ฝนตกหนักเช่นนี้ยังต้องประลองกันอีก ฮ่องเต้ในสมัยโบราณช่างชอบแข่งขันจริงๆ!อินชิงเสวียนบ่น แล้วหยิบชุดฟางกันฝนที่ฉินเทียนส่งให้นาง และออกจากประตูวังหลวงหลี่ฉีกำลังรออยู่ที่ประตูแล้ว“วันนี้ไม่มีประชุมเช้า พวกขุนนางทุกคนจะไปที่สนามฝึก รีบไปกันเถอะ”อินชิงเสวียนไม่กล้ารอช้า ขึ้นหลังม้าแล้วควบออกจากประตูวังทันทีฝนยังคงตกอยู่ หยาดฝนเท่าเมล็ดถั่วก็ตกกระทบแก้มจนเจ็บ ยังให้ความหนาวเย็นสายหนึ่งอินชิงเสวียนดึงหมวกลงแล้วกัดฟันขี่ม้าไปที่สนามฝึกในเวลานี้ แท่นฝึกทหารสูงเต็มไปด้วยผู้คนแล้ว ทุกคนสวมชุดฟางกันฝน ทำให้มองเห็นรูปร่างไม่ชัดเจน คนเดียวที่โดดเด่นคือเย่จิ่งอวี้ ซึ่งมีร่มทรงพุ่มขนาดใหญ่ช่วยกัรฝนอยู่เขาสวมเสื้อคลุมมังกรสีเหลืองอร่าม ด้วยรูปร่างอันเพรียวบางจากการไม่ได้สวมชุดฟางกันฝน ทำให้เขาโดดเด่นท่ามกลางฝูงชนในชุดฟางกันฝนอินชิงเสวียนพลิกตัวลงจากหลังม้า พูดด้วยความเคารพ “กระหม่อมเสี่ยวเสวียนจื่อถวายบังคมฝ่าบาท”เย่จิ่งอวี้พยักหน้าเล็กน้อย “ลุกขึ้น”ซ่งเฉียวอันที่อยู่ด้านข้างแทบรอไม่ไหวอีกต่อไปเขายกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ในเมื่อขันทีเสี่ยวเสวียนจื่อกงกงก็อยู่ที่นี่แล้ว ก็เริ่มการ
เย่จิ่งอวี้เหลือบมองไปด้านข้าง นัยน์ตาฉายแววสนุกสนาน“ท่านโหวเหนือ ท่านก็จะป่วยเหมือนกันหรือ”โหวเหนือคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว “กระหม่อมมิกล้า กระหม่อมทำศึกไหว!”เย่จิ่งอวี้พยักหน้าและกล่าวว่า “ดี หลายวันนี้ข้าจะสั่งให้คนสร้างโล่ยักษ์ไว้หลายอัน ในอีกไม่กี่วันนี้ก็นำไปที่เจียงวูด้วยกัน พวกเจ้าทุกคนก็ไปหาผู้ที่มีกำลังแขนแข็งแรงไว้”“พ่ะย่ะค่ะ”โหวเหนือตะโกนอย่างแหบแห้งเขาไม่เพียงแต่กลัวการต่อสู้เท่านั้น แต่เขาทนไม่ได้ที่จะสูญเสียทหารห้าพันนายของเขาแต่เขาก็รู้อยู่ในใจว่าฮ่องเต้กำลังวางแผนใช้งานทหารจำนวนห้าพันนายของเขาตอนนั้นข้านำทัพมาที่นี่ด้วยความตั้งใจที่จะช่วยอันผิงอ๋องสร้างแรงกดดัน แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดตกหลุมพรางแล้วครั้นแล้วเย่จิ่งอวี้ก็ขึ้นรถม้าพระที่นั่งมังกร แล้วพูดเบาๆ “ขุนนางทุกท่านก็กลับเถิด หากเจ้ามีฎีกา ก็ส่งไปยังห้องหนังสือได้เลย!”ขุนนางทุกคนคุกเข่าลงทันที “กระหม่อมน้อมส่งเสด็จ!”อินชิงเสวียนก็ขี่ม้าตามหลังไป ก่อนออกเดินทาง ยังมองไปยังจอมพลเฒ่ากวนแต่เมื่อเห็นกวนฮั่นหลินยิ้มพลางพยักหน้าให้ตัวเอง นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นในใจ แล้วกระตุ้นให้ม้าไล่ตามร
ฝนตกหนักขนาดนี้ เขายังมาทำไมอีกถึงอย่างไรตัวเองก็เอาชนะการประลองครั้งนี้ได้ จะปล่อยให้อยู่อย่างสงบไม่ได้เลยเชียวหรือขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น เย่จิ่งอวี้ก็เดินเข้ามา"กระหม่อมขอถวายบังคมฝ่าบาท"อินชิงเสวียนอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงอยู่ จึงโค้งกายเป็นสัญลักษณ์แทนการคำนับ"ลุกขึ้น นี่คือสิ่งใดรึ"เย่จิ่งอวี้ชูโกลนม้าขึ้นแสดงชิ สังเกตเห็นเร็วชะมัด"นี่คือโกลนม้าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมชนะศึกนี้ด้วยสิ่งนี้"เย่จิ่งอวี้โยนโกลนม้าให้หลี่เต๋อฝู นั่งบนเก้าอี้แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ในหัวเจ้ามีอะไรอยู่ในนั้น ถึงสามารถคิดค้นสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้ออกมาได้"อินชิงเสวียนคิดในใจว่า สิ่งที่ข้ามีอยู่ในหัวคือวัฒนธรรมความรู้ของชาวจีนนับห้าพันปี แคว้นต้าโจวผุๆ พังๆ ของท่านจะมาเทียบได้รึแต่กลับพูดออกมาด้วยความเคารพว่า "ฝ่าบาทตรัสยกย่องเกินไปแล้ว กระหม่อมเพียงบังเอิญคิดขึ้นมาได้เท่านั้น"เย่จิ่งอวี้หัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า "ช่างบังเอิญได้ดีทีเดียว ข้าจะจดจำความชอบครั้งนี้ของเจ้าไว้ เพียงแต่เรื่องค่ายกลโล่กำแพงนี้ ข้ายังคงต้องการคำแนะนำจากเจ้าหน่อย โล่และหอกข้าได้สั่งให้กรมกลาโหมเร่งสร้างขึ้นตามแบบที่เจ้าร่างแ
อินชิงเสวียนเบิกตาโพลง เย่จิ่งอวี้คงบ้าไปแล้วกระมัง!เมื่อเห็นนางทำหน้าทำตาราวกับกระต่ายตื่นตูม มุมปากของเย่จิ่งอวี้ก็กระตุกขึ้น"ทำไม เจ้าไม่ชอบรึ"ก็ไม่ชอบอยู่แล้วสิ นี่คือลูกของนางนะ จะให้อยู่ในวังเพื่ออะไรอย่างไรก็ตาม ร่างกายกลับคุกเข่าลงอย่างอ่อนน้อม"กระหม่อมขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ!""ลุกขึ้นเถอะ"เย่จิ่งอวี้นั่งบนเก้าอี้แล้วจิบน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะ เมื่อดื่มเข้าไปก็รู้สึกได้ถึงรสเผ็ดร้อนในปาก จึงนึกขึ้นได้ว่าสิ่งนี้เป็นน้ำขิง"เจ้าโดนฝนมา ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง"อินชิงเสวียนโบกมือแล้วพูดว่า "ตอนนี้กระหม่อมรู้สึกสบายมาก ทุกอย่างเรียบร้อยดีพ่ะย่ะค่ะ"เมื่อเห็นสีหน้าของนางดูผ่องใส เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกโล่งใจด้านเสี่ยวหนานเฟิงที่อยู่ในอ้อมแขน เมื่อเห็นว่าอินชิงเสวียนกำลังพูดคุยกับคนอื่น เขาก็ยื่นมือเล็กๆ ออกมาดึงหมวกของนางทันที ด้วยความคิดที่จะพยายามหันเหความสนใจของผู้เป็นแม่อินชิงเสวียนจึงรีบหยิบรถของเล่นออกมา ใช้หยอกล้อเสี่ยวหนานเฟิงเมื่อเห็นว่าสิ่งเล็กๆ นี้สามารถเปล่งแสงวิบวับได้ สามารถส่งเสียง แถมยังวิ่งได้ด้วย เย่จิ่งอวี้ก็โน้มตัวลงเล็กน้อย แล้วถามด้วยความประหลาดใจ "หรือ
เย่จิ่งอวี้อุ้มเด็กลุกขึ้นยืน ต้องสะกดลมหายใจอยู่ชั่วอึดใจ ความเจ็บปวดรวดร้าวในจมูกถึงค่อยๆ บรรเทาลงไปเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวว่า "เด็กตัวเล็กเท่านี้ เหตุใดถึงมีแรงมากเพียงนี้"อินชิงเสวียนรีบหุบยิ้ม แล้วก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า "ลูกชายของกระหม่อมกินเยอะตั้งแต่เด็ก คงเป็นเพราะกินมากจึงมีเรี่ยวแรงมากกระมัง"เสี่ยวหนานเฟิงดูเหมือนจะรู้ตัวว่าตัวเองทำผิด เก็บกำปั้นเล็กจ้อยนั้นกลับคืนทันที ชี้ที่จมูกที่เริ่มแดงเล็กน้อยของเย่จิ่งอวี้ แล้วเริ่มพูดอ้อแอ้ครั้นเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเด็ก เย่จิ่งอวี้ย่อมโกรธไม่ลงเขายิ้มแล้วพูดว่า "ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องกลัว"อินชิงเสวียนคิดในใจ ในเมื่อไม่เป็นไร คราวหน้าต้องเล่นงานให้หนักขึ้นเลยนะ!เมื่อได้ยินเสียงปลอบใจอันอ่อนโยนของเย่จิ่งอวี้ เสี่ยวหนานเฟิงก็เอาหน้าเล็กๆ แนบคางของเขาทันที แล้วเกลือกหน้าไปมาราวกับลูกสุนัข อินชิงเสวียนกลอกตา ถูกปลอบแล้วหายง่ายๆ เพียงนี้ ไม่มีหลักการเอาเสียเลย!ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น หลี่เต๋อฝูก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอก"ฝ่าบาท เสนาบดีกรมกลาโหมมาขอเข้าเฝ้าที่ห้องหนังสือพ่ะย่ะค่ะ"เย่จิ่งอวี้พยักหน้า"ข้ารู้แล้ว"อิ
ความรู้สึกสนิทสนมคุ้นเคยผุดขึ้นมาจากใจ อินชิงเสวียนเกือบจะอุทานออกมาร่างนี้เป็นพี่ชายใหญ่ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอย่างแน่นอนอินสิงอวิ๋นยังไม่ตายจริงๆ เขายังอยู่ในเมืองหลวงจริงๆ!อินชิงเสวียนดึงบังเหียนม้าอย่างตื่นเต้น จับท้องของม้าแล้วไล่ตามร่างนั้นไปหลังจากไล่ตามจนมาถึงตรอกเล็กๆ ก็พบว่าไม่มีผู้ใดอยู่ข้างหน้าหรือข้างหลังความเงียบงันในบรรยากาศทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกกังวลเล็กน้อยนางไม่ควรแยกจากฉินเทียนและหลี่ชีจริงๆ ถ้าเกิดมีคนวางแผนลอบทำร้ายจะทำอย่างไรแล้วจึงเร่งควบม้าออกจากตรอกทันที แต่ได้ยินผู้ใดบางคนตะโกนด้วยความประหลาดใจ "เสี่ยวเสวียนจื่อกงกง!"เมื่ออินชิงเสวียนหันกลับมา ก็เห็นกวนเซี่ยวทันทีที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวอ่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก กระโดดลงจากหลังม้าแล้วพูดว่า "คุณชายน้อยกวน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้"ขณะที่กวนเซี่ยวกำลังจะพูดตอบ จู่ๆ ก็มีหญิงผู้หนึ่งปรากฏตัวที่ประตูหลัง และยื่นมือออกไปจับเขา"คุณชายกวน ท่านจะออกไปแล้วรึ"ทันใดนั้นใบหน้าของกวนเซี่ยวก็เปลี่ยนเป็นสีแดง รีบผลักนางออกไป"ไม่ต้องพูดแล้ว รีบเข้าไป"เมื่อเห็นเขายัดหญิงผู้นั้นกลับเข้าไปในประตูเ
"หรือว่าเขาก็คือเสด็จอาสิบสามของฝ่าบาท เย่จั้น?" อินชิงเสวียนเอ่ยถามด้วยความประหลาด ใจฉินเทียนพยักหน้ากล่าวว่า "ใช่ เมื่อครู่ข้าเพิ่งออกไปดู ทหารอารักขาล้วนสวมชุดเกราะสีชาด ยกเว้นค่ายเปลวเพลิงสีชาดของท่านอ๋องสิบสามแล้ว ต้าโจวของเราก็ไม่มีผู้ใดสวมเสื้อเกราะประเภทนี้อีก"อินชิงเสวียนร้องอ้อออกมาคำหนึ่ง แล้วพูดว่า "ฟังดูแข็งแกร่งมาก""ย่อมเป็นเช่นนั้น มีท่านอ๋องสิบสามเฝ้าประจำการอยู่ในเมืองซุ่ยหาน หลายปีมานี้จึงไม่มีผู้ใดกล้ากระทำผิดใดๆ"ฉินเทียนยกย่องเย่จั้นเป็นอย่างมาก กล่าวถึงด้วยรอยยิ้มอันภาคภูมิใจบนใบหน้าเมื่อได้ยินคำว่า ‘เมืองซุ่ยหาน’ อินชิงเสวียนก็จำได้ว่านั่นคือสถานที่ที่บิดาของเจ้าของร่างเดิมอาศัยอยู่จะต้องหาโอกาสไปพบกับเย่จั้น แล้วถามว่าครอบครัวของเจ้าของร่างเดิมมีชีวิตความเป็นอยู่เป็นอย่างไรบ้าง แม้ว่าจะไม่สามารถช่วยพวกเขาขจัดความอยุติธรรมได้ในขณะนี้ แต่ถ้าสามารถส่งเงินให้ได้บ้างก็เป็นการดี เพื่อเอาไว้ให้จับจ่ายใช้สอย"ท่านอ๋องสิบสามจะไปพำนักอยู่ที่ใดรึ"ฉินเทียนกล่าว "ในเมืองหลวงมีจวนจิ้งอ๋ฮงอยู่หลังหนึ่ง ที่นั่นเป็นที่พำนักของท่านอ๋องสิบสาม แม้ว่าท่านอ๋องสิบสามจะไม
แววตาของทั้งสองคนเริ่มคลุมเครือทันที"สมแล้วที่เป็นเสี่ยวเสวียนจื่อกงกง มีคนรักด้วยแน่ะ""ดูจากรูปร่างหน้าตาของเสี่ยวเสวียนจื่อกงกงแล้ว คนรักของเจ้าจะต้องเป็นดาวเด่นของเรือนจุ้ยหงแน่นอน"อินชิงเสวียนหัวเราะแหะๆ แล้วพูดว่า "แน่อยู่แล้ว เรามีเงินไม่ขาด จะหาสตรีทั้งทีย่อมหาผู้ที่ดีที่สุด ตกลงพวกเจ้าสองคนจะไปหรือไม่"พวกเขาทั้งสองทำงานในวังตลอดทั้งวัน ไม่เคยไปสถานที่แบบนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะอยากลองสักหน่อย"เพียงแต่ว่า ถ้าฝ่าบาทรู้เข้าล่ะ..." ฉินเทียนยังคงไม่กล้าอินชิงเสวียนตบไหล่เขาแล้วพูดว่า "พวกเราไม่พูด เขาจะรู้ได้อย่างไร เร็วเข้าเถอะ"อินชิงเสวียนจับม้าด้วยท่าทีเร่งรีบ ตะโกนบอกจังเถี่ยและสวีเหลียง "พวกเจ้าฝึกซ้อมกันให้ดีนะ ข้ามีงานอย่างอื่นต้องทำ"ทั้งสองโบกมือทันที "เสี่ยวเสวียนจื่อกงกงกลับดีๆ นะ"อินชิงเสวียนปีนขึ้นไปบนหลังม้า ม้าของนางใส่โกลนม้าไว้แล้ว ทำให้ขึ้นขี่ม้าได้อย่างสบาย และสิบห้านาทีต่อมา ทั้งสามคนก็มาถึงเรือนจุ้ยหงเมื่อแม่เล้าเห็นแขก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยก็ยิ้มแฉ่งราวกับดอกเบญจมาศใกล้โรยรา"เชิญทั้งสามท่านเข้าไปด้านในก่อน"แล้วถามด้วยรอยยิ้