ผ้าม่านหนาอากาศไม่สามารถถ่ายเทได้ ในห้องก็มีถาดถ่านสี่ห้าถาด หน้าต่างเปิดออกเล็กน้อย และถ่านไหมเงินไม่ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก และมีอากาศไหลเวียน ดังนั้นจึงรู้สึกอบอุ่นแต่ไม่อึดอัดพ่อบ้านยกเก้าอี้ผ้าไหมสี่เหลี่ยมมายังผ้าม่านชั้นที่สอง จากนั้นเข้าไปขยับข้อมือออกมาข้างเตียง แล้วพูดเบาๆ ว่า "ท่านหมอหลวงสวี่เชิญตรวจชีพจรขอรับ"ทานหมอหลวงสวี่นั่งลง คิดจะเปิดผ้าม่านเข้าไปดูสีพระพักตร์ของท่านอ๋อง แต่กลับถูกพ่อบ้านว่านห้ามไว้ "ท่านอ๋องไม่สามารถสัมผัสอากาศเย็นได้ขอรับ""ก็ต้องดูสีพระพักตร์ด้วย จะจับแค่ชีพจรไม่ได้" ท่านหมอหลวงสวี่ขมวดคิ้ว นี่มันอะไรกัน? ในเมื่อประชวร ก็ต้องให้ความสำคัญกับการรักษาเป็นอันดับแรกฝูฉิวอันก้าวยาวๆ ออกมาข้างหน้า และยกม่านขึ้น เขาเห็นคนบนเตียงกำลังตัวสั่น นี่มันอ๋องฮวยที่ไหนกัน?เมื่อพ่อบ้านว่านเห็น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ชั่วขณะหนึ่งในสมองก็คิดแผนการขึ้นมากมาย แต่ก็ต่างไม่สามารถใช้รับมือได้ พวกเขาไม่เคยคิดว่าในนี้จะเกิดปัญหาขึ้น ไม่มีใครจะมาสนใจจวนอ๋องฮวย หลายปีที่ผ่านมาฮ๋องฮวยออกจากจวน ก็ไม่มีคนเคยมาถามเลย"ช่างไม่เหมาะสมจริงๆ " เมื่อท่านหมอหลวงสวี่เห็น ก็มีสีหน
หลังจากเขาสงบสติอารมณ์แล้ว ก็นึกคำถามหนึ่งขึ้นได้ ทำไมจู่ๆ เสด็จแม่ถึงส่งคนตรวจอาการป่วยให้กับเสด็จลุง เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ถามขึ้นว่า "วันนี้ได้ยินคนในวังพูดว่า เสด็จป้าฮุ่ยมาที่นี่ใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ? "ไทเฮาหัวเราะออกมาทันที "อืม แม่เป็นคนเรียกนางเข้าวังมา ทางสำนักเครื่องประดับได้ส่งชุดเครื่องประดับชุดใหม่มา ในนั้นมีปิ่นระย้าเจ็ดสี ฮองเฮาอยากได้ สนมซูก็อยากได้ แม่ก็ไม่รู้ว่าจะมอบให้ใครดี ฮองเฮาเป็นแม่ของแผ่นดิน ตามหลักแล้วถ้านางชอบก็มอบให้นางไปก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้สนมซูกำลังตั้งท้องมีผลงาน แม่จะมอบให้ใครดี? ก็เลยตัดสินใจมอบให้เสด็จป้าของลูก ใครจะคิดว่าเสด็จป้าของลูกเป็นโจร ไม่เพียงเอาปิ่นระย้าเจ็ดสีไป แล้วยังเอาเครื่องประดับอื่นไปอีกเจ็ดแปดชิ้น แม่ก็เสียใจมากจริงๆ "จักรพรรดิ์ซูชิงก็หัวเราะออกมา "เสด็จป้าชอบก็ดี เสด็จป้ามีความสุข เสด็จแม่ก็มีความสุข"เขาไม่รู้สึกเสียใจกับทรัพย์สินเงินทองพวกนี้ สามารถทำให้เสด็จแม่มีความสุขก็เพียงพอแล้วหลังเสวยอาหารค่ำเสร็จแล้ว จักรพรรดิ์ซูชิงก็กราบทูลลาไทเฮาพายวี่ชุนยวี่เซี่ยออกไปเดินเล่น นิสัยนี้ก็รักษามานานหลายปี แม้อากาศจะหนาวแค่ไหน เมื่อเ
เขาเรียกเถ้าแก่ร้านร้อยสมบัติมา ให้ลูกน้องของเขามาตรวจสอบราคาทีละชิ้นหลังจากตรวจนับออกมาทีละหีบๆ แล้ว เขาพบว่าที่แท้ท่านแม่ยังซ่อนแท่งทองคำ และเครื่องประดับล้ำค่าอีกมากมายไว้แม่นมบอกเขาว่า บางส่วนเป็นสินสอดของท่านแม่ของเขา และบางส่วนเป็นท่านย่าของเขาทิ้งไว้ เพราะไม่ได้แยกครอบครัว เลยไม่แบ่งให้กับฮูหยินผู้เฒ่าเรือนรอง และมีบางส่วนที่ซ่งซีซีมอบให้ ตอนที่ซ่งซีซีหย่า ของเหล่านี้ถูกซ่อนไว้ โชคดีที่ซ่งซีซีก็ไม่ถามจ้านเป่ยว่างให้แม่นมเลือกของที่เป็นของซ่งซีซีมอบให้ออกมา หลังจากเลือกออกมาแล้วก็คืนให้กับนางแม่นมถอนหายใจ "จริงๆ แล้วคืนให้กับนาง นางก็ไม่มีทางรับ ก็มอบให้กับฮูหยินผู้เฒ่ารองดีกว่า ยังไงแล้วนางกับฮูหยินผู้เฒ่ารองก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน""นางมอบให้กับอาสะใภ้รองก็เป็นเรื่องของนาง แต่เราไม่สามารถตัดสินใจแทนนาง" จ้านเป่ยว่างคิดแบบนี้เรื่องนี้หวังชิงหลูไม่เห็นด้วย ไม่ใช่เพราะนางโลภเงินหรือเครื่องประดับเหล่านั้น แต่เป็นเพราะนางไม่อยากเกี่ยวข้องกับใครในจวนอ๋องอีกแล้วจริง ๆยังไงแล้วซ่งซีซีก็ไม่ได้เอาไป ถ้าอย่างนั้นก็ขายทิ้งไม่ก็นำไปจำนำ ขายไปได้เงินมาเท่าไหร่ยังไงก็มอบให้กั
คนที่มาก็คือคุณชายอู๋เซี่ยงจากจวนอ๋องเยี่ยน เพียงแต่ว่าการแต่งกายของเขาไม่เหมือนกับตอนที่อยู่ในจวนอ๋อง แม้กระทั่งใบหน้ายังแตกต่างออกไปเขาก้าวไปข้างหน้า ทำการไหว้พลางกล่าวว่า "เรื่องท่านแม่และพี่สะใภ้ของใต้เท้าจ้าน ข้าก็ได้ยินมาบ้าง ขอแสดงความเสียใจด้วยขอรับ"ถึงยังไงก็เป็นแค่คนแปลกหน้า จ้านเป่ยว่างจึงยังคงรักษาระยะห่างเอาไว้ "ขอบคุณ ในเมื่อเจ้าไม่ยอมบอกตัวตน งั้นข้าขอตัวก่อนแล้วกัน"อู๋เซี่ยงกล่าวว่า "ใต้เท้าจ้าน ข้าแซ่ว่าน และเป็นผู้ดูแลจวนจากจวนอ๋องฮวย พระชายาอ๋องฮวยสั่งให้ข้ามาเยี่ยมท่าน แต่เนื่องจากท่านเคยมีเรื่องกับซ่งซีซี หลานสาวของพระชายาอ๋องฮวย ดังนั้นจึงไม่กล้าไปเยี่ยมที่บ้านอย่างกะทันหัน"จ้านเป่ยว่างไม่ค่อยได้พบผู้คนมากมายจากจวนอ๋องฮวย แต่เขาก็รู้ด้วยว่ามีพ่อบ้านแซ่ว่านอยู่ในจวนอ๋องฮวย ซึ่งอาจเป็นคนที่อยู่ตรงหน้านี้แล้วแต่เขามีท่าทางค่อนข้างสง่างาม ดูไม่เหมือนคนที่รับผิดกิจการต่างๆ ของจวน แต่เหมือนนักวิชาการมากกว่า ทว่าในเมื่อเป็นคนของจวนอ๋อง งั้นก็ย่อมเรียนหนังสือมาก่อนเขาไม่คาดคิดว่าพระชายาอ๋องฮวยจะส่งคนมาทักทายเขา และก็เกิดความรู้สึกซับซ้อน "ขอบคุณน้ำใจของพระชายา
จริงๆ แล้วจ้านเป่ยว่างไม่แปลกใจเลย แม้ว่าเขาเป็นผู้นำขององครักษ์รักษาพระองค์มาไม่นาน แต่ฝ่าบาทมีความตั้งใจที่จะแยกองครักษ์รักษาพระองค์ออกมาเป็นของตน เขารู้สึกถึงเรื่องนี้ เขาไม่ได้โง่ฝ่าบาทเกรงกลัวเป่ยหมิงอ๋อง แล้วเขาจะปล่อยให้ซ่งซีซีดูแลเรื่องความปลอดภัยต่อหน้าฮ่องเต้ทั้งหมดแม้กระทั่งความปลอดภัยของบริเวณโดยรอบพระองค์ได้อย่างไรเขายิ้มอย่างขมขื่น "งั้นก็ช่วยไม่ได้ ข้าเสียแม่ไปจริงๆ และต้องไว้ทุกข์ด้วย"อู๋เซี่ยงยิ้ม รินชาให้เขาด้วยตัวเอง และพูดเบาๆ ว่า "ท่านอ๋องสามารถช่วยท่านได้นะ"จ้านเป่ยว่างตกตะลึงเล็กน้อย อ๋องฮวยแทบจะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับผู้ใดเลยในเมืองหลวง แล้วจะช่วยเขาได้อย่างไร?อีกอย่างเพียงเพราะความรู้สึกผิดที่อาจไม่มีอยู่จริงงั้นเหรอ? แม้ว่าจะรู้สึกผิด แต่ก็เป็นความรู้สึกผิดที่มีต่อซ่งซีซี แล้วจะรู้สึกผิดต่อเขาได้อย่างไร?เขาไม่ได้โง่ยังไม่พูดถึงอ๋องฮวยมีความสามารถที่จะช่วยเขาได้หรือไม่ แม้ว่าเขาจะทำได้ สิ่งหนึ่งที่แน่ใจได้ก็คือ ถ้าเขาช่วยตนเองได้จริงๆ งั้นตนเองก็กลายเป็นคนที่รับคำสั่งจากเขาในอนาคต"พ่อบ้านว่าน สำหรับข้าต้องไว้ทุกข์เพราะข้าเสียแม่ไป นี่เป็นกฏระเบียบที
จ้านเป่ยว่างมองดูกลิ่นอายแห่งการสมรู้ร่วมคิดที่เปล่งออกมาจากดวงตาลึกๆ ของเขา และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าหนังศีรษะของเขาชาไปหมด คดีกบฏขององค์หญิงใหญ่ยังไม่ปิดคดี ก็กล้าที่จะปลูกฝังเส้นสายไปอยู่เคียงข้างฝ่าบาทงั้นเหรอ? อ๋องฮวยขี้ขลาดจริงหรือ? เขาต้องการทำอะไรกันแน่?เขารู้จักตนเองเป็นอย่างดี จะเป็นคนตีสองหน้าไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องเป็นคนตีสองหน้าต่อหน้าฮ่องเต้ แม้แต่มีชีวิตสิบชีวิตยังไม่มากพอให้ถูกลงโทษได้เขาลุกขึ้นยืนในทันที โค้งคำนับและยกมือขึ้น "พ่อบ้านว่าน ที่บ้านยังมีธุระ ข้าขอตัวก่อน"หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หันหลังกลับจากไปอู๋เซี่ยงมองดูแผ่นหลังของเขาด้วยความประหลาดใจ และสีหน้าก็ค่อยๆ จริงจังขึ้น หรือว่าเขามองคนผิดไปแล้วเหรอ คนคนนี้ไม่มีความทะเยอทะยานแม้แต่น้อยเลยเหรอ? เขารู้ไหมว่าการดำรงตำแหน่งผู้นำองครักษ์รักษาพระองค์มันหมายความว่าอย่างไร? นั่นมันคนสนิทของฝ่าบาท ซึ่งมีประโยชน์มากกว่าขุนนางระดับชั้นสองเสียอีกเขาต้องมีความทะเยอทะยานแน่ๆ ก่อนที่จะมาหาเขาก็ได้สืบสวนข้อมูลของอีกฝ่ายมา เขาอยากจะให้จวนแม่ทัพกลับมาสู่จุดสูงสุดเป็นอย่างมาก นี่เกือบจะเป็นเป้าหมายของครอบครัวพวกเข
สองวันต่อมา เสิ่นชิงเหอมาหาเซี่ยหลูโม่พร้อมกับจดหมายนกพิราบบินที่มาจากผิงหวูจูง ใบหน้าเคร่งขรึม "ฮ่องเต้เมืองซีจิงจะส่งทูตมายังแคว้นซาง อีกประเดี๋ยวพระราชสาส์นตราตั้งจะมาถึง"ใบหน้าของเซี่ยหลูโม่มืดทะมึน สิ่งที่จะมา จะช้าจะเร็วก็ต้องมาก่อนเดือนแรกของเดือนจันทรคติจะหมดไป จักรพรรดิ์ซูชิงประกาศว่าจะแยกองครักษ์รักษาพระองค์ออกมาจากกองทัพซวนเจีย และจะไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของซ่งซีซี ส่วนผู้นำขององครักษ์รักษาพระองค์ยังคงเป็นจ้านเป่ยว่างจ้านเป่ยว่างไม่อยากจะเชื่อเลย เขาจำการพบกับพ่อบ้านว่านจากจวนอ๋องฮวยในวันนั้นได้ และแอบสงสัยในใจว่าหรือว่าเป็นเพราะทางจวนอ๋องฮวยช่วยเขาจริงๆ เหรอแต่ถ้าเป็นจวนอ๋องฮวย งั้นเรื่องที่เขากลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมกลับเต็มไปด้วยอันตรายเขาไม่มีผู้ใดให้ปรึกษาได้ ดังนั้นจึงกลับไปคุยกับหวังชิงหลู หวังชิงหลูกล่าวว่า "เจ้าจะไปสนใจเขาทำไม แค่ให้กลับไปดำรงตำแหน่งเดิมก็ดีแล้วนี่ อีกอย่างบัดนี้องครักษ์รักษาพระองค์ยังไม่ขึ้นอยู่กับซ่งซีซี เป็นเรื่องน่ายินดีทีเดียว"จ้านเป่ยว่างกลับขมวดคิ้ว "ไม่ได้การ ข้าเกรงว่าจะมีอุบายอะไรแฝงอยู่ในนี้ ข้าต้องไปสารภาพกับฝ่าบาทให้ชัดเจน"หว
ปัจจุบันนี้มีเพียงสองทางเลือกให้กับจักรพรรดิ์ซูชิงและพวกขุนนางทุกคนทางเลือกแรกปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่าไม่เคยสังหารหมู่พลเรือนทางเลือกที่สองคือการแสร้งทำเป็นว่าก่อนหน้านี้ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น หลังจากได้รับพระราชสาส์นตราตั้งแล้ว อันดับแรกก็ให้ความร่วมมือกับการสอบสวนของเมืองซีจิง และควบคุมบุคคลที่สมควรถูกจับกุมไว้ มันยังไม่สายเกินไปที่จะแก้ไขปัญหา ยังสามารถกอบกู้ชื่อเสียงของประเทศได้ในพระราชสาส์นตราตั้งไม่ได้กล่าวถึงประเด็นเรื่องชายแดน จะมาจัดการเรื่องนี้เสร็จก่อนค่อยมาหารืออีกทีจักรพรรดิ์ซูชิงเรียกประชุมขุนนางเพื่อหารือกันเป็นเวลาสามวัน ทางเลือกแรกมันใช้ไม่ได้ ที่เมืองซีจิงจะออกพระราชสาส์นตราตั้งมาร้องเรียน พวกเขาย่อมมีหลักฐานเป็นที่ประจักษ์ชัดเจน บวกกับภายในเมืองซีจิงได้สร้างกระแสมานาน พรมแดนระหว่างทั้งสองประเทศได้ก่อเรื่องไว้แล้ว หากพูดปฏิเสธไป งั้นผลที่ตามมาก็คือการทำสงครามโดยตรงในเมื่อเป็นทางเลือกที่สอง บุคคลที่ควรจะต้องโดนลงโทษก็สมควรที่ได้รับมันแล้วหลังจากตัดสินใจแล้ว จักรพรรดิ์ซูชิงและเสนาบดีมู่ก็มองหน้ากันอยู่สักพัก คนๆ ก็นิ่งเงียบและไม่มีใครพูดอะไรเพราะหากต้องจัดก