บทที่ 632

ฮูหยินเฉิงเอินป๋ออุ้มทารกที่ตายแล้วออกไป และคุณนายใหญ่ก็ร้องไห้ออกมา แต่ฮูหยินเฉิงเอินป๋อเพิกเฉยต่อเขา และเดินตรงไปหาเหลียงเส้า เหลียงเส้าถูกมัดไว้เป็นเวลานานจนร่างกายของเขาดูเหมือนเลือดจะไม่ไหลเวียม ใบหน้าของเขาเป็นสีม่วง

"นี่คือบุตรชายของเจ้า เจ้าฆ่าเขาตาย" ฮูหยินเฉิงเอินป๋อยกทารกขึ้นมาเพื่อแสดงให้เขาเห็น น้ำตาบนใบหน้าของนางยังไม่แห้ง ในตอนแรกน้ำเสียงดูนิ่งเงียบ แต่ต่อมากลับเศร้าและโกรธมาก "ต้องถึงยังไงเจ้าจะเลิกก่อกวนสักที ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงเลิกวุ่นวาย ดูสิ เจ้าทำให้บุตรชายตนเองต้องตาย เจ้าทำให้ครอบครัวไม่สงบสุข เจ้ากล้าดีทำแบบนี้ได้อย่างไร ก็แค่อาศัยที่ท่านหญิงชอบใจเจ้า เจ้าก็เหยียบย่ำนางตามอำเภอใจ ลูกเนรคุณ นางเป็นตายร้ายดียังไงยังไม่รู้ เจ้าสำนึกผิดบ้างไหม?"

เหลียงเส้าพยายามหลบหนีสายตาของเขา โดยไม่ต้องการที่จะมองดูเด็กคนนั้น เขาได้ยินเสียงวุ่นวายและเสียงบ่งบอกอันตรายภายในทั้งหมดแล้ว เขาไม่สามารถบอกความรู้สึกของเขาออกมาได้ในขณะนี้ แต่เขาไม่ต้องการมองดูเด็กคนนั้น ไม่ใช่เขาที่ฆ่าเขา เขาไม่ใช่คนที่ฆ่าเขา

"เอาออกไป เอาออกไป!" เขาพึมพำ มีฟองเลือดออกมาจากปาก "ข้าไม่อยากเห็น ข้าไม่อ