คนชุดดำสะบัดแขนเสื้อ ตบที่หน้าของฉีอวิ๋นจื่อเต็มๆ“เจ้าคิดว่าข้าดูเหมือนกงซวินอวิ๋นเฟิ่งหรือเปล่า”ฉีอวิ๋นจื่อตัวเซ ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ไม่ ไม่เหมือน”คนชุดดำเยาะเย้ย “ในเมื่อรู้แล้ว ก็อย่าพูดไร้สาระอีก หันเจิงหมิงคงถูกจับตำหนักเทพแล้ว ช่วยเหลือไปก็ไม่มีประโยชน์ หากเจ้าไม่ต้องการแก้แค้น ก็ไสหัวออกจากที่นี่ได้”ฉีอวิ๋นจื่อพูดด้วยความเคารพว่า “ขอผู้มีพระคุณช่วยชี้แนะทางที่ชัดเจนให้ข้าด้วย ตอนนี้เย่จิ่งอวี้กับอินชิงเสวียนทั้งคู่อยู่ในตำหนักเทพหอทองคำแล้ว ลำพังข้าคนเดียวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา”คนชุดดำหยิบเม็ดยาสีแดงเม็ดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ“สิ่งนี้สามารถช่วยให้เจ้าเลื่อนขั้นวรยุทธ์ได้ ในวันประลองยุทธ์ ให้เจ้าออกไปสังหารเหมยชิงเกอโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว”ฉีอวิ๋นจื่อคิดในใจว่า ตระกูลกงซวินรับผิดชอบสวนยาในอิ๋นเฉิง และคนชุดดำก็ให้ยาแก่นางมาหลายครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่ใช่กงซวินอวิ๋นเฟิ่ง แต่เขาก็ต้องเกี่ยวข้องกับตระกูลกงซวิน บางทีตัวเองอาจใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์นี้ได้นางรับยาเม็ดนั้น แล้วพูดด้วยความเคารพว่า “ตอนนี้ซ่อนตัวอยู่ข้างนอกไม่ได้อีกแล้ว ไม่ทราบว่าผู้มีพระคุณจะอนุญาตใ
ผืนหนึ่งเป็นสีเขียวมรกต ส่วนอีกผืนเป็นสีน้ำ บนผืนผ้ามีการปักดอกไม้ ซึ่งดูมีรสนิยมมากเฮ่อยวนรู้สึกไม่พอใจ“ชิงเกอไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ผ้าพวกนี้ให้ชิงเสวียนใส่ค่อยพอไหวหน่อย”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งทำหน้าผิดหวัง ถอนหายใจเบาๆ “ดูเหมือนว่าข้ายังไม่เข้าใจพี่หญิงเหมยเท่าท่านพี่ งั้นพรุ่งนี้ข้าจะเลือกม้าเพิ่มอีกสองตัว”เฮ่อยวนส่ายหัว“ไม่ต้องหรอก ไว้ค่อยคุยกันหลังจบการประลองยุทธ์เถอะ!”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งถามอีกครั้ง“ท่านพี่จะสู้กับพี่หญิงไหม ในเมื่อเราในอิ๋นเฉิงไม่ได้ตั้งใจที่จะครอบครองวิถีแห่งสวรรค์เพียงลำพัง ทำไมท่านพี่ไม่พูดกับพี่หญิงเหมยให้ชัดเจนล่ะ แบบนี้เราจะได้หลีกเลี่ยงความลำบากจากการลงมือได้ คำโบราณว่าไว้ว่า กระบี่ไร้ตา ถ้าเกิดท่านพี่ทำร้ายพี่หญิงเหมย นางจะไม่โทษท่านอีกหรือ”เฮ่อยวนหยิบถ้วยน้ำชาบนโต๊ะ แล้วจิบเบาๆ“ไม่ การประลองยุทธ์นี้เป็นเพียงพิธีการ ข้าจะไม่สู้กับนาง”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งวางผ้าลง เติมชาให้เขา แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “แบบนี้ก็ไม่ดี พี่หญิงเหมยมีนิสัยเย่อหยิ่ง ถ้าท่านพี่จงใจยอมแพ้ พี่หญิงเหมยคงไม่รู้สึกดีเท่าไหร่”เฮ่อยวนขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า “แล้วฮูหยินงคิดว่าเราควรท
ในเวลานี้ เย่จิ่งอวี้ได้หิ้วตัวหันเจิงหมิงที่ถูกควบคุมตัวกลับไปที่ตำหนักเทพหอทองคำแล้วเมื่อเห็นเหมยชิงเกอที่อยู่ในวัยสาวดังเดิม หันเจิงหมิงก็ค่อนข้างประหลาดใจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับคนในความทรงจำ ไม่ได้แก่ชราขึ้นเลยแม่แต่น้อยเมื่อมองดูผมสีขาวที่ตกลู่ลงมาของตัวเอง จู่ๆ ก็รู้สึกด้อยค่าตัวเองทันที“ศิษย์พี่หัน ทำไมท่านถึงจากไปกับฉีอวิ๋นจื่อ”เหมยชิงเกอเข้าใกล้อีกสองก้าว แล้วมองลงไปที่หันเจิงหมิงหันเจิงหมิงเหลือบมองเย่จิ่งอวี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าเจ้าต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่ก็ย่อมได้ เอาหัวของเจ้าเด็กนี่ไปขอขมาที่หลุมศพท่านพ่อข้า แล้วข้าจะกลับมาที่ตำหนักเทพ”หันเจิงหมิงวิปลาสมานานกว่าสิบปี เขาติดอยู่ในโลกของตัวเองมาโดยตลอด และคำพูดก็ดูไร้เดียงสาดวงตาของอินชิงเสวียนเย็นชา แม้ว่านางจะเห็นใจที่ตกอยู่ในสถานการณ์นี้ แต่ก็ไม่สามารถเสียสละชีวิตของสามีตัวเองได้ ดูว่าเหมยชิงเกอจะแก้ไขปัญหาอย่างไรเหมยชิงเกอยิ้มบางๆ และพูดว่า “คนผู้นี้เป็นลูกเขยของข้า อย่าเพิ่งพูดถึงว่าเขาทำถูกต้อง แม้ว่าเขาจะทำผิดจริงๆ ศิษย์พี่หันก็ตัดสินใจแทนไม่ได้ ผู้อาวุโสหันจับเจ้าตำหน
หลังจากถามคำถามเพิ่มเติมอีกหลายข้อ หันเจิงหมิงก็ไม่สามารถบอกอะไรได้ จากนั้นก็ถูกเย่จิ่งอวี้จี้สกัดจุดสลบ“ผู้ใดกันที่ใจร้ายขนาดนี้ ถึงขั้นข้าว่าร้ายและทำร้ายท่านแม่ข้าถึงเพียงนี้?”เหมยชิงเกอไม่ได้ใคร่ครวญนานนัก นางโบกมือด้วยท่างท่าอันน่าเกรงขามและพูดว่า “คิดมากไปก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อพวกเขาเจตนาแอบแฝง เช่นนั้นในการประลองยุทธ์ระหว่างสองสำนักนี้ก็จะได้เห็นความจริงกัน”อินชิงเสวียนพยักหน้าเห็นด้วย นี่สิถึงจะเรียกว่าท่วงท่าของเจ้าตำหนัก“ท่านแม่พูดถูก ในเมื่อเราไม่สามารถหาเบาะแสใดๆ ได้ ถึงแม้สถานการณ์ภายนอกจะเปลี่ยนแปลงไปมากเพียงใด แต่หลักการพื้นฐานหรือสิ่งที่สำคัญควรคงที่ไว้”เหมยชิงเกอกล่าวว่า “ถูกต้อง ใครก็ได้ พาตัวหันเจิงหมิงไปขังไว้ที่คุกหิน ควบคุมตัวชั่วคราว หลังการประลองยุทธ์ แล้วค่อยพิจารณา”ศิษย์หลายคนช่วยกันพาตัวหันเจิงหมิงออกไปจากห้องโถงจื่อชี่ตงไหล เฟิงเอ้อร์เหนียงพูดอย่างกังวลว่า “ในเมื่อพวกเขามีเจตนาไม่ดี พวกเขาต้องฆ่าคนในวันประลองยุทธ์แน่นอน ศิษย์พี่ใหญ่ต้องระวังตัวด้วย”เย่จิ่งอวี้โค้งคำนับและพูดว่า “ถ้าท่านแม่เต็มใจ ลูกเขยขออาสาไปเป็นตัวแทนของตำหนักเทพ เข้าร่วมการ
ฉุยอวี้ได้เดินขึ้นบันไดไปแล้ว นางยังคงสวมชุดสีดำ ทั้งเย็นชาและคล่องแคล่วนางยืนอยู่ตรงกลางแท่นสูง พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “วันนี้เป็นการประลองยุทธ์ในรอบห้าสิบปีระหว่าง ตำหนักเทพหอทองคำกับเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง ผู้ชนะจะได้ครอบครองสิทธิ์ในทางสู่วิถีแห่งสวรรค์เป็นเวลาห้าสิบปี ขอบคุณชายยุทธ์ทุกท่านที่มาร่วมงาน ณ ที่แห่งนี้ สำนักเราได้เตรียมน้ำชาและของว่างไว้แล้ว เชิญทุกท่านดื่มตามสบาย”นางหยุดชั่วครู่และพูดต่อ “การประลองยุทธ์เดิมเป็นการประลองยุทธ์ทางวรรณกรรมและทักษะการต่อสู้ แต่คราวนี้ตำหนักเทพเป็นเจ้าภาพ ทางเจ้าตำหนักได้ตัดสินใจยกเลิกการประลองวรรณกรรม ใช้วรยุทธ์ตัดสินฟ้าดินโดยตรง ไม่ทราบว่าเจ้าเมืองเฮ่อมีข้อสงสัยอะไรหรือไม่”เฮ่อยวนตกใจเล็กน้อย กฎนี้สืบทอดกันมาหลายปีแล้ว ทำไมวันนี้จู่ๆ ถึงเปลี่ยนไปแต่ในเมื่อเหมยชิงเกอเสนอเรื่องนี้ แม้ว่าเขาจะมีข้อสงสัยก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ยิ่งไปกว่านั้นเขาเคยสัญญากับเหมยชิงเกอว่าเขาจะหาผู้บงการเบื้องหลังโดยเร็วที่สุด แต่จนป่านนี้ยังไม่มีเบาะแสเลย ด้วยเหตุนี้ในสองวันที่ผ่านมาเขาจึงไม่กล้ามาที่ตำหนักเทพ เพราะกลัวเหมยชิงเกอจะโกรธ ไม่ยอมมาเจอเขาอีกเขาจัดแจง
ทางด้านตำหนักเทพได้ส่งฮั่วเทียนเฉิงออกไป คนผู้นี้มีทักษะวรยุทธ์ที่แข็งแกร่ง มีจิตใจสุขุม นับว่าเป็นตัวเลือกที่ดีจริงๆอินชิงเสวียนที่อยู่อีกด้านก็พยักหน้า ค่อนข้างพอใจกับการเลือกของแม่ ดังนั้นนางจึงหยิบเฟรนช์ฟรายส์ขึ้นมากิน พร้อมชมความตื่นเต้นไปด้วยฆาตกรต้องจัดการกับเหมยชิงเกอ ดังนั้นในการประลองสองรอบแรกจึงไม่ต้องวิตกนักชาวยุทธ์ที่อยู่ด้านหลังต่างตื่นเต้นมาก สองสำนักชั้นนำในยุทธภพกำลังประลองยุทธ์กัน นี่เป็นเหตุการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิต พวกเขาแทบอยากได้ไม้สองอันมาถ่างดวงตาให้เบิกกว้างไว้ เพราะกลัวว่าจะพลาดช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมไปมีเพียงอาคันตุกะเท่านั้นที่ไม่ค่อยพอใจมากนัก เมื่อผู้อาวุโสหันยังมีชีวิตอยู่ เขาต้องการให้พวกเขาเข้าร่วมการประลองยุทธ์ แต่เหมยชิงเกอกลับเปลี่ยนใจ ทุกคนจึงรู้สึกไม่สบอารมณ์โชคดีที่เหมยชิงเกอรับปากว่าจะเปิดหอตำราสะสม อนุญาตให้พวกเขาเข้าไปศึกษาได้ตามต้องการ ดังนั้นความไม่พอใจของทุกคนจึงลดลงบ้างบนแท่นประลอง ฮั่วเทียนเฉิงประกบมือคำนับคู่ต่อสู้“ข้าชื่อฮั่วเทียนเฉิงจากตำหนักเทพ มารับการชี้แนะวรยุทธ์ของอิ๋นเฉิงโดยเฉพาะ หวังว่าน้องชายน้อยจะเมตตาด้วย”นี่ย่อมเป็น
ตำหนักเทพหอทองคำถูกผูกไว้ว่าต้องชนtเพื่อทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ ดังนั้นฮั่วเทียนเฉิงย่อมไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อยู่แล้ว เขายกมือขึ้นจี้สกัดจุดเพื่อหยุดเลือดของตัวเองไม่ไหลออกอย่างรวดเร็วเขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ข้าคนแซ่ฮั่วไม่ได้ล้มจะยอมรับความพ่ายแพ้ได้อย่างไร ลงมือเถอะ”“ศิษย์พี่ฮั่ว!”เฟิงเอ้อร์เหนียงยืนขึ้นอย่างกระวนกระวายใจเมื่อเห็นฮั่วเทียนเฉิงเลือดออก ใบหน้าของเหมยชิงเกอดูไม่ดีนัก เพียงแต่อาวุธไร้ตา แม้ว่าความสงบสุขจะต้องมาก่อน แต่ในการต่อสู้ที่แท้จริง จะมีปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมได้มากมายส่วนผู้ที่ตรงข้าม สีหน้าของเฮ่อยวนก็มืดลงเช่นกัน“เหตุใดคนผู้นี้ถึงลงมือไม่รู้จักหนักเบา”กงซวินอวิ๋นเฟิ่งขมวดคิ้วและพูดว่า “ใช่ ศิษย์คนนี้เป็นศิษย์ของใครกันแน่ เมื่อกลับอิ๋นเฉิง ต้องสั่งสอนให้รู้เรื่องแล้ว”ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ศิษย์อิ๋นเฉิงบนแท่นประลองก็ลงมืออีกครั้งฮั่วเทียนเฉิงไม่กล้าที่จะประมาท กระบี่เปล่งประกายด้วยแสงสีม่วง ศิษย์ของอิ๋นเฉิงก็มีแสงสีขาวออกมาจากขอบกระบี่เช่นกัน และพลังของกระบี่ก็รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆอินชิงเสวียนรู้สึกไม่ค่อยดี ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “อาอวี
“ท่านแม่อย่าเพิ่งผลีผลาม เกรงว่าเรื่องนี้จะมีเหตุผลอื่นซ่อนเร้นอยู่”อินชิงเสวียนก้าวเข้ามายืนขั้นกลางระหว่างคนทั้งสอง นิ้วเรียวยาวนี้บีบข้อมือของเหมยชิงเกอ การที่ถูกจองจำนานกว่าสิบปี ทำให้เหมยชิงเกอไม่เพียงแต่มีอารมณ์รุนแรงสุดโต่งเท่านั้น แต่ยังบ้าคลั่งและโกรธแค้นมากอีกด้วยอินชิงเสวียนสามารถเข้าใจสิ่งที่นางกำลังเผชิญได้ แต่ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของนาง เนื่องจากมีคนจงใจต้องการทำร้ายเหมยชิงเกอ จึงเป็นเรื่องปกติที่จะใช้กลอุบายบางอย่างกับศิษย์เหล่านั้นเมื่อเห็นว่าเป็นลูกสาวของนาง เหมยชิงเกอจึงค่อยๆ ดึงมือออก มองเฮ่อยวนด้วยสายตาเย็นชา“ตำหนักเทพหอทองคำประลองยุทธ์กับอิ๋นเฉิงมาหลายปีแล้ว ไม่เคยมีผู้เสียชีวิตเลย หากวันนี้ท่านไม่มีคำอธิบายให้แก่ข้า ก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตออกไปจากตำหนักเทพหอทองคำได้”เมื่อเฮ่อยวนเงยหน้าขึ้น ศิษย์อิ๋นเฉิงที่เคยประลองยุทธ์กันมาก่อนก็หายตัวไปแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล หากไม่สามารถอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนได้ ทั้งสองสำนักอาจไม่สามารถยอมลงให้กันได้คราวนี้ได้ยินเสียงชัดเจนพูดว่า “ท่านพ่อกำลังมองหาคนนี้อยู่หรือ”เย่จิ่งอวี้ไม่รู้ว่าเขาออกจากแท่นประลองเม