เมื่อเย่จิ่งหลานพูดถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็นึกถึงนักพรตเต๋าเกล้าผมเหมือนจมูกวัวสองคนนั้นอีกครั้ง“สาวน้อย เจ้าเคยได้ยินเรื่องศิลาตอบสวรรค์บ้างไหม”อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ“ไม่เคยได้ยินมาก่อน คืออะไรหรือ”ดวงตาของเย่จิ่งหลานไหววูบแล้วพูดว่า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ระหว่างทางกลับมาได้ยินนักพรตเต๋าตัวเหม็นพูดถึงเรื่องนี้ บอกว่ามันสามารถทดสอบความดีและความชั่วของมนุษย์ได้ ฟังดูลึกลับพิสดารมาก”“มีของแบบนี้ด้วยหรือ เป็นเครื่องจับเท็จโบราณหรือเปล่า”อินชิงเสวียนเริ่มสนใจใคร่รู้“เก่งกาจกว่าเครื่องจับเท็จอีก เมื่อใดที่สิ่งนั้นแยกแยะระหว่างความดีและความชั่วได้ ก็จะส่งพวกคนที่เกล้าผมเหมือนจมูกวัวออกมาไล่ล่า”ทันทีที่เย่จิ่งหลานพูดจบ ทันใดนั้นอินชิงเสวียนก็รู้สึกถึงกลิ่นอายที่คลุมเครือคิ้วงามขมวดเล็กน้อย กำลังจะบอกเย่จิ่งหลาน แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงสายลมเหนือศีรษะดังขึ้นแปลกๆ อินชิงเสวียนถ่ายทอดกำลังภายใน ยกฝ่ามือขึ้นซัดออกไปเร็วปรื๋อ คนผู้นั้นไม่ได้เผชิญหน้ากับอินชิงเสวียนโดยตรง แต่หลบเลี่ยงไป เขาเป็นเหมือนขนนกไร้น้ำหนัก ยืนอยู่บนกิ่งไม้หนาเท่ากับนิ้วด้วยเท้าข้างเดียวกิ่งก้านไม่ขยับเลย ซึ่งแสดง
“ปล่อยตัวโคตรพ่อเจ้าน่ะสิ ข้ายังไม่ได้ฆ่าคนก็มาว่าฆ่าคน เอาความผิดมาจากไหน ขืนพวกเจ้ายังบีบบังคับกันอีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”เขาทำมือประสานอิน ครั้นแล้วร่างนั้นก็เคลื่อนตัวไปอยู่ต่อหน้านักพรตเต๋าทันที เมื่อพลิกมือ ก็เกิดเป็นเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น ซึ่งแสดงให้เห็นถึงอานุภาพอินชิงเสวียนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ พยายามฟังด้วยความสับสน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ช้าก่อน ท่านนักพรตเข้าใจผิดหรือเปล่า เพื่อนของข้าไม่ใช่ผู้ที่จะทำบาปมหันต์มั่วซั่วแน่นอน ท่านนักพรตจำคนผิดแล้วกระมัง”นักพรตเต๋าหลบเลี่ยงการโจมตีที่น่าตกใจของเย่จิ่งหลาน พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “หว่างคิ้วของเขาปรากฏชาดแห่งบาปแล้ว ไม่มีทางผิดพลาดแน่”ชาดแห่งบาป?เป็นคำใหม่อีกแล้ว อินชิงเสวียนอึ้งไปอีกครั้งชาดก็คือสีแดง หรือจะเป็นไฝสีแดงที่หว่างคิ้วของเย่จิ่งหลานนั่น?หรือว่าเขาทำบาปมหันต์จริงๆ?สถานที่ที่เขาไปนั้นก็อยู่ที่ตงหลิวเท่านั้น ถึงเข่นฆ่าสังผีแคระเหล่านั้นไป ก็ไม่น่าเสียดาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า ผู้ที่ลงมือสังหารจริงๆ เป็นศิษย์ของสำนักหลักต่างๆ เหตุใดนักพรตเต๋าจึงไม่ไปหาพวกเขา แต่กลับยืนยันตัวว่าเป็นเย่จิ่งหลานแทน เรื่องนี้ช
“สาวน้อย เจ้าคงไม่ได้เชื่อคำพูดบ้าๆ ของนักพรตเต๋าเหม็นเน่านั่นใช่ไหม”เย่จิ่งหลานกลอกตา ความโกรธในดวงตาก็บรรเทาลงอินชิงเสวียนกระแอมในลำคอแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ค่อนข้างแปลก ในเมื่อเจ้าไม่ได้ฆ่าใคร ทำไมเขาจึงยืนยันมั่นใจว่าเป็นเจ้านัก ในนี้มีความเข้าใจผิดหรือไม่”เย่จิ่งหลานแค่นเสียงหึๆ และพูดว่า “ความเข้าใจผิดบ้าบอน่ะสิ พวกเกล้าผมเหมือนจมูกวัวพวกนั้นไม่มีเหตุผลเลย”ดวงตากลมโตของอินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นมอง“เจ้าไม่มีอะไรจะปิดบังข้าจริงๆ หรือ”เย่จิ่งหลานพูดอย่างหมดคำบรรยาย “เรื่องที่ข้าเดินทางไปตงหลิว ทั้งฮวาเชียนและหวังซุ่นต่างก็รู้เรื่องดี หากไม่เชื่อเจ้าก็ไปถามพวกเขาได้”อินชิงเสวียนย่อมไม่อยากมีความขัดแย้งภายในกับเขาอยู่แล้ว“ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อเจ้า แค่รู้สึกว่าเรื่องนี้มีบางอย่างที่น่าสงสัย”ดวงตาของเย่จิ่งหลานเบิกกว้าง“ก็ไม่แปลกหรอก ถ้าทำให้ข้าโกรธนักจะตบพวกเกล้าผมเหมือนจมูกวัวสองคนที่อยู่ในมิติซะ”อินชิงเสวียนพูดโดยเร็ว “เจ้าอย่าบุ่มบ่าม คราวหน้าถ้าเจอเขาอีก พวกเราก็ค่อยๆ คุยกับเขาดีๆ”“ไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกัน พวกเรามาหารือกันเรื่องตำหนักเทพก่อนเถอะ ถ้าตาแก่หนังเหนี
ศิษย์หลายคนลอบมองไปที่เย่จิ่งหลาน กระซิบกระซาบบอกกัน จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเงียบๆ เย่จิ่งหลานก็เดินกลับไปยังที่พักหินของตัวเอง ทันทีที่ไปถึงประตู หวังซุ่นก็เดินออกมาด้วยสีหน้ายินดี“นายท่าน ข้าทำงานเสร็จก่อนกำหนด ทำหน้ากากออกมาได้แล้ว”“โอ้?”ดวงตาของเย่จิ่งหลานเต็มไปด้วยความสุข เขานึกในใจ จากนั้นก็พาหวังซุ่นเข้าไปในมิติ“เจ้าใส่มันให้ข้าดูหน่อย”หวังซุ่นหยิบหน้ากากออกจากแขนเสื้อทันที และในพริบตาเดียว เขาก็กลายเป็นชายชราที่มีท่าทางราวกับเทพเซียนเย่จิ่งหลานหยิบภาพวาดออกมา เปรียบเทียบซ้ายขวาบนล่างอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ลูบคางพลางพยักหน้า“ไม่เลว คล้ายมาก”หวังซุ่นหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ขอบคุณนายท่านสำหรับคำชม”เย่จิ่งหลานหยิบบุหรี่ยี่ห้อดังออกมาจากความว่างเปล่า“รางวัลเจ้า”หวังซุ่นรับไว้ด้วยรอยยิ้มยินดี“ขอบคุณนายท่าน ต่อไปเราควรทำอย่างไรดี”“ส่งหน้ากากมาให้ข้า ข้าจะเอาไปให้ยัยเด็กนั่น”เย่จิ่งหลานหยิบหน้ากาก แล้วออกจากที่พักหินไปในเวลานี้ อินชิงเสวียนได้เข้ามาในมิติแล้วเหมยชิงเกอกำลังเล่นวิ่งไล่จับกับเสี่ยวหนานเฟิงเมื่อเห็นอินชิงเสวียนเข้ามา ทั้งคู่ก็หยุดเล่นท
“เสี่ยวอวี้ อวิ๋นลี่!”เหมยชิงเกอจับมือของทั้งสองคน ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้กันชั่วพริบตาศิษย์พี่น้องสามสาวไม่ได้เจอกันนานกว่าสิบปี เมื่อนึกถึงสมัยที่ทุกคนเพิ่งเข้ามาในสำนัก ในตอนนั้นต่างก็ไร้เดียงสา ทุกอย่างช่างดูเหมือนเมื่อวานเฟิงเอ้อร์เหนียงมองไปที่เหมยชิงเกออย่างพิจารณา “ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว แต่รูปร่างหน้าตาของศิษย์พี่ยังคงเหมือนเดิม ข้าอยากร้องไห้ด้วยความดีใจจริงๆ”ฉุยอวี้ก็พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก“ศิษย์พี่ไม่เป็นไรก็ดี ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”นางกอดเหมยชิงเกออย่างแรง ราวกับว่าระบายความปรารถนาและความคับข้องใจมานานหลายปีเหมยชิงเกอตบหลังนางเบาๆ “พวกเจ้าสบายดีหรือไม่...”อินชิงเสวียนมองไปยังศิษย์พี่น้องสามสาวที่แสดงความรู้สึกจริงใจ แล้วขยิบตาให้เย่จิ่งหลาน และอุ้มเด็กเดินออกจากที่พักหินไป“นักพรตเต๋าสองคนในมิติของเจ้า เป็นคนแบบไหน”เย่จิ่งหลานนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง“ทำไมถึงคิดถามเรื่องนี้ล่ะ”“ผู้อาวุโสเหมยออกมาดูแลสถานการณ์โดยรวม ให้เสี่ยวหนานเฟิงอยู่ในมิติเองก็คงจะน่าเบื่อไปหน่อย ข้าอยากฝากให้เขาอยู่ในมิติของเจ้า”เมื่อพิจารณาจากพฤติกรรมของนักพรตเต๋าในตอนนี้ เขาคง
ชิงอานปวดใจ รีบอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมา พลางโยกตัวกล่อม พลางกล่าวปลอบใจ “จ้าวเอ๋อร์ไม่ร้องไห้นะ สักวันเจ้าจะได้เจอพ่อเอง”ชิงผิงพยักหน้าอยู่ข้างๆ“ใช่แล้ว บางทีแม่ของเจ้าอาจมีงานทำให้เสียเวลาอยู่ที่นี่ เมื่อนางเสร็จธุระแล้ว ก็จะพาเจ้ากลับไปเอง”เสี่ยวหนานเฟิงเช็ดหน้า จากนั้นกอดคอของชิงอาน และถามด้วยเสียงแผ่วเบาไร้เดียงสาว่า “พวกท่านเป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจมากใช่ไหม”“อา?”ชิงอานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สำหรับคนธรรมดาทั่วไป พวกเขาสามารถเรียกได้ว่าเป็นยอดฝีมือจริงๆหวังซุ่นขยับเข้ามาฟังใกล้ๆ ทันที แต่เสี่ยวหนานเฟิงยกมือขึ้นห้ามเขา“หยุด อย่าเข้ามานะ”“เอ่อ...พวกเขาสองคน...”หวังซุ่นชี้ไปที่นักพรตเต๋าสองคน“พวกเขาไม่มีทางทำร้ายข้า ข้ารู้สึกได้”เสี่ยวหนานเฟิงดื่มน้ำพุวิญญาณมาตั้งแต่เด็ก และเช่นเดียวกับแม่ เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความอาฆาตพยาบาทจากนั้นเขาก็ชี้นิ้วบอกชิงอาน“เราไปคุยกันที่นั่นดีไหม”เมื่อพวกเขามาถึงสุดทางเดิน เสี่ยวหนานเฟิงก็กระซิบข้างหูของชิงอานว่า “พวกท่านต้องรู้วรยุทธ์แน่ๆ ช่วยสอนข้าหน่อยได้หรือไม่ ข้าอยากช่วยท่านแม่ข้าต่อสู้กับชายชราผู้เลวร้ายคนนั้น”เมื่อมองดูดว
ชิงผิงและชิงอานต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กผู้หญิงคนนี้เป็นใครอีกชิงผิงที่ใจร้อนกว่า กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันที “คุณชายน้อยเย่เป็นผู้ชายที่มีเจตนาชั่วร้ายจริงๆ ถึงขั้นกล้าขังผู้หญิงไว้ที่นี่จริงๆ สมควรถูกลงโทษ”หวังซุ่นอธิบายอย่างรวดเร็ว “นักพรตเต๋าทั้งสองเข้าใจคุณชายของข้าผิด แม่นางผู้นี้ไม่ได้ถูกเขาคุมขังที่นี่ แต่สมองของนางมีปัญหา ยิ่งกว่านั้นแม่นางคนนี้มีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับคุณชายจ้าวเอ๋อร์ ถ้า ข้าเดาไม่ผิด นางก็คืออาหญิงของคุณชายน้อย”การเดินทางไปเป่ยไห่ ดูเหมือนว่าหวังซุ่นจะกลายเป็นคนสนิทของเย่จิ่งหลานไปแล้ว เรื่องของอินหลี เย่จิ่งหลานก็ไม่ได้ปิดบังเขาเสี่ยวหนานเฟิงเอียงคอมองอินหลีทันที ทว่าอินหลีเดินผ่านทุกคนไปหลายก้าวแล้ว และยังคงเดินหน้าต่อไปหวังซุ่นกล่าว “คุณชายของเราบอกว่า แม่นางผู้นี้ดูเหมือนจะถูกคนแอบถ่ายทอดกำลังภายในที่ทรงพลังอย่างยิ่งไว้ในตัว ทำให้จิตใจผิดปกติ ได้ยินแม่นางอินบอกว่า แม่นางอินหลีคนนี้ไม่รู้วรยุทธ์ แต่กำลังภายในที่อยู่ในตัว กลับเหนือกว่าคุณชายไปแล้ว”ชิงผิงหายตัวไล่ตามไป นิ้วจับชีพจรของอินหลีอย่างแม่นยำทันใดนั้นอินหลีก็ยืนนิ่งราวกับว่ามีคนแตะ
เหมยชิงเกอโคจรกำลังภายในที่จุดตันเถียน กล่าวเสียงดังทรงพลัง และก้องกังวานสายตาทุกคู่มองจับมาหานาง คนส่วนใหญ่รู้จักศิษย์พี่หญิงคนนี้ และบางคนก็ยังสงสัยเรื่องที่เจ้าตำหนักไม่ปรากฏตัวเป็นเวลานานหลายปีอยู่ครามครันสำหรับเรื่องที่เหมยชิงเกอถูกจองจำในผาเฟิงเริ่นนั้น ผู้อาวุโสหันมีคำอธิบายเพียงอย่างเดียว ซึ่งก็คือข้อหาทรยศต่อตำหนักเทพเมื่อไม่กี่วันก่อน ในตำหนักเทพมีข่าวออกมาว่าเหมยชิงเกอถูกลักพาตัว ซึ่งทำให้เหล่าศิษย์ทุกคนตื่นตระหนกในสายตาของพวกเขา แต่ไหนแต่ไรมาตำหนักเทพหอทองคำไม่อาจทำลายได้ แต่ตอนนี้ทั้งเหมยชิงเกอหายตัวไป และธิดาเทพก็มาหายตัวไปอีก ดินแดนที่เคยเป็นที่อยู่ของเทพเซียนแห่งนี้ ได้กลายเป็นเหมือนตลาดสดไปแล้ววันนี้ยังได้ยินมาว่าผู้อาวุโสหันหนีไปอีก ตำหนักเทพต้องมีคนมารับผิดชอบดูแลจริงๆ เหมยชิงเกอทำท่าทางบอกให้เงียบ เหล่าศิษย์ก็หยุดกระซิบทันทีเหมยชิงเกอกวาดตามองไปที่ทุกคน พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ข้าไม่ใช่คนทรยศต่อตำหนักเทพ ทุกอย่างเป็นเพราะผู้อาวุโสหันจงใจขุดรากถอนโคน กำจัดผู้ไม่เห็นด้วย เขากักขังเจ้าตำหนักไว้ ทั้งยังทำให้ศิษย์พี่น้องทั้งสี่คนเราแตกแยกร้าวฉาน......เมื่อตัว