ฮูหยินเฉิงเอินป๋อเกือบล้มลงกับพื้น นางมองไปที่ยายผดุงครรภ์เพื่อขอความช่วยเหลือเช่นกัน แต่ยายผดุงครรภ์ก็หมดหนทาง นางเคยเห็นเหตการณ์อันตรายที่สตรีคลอดลูก มีเยอะมาก แต่พอเกิดอันตรายขนาดนั้น ทั้งผู้ใหญ่และเด็กก็ต่าก็ไม่รอดชีวิต"ควรทำอย่างไร ทำอย่างไรดี" ฮูหยินเฉิงเอินป๋อร้อนใจมากจนน้ำตาไหล แต่นางก็ไม่ลืมที่จะเช็ดเหงื่อให้หลานเอ่อร์ "ต้องทนทุกข์ทรมานจริงๆ ท่านหญิงต้องทนทุกข์ทรมานมากเกินไป""มันเจ็บ…" หลานเอ่อร์พูดสองคำนี้ตลอด มองขอความช่วยเหลือจากทุกคน แต่ไม่มีใครสามารถช่วยนางได้ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าเร่งรีบ นั่นคือพระชายาอ๋องฮวย นางรีบเข้าไปในห้องคลอด ผลักซ่งซีซีออกไป และจับมือของหลานเอ่อร์ "หลานเอ่อร์ เสด็จแม่มาแล้ว เสด็จแม่มาแล้วนะ เสด็จแม่อยู่ที่นี่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?""เจ็บ…" หลานเอ่อร์ไม่รู้สึกมีความสุขแม้แต่น้อยเมื่อเห็นนางมา ถึงขนาดรู้สึกหวาดกลัวจนอยากจะผละตัวออกจากนาง นางตามห่ท่านพี่"อดทนหน่อย ผู้หญิงคลอดบุตรก็ต้องเจ็บ ตอนที่เสด็จแม่คลอดเจ้าก็เจ็บปวดเช่นกัน แต่ก็ผ่านมันมาได้แล้วนี่ไม่ใช่หรือ" พระชายาอ๋องฮวยนั่งยองและพูดเบาๆ "หายใจเข้าช้าๆ และหายใจออก แบบนี้ก็จะหายเจ็บปวด
หลังจากรออีกครึ่งชั่วยาม หลานเอ่อร์ก็ไม่สามารถกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดได้อีก และร่างกายของนางก็เปียกราวกับว่านางถูกดึงออกจากบ่อน้ำ ซ่งซีซีเช็ดเหงื่อให้นางด้วยผ้าเช็ดผ้าและยังคงพูดอยู่ข้างกายนา แต่หลานเอ่อร์เจ็บปวดจนหมดเรี่ยวแรงแล้ว นางฟังอะไรไม่ชัดเจนอีก นางรู้สึกว่าตนเองกำลังจะตายนางพยายามอย่างหนักที่จะลืมตา ดวงตาว่างเปล่าและพยายามพูดออกมาว่า "ให้ตาย... ให้ตายเลยดีกว่า""อย่าพูดเพ้อเจ้อ หมอมหัศจรรย์ดันกำลังจะมา" ซ่งซีซีสำลัก รู้สึกหมดหนทาง นี่เป็นอารมณ์ที่นางกลัวที่สุด ซึ่งหมายความว่านางทำอะไรไม่ได้พระชายาอ๋องฮวยหลั่งน้ำตา "หลานเอ่อร์เป็นเด็กดีนะ อย่าพูดคำท้อแท้แบบนี้ อดทนอีกหน่อย เชื่อฟังท่านพี่เจ้า หมอมหัศจรรย์ดันจะมาแล้ว"หลานเอ่อร์ทำได้เพียงส่งเสียงครวญครางเบาๆ จากปากของนาง และดวงตาก็เปิดกว้างอย่างว่างเปล่า เรี่ยวแรงที่เหลือเล็กน้อยของนางมีไว้ใช้เพื่อต้านทานความเจ็บปวด แต่อวัยวะภายในของนางดูเหมือนจะถูกแทนที่ และนางก็ทนไม่ไหวแล้วภายนอก ในที่สุดคุณนายใหญ่ก็ปิดปากเงียบ และนางเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาตอนแรก นางคิดว่าโดนท้อง เลยจะคลอด แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะส่งผลร้ายแรงเช่นนี้นางไม่ไ
โดยมีซ่งซีซีและเสิ่นว่านจืออยู่ด้วย และบวกกับฮูหยินเฉิงเอินป๋อยังขอร้องให้หมอมหัศจรรย์ดันรักษาท่านหญิงในห้องคลอด คนที่อยู่ข้างนอกไม่ล้าพูดอะไรเลยแม้แต่น้อย แม้แต่พระชายาอ๋องฮวยก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเห็นลมหายใจของลูกอ่อนแรงจึงยอมจำนนด้วยความตื่นตระหนกหมอมหัศจรรย์ดันไม่วอกแวก เขาไม่สามารถช่วยชีวิตเด็กได้ในเวลานี้ มีแต่ช่วยผู้ใหญ่เท่านั้น ดังนั้นเขาจึงกล้าฉีดยาได้มากขึ้นหลังจากให้ยาดันเสวี่ยเพื่อปกป้องหัวใจจากนั้นก็สั่งให้เพิ่มปริมาณยากระตุ้นให้เกิดการเจ็บครรภ์ ปริมาณนี้ทำให้หมอหลวงตกใจมาก แต่พวกเขาก็เคยได้ยินเกี่ยวกับประสิทธิภาพของยาดันเสวี่ยในการปกป้องหัวใจ ดังนั้นจึงไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆและเนื่องจากพวกเขาอยู่หลังฉากบังตาจึงไม่รู้ว่าหมอมหัศจรรย์ดันใช้จุดฝังเข็มอะไร แน่นอนว่าหากเห็นแล้วก็จะยิ่งแปลกใจมากขึ้นต่อไปหมอมหัศจรรย์ดันใช้ยาชะมด ดอกคำฝอย และโสมตานเซิน กลิ่นยาชะมดฟุ้งกระจาย ทำให้ทุกคนหน้าซีด ต้องคำนวณปริมาณยาชะมดอย่างรอบคอบ ไม่เช่นนั้นไม่เพียงแต่จะแท้งบุตรครั้งนี้เท่านั้น ไม่งั้นต่อไปก็มีบุตรยากแล้วเมื่อหมอหลวงได้ยินยาที่เขาสั่ง ได้แต่พูดในใจว่า: หมอมหัศจรรย์ดันนี่กำ
ฮูหยินเฉิงเอินป๋ออุ้มทารกที่ตายแล้วออกไป และคุณนายใหญ่ก็ร้องไห้ออกมา แต่ฮูหยินเฉิงเอินป๋อเพิกเฉยต่อเขา และเดินตรงไปหาเหลียงเส้า เหลียงเส้าถูกมัดไว้เป็นเวลานานจนร่างกายของเขาดูเหมือนเลือดจะไม่ไหลเวียม ใบหน้าของเขาเป็นสีม่วง"นี่คือบุตรชายของเจ้า เจ้าฆ่าเขาตาย" ฮูหยินเฉิงเอินป๋อยกทารกขึ้นมาเพื่อแสดงให้เขาเห็น น้ำตาบนใบหน้าของนางยังไม่แห้ง ในตอนแรกน้ำเสียงดูนิ่งเงียบ แต่ต่อมากลับเศร้าและโกรธมาก "ต้องถึงยังไงเจ้าจะเลิกก่อกวนสักที ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงเลิกวุ่นวาย ดูสิ เจ้าทำให้บุตรชายตนเองต้องตาย เจ้าทำให้ครอบครัวไม่สงบสุข เจ้ากล้าดีทำแบบนี้ได้อย่างไร ก็แค่อาศัยที่ท่านหญิงชอบใจเจ้า เจ้าก็เหยียบย่ำนางตามอำเภอใจ ลูกเนรคุณ นางเป็นตายร้ายดียังไงยังไม่รู้ เจ้าสำนึกผิดบ้างไหม?"เหลียงเส้าพยายามหลบหนีสายตาของเขา โดยไม่ต้องการที่จะมองดูเด็กคนนั้น เขาได้ยินเสียงวุ่นวายและเสียงบ่งบอกอันตรายภายในทั้งหมดแล้ว เขาไม่สามารถบอกความรู้สึกของเขาออกมาได้ในขณะนี้ แต่เขาไม่ต้องการมองดูเด็กคนนั้น ไม่ใช่เขาที่ฆ่าเขา เขาไม่ใช่คนที่ฆ่าเขา"เอาออกไป เอาออกไป!" เขาพึมพำ มีฟองเลือดออกมาจากปาก "ข้าไม่อยากเห็น ข้าไม่อ
บรรดาสตรีจวนเฉิงเอินป๋อเงียบไปหมด ความหดหู่และความเศร้าโศกหลังจากผ่านภัยพิบัติมาได้ ไม่ว่าครอบครัวใดจะเกิดเรื่องแบบนี้ก็ล้วนทุกข์ใจมากคุณนายใหญ่ฟังสิ่งที่ฮูหยินเฉิงเอินป๋อพูดกับเหลียงเส้าจนชัดเจน เป็นอนาคตที่แสนสดใส แต่ตอนนี้มันพังทลายหมดแล้ว เพราะงั้นคุณนายใหญ่จึงไม่เห็นด้วยกับการหย่านี้แต่แม้ว่านางจะไม่เห็นด้วย เมื่อเผชิญหน้ากับใบหน้าเย็นชาของซ่งซีซี นางก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ก่อนหน้านี้ว่าพระชายาแทรกแซงกิจการฝ่ายในของจวนเฉิงเอินป๋อ แต่ในช่วงเวลาวิกฤติของความเป็นความตาย นางเป็นคนที่ตามหาหมอมหัศจรรย์ดันมา นี่ถึงช่วยชีวิตท่านหญิงได้ดังนั้น คุณนายใหญ่จึงได้แต่มองดูพระชายาอ๋องฮวย และพูดเบาๆ ว่า "หากหย่าแล้วมันไม่ดีกับทั้งสองฝ่าย พระชายา โปรดช่วยโน้มน้าวท่านหญิง อย่าให้พระชายาเป่ยหมิงอ๋องมาตัดสินใจและทำลายชีวิตการแต่งงานของพวกเขา"ทันทีที่พระชายาอ๋องฮวยมองไปที่ซ่งซีซี และกำลังจะพูดอะไร ซ่งซีซีก็พูดอย่างเย็นชา "หากท่านน้ากล้าพูดให้หลานเอ่อร์อยู่ต่อ ข้าจะทำเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่เข้า ถ้าองค์หญิงหมิ่นชิงรู้เรื่องนี้ นางจะให้พ่อสามีของตนเองร้องเรียนเรื่องนี้ให้หับทางราชสำนักแน่
อ๋องฮวยในห้องโถงด้านข้างได้ยินว่าซ่งซีซีตัดสินจะส่งหลานเอ่อร์ออกจากจวนเฉิงเอินป๋อ อีกทั้งหลานเอ่อร์ก็อยากหย่ากับเหลียงเส้าด้วย เขาโกรธมาก เขาที่เป็นพ่อคนยังไม่ตายนี่ จะมาให้นางมาตัดสินได้อย่างไรขณะที่เขากำลังจะให้คนไปตามหาซ่งซีซีมาเพื่อซักถาม เซี่ยหลูโม่ก็มาเป็นอาจารย์หยูไปหอต้าหลี่เพื่อตามหาเขา หลังจากที่เขาอธิบายสถานการณ์คร่าวๆ ก็ทิ้งงานรีบมาที่นี่ชายไม่ได้รับอนุญาตเข้าไปในลานด้านใน แต่เดินตรงไปที่ห้องโถงด้านข้าง เมื่อได้ยินอ๋องฮวยตะโกนด้วยความโกรธว่า "จะมาให้นางมาตัดสินแทนหลานเอ่อร์ได้อย่างไร? ให้นางหย่าก็เท่ากับทำลายชีวิตการแต่งงานของนาง ทำเรื่องชั่วเช่นนี้ มีข้าอยู่ นางกล้าหรือ?"ทันทีที่อ๋องฮวยพูดจบ ก็เห็นเสื้อคลุมสีม่วงปรากฏขึ้น เซี่ยหลูโม่สาวเท้าเข้ามาเขาเหลือบมองอย่างเย็นชาและเห็นผู้ชายทุกคนในจวนเฉิงเอินป๋อต่างยืนขึ้นเพื่อไหว้ให้เขาเพิกเฉยต่อพวกเขาและมองดูใบหน้าของอ๋องฮวย "เมื่อกี้เสด็จอาพูดถึงพระชายาของหลานหรือเปล่า นางทำเรื่องชั่วอะไรหรือ เป็นนางที่ช่วยชีวิตหลานเอ่อร์มากกว่า นางเป็นคนตัดสินให้หลานเอ่อร์หย่ากับไอ้คนสารเลวที่รักใคร่อนุทอดทิ้งภรรยาเอกอย่างกับเหลียงเส
เซี่ยหลูโม่ถามว่า "ตอนนี้นางเป็นยังไงบ้าง? เด็กคนนั้นไม่อยู่แล้วจริงๆ หรือ?""ไม่อยู่แล้ว นางเกือบจะเลือดออกเยอะ โชคดีที่หมอมหัศจรรย์ดันอยู่ที่นี่ ดังนั้นเอาชีวิตรอดแล้ว แต่ต้องพักฟื้นอย่างน้อยถึงปีถึงกับหายดี ตอนนี้นางหลับไปแล้ว เมื่อนางตื่นขึ้นคงต้องเศร้าใจอีก"เซี่ยหลูโม่ถอนหายใจ "ถึงยังไงก็ตั้งครรภ์มาสิบเดือนเลย นางต้องเศร้าใจอยู่แล้ว"ใบหน้าของซ่งซีซีซีดเล็กน้อย "นางเกือบจะไม่รอดด้วย ศิษย์น้อง อย่าปล่อยเหลียงเส้าไป อย่างน้อยต้องให้เขาติดคุกสักสองสามปี""ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า" เซี่ยหลูโม่รู้สึกเจ็บปวดใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นนางดูบอบบางแต่แข็งแกร่งท่ามกลางสายลมในฤดูใบไม้ร่วง เมื่อหลานเอ่อร์คลอดนั้น ซีซีคงจะกลัวมากกลัวที่จะสูญเสียหลานเอ่อร์ไปดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นยา เหลียงเส้า!"รอจนกว่าหลานเอ่อร์ออกไปก่อนค่อยดำเนินการ" ซ่งซีซีกล่าว "เผื่อสร้างปัญหาอะไรให้นางอีก ถ้าจับตัวเหลียงเส้าออกไปตอนนี้ จะต้องมีคนจำนวนมากร้องขอหลานเอ่อร์อย่างแน่นอน ข้าไม่ต้องการให้คนพวกนั้นมารบกวนนาง""เอาล่ะ ข้าจะกลับไปที่หอต้าหลี่ก่อน พรุ่งนี้เจ้าพาหลานเอ่อร์ออกไปแล้ว ข้าค่อยส่งคนไปจับกุมเหลียงเส้า
ซ่งซีซีเฝ้าดูโดยไม่หลับตา เสิ่นว่านจือย้ายเก้าอี้มานั่งเฝ้าอยู่นอกม่าน และไม่มีใครกล้าเข้าไปฮูหยินเฉิงเอินป๋อให้คนมาส่งอาหารให้พวกนาง แต่ซ่งซีซีกินไม่ลง เสิ่นว่านจือกินไปสองสามคำ เมื่อนึกถึงหลานเอ่อร์เจ็บปวดจนบิดเบี้ยวร่างกายไปมา นางก็กินไม่ลงเช่นกัน รู้สึกอึดอัดมากในตอนกลางคืน หลานเอ่อร์ตื่นขึ้นมา นางลืมตาขึ้นและตะโกนเรียกท่านพี่ด้วยความงุนงง เมื่อเห็นซ่งซีซีจับมือนางไว้แน่นตลอด เมื่อได้นางเรียกก็ออกแรงมากขึ้น "อยู่ ข้าอยู่นี่"หงเชวี่ยถือโอกาสให้ยานาง นางว่าง่ายมาก หลังจากกินยาเสร็จแล้วก็ไม่ลืมตาขึ้นอีกและนอนต่อไป แต่น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาของนาง ซ่งซีซีช่วยนางปาดออก "ไม่เป็นไร ช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดเราก็ผ่านมาแล้ว ต่อไปก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ"หลานเอ่อร์ซึ่งพลังงานหมดสิ้นลงราวกับทะเลสาบที่เหือดแห้ง นางต้องกินยาสามครั้งเพื่อทำน้ำกลับมา นางเหนื่อยมากจนหลับไปอีกครั้งหลังจากกินยาเสร็จหงเชวี่ยนอนหลับไปสักพักแล้วจึงเข้ามากระซิบกับซ่งซีซี "พระชายา ท่านไปพักผ่อนสักหน่อยก่อน ข้ามาเฝ้าดูให้""ไม่เป็นไร ข้าไม่ง่วง" ซ่งซีซีส่ายหัว "เจ้าคงเหนื่อยแย่ในกลางวัน เจ้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวยามสี่ก
พวกมันมีวิชาตัวเบาที่สูงส่ง ต่างกระจายตัวหลบหนี เหรินหยางอวิ๋นจะตามจับคนใดคนหนึ่งนั้นพอทำได้ แต่จะไล่ตามให้หมดทุกคนก็เป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ไล่ตาม เพียงแต่ในความมืด คว้าหูของซ่งซีซีได้ในมือเดียว แล้วบิดจนแทบจะพลิกกลับ “เจ้ากล้าดีนัก คิดจะรบโดยไม่ตั้งการป้องกันเลยหรือ? คิดว่าตนเองไร้เทียมทานแล้วอย่างนั้นหรือ? เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคนที่เก่งกว่า เคยได้ยินหรือไม่?” ซ่งซีซีร้องโอดโอยเสียงดัง อาจารย์หยูจุดตะเกียงขึ้น ส่องให้เห็นรอยเลือดบนร่างกายของทุกคน เหรินหยางอวิ๋นเพิ่งเห็นว่าซ่งซีซีได้รับบาดเจ็บ แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยมือที่บิดหูของนาง กลับยิ่งออกแรงเพิ่มขึ้นกัดฟันพูดว่า “เจ้าไม่รู้เลยหรือว่าเซี่ยทิงเหยียนจะทำอะไร? ถึงไม่ยอมเขียนจดหมายกลับไปขอความช่วยเหลือที่เหมยซาน? ข้าว่าเจ้ายิ่งนับวันยิ่งเหลิงเกินไปแล้ว รอให้อาจารย์อาของเจ้ามาถึงก่อนเถอะ เจ้าจะต้องเจอดีแน่” นี่เป็นครั้งแรกที่เหรินหยางอวิ๋นโกรธซ่งซีซีมากเช่นนี้ แต่ก่อนนางทำความผิดใหญ่โตแค่ไหน เขาก็ยังยอมก้มหัวมอบของกำนัลผู้อื่นไปขอโทษแทนนาง แต่คราวนี้กลับกลายเป็นซ่งซีซีที่ต้องก้มตัวขอร้องแทน “รู้แล้วว่าผิดเจ้าค
ท่านอ๋องฮุยให้นางวางดาบลง กล่าวว่า “คืนนี้จะไม่เคลื่อนไหว ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับทั้งสองฝ่าย” กู้ชิงหยิงถามว่า “ทำไมล่ะ? ท่านไม่ได้บอกหรือว่าเหรินหยางอวิ๋นนั้นเก่งกาจมาก? เขาออกโรงมาแล้วไม่สามารถจับตัวท่านเจ้าเมืองได้หรือ?” “ไม่จับหรอก” ท่านอ๋องฮุยยกมือขึ้นนวดคิ้ว “เจ้าสิบเอ็ดฝางล้อมเยี่ยนโจวไว้แต่กลับไม่เคลื่อนไหว ก็เพราะรู้ว่าชิวเหมิงได้คุมอำนาจของอ๋องเยี่ยนไปแล้ว อีกทั้งชาวบ้านบางส่วนในเยี่ยนโจวก็เข้าร่วมกับกองทัพที่เรียกว่ากองทัพประชาชน หากเมืองหลวงแพ้ เยี่ยนโจวและหนิงโจวจะใช้ชื่อราชสำนักเป็นข้ออ้างเพื่อสังหารชาวบ้าน ซึ่งจะยิ่งก่อให้เกิดการลุกฮือที่รุนแรงยิ่งขึ้น นี่จึงเป็นเหตุผลที่ซ่งซีซีไม่สามารถเคลื่อนไหวก่อนเวลาได้” กู้ชิงหยิงรีบโยนดาบทิ้งทันที “แล้วทำไมท่านเจ้าเมืองถึงไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม?” ท่านอ๋องฮุยกล่าวว่า “ง่ายมาก เขาต้องการให้ชิวเหมิงขับไล่เจ้าสิบเอ็ดฝางและได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาด จากนั้นจึงเปิดศึกกับมู่ฉงกุยเพื่อไม่ให้มู่ฉงกุยกลับไปเมืองหลวงเพื่อช่วยเหลืออ๋องได้ เขาจะได้ครองเมืองหลวงอย่างมั่นคง” ท่านอ๋องฮุยรู้แผนการของเขาเป็นอย่างดี “หลังจากนั
ประมาณช่วงตีสาม ฝนค่อยๆ ซาลง ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าอากาศไม่ได้อบอ้าวนัก และหลับใหลได้หวานละมุนยิ่งขึ้นเงาร่างเจ็ดแปดสายพุ่งผ่านรัตติกาลของเมืองหลวงที่ถูกห้ามสัญจร ยามปลายเท้าสัมผัสหลังคาดั่งนกนางแอ่นโฉบผ่าน ไร้ซึ่งร่องรอยประหนึ่งเหยียบหิมะไร้เสียงเหล่าเงาร่างตกลงบนจวนกองกำลังเมืองหลวง ภายในจวนกองกำลังเมืองหลวงเหล่าทหารเวรยามได้ถอนออกไปแต่แรก เหลือเพียงพวกเขาสองสามคนในโถงใหญ่ ตั้งท่าเตรียมพร้อมอย่างเข้มงวดพวกเขาสบตากันแวบหนึ่ง กำอาวุธในมือแน่น …มาแล้ว!แสงตะเกียงริบหรี่ ขณะเงาดำปราดเข้ามา ลมฝ่ามือระลอกหนึ่งทำให้เปลวไฟดับสนิทในความมืดสนิท ยื่นมือออกไปยังไม่เห็นแม้สักนิ้วพวกเขาทำได้เพียงอาศัยฟังเสียงลมหายใจของฝ่ายตรงข้ามเพื่อกะตำแหน่งเซี่ยทิงเหยียนมีวรยุทธ์ภายในลึกล้ำ ไม่อาจเทียบกับผู้ใด ท่วงท่าลงมือรวดเร็วดุดัน ฟันกระบี่ผ่านอากาศมุ่งหมายคอหอยของซ่งซีซีโดยตรงซ่งซีซีกระโจนขึ้นเหยียบกระบี่หลบพ้น หมุนตัวลงพื้นด้วยหอกดอกท้อเหวี่ยงกวาด สลายภัยตรงหน้า แล้วอาศัยกลิ่นอายชี้ทางหาเสิ่นว่านจือ เบียดหลังชนกันเพื่อต้านศัตรูการประหัตประหารในความมืดมิดดุเดือดสุดเปรียบ ได้ยินเพียงเสียงอาวุธ
ค่ำคืนฤดูร้อนชื้นแฉะ ทำให้ใจผู้คนพลันหงุดหงิดโดยไม่รู้สาเหตุคืนนี้อ๋องฮุยเบื่ออาหาร เพียงตักสองสามคำก็วางตะเกียบลงแล้วกล่าวว่าจะกลับไปห้องหนังสือเพื่อฝึกคัดอักษรผ่อนใจ พากู้ชิงหยิงออกไปด้วยก่อนกู้ชิงหยิงจะจากไปยังหยิบจานขนมสองจานใหญ่ติดมือไปด้วย นางไม่อาจปล่อยให้ท้องหิวได้หนิงจวิ้นอ๋องยังคงแต่งกายเป็นลุงกวน พอเห็นอ๋องฮุยกลับห้องหนังสือก็ไม่ขัดขวาง เพราะไม่ว่าจะอยู่แห่งใด ก็มีคนจับตาดูชายชราอยู่ตลอดทว่ายามค่ำคืนนี้ หนิงจวิ้นอ๋องมีภารกิจสำคัญยิ่งกว่ารอคอย เขากลับเข้าห้องตน เปลี่ยนเป็นชุดรัตติกาล แล้วนั่งหน้ากระจกทองเหลือง เปิดหีบที่บรรจุหน้ากากหนังมนุษย์หลายแผ่น เขาค่อยๆ ลอกหน้ากากที่สวมอยู่ก่อนออก แล้วเลือกอีกแผ่นหนึ่งมาสวมแทน หน้ากากเหล่านี้แนบสนิทจนมองไม่ออกว่าเป็นของปลอมแม้จะต้องปิดผ้าดำที่ใบหน้าไว้ แต่เขายังคงพิถีพิถันทาสีให้เนียนเสมอกันบริเวณรอยต่อระหว่างใบหน้าและลำคอ เช่นนี้ ต่อให้ผ้าดำถูกดึงออกก็ยากจะสังเกตพบพิรุธมีผู้มาเคาะประตูด้านนอก เขาจึงปิดผ้าดำบนใบหน้าแล้วกล่าวว่า “เข้ามา”ร่างหนึ่งราวภูตพรายย่างเข้ามาเงียบงัน เอ่ยเบาๆ ว่า “นายท่าน เสิ่นชิงเหอและหยูจินพาเมิ่งเ
ในที่สุด ค่ำวันนั้นความขัดแย้งก็ปะทุรุนแรงขึ้นกรมดูแลทางน้ำมีทหารคุมกำกับแรงงานอาญาให้ทำงาน ด้วยเมื่อวานฝนเทกระหน่ำทำให้หยุดงานไป วันนี้ครั้นฟ้าอึมครึมไร้ฝน จินชางหมิงจึงสั่งให้คนงานเร่งงานให้เร็วกว่ากำหนดถึงสามวันคนงานไม่ยินยอม เกิดปะทะคารมกับคนของกรมดูแลทางน้ำ จินชางหมิงโมโหจึงสะบัดไม้กระบองฟาดลงไปที่คนงานผู้หนึ่ง เพียงไม้เดียวนี้ทำให้เหล่าคนงานโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุดนับร้อยคนกรูเข้ารุมทำร้ายข้าราชการของกรมทางน้ำ โชคดีที่ซ่งซีซีวางคนเฝ้าดูอยู่รอบด้าน เมื่อเหตุเกิดขึ้น จึงมีผู้รีบไปแจ้งลู่เจินลู่เจินแม้กังวลว่านี่อาจเป็นอุบายของอีกฝ่าย แต่จากการสืบสวนพบว่าไม่ใช่แรงงานอาญาทั้งหมดเป็นคนของหนิงจวิ้นอ๋อง พวกที่ถูกยุยงให้ปะทะกับข้าราชการกลุ่มนี้อาจเป็นเพียงคนงานธรรมดาเท่านั้นดังนั้น เขาจึงนำคนไปห้ามทัพด้านหนึ่ง อีกด้านส่งคนไปกราบทูลใต้เท้าซ่งซ่งซีซีเห็นว่าใกล้ค่ำแล้ว ยามราตรีเมืองหลวงจะประกาศห้ามออกนอกเคหสถาน หากยังชกต่อยกันไม่เลิกรา เกรงว่าศัตรูจะฉวยโอกาสปะปนก่อเหตุได้ง่ายนางจึงสั่งให้ปี้หมิงนำกองกำลังเมืองหลวงไป ด้านหนึ่งก็ส่งคนแจ้งโหวเซวียนผิงให้เรียกตัวจินชางหมิงกลับมาแล้วกั
ครั้งนี้เหรินหยางอวิ๋นยังได้นำปืนใหญ่เข้ามาด้วยหนึ่งลำ ทว่าตอนนี้สามารถวางทิ้งไว้เพียงนอกเมือง ยังไม่อาจขนเข้าไปได้ปืนใหญ่นี้ดัดแปลงมาจากปืนใหญ่เสื้อฉาดของเป่ยถัง ในอดีตลานบ้านของอูโซเว่ยเคยถูกปืนใหญ่นี้ถล่มจนราบคาบมาแล้วผ่านไปอีกสองวัน เหล่าสำนักที่ได้รับเชิญในงานเลี้ยงวันเกิดครั้งก่อนล้วนเข้ามาในเมืองใเมืองาบหลากหลาย เพราะทราบดีว่าชาวยุทธ์จะถูกสอบถามอย่างยืดเยื้อ จึงพากันปลอมแปลงตัวกันหมดเหรินหยางอวิ๋นจงใจคัดเลือกคนของเขาเหลิ่งเยว่ ให้ไปเฝ้าระวังผลัดเวรกันที่จวนกองกำลังเมืองหลวง และจวนเป่ยหมิงอ๋องที่ทำเช่นนี้เพราะมีเหตุผลอยู่ คนของเขาเหลิ่งเยว่ไม่ค่อยปรากฏตัวในยุทธภพ เมืองหลวงยิ่งไม่ได้ย่างกราย หนิงจวิ้นอ๋องคงไม่เคยพบพวกเขา ให้พวกเขามาคอยปกป้องซ่งซีซีอย่างลับๆ เช่นนี้ย่อมวางใจได้มากกว่าเหรินหยางอวิ๋นมั่นใจนักว่าก้าวต่อไปของหนิงจวิ้นอ๋องคือสังหารซีซี ถ้าไม่นับสิ่งที่เขาคาดเดาพลาดไปบ้าง เขานั้นไม่เคยคาดเดาพลาดเลยเขาจัดเลี้ยงที่ตึกว่างจิง เชิญทุกคนมากินดื่มมื้อหนึ่ง เรื่องสำคัญย่อมต้องสนทนากับพวกเขาเป็นการส่วนตัว“เรื่องอื่นพวกเราอย่าเพิ่งใส่ใจ ก่อนอื่นต้องคุ้มครองความปลอดภ
พวกเขาเข้ามาในเมืองแล้ว เพราะมีขบวนค้าจากที่อื่นตามมาอีก เขาจึงไปตรวจสอบขบวนพ่อค้าวาณิชเหล่านั้นให้แน่ใจว่าไม่มีปัญหา จึงปล่อยพวกเขาผ่านทว่าขณะหันศีรษะไป เขากลับเห็นขบวนค้าติดตามกลุ่มคนเมื่อครู่นั้นเดินไปด้วยกัน ในหมู่บุคคลเหล่านั้นมีอยู่หนึ่งคนที่หันหลังให้อย่างคุ้นตายิ่ง ดูประหนึ่งเป็นอาจารย์อาแห่งสถาบันว่านซงเหมินอาจารย์อาผู้นั้นดูเหมือนจะชื่ออูโซเว่ย แต่ก็นะ แค่ส่วนที่เห็นจากด้านหลังก็ละม้ายคล้าย ส่วนใบหน้าหากลองนึกดูแล้วกลับไม่เหมือนเลยสักนิดอย่างไรก็ดี เขายังคงตัดสินใจส่งคนไม่กี่คนให้สะกดรอยตามขบวนพ่อค้า เพื่อสังเกตดูว่ามีความผิดปกติหรือไม่ครั้นผ่านไปครึ่งชั่วโมง มีข่าวว่าพวกเขาพักอยู่ในคฤหาสน์หลังหนึ่งบนถนนตงหลัน แถบนั้นล้วนเป็นที่พำนักของขุนนางและตระกูลทรงอำนาจ แม้พ่อค้ามั่งคั่งแค่ไหนก็ยากจะซื้อบ้านเรือนตรงนั้นได้ปี้หมิงส่งคนไปสืบความ จึงรู้ว่าสถานที่ที่พวกเขาเข้าพักนั้นคือคฤหาสน์ของอ๋องต่างสกุล ซึ่งถูกปล่อยร้างมานาน ไม่มีผู้พำนัก ได้ยินว่าเจ้าของเดิมเดิมย้ายไปตั้งรกรากที่อื่นนานแล้วปี้หมิงรู้สึกเหมือนมีลับลมคมในอะไรสักอย่าง แต่ครุ่นคิดแล้วก็คิดไม่ออกสมองมืดมนว่างเ
ทางฝั่งหนิงโจวมีข่าวส่งมาว่า หนิงจวิ้นอ๋องตัวปลอม ถูกเปิดโปงแล้ว เขาเป็นเพียงชายธรรมดาที่มีหน้าตาคล้ายหนิงจวิ้นอ๋อง เดิมทีเป็นราษฎรคนหนึ่ง ถูกหนิงจวิ้นอ๋องพาตัวไปยังจวน ฝึกฝนให้เลียนแบบอิริยาบถทุกกระเบียดนิ้วของหนิงจวิ้นอ๋องเมื่อหนิงจวิ้นอ๋องละทิ้งหนิงโจว ตัวปลอมผู้นี้จึงกลายเป็นร่างแทน ออกไปยังสถานที่ที่หนิงจวิ้นอ๋องโปรดปราน นี่จึงเป็นเหตุว่าทำไมเมื่อตรวจสอบในคราแรก จึงกล่าวกันว่าหนิงจวิ้นอ๋องแทบไม่เคยออกจากแดนศักดินาของตนที่แท้แต่แรกเริ่ม เขาได้ปลอมแปลงอำพรางตัว ตระเวนเคลื่อนไหวไปทั่วทุกสารทิศ“ควบคุมตัวชายผู้นั้นไว้แล้วหรือไม่?” ซ่งซีซีรีบเอ่ยถามทันที “วางใจได้ นำตัวคนไปแล้ว” อาจารย์หยูตอบ ซ่งซีซีผ่อนลมหายใจเบาๆ “เช่นนี้ก็ดีแล้ว หนิงโจวจะได้ไม่มีหนิงจวิ้นอ๋องปรากฏขึ้นอีก ข้านับว่ามองเห็นกลอุบายของหนิงจวิ้นอ๋องแจ่มชัด เขาซ่อนตัวภายใต้นามลุงกวน คำสั่งทั้งหมดส่งออกจากจวนอ๋องฮุย ดังนั้นคนที่ทุกฝ่ายรู้จักว่าเป็นกบฏก็คืออ๋องฮุย ซึ่งเขาอยู่ที่หนิงโจวมาตลอด ไม่ได้มีส่วนร่วมในการก่อกบฏเลยสักนิด”อาจารย์หยูกล่าว “ใช่แล้ว หากพลาดพลั้ง ทุกอย่างก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขา เขายังสามารถอ้างว่า
ซ่งซีซีร่วมปรึกษาราชการต่อเนื่องกันหลายวัน นางจึงเข้าใจวาจาของเสนาบดีอย่างแท้จริง บางเรื่องมีผู้เห็นต่างกันมากมาย ล้วนมีเหตุผลในแบบของตน ถกเถียงกันไม่หยุดหย่อน จะมีผู้เห็นด้วยหรือคัดค้านอย่างไรก็ไม่อาจนำไปสู่ข้อชี้นำชัดเจนนางรู้สึกว่าตนไม่อาจเข้าร่วมการประชุมอีกต่อไป หลายวันที่ผ่านมานางถูกกระแสความเห็นนับไม่ถ้วนห้อมล้อม จนไม่อาจตัดสินใจว่าจะขยับก้าวไปทางใดยิ่งไปกว่านั้น พระอาการของฝ่าบาทก็ยังไม่ทุเลาสิ้น พระองค์ทรงไอไม่หยุด ต้องฝืนพระวรกายไว้ มีคนฉวยโอกาสกระตุ้นให้แต่งตั้งรัชทายาทในเวลานี้ผู้ที่เสนอความเห็นนี้คือเหล่าศิษย์ที่เคยเป็นคนของเจ้ากรมฉี เป็นขุนนางหนุ่มซึ่งเดิมทีถูกฮองเฮาฉีโน้มน้าวให้ช่วยผลักดันเรื่ององค์รัชทายาท ครั้นเห็นฝ่าบาทประชวร แผ่นดินมีภัยรอบด้าน จึงฉวยจังหวะเสนอให้รีบกำหนดองค์รัชทายาทโดยเร็วเจ้ากรมฉีโกรธจนใบหน้าถอดสี แม้จะขอคัดค้านเต็มกำลังต่อเบื้องพระพักตร์ แต่กลับทำให้คนมองว่าการถอยนี้คือการรุกอีกรูปแบบหนึ่ง หรืออาจเป็นการปัดความรับผิดชอบอย่างเต็มที่เพราะเรื่องนี้ จักรพรรดิ์ซูชิงถึงกับสำรอกโลหิตอีกครั้ง ทำให้ทุกคนร้อนใจอลหม่านปั่นป่วนยิ่งนักซ่งซีซีจึงอ้า