แชร์
บทที่ 580
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 581
ซ่งซีซีแกล้งทำเป็นปรึกษากับเซี่ยหลูโม่ พวกเขาพูดด้วยเสียงต่ำจนไม่มีใครได้ยิน ถึงแม้ว่าพวกสาวใช้และองครักษ์พยายามตั้งใจฟังก็ไม่ได้ฟัง ดูเหมือนใจร้อนมากหลังจากนั้นไม่นาน ก็เห็นเซี่ยหลูโม่พยักหน้า และซ่งซีซีพูดว่า "เอาล่ะ งั้นตามพวกเรากลับเมืองหลวงกัน"สาวใช้ถอนหายใจโล่งอกแล้วพูดว่า "ขอบคุณแม่นางเจ้าค่ะ แม่นางใจดีจริงๆ""เจ้าชื่ออะไร" ซ่งซีซีถามสาวใช้คารวะ "ข้าน้อยชื่อเซียงกุ้ย""แล้วเจ้าล่ะ?" ซ่งซีซีถามองครักษ์"ข้าชื่ออู๋ตง" น้ำเสียงขององครักษ์ดูแหบแห้ง เขามีรูปร่างที่แข็งแกร่งและดูซื่อสัตย์ แต่รูปร่างหน้าตามักจะไม่ตรงกับใจของเขาจากนั้นซ่งซีซีถามคำถามอีกสองสามข้อ แต่ไม่ได้อะไร เห็นได้ชัดว่า นางไม่ต้องการถามอะไรจากพวกเขาในกลางคืน หมอมหัศจรรย์ดันใช้ผงเล็กๆ ที่ไม่มีสีและไม่มีกลิ่นทำให้คนขับ องครักษ์อู๋ตง และสาวใช้เซียงกุ้ยให้สลบในห้องพัก กู้ชิงหลานคุกเข่าต่อหน้าซ่งซีซีและเซี่ยหลูโม่ ขณะที่เสิ่นว่านจือนั่งอยู่อีกด้าน และฟังดูเงียบๆกู้ชิงหลานเงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางเศร้าและวิตกกังวล "เดิมทีท่านแม่ใหญ่ต้องการให้ข้าอ่อยท่านอ๋อง เพื่อทำลายความสัมพันธ์ของพวกท่าน ให้ท่านอ๋องและพระช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 582
เสิ่นว่านจือและซ่งซีซีตัวสั่นเทาเมื่อได้ยินคำพูดนี้ โยนทารกที่เพิ่งเกิดให้ตายทั้งอย่างนั้นหรือ? ต้องมีจิตใจที่ชั่วร้ายถึงขนาดไหนถึงจะทำเรื่องแบบนี้ได้กู้ชิงหลานยิ้มอย่างเศร้าหมอง "เรื่องแบบนี้ ภายในจวนองค์หญิงเรื่องโหดเหี้ยมเช่นนี้ไม่รู้มีมากแค่ไหนเลย เดิมทีข้ามีน้องชายคนหนึ่ง ตอนที่ท่านแม่ตั้งครรภ์อยู่ นางก็คิดว่าเด็กในท้องเป็นน้องชาย นางรู้ว่าท่านพ่อปกป้องนางไม่ได้ นางเลยอยากหนี เพราะนางรู้ว่าองค์หญิงไม่ยอมให้มีเด็กชายอยู่ หากเป็นทารกชายก็ต้องตายหมด แต่องค์หญิงส่งคนมาเฝ้าดูนาง หลังจากเข้าไปฝ่ายในจวนองค์หญิง งั้นก็อย่าคิดจะออกไปได้อีก นอกเหนือจากศพเท่านั้น""ท่านพ่อบอกว่าจะช่วยนางหลบหนี" กู้ชิงหลานปาดน้ำตา "ท่านแม่เชื่อใจนาง และรอให้เขาหาโอกาส เมื่อรอจนถึงนางใกล้จะคลอดแล้วก็พบโอกาสที่ดีในที่สุด งั้นก็คือท่านแม่ใหญ่ออกไปเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงและจะกลับมาดึกมาก""หนีไม่สำเร็จเหรอ?" เสิ่นว่านจือทั้งโกรธและประหม่ามาก"หลบหนีออกไปแล้วแต่โดนจับได้ระหว่างทาง ได้คลอดบนรถม้า สายสะดือยังไม่ได้ถูกตัดก็ถูกนำตัวกลับมาจวนองค์หญิง ท่านแม่และน้องชายของข้าโดนลากลงบนพื้นเช่นนั้น ลางกลับไปเรืองชุนเซ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 583
กู้ชิงหลานกล่าวว่า "ตอนที่เราอยู่ในจวนองค์หญิง เราไม่สามารถออกจากลานบ้านของตนเองได้ ไม่ว่าจะฝึกทักษะการต่อสู้หรือได้รับการอบรมจากทางสถานบันเทิงเหมือนพี่สาวของข้า ทั้งหมดต้องอยู่ในลานบ้านของตนเอง ส่วนลานทิศตะวันตกนั้นข้าไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ได้ยินจากสาวใช้บอกว่าลานทิศตะวันตกน่าจะถวายแด่พระพุทธเจ้า เพราะท่านแม่ใหญ่องค์หญิงจะเข้าไปถวายทุกๆ วันที่หนึ่งและวันที่สิบห้าของเดือนจันทรคติ""โถงพุทธ?" ซ่งซีซีขมวดคิ้ว มันต้องไม่ใช่โถงพุทธง่ายๆ อย่างนั้น หากเป็นโถงพุทธจริงๆ นางจะให้ความสำคัญและประหม่าขนาดนี้ได้ยังไง?ดูเหมือนว่าจะต้องหาโอกาสไปสำรวจดูสักหน่อย"เจ้าเคยฝึกทักษะการต่อสู้มาหรือ?" ซ่งซีซีถามอีกครั้งกู้ชิงหลานตอบว่า "เซียงกุ้ยเป็นอาจารย์ของข้า ได้เรียนมาหลายปี พี่น้องพวกเราต่างมีความสามารถพิเศษในตัว ในเมื่อนางเลี้ยงให้เราเป็นผู้ใหญ่ จะต้องใช้ประโยชน์จากเรา และไม่ทำให้เสียแรงไปเปล่าๆ"ซ่งซีซีพยักหน้า เป็นเรื่องจริงด้วย องค์หญิงใหญ่ไม่เพียงแต่ใจร้ายเท่านั้น นางสมรู้ร่วมคิดกับอ๋องเยี่ยนเพื่อวางแผนเรื่องใหญ่ๆ ดังนั้นแน่นอนว่านางจะใช้ประโยชน์จากทุกสิ่งให้ดีที่สุด "ท่านพ่อของเจ้าปฏิบัติต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 584
วันรุ่งขึ้น เซียงกุ้ยและองครักษ์รู้ว่าพวกเขาถูกค้นตัวในเมื่อคืนนี้เพราะข้าวของมีร่องรอยของการถูกค้น แม้ว่าสัมภาระจะถูกพันไว้แล้ว แต่พวกเขาก็ระมัดระวังอยู่เสมอและสามารถมองออกได้ทันทีว่ามันถูกค้นตัวหรือไม่"เป็นเรื่องดี" ดวงตาของเซียงกุ้ยเป็นประกายด้วยแสงเย็น "พวกเขาต้องพาเรากลับเมืองหลวงถึงจะค้นของ หากไม่มีปัญหาใดๆ หลังจากการค้นตัว งั้นสิ่งต่อไปก็จัดการได้ง่ายแล้ว"นางมองดูกู้ชิงหลาน "ในช่วงพัก เจ้าพยายามหาโอกาสอยู่ตามลำพังกับเป่ยหมิงอ๋อง และให้เขารู้ว่าเจ้าเคบฝึกทักษะการต่อสู้มาฌเยโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาชอบสตรีที่เข้าใจทักษะการต่อสู้"กู้ชิงหลานตอบรับอืม จับหน้าผากเอาไว้ "ทำไมข้าถึงรู้สึกเวียนหัวล่ะ?"เซียงกุ้ยพูดอย่างสงบ "เป็นเรื่องปกติ อีกสักพักก็จะดีขึ้น เราทุกคนต่างก็โดนยาในตัวพวกเขา"นางมองไปที่กู้ชิงหลาน "จำไว้ว่า ถ้ามีโอกาสก็ต้องให้เข้าใกล้ เป่ยหมิงอ๋อง เฮะ ครั้งนี้ผิดพลาดไป ก่อนที่เราเดินทางไปซีหนิง ไม่คิดว่าพระชายาเป่ยหมิงอ๋องก็ไปด้วย จดหมายขององค์หญิงมาช้าเกินไป""พระชายาเป่ยหมิงอ๋องออกจากเมืองในเวลากลางคืน ดังนั้นจึงเป็นที่เข้าใจได้ว่าท่านแม่ใหญ่องค์หญิงจพไม่รู้เรื่องนี้"
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 585
วันหนึ่งทุกคนพักผ่อนอยู่ในป่าเล็กๆ ข้างถนนหลวง ห่างจากป่าเล็กๆ ประมาณหนึ่งลี้ มีลำธารน้ำใสแจ๋ว อากาศร้อนแบบนี้ ทุกคนก็วิ่งเข้าไปลำธารกู้ชิงหลานก็ล้างมือในลำธาร โดยธรรมชาติแล้ว นางไม่สามารถกระโดดลงไปแช่ตัวเหมือนพวกผู้ชายเหล่านั้นได้แต่เมื่อเห็นพวกผู้ชายกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน นางหยิบกิ่งไม้มาและเริ่มเต้นรำข้างพวกเขาแม้ว่าการเคลื่อนไหวจะไม่แข็งแกร่งเท่าไร แต่ก็มีความสวยงาม กระโดดขึ้นไปบนเขย่งเท้าและหมุนตัวออกไป เป็นการผสมผสานระหว่างการเต้นรำและศิลปะการต่อสู้ซึ่งสะดุดตามากด้วยความสนุกสนาน ทุกคนก็กระโดดขึ้นจากน้ำและเริ่มแสดงศิลปะการต่อสู้ของตนเองออกมาเซียงกุ้ยมองไปที่เซี่ยหลูโม่ และเห็นเซี่ยหลูโม่มองดูชิงหลานด้วยสายตาที่ประหลาดใจนางแลกสายตากับองครักษ์อู๋ตงอย่างมีสีหน้าพึงพอใจ ตามอย่างที่คาดไว้จริงๆ เป่ยหมิงอ๋องให้ความสนใจกับสตรีที่รู้ศิลปะการต่อสู้เป็นพิเศษหลังจากนั้นพักใหญ่ เซี่ยหลูโม่ก็ละสายตาออก จากนั้นเหลือบมองซ่งซีซีที่กำลังนั่งด้านข้างและพูดคุยกับเสิ่นว่านจืออย่างร้อนตัว จากนั้นจึงเดินไปหาพวกนางเซียงกุ้ยย่อมไม่พลาดท่าทีรู้สึกผิดของชายคนนี้ แม้ว่าครั้งนี้ได้เจอกับเหต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 586
ซ่งซีซีหันหน้าออกไปโดยมีรอยยิ้มปรากฏที่ดวงตาของนาง แน่นอนว่าต้องการให้หมอมหัศจรรย์ดันช่วยสอบสวนให้ ผู้ชายในโลกนี้ คนที่ไม่ออกนอกลู่นอกทางนั้นไม่ค่อยมีเซี่ยหลูโม่กัดฟัน "เจ้ากลับสงสัยว่าข้าเป็นโรคเหล่านั้นเหรอ? ข้าอยู่ในสนามรบตลอดเวลา เจ้าคงไม่ได้สงสัยจริงๆ เลยใช่ไหม"พวกหนุ่มๆ กลับมาจากว่ายน้ำ และซ่งซีซีก็เดินไปจับมือเสิ่นว่านจือ โดยไม่ตอบคำถามของเขาเซียงกุ้ยเห็นเซี่ยหลูโม่กำลังโกรธเล็กน้อย และซ่งซีซีก็ลุกขึ้นจากไปอย่างเร่งรีบ ทั้งสองดูเหมือนจะขัดแย้งกันตลอดทางกลับเมืองหลวงก็ไม่มีเรื่องอย่างอื่นเกิดขึ้นเมื่อกลับถึงเมืองหลวงก็เกือบจะถึงเดือนสิงหาคมทางกระทรวงพิธีการรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาจะมาถึงเมื่อใด และประกาศข่าวดีไปทั่วเมืองหลวงแล้วความรู้สึกของสามัญชนทั่วไปจะจริงใจที่สุดเมื่อวีรบุรุษกลับมา แน่นอนว่าทุกถนนก็อัดแน่นไปด้วยผู้คนก่อนที่ซ่งซีซีจะเข้าเมืองได้มอบม้าให้กับกู้ชิงหลานแล้ว และให้พวกเขาคืนม้าในวันอื่นกู้ชิงหลานขอบคุณพลางคารวะ "มิทราบว่าแม่นางใหญ่พักอยู่ที่ไหน?"ซ่งซีซีกล่าวว่า "จวนเป่ยหมิงอ๋อง"กู้ชิงหลานแสดงสีหน้าประหลาดใจ "จวนเป่ยหมิงอ๋อง งั้นท่านก็คือพระชายาเป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 587
วันนี้จ้านเป่ยว่างเข้าเวร เขาและกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงช่วยรักษาความเรียบร้อย เมื่อพวกเขาขี่ม้าผ่านเขาไปทีละคน เขาได้เดินเข้าไปและเห็นทุกคนได้ชัดเจนเมื่อเห็นเจ้าสิบเอ็ดฝางกลับพบว่าเขาไม่หล่อเหลาและสดใสเหมือนเมื่อก่อนอีก เลยเกิดความรู้สึกซับซ้อน จู่ๆ ก็รู้สึกละอายใจตัวเองอยู่ครู่หนึ่งวีรบุรุษ ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นวีรบุรุษ เมื่อเขากลับมาจากชายแดนเฉิงหลิง ประชาชนก็ต่างส่งเสียงไชโยเช่นนี้ทุกวันนี้ เขากลับถูกลดตำแหน่งเป็นองครักษ์ที่กระจอกๆ คนหนึ่ง ไม่ใช่ขุนนางผู้สูงส่ง ไม่มีงานสำคัญอีก เมื่อมองดูพวกเขา เขารู้สึกถึงความอัปยศอดสูที่แตกต่างราวฟ้ากับเหวหากเขาต้องการก้าวหน้าในชีวิตนี้คงต้องอาศัยการสนับสนุนจากพี่ชายของภรรยา ไม่เช่นนั้นมีแต่เกิดสงครามอีกครั้ง เขาถึงมีโอกาสสร้างผลงานอีกเมื่อก่อนโง่มากจริงๆ มองโลกสวยเกินไปเลย จะสร้างผลงานทางทหารง่ายๆ ได้อย่างไร ที่ชายแดนเฉิงหลิงมีชแม่ทัพเซียวช่วยขวางมีดให้เขา และแขนก็ถูกตัดออกเมื่อเขาไปถึงสนามรบเขตหนานเจียง และเห็นความโหดร้ายของการโจมตีเมือง กองศพราวกับภูเขาและสภาพนองเลือดทุกที่ เขาถึงตระหนักว่าการสร้างผลงานทางทหารไม่ใช่แค่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 588
สนมฮุ่ยไทเฟยกำลังปาดน้ำตาและฟังคนรับใช้รายงานถึงสถานการณ์อันยิ่งใหญ่ด้านนอก นางเพียงเสียใจที่ตนไม่ใช่สามัญชนธรรมดาคนหนึ่งและไม่สามารถออกไปร่วมสนุกได้ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เรื่องราวที่นักเล่าเรื่องเล่านั้นคนรับใช้ได้กลับมาเล่าให้ฟัง ทำเอานางก็สะเทือนใจอย่างลึกซึ้งเพียงแต่ว่าเหตุผลที่นางร้องไห้ตอนนี้ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้นและความสุขข้างนอก แต่เป็นเพราะได้ยินว่าซ่งซีซีขังตัวเองอยู่ในห้องหลังจากที่นางกลับมาและไม่ได้ออกมาเป็นเวลานานสนมฮุ่ยไทเฟยเข้าใจดีว่าทำไมนางถึงรู้สึกไม่สบาย การกลับมาพบกันอีกครั้งไม่มีนาง เพราะทั้งพ่อและพี่ชายของนางไม่ได้เสียชีวิตในสงครามครั้งเดียวกันกับพวกเขา"มานี่!" สนมฮุ่ยไทเฟยมองดูลูกสะใภ้ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นเพื่อคารวะนาง และโบกมือให้นาง "มานั่งข้างๆ เสด็จแม่สิ"ซ่งซีซียืนขึ้นและเดินไปข้างหน้านาง แต่กลับถูกสนมฮุ่ยไทเฟยลากเข้าไปในอ้อมแขนของนางสนมฮุ่ยไทเฟยนั่งอยู่ นางดึงไปแบบนั้นทำให้ซ่งซีซีต้องคุกเข่าแล้วซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของอีกฝ่าย จากนั้นร่างก็ถูกกิดแน่น และเสียงของแม่สามีก็ดังขึ้นจากเหนือศีรษะ "เจ้าสามารถเห็นข้าเป็นท่านแม่ของเจ้าไปตลอด เป็นญาติเจ้า
บทล่าสุด
