เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 938
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 939
ซ่งซีซีกลับได้ยินทุกคำพูดของพวกเขาก็จริง พวกเขากำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงทำสงคราม แต่ไม่สามารถให้ซีจิงมั่นใจได้ว่าพวกเขาไม่ต้องการทำสงครามโดยเฉพาะต้องการให้ซูลันซือรู้ว่าคนที่ไม่ต้องการทำสงครามนั้นมีแต่ตระกูลซ่งและตระกูลเซียวเท่านั้น สำหรับเขา เป่ยหมิงอ๋องกลับต้องการสงครามเช่นนี้เพื่อยึดอำนาจทางทหารของเขากลับคืนมาซ่งซีซีละสายตามองไปทางอื่นและฟังองค์หญิงใหญ่พูดภาษาซางได้คล่องแคล่ว "ข้าอยากพบพระชายาสักครั้งมาโดยตลอด ดังนั้นข้าจึงพยายามอยากได้โอกาสมาแคว้นซางในครั้งนี้ หนึ่งในจุดประสงค์ของการเดินทางของข้าคือเพื่อพระชายา"นางเคยพูดเรื่องนี้มาแล้วครั้งหนึ่งสีหน้าของนางดูจริงใจมาก ราวกับว่ากำลังพูดจากใจจริงๆ ไม่ใช่คำประจบอย่างเมื่อตะกี้ซ่งซีซียิ้มเล็กน้อย "เป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับข้าที่ได้พบกับองค์หญิงเจ้าค่ะ"เมื่อมองอย่างใกล้ชิด องค์หญิงใหญ่เหลิ่งอวี่ไม่มีท่าทีเหนื่อยล้าเหมือนเมื่อเห็นนางที่ประตูเมืองเมื่อวานนี้ เห็นได้ชัดว่าคงได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ในเมื่อคืนนี้ และรอยคล้ำใต้ดวงตาของนางถูกปกปิดด้วยแป้งหนา มันมองไม่ออกอีกเลยอย่างไรก็ตาม รูปร่างหน้าตาของนางมันดูแก่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 940
เจิ้งหยงโซวรู้สึกว่าวิธีนี้ไม่เหมาะสม ไม่ว่าเป่ยหมิงอ๋องจะสนใจพระชายาหรือไม่นั้น ด้วยวิธีนี้ก็หยั่งเชิงอะไรไม่ได้หรอกไม่เพียงไร้ประโยชน์เท่านั้น แต่ยังมีความเสี่ยงสูงอีกด้วย"ใต้เท้าซู ข้าน้อยยังคิดว่ามันไม่เหมาะสม พวกเขาจะคิดว่าเป็นฝีมือพวกเรา" เจิ้งหยงโซวส่ายหัว"มีอะไรที่ไม่เหมาะเล่า?" ใบหน้าของซูลันซือแฝงไปด้วยความโกรธ "ก็เพื่อให้เขาเดาว่าเป็นฝีมือของเรา หากเขาต้องการทำสงครามจริงๆ นี่จะเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขา เขาจะทำลายการเจรจาและทำสงครามตรงๆ หากเขาก็แค่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วแอบส่งคนไปช่วยเหลือเป็นการส่วนตัว แบบนี้ก็รู้ความคิดของเขาแล้วนี่?"ประเด็นที่ไม่เหมาะก็คือทำสงคราม องค์หญิงกล่าวไว้ว่าเราควรพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงทำสงครามระหว่างทั้งสองประเทศอีกครั้ง""ความเห็นที่ไม่เอาถ่นของผู้หญิง ใจอ่อนอย่างกับซูลันจี" ซูลันซือสบถขึ้นมาเบาและหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอ้อมแขนของเขาแล้วยื่นให้ "เจ้าดูสิ นี่ต่างหากคือความต้องการที่แท้จริงของฝ่าบาท"ท่ามกลางแสงสว่างในห้องลงพระบังคน เจิ้งหยงโซวเปิดจดหมายมาอ่านพร้อมกับขมวดคิ้วช้าๆจดหมายฉบับนี้เขียนโดยฝ่าบาทจริงๆ เขารับใช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 941
องค์หญิงใหญ่เหลิ่งอวี่ก็รู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยกับการจากไปของซูลันจีและเจิ้งหยงโซวเมื่อฉันเห็นพวกเขากลับมา และยังมองหน้ากัน ราวกับว่าพวกเขากำลังมีแผนอะไรบางอย่างซ่อนไว้องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกผิดแผลกมากขึ้นเรื่อยๆแต่มันเป็นไปไม่ได้ที่นางจะเรียกตัวเจิ้งหยงโซวออกไปเพื่อถามให้ชัดเจน ในระหว่างงานเลี้ยงจะเรียกตัวเจิ้งหยงโซวออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า และผู้ใดที่มีสมองต่างก็มองออกว่ามันมีบางอย่างผิดปกติแน่ๆความขัดแย้งในประเทศกำลังจะปะทุขึ้นในเมืองซีจิง และองค์หญิงใหญ่เหลิ่งอวี่ไม่ต้องการมีสงครามกับประเทศอื่นจริงๆ ที่มาแสวงหาความยุติธรรมในครั้งนี้ก็เพื่อรักษาบัลลังก์ของน้องสามให้มั่นคงและปลอบใจประชาชนด้วยเมื่อเข้าสู่สนามรบเขตหนานเจียงเพื่อแสวงหาความยุติธรรมนั้นก็สูญเสียกำลังทหารไปไม่น้อยแล้ว และให้อุดหนุนแคว้นซาอย่างเต็มที่อีกด้วย ทำให้กรมคลังประเทศร้อนเงินแล้ว มันไม่สามารถเกิดสงครามที่ต้องเสียเงินเสียแรงอีกเลยต่อให้ทำสงครามอย่างน้อยต้องรออีกห้าปีข้างหน้าในงานเลี้ยงพระราชวัง นักดนตรีเล่นเครื่องดนตรีและนักเต้นก็รำอย่างสวยงาม แต่ต่างคนต่างมีความคิดของตน โดยใช้รอยยิ้มปลอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 942
ถนนอวี่เจียในยามไฮ นอกจากเสียงรถม้าแล้วก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีกกุ้นเอ๋อร์กำลังควบคุมรถม้าอยู่ข้างหน้า และตอนนี้เขาก็มีความเชี่ยวชาญในงานนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ถึงยังไงแล้วเขาก็เป็นคนที่ขับรถม้าเป็นด้วยเสิ่นว่านจือที่เป็น "สาวใช้" กำลังนั่งอยู่ในรถม้ากับซ่งซีซี นางพิงหัวบนไหล่ของซ่งซีซี และบ่นอย่างอ่อนแอและน้อยเนื้อต่ำใจมาก "พวกเจ้าเข้าไปกินของดีๆ ปล่อยให้พวกเราต้องโดนลมหนาวอยู่ข้างนอก โชคดีที่เป่าจูบอกให้เรานำเป็ดย่างและขนมอบมาด้วย และเทชาลงในถุงน้ำหนังวัวอย่างเอาอกเอาใจ มิเช่นนั้นอดอาหารมาถึงบัดนี้ข้าคงเป็นลมไปแล้ว"ซ่งซีซียิ้มและพูดว่า "เป็นบาปจริงๆ ที่ทำให้คุณหนูเสิ่นของเราต้องหิวโหยเช่นนี้ รอผ่านเรื่องนี้ไป จะให้เจ้าจัดงานเลี้ยงและเลี้ยงอาหารดีๆ ให้พวกเราถือว่าเป็นการชดเชยเลย"เสิ่นว่านจือไม่โกรธ แต่ยังยิ้ม "เจ้านี่รู้จักข้าดีที่สุด สิ่งเดียวที่ข้าสามารถใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายในชีวิตนี้ก็มีแต่เงินแล้วแหละ"นางชอบใช้จ่ายเงินให้กับคนรอบข้าง แต่หากเป็นคนนอก งั้นก็ดูสถานการณ์ก่อน หากเกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ นางก็ยินดีที่จะใช้จ่ายให้กับคนแปลกหน้าเล็กน้อยด้วยซ่งซีซีใช้หัวของตนเองงัดหัวของ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 943
พระชายาอ๋องฮวยยืนอยู่นอกประตูสักพักใหญ่ก่อนจะจากไปอย่างช้าๆ นางรู้สึกว้าวุ่นใจ ท่านอ๋องดูเหมือนจะเป็นคนละคนหลังจากที่เขากลับมาจากการเดินทางครั้งนี้นอกจากนี้ ที่จวนมีคนแปลกหน้าโผล่มาอีกหลายคน คนเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่เห็นหัวนางที่ในฐานะพระชายาด้วยซ้ำ เมื่อพบหน้ากันไม่เพียงแต่ไม่คารวะและก็ไม่หลีกทางให้ กลับเดินผ่าน นางไปตรงๆเสียงเดินทางของม้าดูเหมือนจะดังกึกก้องในท่ามกลางคืนที่เงียบสงบ และบนถนนหลวงก็ไม่มีชาวบ้านเดินอีก สถานที่ที่คึกคักของเมืองหลวงในกลางคืนอยู่ในทางตะวันออกและตะวันตกและบริเวณริมแม่น้ำ ความคึกคักและเสียงหัวเราะที่นั่นไม่สามารถส่งมาถึงทางใต้เมืองได้มีเสียงร้องกึกก้องดังขึ้น ม้าถูกหยุดไว้ และท่ามกลางอาการมีการเคลื่อนไหวอย่างผิดปกติกุ้นเอ๋อร์ถือแส้ม้าและมีดยาวอยู่บนเท้าของเขา ตะเกียงบนรถม้าไม่สามารถส่องแสงสว่างในระยะไกลได้ ดวงจันทร์ซ่อนอยู่ในเมฆและความมืดโดยรอบก็น่ากลัวเล็กน้อยกุ้นเอ๋อร์หลับตา ฟังการเคลื่อนไหวผ่านอากาศ และหูก็ขยับเล็กน้อยซ่งซีซีถือแส้ และแส้ยาวก็เหมือนงูสีแดงขดตัวอยู่ที่เท้าของนางเสิ่นว่านจือถือดาบโดยใช้นิ้วชี้แตะอยู่ที่บนส่วนที่ปิดของฝัก เพียงแค่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 944
เขาไม่แม้แต่จะเห็นเข้าว่านางได้หลบอย่างไร แค่รู้สึกว่าเมื่อมีดฟาดลงจากข้างบน เมื่อจ้องมองใกล้ๆ นางยังคงอยู่ที่นั่นราวกับว่าไม่เคยขยับไปไหนเลยโคมไฟลมในรถม้าเปล่งแสงสลัวๆ สองดวง แสงนั้นทำให้สีหน้าของซ่งซีซีดูซีดเล็กน้อย ใบหน้านั้นเย็นเฉียบราวกับน้ำค้างแข็งในสายลมหนาว แต่กลับเผยรอยยิ้มให้เขา รอยยิ้มนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุกทันทีไม่ใช่แค่ขนลุก แต่เสียวสันหลังวาบด้วยเมื่อเขาตอบสนองได้ เขาก็ตระหนักว่าตนเองถูกเฆี่ยนตีในอากาศ ปลายแส้ถูกดึงออกจากใบหน้าของเขา และผ้าสีดำที่คลุมใบหน้าของเขาก็ถูกกระแทกออก ทันใดนั้นเขาหันตัวเพื่อบินไปในอากาศอย่างรวดเร็ว ในระหว่างทางเขารีบปิดหน้าให้มิดกระโดดขึ้นไปบนกำแพงแล้วหันหน้ากลับมา จากนั้นได้เห็นแส้สีแดงเหมือนงูพิษกำลังพ่นลิ้นออกมา พันรอบคอของนักรบสิ้นหวังทางซ้าย เฆี่ยนอย่างแรงแล้วเตะนักรบสิ้นหวังทางขวาด้วย เท้าของนางที่ลอยอยู่ในอากาศพอหมุมตัว นักรบสิ้นหวัง ซึ่งถูกรัดคอเอาไว้นั้นก็ถูกลากไปที่ด้านหน้าของรถม้า อาวุธในมือของเขาหล่นลงพร้อมกับเสียงดัง ก่อนที่มันจะตกลงกับพื้น ซ่งซีซีก็ใช้เท้าเตะมัน ดาบบินขึ้นไป และนางก็ลากนักรบสิ้นหวังบินขึ้นไปอย่างรวดเร็วเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 945
หลังจากที่องค์หญิงใหญ่เหลิ่งอวี่กลับมาถึงหอฮุยตง นางก็พบว่าซูลันซือและเจิ้งหยงโซวยังไม่ได้กลับมาหัวใจของนางจมดิ่งลง โดยมีความรู้สึกมีเรื่องไม่ดีจะเกิดขึ้นซูลันซือเป็นลุงเล็กของนาง แต่กลับเป็นคนไม่เอาไหนที่สุดในตระกูลซู ไม่ใช่ว่าเขาไร้ความสามารถ แต่เขาเป็นคนชอบใช้กำลังชอบแย่งชิงอำนาจ หุนหันพลันแล่นและประมาท"ไปตามหาเหลียงอันมา!" นางสั่งขุนนางหญิงที่ชื่อเซี่ยงผิง "เดี๋ยวนี้เลย!"เหลียงอันเป็นมหาอำมาตย์คณะรัฐมนตรีในการเดินทางนี้ และยังเป็นน้องชายของภรรยาของซูลันซือด้วย ทั้งสองคนได้หารือกันมาตลอดทาง และเหลียงอันต้องรู้ว่าเขากับเจิ้งหยงโซวไปทำอะไรคืนนี้เหลียงอันกำลังรอข่าวอยู่เมื่อกลับมาที่ห้อง โดยธรรมชาติแล้วเขารู้เกี่ยวกับแผนการของซูลันซือ แผนการนี้ไม่ได้คิดมาอย่างกะทันหัน แต่ได้วางแผนไว้มานานแล้วเมื่อเขาจากไปนั้น เขาเห็นว่าซูลันซือประสบความสำเร็จมากกว่าครึ่งหนึ่งแล้ว เพราะเขาก็พาเป่ยหมิงอ๋องออกไปแล้วตราบใดที่เขาหลอกให้เป่ยหมิงอ๋องออกไป งั้นการลักพาตัวซ่งซีซีก็เป็นเรื่องง่ายแล้ว เพราะในคืนนี้พวกเขาแค่พาคนขับรถม้าคนหนึ่งและสาวใช้คนหนึ่งเท่านั้น รวมทั้งคู่สามีภรรยาเป่ยหมิงอ๋องด้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 946
เมื่อเขารู้ว่ามันมีโอกาสที่จะชนะสูงมาก แถมมีคำสั่งจากฝ่าบาทด้วย เหลียงอันก็ยืดหลังให้ตรงพลางขมวดคิ้วและพูดว่า "คำพูดขององค์หญิงใหญ่จะไม่น่าฟังหน่อย เอาแต่กล่าวว่าซีจิงจะจบเห่ มาดูถูกประเทศของตนเองเช่นนี้ มันไม่ควรออกมาจากปากขององค์หญิงใหญ่จริงๆ กระหม่อมไม่คิดว่าการกระทำของใต้เท้าซูจะผิดตรงไหน ก็บอกไปแล้วว่าได้เตรียมแผนการไว้สองแผน หากพวกเขายอมอ่อนข้อให้ งั้นเราก็ยินยอมที่จะเจรจาโดยธรรมชาติ แต่หากพวกเขาไม่ยอมอ่อนข้อ ในที่สุดก็จะทำสงครามอยู่ดี การจับตัวพระชายาเป่ยหมิงอ๋องก็แค่เลียนแบบการกระทำที่ยี่ฝางทำกับอดีตรัชทายาท หากทั้งสองประเทศทำสงคราม พระชายาเป่ยหมิงอ๋องจะกลายเป็นผู้ถูกจับปรากฏตัวในสนามรบชายแดนเฉิงหลิง มันย่อมทำให้ตระกูลเซียวยอมจำนน เช่นเดียวกับที่แม่ทัพซูลันจีทำในเมื่อก่อนเพื่ออดีตรัชทายาทแล้วทำสนธิสัญญาสันติภาพที่ให้ซีจิงของเราต้องอับอาย"องค์หญิงใหญ่เหลิ่งอวี่โกรธมากเมื่อได้ยินคำพูดนี้ "โง่เขลาเอาซะ ที่แม่ทัพซูลันจีทำเช่นนั้นเป็นเพราะยี่ฝางได้จับมรัชทายาทของประเทศเราไป ในเวลานั้นเกิดความขัดแย้งรุนแรงในราชสำนักเนื่องจากอดีตฮ่องเต้ป่วยหนัก หากไม่สามารถให้ประเทศภายในมั่นคงได้ เก
บทล่าสุด
