยและหญิงงามคนอื่นๆเมื่อนึกถึงตอนก่อหน้านี้ที่นางเคยขายของมากมายให้กับซูฉ่ายเวย แล้วตอนนี้ตัวเองกลับกลายเป็นหญิง อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด แต่พอนึกดูอีกที สิ่งของที่นางขายไปเหล่านั้นก็ใช่ว่าจะไร้ประโยชน์ พวกนางล้วนได้ความสวยงามไปไม่ใช่หรือ แถมยังบอกลาอกแฟบได้ด้วย ซึ่งถือได้ว่าเป็นประโยชน์ทางอ้อมต่อสตรีในวังหลวงแล้วเมื่อนึกถึงตรงนี้ อินชิ