บทที่ 1149 คิดถึงเด็จพ่อ

“เสี่ยวอวี้ อวิ๋นลี่!”

เหมยชิงเกอจับมือของทั้งสองคน ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้กัน

ชั่วพริบตาศิษย์พี่น้องสามสาวไม่ได้เจอกันนานกว่าสิบปี เมื่อนึกถึงสมัยที่ทุกคนเพิ่งเข้ามาในสำนัก ในตอนนั้นต่างก็ไร้เดียงสา ทุกอย่างช่างดูเหมือนเมื่อวาน

เฟิงเอ้อร์เหนียงมองไปที่เหมยชิงเกออย่างพิจารณา

“ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว แต่รูปร่างหน้าตาของศิษย์พี่ยังคงเหมือนเดิม ข้าอยากร้องไห้ด้วยความดีใจจริงๆ”

ฉุยอวี้ก็พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก

“ศิษย์พี่ไม่เป็นไรก็ดี ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

นางกอดเหมยชิงเกออย่างแรง ราวกับว่าระบายความปรารถนาและความคับข้องใจมานานหลายปี

เหมยชิงเกอตบหลังนางเบาๆ

“พวกเจ้าสบายดีหรือไม่...”

อินชิงเสวียนมองไปยังศิษย์พี่น้องสามสาวที่แสดงความรู้สึกจริงใจ แล้วขยิบตาให้เย่จิ่งหลาน และอุ้มเด็กเดินออกจากที่พักหินไป

“นักพรตเต๋าสองคนในมิติของเจ้า เป็นคนแบบไหน”

เย่จิ่งหลานนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

“ทำไมถึงคิดถามเรื่องนี้ล่ะ”

“ผู้อาวุโสเหมยออกมาดูแลสถานการณ์โดยรวม ให้เสี่ยวหนานเฟิงอยู่ในมิติเองก็คงจะน่าเบื่อไปหน่อย ข้าอยากฝากให้เขาอยู่ในมิติของเจ้า”

เมื่อพิจารณาจากพฤติกรรมของนักพรตเต๋าในตอนนี้ เขาคง