แชร์
บทที่ 599
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 600
วันรุ่งขึ้น นางจีส่งคนไปตามหาหวังชิงหลู แต่หวังชิงหลูบอกว่านางไม่สบาย ต้องรออีกสักพักก่อนถึงจะกลับไปนางกำลังวางแผนที่จะคุยเรื่องงหย่ากับจ้านเป่ยว่าง แต่ยังไม่ต้องการให้คนในครอบครัวพ่อแม่รู้เรื่องนี้แต่เมื่อเร็วๆ นี้ จ้านเป่ยว่างเข้าเวรกลางคืนและนอนหลับกลางวัน ทั้งคู่ไม่ค่อยมีเวลาให้นั่งคุยกัน อีกอย่างจู่ๆ มาขอหย่าก็ไม่ได้ นางต้องสร้างปัญหาบางอย่างขึ้นมาถึงจะได้นอกจากนี้ ตั้งแต่นางกลับมาจากภูเขาหวันจินในวันนั้น พอกลับมามักจะรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ขนาดมีอยู่สองวัน ที่ผล็อยหลับไปตอนเที่ยงจนกระทั่งจ้านเป่ยว่างไปเข้าเวรแล้วยังไม่ได้ตื่น เป็นหงเอ๋อร์ที่ปลุกนางให้ทานอาหารเย็น นางถึงตื่นขึ้นมาความเหนื่อยล้า ง่วงซึม และรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย อีกทั้งประจำเดือนก็ล่าช้าไปหลายวันแล้ว นางรู้สึกกังวลว่าตนเองกำลังตั้งครรภ์เมื่อคำนวณวันที่แล้ว เมื่อไม่นานมานี้จ้านเป่ยว่างก็พักอยู่ที่เรือนเหวินซีทุกคืน ถือเป็นช่วงเวลาที่พวกเขารักใคร่กันมากที่สุดหลังจากแต่งงานมานางจิตใจฟุ้งซ่าน ว้าวุ่นนัก หวังว่าอย่าท้องนะนางไม่กล้าตามหาหมอถึงบ้าน จึงสวมหมวกม่านออกไปพร้อมกับหงเอ๋อร์เพื่อตามหาหมอให้ตรวจชีพจรใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 601
หวังชิงหลูกลับไปที่เรือนส่วนตัวที่ตนเองอาศัยก่อนที่นางจะออกเรือน นางยังไม่รู้ว่านางจีไปตระกูลฝางแล้ว โดยคิดแค่ว่าแม่ยังคงหารือกับพวกนางถึงวิธีการช่วยเหลือนางนางรู้ดีว่าแม้ว่าท่านแม่จะโกรธมากแค่ไหน แต่ก็จะไม่ทนให้นางอยู่ในจวนแม่ทัพต่อนั่นเป็นสถานที่อันตราย จินเอ๋อร์และเยว่เอ๋อร์ต่างก็เสียชีวิตที่นั่นยิ่งไปกว่านั้น ท่านแม่พอใจกับเจ้าสิบเอ็ดฝางมากมาโดยตลอด หากนางกับเจ้าสิบเอ็ดฝางกลับมาคืนดีกัน หลังจากที่แม่หายโกรธนางก็จะดีใจด้วยหลังจากรออยู่ได้สักพักก็ส่งคนไปถามถามดู คนใช้บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว นางก็กลับจวนแม่ทัพไปก่อน เผื่อเดี๋ยวโดนพี่สะใภ้ดุอีกนางเบื่อหน่ายกับใบหน้าที่เคร่งขรึมและชอบให้การสั่งสอนของนางจี วางมาดอะไรก็ไม่? ก็อาศัยยศถาบรรดาศักดิ์ของท่านพี่นางถึงเป็นฮูหยินจวนป๋อได้นี่ไม่ใช่หรือ?อีกอย่าง นางต้องหาข้ออ้างที่จะกลับไปพักที่บ้านพ่อแม่ ยังคงใช้ข้ออ้างเรื่องอาการป่วย บอกว่าหมอประจำจวนรู้สภาพสุขภาพของนางดีจึงรู้วิธีบำรุง กลับจวนหนึ่งเดือนเพื่อพักฟื้น ทางจวนแม่ทัพคงไม่สงสัยอะไรเพื่อให้มันดูเนียม นางจึงพาหงเอ๋อร์ไปที่ร้านขายยาเย่าหวัง และให้หมอวินิจฉัยชีพจรให้กับหงเอ๋
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 602
เสิ่นว่านจือถามด้วยรอยยิ้ม "ให้เยอะขนาดนี้ หมอมหัศจรรย์ดันคงไม่โกรธสินะ?"ลู่ซื่อชินฝืนยิ้ม "ไม่หรอก ท่านพระชายามารับเอง เขาไม่เจ็บใจหรอก จะเอาอะไรก็ได้หมด นี่คือคำสั่งที่เขาเคยสั่งไว้ขอรับ""น่าอิจฉา หมอมหัศจรรย์ดันนี่ใจกว้างกับซีซีจริงๆ สินะ"ลู่ซื่อชินตอบรับอืม "หมอมหัศจรรย์ดันปฏิบัติต่อท่านพระชายาเหมือนลูกสาวตนเองเลย""นี่เป็นเรื่องจริง ตอนที่เราไปสนามรบเขตหนานเจียง ซีซีนำยามากมาย โดยบอกว่าหมอมหัศจรรย์ดันให้นางทั้งหมด" เสิ่นว่านจือจับมือของซ่งซีซี แล้วพูดว่า "ใช่แล้ว เมื่อกี้ข้างนอกได้เห็นหวังชิงหลู คุณชายลู่ เจ้าน่าจะรู้จักกับหวังชิงหลูด้วยสินะ ภรรยาเก่าของน้องเจ้าสิบเอ็ดของเจ้า"มีดของลู่ซื่อชินเบี่ยงเบนไปและตัดนิ้วเข้า ทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมาทันที"ทำไมถึงไม่ระวังล่ะ พันแผลให้เร็วเข้า" เสิ่นว่านจือกล่าวลู่ซื่อชินหยิบผ้าพันแผลออกมาจากลิ้นชักแล้วพันรอบๆ น้ำเสียงของเขาดูไม่เป็นธรรมชาติมาก "ไม่เป็นไร มันไม่ได้เป็นอะไร ท่านพระชายาและคุณหนูเสิ่นดูว่าโสมนี้มากพอหรือยัง?""พอแล้ว พอแล้ว" ซ่งซีซีหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาห่อไว้ มีประมาณเจ็ดแปดชิ้นแล้ว "เอาอะไรอย่างอื่นมาให้หน่อย ข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 603
เมื่อถึงจวนเฉิงเอินป๋อ เพราะนางเป็นถึงพระชายา ผู้คนจากจวนเฉิงเอินป๋อต่างก็ออกมาต้อนรับซ่งซีซีรู้สึกรำคาญกับสิ่งนี้ ดังนั้นจึงไม่ค่อยมาเยี่ยมเยียน หลังจากรับมือกับพวกเขาเสร็จนางถึงไปพบหลานเอ่อร์หลานเอ่อร์เห็นว่าท่านพี่มาก็ดีใจมาก ออกมาต้อนรับทั้งๆ ที่ท้องใหญ่แบบนั้นซ่งซีซีจับมือของนางแล้วใช้มืออีกข้างลูบท้องของนางอย่างเป็นธรรมชาติ "ท้องใหญ่ขนาดนี้แล้ว อึดอัดหรือเปล่า?""พอไหวอยู่ แค่นอนหลับไม่สนิทในตอนกลางคืน" หลานเอ่อร์พูดด้วยรอยยิ้ม "วันที่ยากลำบากที่สุดก็ผ่านมาแล้ว ในช่วงเวลาที่ไม่สามารถลุกจากเตรียงได้นั้น ข้านอนพักฟื้นจนจะอาเจียนออกมาแล้ว"ซ่งซีซีกล่าวว่า "แค่คลอดแล้วก็ดีแล้ว"หลังจากเข้าไปในห้อง ศิษย์พี่ซือโซและศิษย์พี่หลัวกำลังอยู่ในห้องด้านหลัง คนหนึ่งเย็บเสื้อผ้า และอีกคนกำลังเย็บปักถักร้อย เมื่อเห็นซ่งซีซีมา ก็เงยหน้าขึ้นมาทักทาย "ศิษย์น้องมาแล้วหรือ?""คารวะศิษย์พี่!" ซ่งซีซียกมือไหว้มีสาวน้อยอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้อง กำลังเย็บปักถักร้อยอยู่ด้วย เมื่อได้ยินว่าเป็นพระชายาเป่ยหมิงอ๋องมา ก็รีบลุกขึ้นและไหว้ให้ "นางเหวินขอคารวะท่านพระชายาเป่ยหมิงอ๋องเจ้าค่ะ"ซ่งซีซีรู้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 604
เมื่อเจ้าสิบเอ็ดฝางสบตากับนางจี ยากที่จะเล่าออกมา นี่คือศักดิ์ศรีของผู้ชาย และเขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี"เจ้ารู้ทุกอย่างแล้วเหรอ?" นางจีถามพลางมองดูสีหน้าของเขา"ไม่รู้ว่าจะเป็นทุกอย่างหรือไม่ข้าบอกยาก" เจ้าสิบเอ็ดฝางสูดหายใจเข้าลึกๆ และถามตรงๆ ว่า "หลังจากที่ข้าไปออกศึก นางก็มีใจให้ลูกพี่ลูกน้องของข้าและพวกเขาได้แลกเปลี่ยนของแทนใจกันใช่ไหม?""ของแทนใจ?" นางจีไม่รู้เรื่องนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ลิ้นชักด้านหลังโต๊ะเพื่อหยิบจี้หยกออกมา "ข้าพบสิ่งนี้อยู่ใต้เตียงที่นางเคยนอนอยู่ มันติดอยู่ระหว่างเท้าเตียงกับผนัง ข้าจำจี้หยกนี้ได้ มันเป็นของลูกพี่ลูกน้องของข้า"เขายิ้มอย่างขมขื่น "พบมันอยู่ใต้เตียง เกรงว่านางจะหยิบมันออกมาดูตอนนางเตรียมหลับนอนตอนกลางคืน นางกำลังคิดอยู่ นางไปมีใจให้กับลูกพี่ลูกน้องของข้าตั้งแต่เมื่อไหร่? ข้ามักจะ คิดว่าเราสามีภรรยาเรารักกันมาก แต่ไม่คาดคิดว่านางมีคนอื่นในใจ ฮูหยินคงรู้มานานแล้วกระมัง"เมื่อนางจีได้ยินสิ่งที่เขาพูด ก็รู้สึกขมขื่นใจขึ้นมา ดูสิชายคนนี้มีจิตใจที่บริสุทธิ์มาก ไม่แม้แต่ไปคาดเดาเรื่องสกปรกด้วยซ้ำ พบจี้หยกนี้อยู่ใต้เตียง เพียง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 605
เจ้าสิบเอ็ดฝางพยักหน้าอย่างนิ่งอึ้ง หลังจากตั้งสติกอยู่พักหนึ่งก็พูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อยในที่สุด "ข้าจะไม่พูดหรอก ฮูหยินไม่ต้องกังวล"นางจีมองไปยังจี้หยกที่แตกอยู่บนพื้นและรู้สึกตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง จะบอกเรื่องนี้ออกไปหรือไม่นั้นอันที่จริงนางครุ่นคิดมานานแล้ว นางทุกข์ใจมาก เรื่องนี้ราวกับระเบิดที่ฝังอยู่ในใจของนาง โดยไม่รู้ว่ามันจะระเบิดขึ้นเมื่อใดตอนนี้พอพูดออกไปแล้วนางกลับรู้สึกโล่งใจนางเชื่อว่าเจ้าสิบเอ็ดจะไม่บอกใคร แต่ถ้าเขาพูดออกไปจริงๆ งั้นก็ทำอะไรไม่ได้ กรรมที่คนของจวนป๋อผิงซีก่อไว้งั้นก็ให้จวนป๋อผิงซีรับไว้เถอะสมเป็นคนที่ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมากมายมา เจ้าสิบเอ็ดค่อยๆ กลับมามีสภาพใจเย็นขึ้นมาเขาโค้งคำนับให้กับนางจี และพูดว่า "ฮูหยินเสี่ยงกับชื่อเสียงของครอบครัวอาจเสื่อมเสียไปแล้วเล่าเรื่องความจริงทั้งหมดให้ข้า เห็นๆ อยู่ว่าเห็นใจข้าจริงๆ เจ้าสิบเอ็ดจะไม่ทำให้จวนป๋อผิงซีของเจ้าตกเป็นเป้าโดนหาว่าแน่นอน เรื่องนี้ถือว่าจบกับข้าเลย จะไม่มีคนอื่นรู้เรื่อง ข้าจะไม่ไปถามไถ่ลูกพี่ลูกน้องหรือนาง ส่วนทางนางจะหย่าหรือใช้ชีวิตเดิมต่อล้วนไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ท่านแม่เคยบอกว่าจะนัดบอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 606
หวังชิงหลูยังไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นจึงกลับจวนแม่ทัพ บอกฮูหยินผู้เฒ่ากับจ้านเป่ยว่างว่าไม่สบาย และไปพบหมอซึ่งหมอบอกว่าได้รับความตกใจจึงทำให้เกิดอาการใจสั่นและจำเป็นต้องได้รับการพักฟื้นสักระยะหนึ่งจ้านเป่ยว่างไม่ได้เกิดสงสัยอะไร แต่กลับยิ่งสำนึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะนางต้องหวาดกลัวกับการลอบสังหารแทบแย่เลย และต้องโศกเศร้าเพราะการตายของจินเอ๋อร์และเยว่เอ๋อร์ ความโศกเศร้าเสียใจเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุดที่จะสร้างความเสียหายให้กับสุขภาพ ดังนั้นจ้านเป่ยว่างจึงดูแลตนเองให้ดีๆเดิมทีนางวางแผนที่จะพักฟื้นสักสองสามวันก่อนแล้วค่อยหาข้ออ้างกลับพักฟื้นที่บ้านพ่อแม่แต่แล้วในวันที่สามก็มีข่าวลือกันว่าเจ้าสิบเอ็ดฝางกำลังจะนัดบอด เพราะคนใช้ในจวนซุบซิบนางจึงได้ยินเข้า หลังจากที่นางได้ยินดังนั้นก็ขมวด มันเป็นไปไม่ได้ เจ้าสิบเอ็ดได้ตอบรับปากกับนางแล้ว เขามิใช่คนที่ผิดสัญญา อีกอย่างเขาต้องสอบสวนการลอบสังหารที่จวนแม่ทัพมาก่อน จะไม่ทิ้งนางไว้โดยไม่สนใจเลยนางเรียกสาวใช้ทั้งสองคนมาและถามอย่างรุนแรง "พวกเจ้าอยู่ในจวนตลอดและไม่ได้ออกไปไหน ได้ยินแม่ทัพฝางจะนัดบอดที่ไหนกัน หากสร้างข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริงแบบน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 607
หวังชิงหลูเสียใจมาก ที่บ้านครอบครัวสามีอยู่ไม่ได้ ทางบ้านพ่อแม่ก็ปฏิเสธช่วยนาง นางรู้สึกสิ้นหวัง จะมีชีวิตเพื่ออะไรกัน?แต่นางไม่ยอม เจ้าสิบเอ็ดไม่ใช่คนที่จะผิดคำพูด เขายังมีความรู้สึกต่อตนเอง นางต้องไปหาเขาเพื่อหาคำตอบนางรู้ว่าด้วยสถานะตนเองไปหาเขาที่บ้านจะไม่เหมาะ แต่นางไม่สนแล้ว นางต้องการถามเขาต่อหน้าให้ชัดเจนรถม้ามาถึงหน้าบ้านตระกูลฝาง นางลงจากรถแล้วเดินตรงไปเข้าไป เมื่อเด็กเฝ้าดูประตูเห็นนางก็โพล่งออกมาว่า "คุณนาย...อ๊า จ้านฮูหยิน"นางขมวดคิ้วและมองเด็กรับใช้คนนั้นอย่างเย็นชา "จะเรียกอะไรกัน จ้านฮูหยินอะไรกัน เจ้าสิบเอ็ดอยู่ในจวนหรือเปล่า"เด็กเฝ้าดูประตูสะดุ้งและพูดโดยสัญชาตญาณ "อยู่ขอรับ!"นางเดินเข้าไปพร้อมกับหงเอ๋อร์ หงเอ๋อร์ตกใจมากจนขาสั่น แต่นางก็รั้งฮูหยินไม่ได้ แล้วจะมาตระกูลฝางได้อย่างไร ถ้าโดนทางจวนแม่ทัพรู้เรื่องนี้เข้า คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆการกระทำของหวังชิงหลูทำให้ทุกคนในตระกูลฝางงุนงงมากนี่...พวกเขาไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันอีกแล้ว ทำไมไม่ให้คนใช้รายงานก่อนก็เข้ามาโดยตรงล่ะ? นับประสาจดหมายบอกเยี่ยมด้วยซ้ำยิ่งไปกว่านั้น พอนางเข้าไปก็บอกว่าต้องการพบเจ้าสิบเอ็
บทล่าสุด
