เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 880
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 881
นางจีมาที่นี่ในครั้งนี้ก็มีจุดประสงค์ชัดเจน ก็คือต้องการสอบถามเกี่ยวกับร้ายปักเย็บและสถาบันการศึกษาสตรี ถ้าจวนเป่ยหมิงอ๋องเปิดสถาบันการศึกษาสตรีจริงๆ นางหวังว่าลูกสาวของนางสามารถมีชื่ออยู่ในนั้นปกติแล้วนางควรพาลูกสาวมาด้วย แต่ถ้าทำแบบนี้จุดประสงค์ก็ชัดเจนเกินไป และเป็นการบังคับให้พระชายาต้องรับลูกสาวของนาง ซึ่งจะทำให้คนอื่นรู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้นเลยไม่พาลูกสาวมา นางอยากมาลองถามดูก่อนว่า จะต้องมีเงื่อนไขอะไรบ้าง เพื่อนางจะได้กลับไปเตรียมตัว"ไม่ต้องเกรงใจ เราไปคุยกันที่ี่ห้องโถงปีก" ซ่งซีซีพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม และพาพวกนางไปที่ห้องโถงปีก ปล่อยให้เซี่ยหลูโม่ที่ง่วงนอนเผชิญหน้ากับหลี่เต๋อฮวยที่หาวตลอดเวลา""อืม..." หลี่เต๋อฮวยปิดปาก จากนั้นก็หาวอีกครั้ง และถามขึ้นว่า "ที่จวนของท่านอ๋องมีที่สำหรับนอนพูดคุยไหมพ่ะย่ะค่ะ? "เซี่ยหลูโม่: "...? ? ? " อายุขนาดนี้แล้วกลางคืนยังไม่ยอมหยุดอีกหรือ? ช่างไร้ยางอายจริง ๆเมื่อรู้ว่าเสิ่นว่านจือมีบทบาทสำคัญในโรงงานซู่เจิน ดังนั้นหลี่ฮูหยินก็ถามขึ้นประโยคหนึ่ง "ทำไมไม่เห็นคุณหนูเสิ่น? ข้ายังอยากจะหารือกับนางเกี่ยวกับเรื่องของร้านเย็บปักซู่เจินสักหน่อย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 882
ตอนแรกเสิ่นว่านจือก็ให้ความรู้สึกผ่อนคลายกับลูกศิษย์ เพราะนางคิดว่าช่วงวันขึ้นปีใหม่ จะมาวางท่าเป็นอาจารย์ทำไมกันแต่เมื่อสามคู่สามีภรรยาให้ความเคารพนางมาก ลู่ฮูหยินก็ยังรับชาที่สาวใช้ยื่นให้มายกให้นาง ส่วนอีกสองคนก็ยืนอยู่ข้างกายนางเหมือนกับปรนนิบัติแม่สามีอย่างนั้น ท่าทางการเป็นอาจารย์ของนาง ไม่อยากจะวางท่าแต่ก็ต้องวางท่าแต่ในใจก็สงสัยไม่ได้ ว่าจำเป็นต้องทำแบบนี้หรือ? ปกติแล้วในสถาบันชื่อเยียน นางไม่เคยปรนนิบัติอาจารย์แบบนี้ ส่วนใหญ่กลับเป็นอาจารย์ที่จะตามใจนางส่วนการรินน้ำรินชา ก็มีศิษย์ที่เพิ่งเข้าสำนักเป็นคนทำ จะตกมาเป็นหน้าที่ของนางศิษย์พี่คนนี้ได้ยังไง?แต่ตอนที่นางเข้าสำนักก็ไม่มีแบบนี้นี่ก็ทำให้เสิ่นว่านจือรู้สึกผิดเล็กน้อยกับอาจารย์ ว่าไปแล้ว นางก็คิดถึงอาจารย์บ้างเล็กน้อยแล้ววันต่อมา กุ้นเอ๋อร์สะพายห่อผ้าเล็กห่อผ้าใหญ่ออกจากเรือน การกลับภูเขาเหม่ยชานครั้งนี้ เขาได้เรียกศิษย์พี่หลัวกับศิษย์พี่ซือโซกลับด้วยกันด้วย เพราะขึ้นปีใหม่แล้ว ก็เวลากลับไปเยี่ยมท่านอาจารย์สักหน่อยแล้วศิษย์พี่ทั้งสองบอกแล้วไม่รับเงินเดือน แต่หลานเอ่อร์ก็ซื้อของขวัญให้พวกนางมากมาย ส่วนใหญ่ก็เป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 883
ต่อจากนี้สองสามวัน ซ่งซีซีก็ไม่มีเวลาจัดงานเลี้ยงต้อนรับแขกอีก ทางกองทัพซวนเจียไม่สามารถมอบให้คนอื่นดูแลทั้งหมด นางก็ต้องกลับศาลกองกำลังเมืองหลวงแล้วเซี่ยหลูโม่กับอาจารย์หยูไปลาดตระเวนสถาบันการศึกษาสตรีก่อน เพราะมีสถานที่ที่ต้องซ่อมแซมหลายแห่ง บวกกับต้องขยายพื้นที่ อากาศก็หนาวเหน็บ เมื่อเจอกับวันปีใหม่ความคืบหน้าก็ช้าลงแต่โชคดีที่เงินเพียงพอ ทุกอย่างก็จัดการได้ง่ายวันขึ้นแปดค่ำเปิดราชสำนัก จ้านเป่ยว่างก็ส่งสาส์นการเสียมารดาของเขาให้กับหัวหน้าซ่งซีซี สาส์นก็เป็นซ่งซีซีถวายให้กับฝ่าบาทจักรพรรดิ์ซูชิงทอดพระเนตรแวบหนึ่ง จากนั้นก็ตรัสถามซ่งซีซี "เจ้าคิดยังไง? "ซ่งซีซีตกตะลึง นางคิดยังไง?"หม่อมฉันไม่ทราบว่าฝ่าบาททรงตรัสถามถึงเรื่องอะไรหรือเพคะ? ""ทหารสามารถไม่ไว้ทุกข์ ก็มีธรรมเนียมนี้อยู่" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสขึ้นซ่งซีซีรู้ แต่สิ่งนี้หมายถึงนายพลทหารที่ประจำการอยู่ชายแดน แต่จ้านเป่ยว่างเป็นทหารอยู่ในเมืองหลวงทว่า จากความหมายของฝ่าบาท ทรงไม่คิดให้จ้านเป่ยว่างไว้ทุกข์?"ทั้งหมดหม่อมฉันก็ทำตามพระกระแสรับสั่งของฝ่าบาทเพคะ" ซ่งซีซีไม่ได้พูดอะไรมาก ถ้านางพูดว่าให้จ้านเป่ยว่างไม่ไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 884
หลังจากผ่านเดือนหนึ่งไปก็มีราชโองการลงมา นั้นก็หมายความว่า หลังจากเดือนหนึ่ง ไม่ก็จะมีหัวหน้าองครักษ์รักษาพระองค์คนใหม่ ไม่ก็จ้านเป่ยว่างไม่ต้องไว้ทุกข์แล้วหลังจากซ่งซีซีออกไปแล้วจักรพรรดิ์ซูชิงก็อ่านสาส์นไว้ทุกข์ของจ้านเป่ยว่าง จากนั้นก็โยนไปยังท้องพระโรงอีกครั้ง และตรัสถามอู๋ต้าปั้น "เจ้าคิดว่าจ้านเป่ยว่างควรไว้ทุกข์ไหม? "อู๋ต้าปั้นโค้งคำนับและกล่าวขึ้นว่า "ฝ่าบาท เรื่องนี้เป็นเรื่องการใช้คนในราชสำนัก หม่อมฉันมิกล้าพูดมากเกินไปพ่ะย่ะค่ะ""แม้จะเป็นการใช้คนในราชสำนัก แต่ก็เป็นองครักษ์รักษาพระองค์ข้างกายข้า เจ้าพูดมาได้เลย"อู๋ต้าปั้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ยังส่ายหน้า "หม่อมฉันไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ""ไม่รู้ หรือว่าไม่กล้าพูด? " แววพระเนตรของจักรพรรดิ์ซูชิงเย็นชาและเฉียบคมอู๋ต้าปั้นรับใช้จักรพรรดิ์ซูชิงมาหลายปี รู้จักนิสัยของเขาดี ถ้าเป็นขุนนางทั่วไป สามารถใช้หรือไม่ใช่ก็ได้ สาส์นไว้ทุกข์ก็ได้รับพระราชทานอนุญาตไปนานแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องพูดกับพระชายามากขนาดนั้นเขาต้องการใช้จ้านเป่ยว่าง ต้องการให้มีคนเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขาแต่อู๋ต้าปั้นไม่สามารถฝืนใจตัวเองแนะนำจ้านเป่ยว่าง แม้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 885
ชั่วขณะหนึ่งทุกคนก็พูดอะไรไม่ออก แม้จะคาดไว้แล้วว่า หลังจากฮ่องเต้พระองค์ใหม่ของซีจิงขึ้นครองราชย์ จะต้องเอาเรื่องเมืองลู่เปินเอ่อร์ แต่ไม่คิดว่าเขาเพิ่งจะขึ้นครองราชย์ นั่งบัลลังก์ยังไม่ร้อย ก็รีบเอาเรื่องเรื่องนี้แล้ว อีกทั้งยังยังจับตัวซูลันจีเข้าคุกทันทีก่อนหน้าซูลันจีเคยถูกลอบสังหาร เพิ่งจะรอดจากความตายมา ร่างกายยังไม่หายเป็นปกติ ตอนนี้ต้องเข้าคุก ก็ไม่รู้ว่าเขาจะรอดมาได้ไหมผ่านไปพักใหญ่ เซี่ยหลูโม่ก็ทำลายความเงียบงันนี้ "สิ่งที่สองหลังจากที่เขาขึ้นครองบัลลังก์ น่าจะเป็นการเผชิญหน้ากับแคว้นซาง เพื่อเอาเรื่องเรื่องเมืองลู่เปินเอ่อร์""เรื่องนี้ไม่ต้องสงสัยเลย" อาจารย์หยูพูดขึ้นซ่งซีซีถามเซี่ยหลูโม่ "พวกหวังซานกับหวังหวู่ลอบเข้าไปในเมืองซีจิงแล้วหรือ? "หวังซานกับหวังหวู่เป็นคนของค่ายชีซื่อ พวกเขามาจากเมืองซูโจว เดิมทีได้รับบำเหน็จแล้วพวกก็จะกลับบ้านเกิด แต่พวกเขาเต็มใจรับใช้ราชสำนักต่อ ดังนั้นหลังจากกลับไปเยี่ยมครอบครัวที่บ้านเกิดแล้ว ก็มุ่งหน้าไปเมืองซีจิงทันที"ได้เข้าไปในเมืองหลวงของซีจิงและหาที่พักเรียบร้อยแล้ว""นอกจากพวกเขาสองพี่น้องแล้ว ยังมีอีกกี่คน? ""สิบสามคน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 886
ซ่งซีซีถามขึ้นว่า "แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าอ๋องฮวยออกจากเมืองหลวงแล้ว? "เซี่ยหลูโม่พูดขึ้นว่า "ส่งคนไปเฝ้าสังเกตมาหลายคืนแล้ว เมื่อคืนจางต้าจ้วงมารายงานว่าเขาไม่อยู่ในจวนจริงๆ ก็ได้ส่งคนไปไล่ล่าแล้ว ทั้งสามทิศทางก็ได้ส่งคนไปแล้ว แต่ถ้าเขาปลอมตัว กลัวว่าก็ไม่อาจจะตามหาเขาเจอได้"อาจารย์หยูพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า "พลาดไปแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะกล้าออกจากเมืองหลวงในเวลานี้"ซ่งซีซีลูบเล็บ แววตาน่าหวาดกลัว "ถ้าสืบชัดเจนดีแล้ว ก็ถึงเวลาให้ฝ่าบาทรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงแล้ว"เซี่ยหลูโม่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็มีแผนการหนึ่ง "พรุ่งนี้ให้เสด็จแม่เข้าวังสักครั้ง ขอให้ไทเฮาเชิญหมอหลวงไปที่จวนอ๋องฮวย เจ้าไปสอนเสด็จว่าจะต้องพูดยังไงต่อหน้าพระพักตร์ไทเฮา... อันที่จริง หลานเอ่อร์ไปคือดีที่สุด แต่ก็ไม่ต้องรบกวนนางแล้ว ให้นางใช้ชีวิตอย่างมีความสุข"ขึ้นแปดค่ำเดือนหนึ่ง สนมสนมฮุ่ยไทเฟยก็กลับจวนแล้ว อยู่ในวังมาสิบกว่าวันก็เบื่อแล้ว คิดว่ากลับจวนอ๋องก็เป็นอิสระหน่อย อยู่ในวังมีกฎเกณฑ์มากมาย อยู่ในจวน นางก็คือกฎ"ข้าไปหาเสด็จแม่เดี๋ยวนี้" ซ่งซีซีลุกขึ้นยืนสนมสนมฮุ่ยไทเฟยเข้าบรรทมแล้ว หญิงวัยกลางคนหน้าตางดงา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 887
ปิ่นระย้าคือมอบให้กับซีซี ในเมื่อปิ่นระย้ามอบให้ไปแล้ว สนมสนมฮุ่ยไทเฟยก็บอกว่าจะเลือกให้ตัวเองด้วย เมื่อหญิงวัยกลางคนออดอ้อน แม้แต่ไทเฮาผู้สูงส่งก็ต้านทานไม่ไหว ก็ให้คนนำเครื่องประดับที่เพิ่งได้รับมาออกมาให้นางเลือกยัยคนนี้ เมื่อเลือกก็เจ็ดแปดชิ้น เหมือนฝูงตั๊กแตนที่บินผ่านไร่นา บินผ่านตรงไหนก็ไม่เหลืออะไรเลยของนอกกาย ไทเฮาก็ไม่เคยรู้สึกอะไรอยู่แล้ว แต่ซื้อน้องสาว หัวเราะจิ๊กๆ เหมือนกับแม่ไก่ มันก็คุ้มค่าฝูฉิวอันไปจวนอ๋องฮวยพร้อมกับหมอหลวงหมอหลวงสวี่เป็นหมอหลวงที่ไทเฮาทรงใช้เป็นประจำ หมอหลวงสวี่ก็ค่อนข้างคล้ายอวี้ฉื่อสวี่ พี่ชายของนาง เป็นคนดื้อรั้นหัวแข็ง ตรงไปตรงมา คนนิสัยแบบนี้อยู่ในสำนักหมอหลวงไม่มีทางดเติบโต แต่ไทเฮาเลื่อนตำแหน่งให้เขา และเพราะเขาก็ทำให้นางได้รู้จักตระกูลสวี่ และยกองค์หญิงใหญ่หมิ่นชิง ธิดาของตัวเองให้กับสวี่เล่อเทียน หลานชายของเขาเมื่อพระชายาอ๋องฮวยได้ยินว่าฝูชิวอันคนสนิทข้างกายไทเฮาพาหมอหลวงมาเพื่อจะจับชีพจรวินิจฉัยอาการประชวรให้กับอ๋องฮวย ก็ตกใจมากจนยืนยิ่งทันทีสวรรค์ สวรรค์!นี่จะทำยังไงดี? ท่านอ๋องไม่อยู่ที่จวน เขาออกจากจวนตั้งแต่ก่อนปีใหม่ เพียงป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 888
ผ้าม่านหนาอากาศไม่สามารถถ่ายเทได้ ในห้องก็มีถาดถ่านสี่ห้าถาด หน้าต่างเปิดออกเล็กน้อย และถ่านไหมเงินไม่ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก และมีอากาศไหลเวียน ดังนั้นจึงรู้สึกอบอุ่นแต่ไม่อึดอัดพ่อบ้านยกเก้าอี้ผ้าไหมสี่เหลี่ยมมายังผ้าม่านชั้นที่สอง จากนั้นเข้าไปขยับข้อมือออกมาข้างเตียง แล้วพูดเบาๆ ว่า "ท่านหมอหลวงสวี่เชิญตรวจชีพจรขอรับ"ทานหมอหลวงสวี่นั่งลง คิดจะเปิดผ้าม่านเข้าไปดูสีพระพักตร์ของท่านอ๋อง แต่กลับถูกพ่อบ้านว่านห้ามไว้ "ท่านอ๋องไม่สามารถสัมผัสอากาศเย็นได้ขอรับ""ก็ต้องดูสีพระพักตร์ด้วย จะจับแค่ชีพจรไม่ได้" ท่านหมอหลวงสวี่ขมวดคิ้ว นี่มันอะไรกัน? ในเมื่อประชวร ก็ต้องให้ความสำคัญกับการรักษาเป็นอันดับแรกฝูฉิวอันก้าวยาวๆ ออกมาข้างหน้า และยกม่านขึ้น เขาเห็นคนบนเตียงกำลังตัวสั่น นี่มันอ๋องฮวยที่ไหนกัน?เมื่อพ่อบ้านว่านเห็น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ชั่วขณะหนึ่งในสมองก็คิดแผนการขึ้นมากมาย แต่ก็ต่างไม่สามารถใช้รับมือได้ พวกเขาไม่เคยคิดว่าในนี้จะเกิดปัญหาขึ้น ไม่มีใครจะมาสนใจจวนอ๋องฮวย หลายปีที่ผ่านมาฮ๋องฮวยออกจากจวน ก็ไม่มีคนเคยมาถามเลย"ช่างไม่เหมาะสมจริงๆ " เมื่อท่านหมอหลวงสวี่เห็น ก็มีสีหน
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1453
กลับมาที่จวนอ๋องจึงค่อยมีบรรยากาศของปีใหม่จริงๆ พวกเขากำลังเล่นปะทัด โยนห่วง และยิงธนู ทุกการเล่นล้วนมีของรางวัลและรางวัลใหญ่ การเล่นปะทัดนั้น ต้องถือปะทัดไว้ในมือ แล้วโยนออกไปก่อนที่มันจะระเบิด แต่ต้องให้มันระเบิดกลางอากาศ ถ้าหากตกลงพื้นแล้วค่อยระเบิด ถือว่าแพ้ แต่แน่นอนว่า ถ้าระเบิดคามือก็ถือว่าได้รางวัลอยู่ดี เพราะขนาดมือระเบิดเจ็บแทบแย่แล้ว ถ้ายังไม่ได้รางวัลอีก กุ้นเอ๋อร์คงไม่ยอมแน่ ตอนที่ซ่งซีซีกลับมา พวกเขาเล่นกันไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว พื้นเต็มไปด้วยเศษกระดาษสีแดงหนาทับกันเป็นชั้นๆ เดินไปก็รู้สึกนุ่มเท้า พอลงจากพื้นที่แล้ว ฝ่าเท้าก็เปื้อนสีแดงเป็นมงคลไปหมด ซ่งซีซีชอบบรรยากาศเช่นนี้ นางจึงเข้าร่วมเล่นด้วย นางไม่เคยทำปะทัดระเบิดคามือเลย สามารถโยนออกไปได้อย่างแม่นยำก่อนที่มันจะระเบิดเสมอ เสียงระเบิดกลางอากาศดังกังวานใสชัดเจน แม้ว่ามือกุ้นเอ๋อร์จะเล่นจนแดงไปหมด แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับไม่มีทีท่าว่าจะลดลง รางวัลของเขาวางอยู่เต็มโต๊ะ จนแทบไม่มีที่เหลือ อาจารย์หยูก็ร่วมเล่นกับพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะไปนั่งชมเสิ่นชิงเหอวาดภาพ ในภาพของเสิ่นชิงเหอ เต็มไปด้วยใบหน้าข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1452
เดิมที หลานเจี่ยนกูกูคิดว่าเมื่อโยนประเด็นขึ้นมาแล้วซ่งซีซีจะต้องเล่นงานพวกนาง แต่ใครจะคิดว่าซ่งซีซีกลับรับคำว่าเป็นความเข้าใจผิดแล้วปล่อยผ่านไปง่ายๆ จนทำให้พวกนางรู้สึกทำอะไรไม่ถูก หลานเจี่ยนกูกูอับอายเล็กน้อย นางกล่าวขอบคุณก่อนถอยกลับไปยืนข้างๆ แต่ยังแอบปรายตามองซ่งซีซีว่ามีนางจะกล่าวอะไรเพิ่มเติมหรือไม่ ทว่าซ่งซีซีเพียงแค่นั่งนิ่งๆ ดื่มชา ไม่พูดอะไรอีกเลย แค่นี้จบแล้วหรือ? นี่ถือว่าสะสางกันแล้วใช่หรือไม่? หรือว่าถือว่าเป็นการปรับความเข้าใจกันแล้ว? ฉีฮองเฮาและหลานเจี่ยนกูกูต่างก็รู้สึกว่า มันยังไม่ได้สะสางกันจริงๆ แต่พอประเด็นจบไปแล้ว ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ หากเอ่ยขึ้นมาอีก มันจะยิ่งเป็นการเผยไต๋ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ฉีฮองเฮาทำหน้าบึ้ง เอ่ยเสียงเย็น “น้ำชาเย็นหมดแล้ว รินถ้วยใหม่ให้พระชายาอ๋องเถิด” ในใจของนาง เต็มไปด้วยความขัดเคือง ซ่งซีซีกำลังตั้งกำแพงขึ้นมาขวางนาง ทำให้นางที่ตั้งใจจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับซ่งซีซีถูกกั้นไว้ภายนอก แต่ที่แย่กว่านั้นคือ นางไม่สามารถทำอะไรได้เลย! ซ่งซีซียังคงจิบชาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย นั่งอยู่กับฮองเฮา โดยไม่ได้ชวนคุยก่อน หากอีกฝ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1451
ภายใน ตำหนักฉางชุน มังกรดินใต้พื้นถูกจุดให้ความอบอุ่นทั่วทั้งห้อง ซ่งซีซีถอดเสื้อคลุมออก แล้วนั่งรออยู่ครู่ใหญ่ เมื่อมาถึง นางกำนัลได้แจ้งว่าฮองเฮาเสด็จกลับไปเปลี่ยนเครื่องทรง ให้รอสักครู่ นางจึงนั่งรอโดยมิได้เร่งรีบ ขณะเดียวกัน ฉีฮองเฮากำลังกินรังนกอยู่ในตำหนักบรรทม นางไม่พอใจนักที่หลานเจี่ยนกูกูเร่งเร้าให้รีบออกไป นางกล่าวด้วยน้ำเสียงรำคาญ “ให้นางรอหน่อยแล้วอย่างไร?” หลานเจี่ยนกูกูเอ่ยเกลี้ยกล่อม “ฮองเฮา ท่านทรงกล่าวมาตลอดว่า ไม่ควรทำให้พระชายาอ๋องขุ่นเคือง บัดนี้เมื่อทรงเชิญนางมาแล้ว ก็ควรพูดจากันดีๆ อธิบายเรื่องเข้าใจผิดให้กระจ่าง เรื่องก็จะจบลง” ฮองเฮาหัวเราะเยาะตนเอง ก่อนจะกล่าวด้วยความขุ่นเคือง “ก่อนหน้านี้ข้าก็คิดเช่นนั้น แต่เจ้าเองก็ได้ยินว่าตอนที่ข้าขอตัวออกมา ฮ่องเต้ตรัสว่าอะไร พระองค์ตรัสว่า ต่อให้ซ่งซีซีจะตีหรือด่าข้า ข้าก็ต้องอดทนรับไว้ พระองค์มิได้เห็นข้าเป็นฮองเฮาเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่อยากให้คนที่อยู่ในดวงใจของพระองค์ได้ระบายความโกรธออกมา” ฮองเฮา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บช้ำ ดันถ้วยรังนกออกไป น้ำตาหยดแหมะลงบนโต๊ะ “เขาทรงป่วยจนเลอะเลือนไปแล้ว หรือแท้จริงทรงโปรดปรานซ่ง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1450
ปีนี้ งานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าในวัง เงียบเหงากว่าปีที่แล้วมาก ฮองเฮา แม้จะได้รับอนุญาตให้พ้นโทษกักบริเวณเป็นเวลา หนึ่งวัน แต่นางกลับแทบไม่ได้พูดอะไรเลย ดูท่าทางเหมือนมีเรื่องในใจมากมาย แม้แต่เหล่าพระโอรสพระธิดาที่เข้ามาทักทาย นางก็เพียงรับคำอย่างเรียบเฉย จักรพรรดิ์ซูชิงก็ทรงอ่อนล้ายิ่งนัก ตั้งแต่เช้าตรู่ทรงต้องเสด็จออกประกอบพิธีบวงสรวงสวรรค์ วุ่นวายไปทั้งวันจนหมดเรี่ยวแรง ไทเฮาเองก็ทรงได้รับลมเย็นจนประชวร จึงทรงลุกจากที่นั่งแต่เนิ่นๆ โดยมี สนมฮุ่ยไทเฟย ประคองกลับไปยังตำหนักฉืออัน ตอนที่ไทเฮาเสด็จออกจากงานฮองเฮารีบสั่งการทันที “พาองค์ชายใหญ่ ไปยังตำหนักฉืออันให้ไปอยู่ข้างพระวรกายของไทเฮา” จักรพรรดิ์ซูชิงขมวดพระขนง “เสด็จแม่ประชวร เจ้าให้เขาไปอยู่ด้วยทำไม?” ฮองเฮาสีพระพักตร์เคร่งขรึม เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เสด็จแม่ทรงรักและเอ็นดูเขานัก บัดนี้พระองค์ทรงประชวร เขาก็ต้องไปอยู่ข้างกาย คอยปรนนิบัติ” กล่าวจบ นางก็ทอดถอนใจอย่างเศร้าสร้อย “เดิมควรเป็นหม่อมฉันที่ต้องคอยดูแลปรนนิบัติพระอาการของไทเฮาแต่หม่อมฉันกลับไร้ความสามารถ เช่นนั้นก็ให้เขาทำหน้าที่กตัญญูแทนหม่อมฉันเถิด” จักร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1449
พระอาการของจักรพรรดิ์ซูชิงดีขึ้นเพียงเล็กน้อย พระองค์ก็ทรงเรียกดูฎีกาทันที พระองค์ทรงไว้วางพระทัยเสนาบดีมู่ แต่ก็มิได้ไว้วางใจอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่พระองค์ทรงหวาดระแวงที่สุดก็คือ หากกองทัพไม่ได้อยู่ที่หนานเจียง และไม่ได้อยู่ที่ซีม่อน เพื่อติดตามโจมตีกองทัพแคว้นซา แต่กลับเป็นว่าเป่ยหมิงอ๋องกำลังนำทัพบุกกลับมายังเมืองหลวง และข่าวทั้งหมดถูกปิดกั้น มิอาจมาถึงพระองค์ หากเป็นเช่นนั้น ด้วยความเร็วของเซี่ยหลูโม่ ภายในสามเดือน กองทัพของเขาย่อมสามารถกวาดล้างและยึดครองทุกหัวเมืองที่ผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ดังนั้น พระองค์จึงทรงต้องการตรวจสอบฎีกาจากแต่ละแคว้นด้วยพระองค์เอง บัดนี้ซ่งซีซีกลับไปประจำการที่จวนกองกำลังเมืองหลวงแล้วพระองค์จึงทรงมีรับสั่งให้เรียกตัวนางเข้าเฝ้าในห้องพระอักษร ครานี้มิใช่การสนทนาสัพเพเหระ หากแต่เป็นการไต่ถามว่านางมีข่าวเกี่ยวกับเซี่ยหลูโม่หรือไม่ ซ่งซีซีกราบทูลตามตรงว่านางเองก็เป็นกังวลอย่างยิ่ง จักรพรรดิ์ซูชิงทอดพระเนตรนาง ก็ไม่ทรงพบพิรุธใดๆ แต่ไม่ว่าความเป็นไปได้จะเป็นเช่นไร ก็ล้วนเป็นเรื่องเลวร้ายทั้งสิ้น หากกองทัพของพวกเขาถูกซุ่มโจมตี นั่นหมายความว่ากองทัพ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1448
คืนนั้นหมอมหัศจรรย์ดันแบกหีบยาไปพร้อมกับหงเชวี่ย ออกจากร้านยา ก่อนออกเดินทาง เขาบอกกับหมอเวรกลางคืนของร้านยาเย่าหวังว่าจะไปรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของพระชายาอ๋อง รถม้าหยุดที่จวนอ๋อง หมอมหัศจรรย์ตั้นเดินพรวดพราดเข้าไปด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว เมื่อทุกคนทยอยออกมารับหน้า เขามองซ่งซีซีแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้ระบายโทสะใส่นาง กลับหันไปเล่นงานอาจารย์หยูแทน "ใช้ข้าเป็นข้ออ้างอย่างน้อยก็ควรบอกข้าล่วงหน้าสักหน่อย! เกือบทำให้ข้าถูกผู้ตรวจการสวี่จับผิดได้แล้ว!" พอได้ยินท่านผู้เฒ่าโวยวายขึ้นมา ทุกคนถึงนึกขึ้นได้ว่าหมายถึงเรื่องอะไรอาจารย์หยูรีบขออภัยแล้วถามว่า “ผู้ตรวจการสวี่ถามท่านไปแล้วหรือ?” “เขาป่วย! องค์หญิงใหญ่หมิ่นชิงเชิญข้าไปตรวจอาการให้เขา พอเจอข้าเขาก็ร้องไห้เหมือนเด็ก แล้วคอยถามอยู่นั่นว่าฮ่องเต้ยังมีหนทางรักษาหรือไม่ แรกๆ เขายังไม่บอกด้วยซ้ำว่าเป็นโรคอะไร ข้าฟังแล้วงงเป็นไก่ตาแตก!” หมอมหัศจรรย์ดันพูดจบก็ฮึดฮัด “ท่านไม่ได้หลุดพิรุธใช่หรือไม่?” ซ่งซีซีรีบถาม เพราะเรื่องที่ผู้ตรวจการสวี่ตั้งใจจะถวายฎีกาตักเตือนด้วยชีวิตทำให้พวกนางตกใจไม่น้อย เขาเป็นคนที่ยอมให้มีข้อผิดพลาดไม่ได้แม้แต่น้อย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1447
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเสิ่นว่านจือเอ่ยชวนผิงหนานป๋อและฮูหยินออกไปเดินเล่นในลานกว้างของตึกว่างจิง ไม่ไกลจากตึกว่างจิงมีโรงแสดงศิลปะพื้นบ้าน ซึ่งเต็มไปด้วยนักเล่านิทาน นักแสดงงิ้ว พ่อค้า และร้านขายอาหาร ครึกครื้นครบครันทุกอย่าง ตั้งแต่มาเมืองหลวง เสิ่นว่านจือก็ยุ่งตลอด ไม่เคยมีเวลาว่างไปเดินเที่ยวเล่นเลย ครั้งนี้จึงถือโอกาสแยก ผิงหนานป๋อ ออกไป ให้ซ่งซีซีได้พูดคุยกับจูจิ่นเป็นการส่วนตัว อีกทั้งตนเองก็จะได้ไปเที่ยวเล่นกับเฉินเฉินด้วย เมื่อคนอื่นออกไปแล้วซ่งซีซีกับจูจิ่นก็ลดเสียงให้เบาลง ก่อนหน้านี้ พวกนางไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เป็นประเด็นสำคัญเลย บัดนี้ ย่อมต้องกล่าวถึงบ้างแล้ว แขกที่เฝ้าดูจากภายนอก เมื่อเห็นผิงหนานป๋อและฮูหยินออกไป ต่างพากันเข้าใจว่าพระชายาเป่ยหมิงอ๋องจะลงโทษคุณหนูเจ็ดเป็นการส่วนตัว จึงตั้งใจเงี่ยหูฟัง รอชมเรื่องสนุก ทว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกลับตรงกันข้าม สองคนนี้คุยกันด้วยเสียงเบาๆ แถมยังมีเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ บรรยากาศกลับดูกลมเกลียวยิ่งกว่าเดิมเสียอีก! เมื่อมีบ่าวไพร่เข้าออกตลอดเวลา ก็มีคนช่างสังเกตจงใจเลิกม่านขึ้นด้านหนึ่ง ทำให้ทุกคนที่อยู่ภายนอกสามารถมองเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1446
ซ่งซีซีพร้อมด้วยเสิ่นว่านจือและเฉินเฉินรออยู่ในเรือนหลันซี เมื่อเด็กในร้านนำผิงหนานป๋อและครอบครัว รวมถึงบ่าวไพร่เดินผ่านสวนเข้ามาถึงด้านหน้าเรือนหลันซีก็ร้องบอก ซ่งซีซีได้รับการพยุงจากเสิ่นว่านจือและเฉินเฉินออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ผิงหนานป๋อและภรรยา รวมถึง คุณหนูเจ็ดจูจิ่นรีบคำนับทำความเคารพ ซ่งซีซีแย้มยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ต้องมากพิธี เชิญด้านในนั่งเถอะ” ระหว่างที่ซ่งซีซีกล่าวคำเชื้อเชิญ นางก็ลอบพินิจทั้งสามคน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางพบเจอผู้คนมามากมาย การสังเกตสีหน้า แววตา และท่าทางก็พอจะทำให้นางมองเห็นอะไรบางอย่างได้ ผิงหนานป๋อสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำ ด้านในเป็นอาภรณ์ปักลายดอกไม้และวิหคขลิบทองบริเวณคอเสื้อ บริเวณอกมีสร้อยประคำขนาดใหญ่ห้อยอยู่ ดูเหมือนเป็นผู้มีฐานะดี แต่ก็แฝงกลิ่นอายของความละวางทางโลก ทว่าขณะยืนอยู่ ร่างของเขากลับโน้มเอียงไปทางบุตรสาวโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มบนใบหน้าเผยให้เห็นท่าทางประจบประแจงเล็กน้อย ชัดเจนว่าเป็นคนที่ไม่ถนัดเรื่องการเข้าสังคม ส่วนฮูหยินผิงหนานป๋อสวมเสื้อนอกสีแดงเข้มทับด้วยเสื้อคลุมขนจิ้งจอกขาว ทำให้ดูสดใสเปล่งประกาย นางเป็นสตรีร่างท้วม ผิวพรรณเปล่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1445
ซ่งซีซีรู้สึกว่าคุณหนูเจ็ดไม่ควรต้องรับคำด่าทอโดยไร้เหตุผล อีกทั้งนางเองก็ไม่ต้องการเป็นศัตรูกับจวนป๋อผิงหนานในเมื่อเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะนาง นางก็ต้องให้คำอธิบายที่เหมาะสม ดังนั้น นางจึงสั่งให้หัวหน้าลู่ส่งเทียบเชิญไปยังจวนป๋อผิงหนาน ขอเชิญทั้งครอบครัวไปตึกว่างจิงเพื่อร่วมรับประทานอาหาร ขณะเดียวกัน เมื่อส่งเทียบเชิญ นางก็ปล่อยข่าวนี้ออกไปด้วย ส่วนเหตุผลที่ไม่เชิญไปที่จวนของตนเอง นั่นเพราะเรื่องนี้ต้องการให้มีการชี้แจงความเข้าใจผิดต่อสาธารณะ การนัดพบกันภายในจวนจึงไม่เหมาะสม ตึกว่างจิงเป็นสถานที่หรูหรา เพื่อแสดงความเคารพต่อจวนป๋อผิงหนานและคุณหนูเจ็ดการปล่อยข่าวล่วงหน้า ทำให้บรรดาพ่อค้าและขุนนางผู้สูงศักดิ์ที่ชอบสู่รู้เรื่องชาวบ้านย่อมไม่พลาดโอกาสเฝ้าดูเรื่องนี้ เมื่อมีคนจับตาอยู่มาก ย่อมเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการคลี่คลายปัญหา ภายในเรื่องนี้ยังมีเจตนาชดเชยให้กับคุณหนูเจ็ดตลอดหลายปีที่นางทำการค้า ผู้คนมักดูถูกนางเพียงเพราะเป็นสตรี ถูกเอาเปรียบและถูกกดขี่อยู่เสมอ จวนป๋อผิงหนาน ก็ไม่มีบุรุษคนใดที่สามารถเป็นเสาหลักได้ เดิมทีตระกูลนี้เคยเป็นตระกูลสูงศักดิ์ แต่บัดนี้กลับตกต่ำจนแท
