บทที่ 1249 การมีครอบครัวก็รู้สึกดีเหมือนกัน

ไม่ว่าเย่จิ่งหลานจะสูงแค่ไหน ในสายตาของเย่จิ่งอวี้ เขายังคงเป็นเด็กที่อายุไม่กี่ขวบ เพียงแต่ตอนนี้เจ้าเด็กนี่มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่เต็มใจที่จะเล่นกับพี่ชายใหญ่อย่างเขาอีก

เมื่อมองดูการจ้องมองอันอ่อนโยนของเย่จิ่งอวี้ เย่จิ่งหลานก็รู้สึกอบอุ่นในใจ จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่า การมีครอบครัวก็รู้สึกดีเหมือนกัน

“พี่ใหญ่เห็นข้าเหมือนคนได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ”

เย่จิ่งหลานยกมือขึ้น กระโดดขึ้นลงบนพื้นสองครั้ง

ครั้นแล้วจู่ๆ ก็รู้สึกขนลุกซู่ เป็นเรื่องน่าอายจริงๆ ที่เขาคนอายุเกือบสามสิบปีต้องแกล้งทำเป็นเด็กไร้เดียงสา

เจ้าหมาป่าน้อยสีขาวกลับตกใจเขา ดวงตาหมาป่าจ้องเขม็ง หมอบเท้าหน้าลง เป็นท่าเตรียมจู่โจม

ไป๋เสวี่ยเหยียดอุ้งเท้าใหญ่ออกแล้วมา แล้วลูบที่หัวของเจ้าหมาป่าน้อยสีขาว ราวกับจะบอกว่านี่คือครอบครัวของเจ้านาย

เย่จิ่งหลานได้เห็นหมาป่าน้อยสีขาวแล้ว อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“พี่ใหญ่ นี่คือสุนัขตัวใหม่ของท่านหรือ ดูแล้วก็ไม่เหมือน แต่เมื่อมีไป๋เสวี่ยอยู่ด้วย หากจะตามหาฉีอวิ๋นจื่อกับหันเจิงหมิง คงจะสะดวกขึ้นมากแน่นอน”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มแล้วพูดว่า “เป็นหมาป่าน่ะ เราไปหาชิงเสวียนกันก่อน”

“ก็ได้”