LOGINShare
บทที่ 53
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 54
หลังจากฮูหยินผู้เฒ่ารองและนางหมินจากไปแล้ว ซ่งซีซีก็ไม่กลับไปนอนต่อ ตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว แรอฟ้ามืดจะออกเดินทาง ตอนนี้ไม่เห็นจะต้องนอนเลยนางนึกถึงสิ่งที่นางหมินพูดเกี่ยวกับงานแต่งงานของจ้านเป่ยว่าง และทันใดนั้นก็อยากจะหัวเราะปรากฎว่าจ้านเป่ยว่างชอบคนที่มีนิสัยตรงไปตรงมาเช่นนี้แต่นิสัยตรงไปตรงมานี้ไม่ได้ทำให้เขามีความสุขในท้ายที่สุด แต่ทำให้จวนแม่ทัพเสียหน้าด้วย แขกทุกคนในงานเลี้ยงแต่งงานจากไปหมด ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยนะยี่ฝาง...ซ่งซีซียังคิดทบทวนกับสองคำนี้ในใจ ความเกลียดชังและความโกรธที่นางพยายามระงับไว้ก็พุ่งออกมาราวกับแม่น้ำและมหาสมุทรอย่างไรอย่างนั้นถ้าไม่ใช่นางโลภกับผลงาน สังหารทั้งหมู่บ้านและผู้ถูกจับ ทั้งครอบครัวของจวนโหวก็คงไม่ถูกสังหารก่อนหน้านี้ นางไม่เคยเกลียดยี่ฝางมาก่อน ไม่ว่านางจะขโมยสามีของนางหรือดูถูกดูแคลน นางยังคงเคารพนางทำงานเพื่อบ้านเมือง และบรรลุสันติภาพระหว่างเมืองซีจิงและแคว้งซางแต่ยามนี้ นางเกลียดยี่ฝางเข้ากระดูกดำเรื่องที่ยี่ฝางนางสังหารหมู่และผู้ถูกจับ นางไม่รู้ว่าท่านตารู้เรื่องนี้หรือไม่แต่ฝ่าบาทคงไม่ทราบเรื่องนี้ เพราะจดหมายทหารท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 55
ตอนเย็นพักผ่อนที่โรงเตี้ยม ทั้งสายฟ้าและนางจะได้นอนหลับได้ดี นางตื่นตัวเป็นพิเศษเมื่ออยู่ข้างออกเช่นนี้ นางตื่นก่อนรุ่งสางเพื่ออาบน้ำอาบท่า แล้วเอาผ้าสีดำคลุมหน้าค่อยออกเดินทางต่อการเดินทางนั้นมันยากลำบากโดยธรรมชาติแล้ว และยังหนาวมากด้วย แม้ว่าใบหน้าจะคลุมด้วยผ้าสีดำแต่ลมก็ยังคงรุนแรงมากจนผิวของนางหยาบกร้านเมื่อตกเย็นตอนที่นางพักในโรงเตี้ยม นางได้ส่องกระจก และเห็นว่าผิวของนางที่เคยชุ่มชื้นสดใสนั้น ยามนี้กลับจะแตกออกแล้ว จึงหยิบขวดน้ำมันบำรุงผิวมาทาไม่ใช่เพราะอยากสวย แต่มันแห้งจนแตกออกก็จะเจ็บด้วยในเช้าตรู่ของวันที่ห้าของการเดินทาง นางมาถึงเขตหนานเจียงแต่ตลอดทางนี้ นางรู้สึกใจคอไม่ดี ที่ทางหลวงไม่มีกลุ่มขนส่งอาหารและหญ้า หรือบอกอีกนัยหนึ่งคือ เป่ยหมิงอ๋องคิดว่าตัวเองชัยชนะแน่นอนเลยไม่จำเป็นต้องขนส่งอาหารและหญ้าอย่างต่อเนื่องแต่ยังมีสงครามที่ยากที่จะรับมือต้องสู้เมื่อมาถึงเขตหนานเจียง หลังจากได้สอบถามมา และพบว่ายามนี้เหลือเพียงเขตอีลี่และเขตซีม่อนเท่านั้นที่ไม่ได้เอากลับมาเป่ยหมิงอ๋องใช้กองทัพเก่งมาก และฟื้นคืนพื้นที่ของเขตหนานเจียงที่สูญหายไปได้ถึเก้าส่วน ตอนนี้เหลือเพีย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 56
นางขี่ม้าและติดตามเซี่ยหลูโม่ไป โดยมองออกไปเมื่อทุกๆ สิบก้าวก็มีกองไฟจัดไว้ และนางอดไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาเดิมทีเขตหนานเจียงมีกองกำลังสามแสนนาย หลังจากยืมจากชายแดนเฉิงหลิงมาหนึ่งแสนนาย ทั้งหมดรวมเป็นสี่แสนนายแต่จากการสังเกตของนาง ตอนนี้คงไม่เหลือสองแสนเลยตลอดทางที่เป่ยหมิงอ๋องออกศึกเพื่อยึดดินแดนกลับมา ได้รับ 23 เมืองของเขตหนานเจียงกลับ ยามนี้เหลือแค่สองแห่ง ไม่ต้องคิดเลย ต้องมีทหารเสียชีวิตเป็นจำนวนมากเมื่อมาถึงนอกค่ายผู้บัญชาการ ผู้บุกเบิกและรองแม่ทัพยืนอยู่ทั้งสองฝั่งของค่าย ซ่งซีซีเหลือบมองพวกเขาแวบหนึ่ง พวกเขายังอยู่ในชุดเกราะขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าที่หยาบกร้านและดำมาก และมีเคราที่ผูกปมกันห่างจากค่ายผู้บัญชาการไม่ถึงสิบไม้ มีทหารหลายคนยืนมองดูจากระยะไกล หนึ่งในนั้น ซ่งซีซีรู้จักเขา เขาชื่อฟางเทียนสวี และเขาเป็นอดีตลูกน้องของท่านพ่อนาง ตอนนางยังเด็ก ท่านอาฟางเคยกอดนางด้วยฟางเทียนสวีก้าวเข้ามา ยืนอยู่ข้างหน้าซ่งซีซี มองพิจารณานาง และถามอย่างตื่นเต้นว่า "ซีซีเหรอ?""ท่านอาฟาง!" ซ่งซีซีเรียก ดวงตาของนางเผยความอบอุ่นขึ้นมาริมฝีปากของฟางเทียนสวีสั่น เขาพยักหน้า และหันหลังก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 57
จากนั้น นางถึงรู้ตัวว่าความเหนื่อยล้าที่ซึมเข้าสู่กระดูกนั้น ทำให้นางนั่งลงบนพื้นด้วยขาที่สั่นเทา นางไม่มีกำลังไปสนใจว่าเรื่องมารยาทอีกเป็นเพราะมันนานมากแล้วที่นางไม่เคยเดินทางไกลเช่นนี้ และร่างกายนางไม่ไหวแล้วเมื่อเห็นนางแบบนี้ เป่ยหมิงอ๋องก็ยิ้มออกมาเผยให้เห็นฟันขาวของเขา "เหนื่อยมากแล้วใช่ไหม เดินทางมากี่วันแล้ว""ห้าวัน" ซ่งซีซีหายใจเบาๆ "ข้ายังไม่ได้เป็นอะไร แต่ม้าของข้าต้องอ่อนล้าจริงๆ""น่าทึ่งมาก!" เป่ยหมิงอ๋องแสดงความชื่นชมและตะโกนเสียงดัง "ให้อาหารม้า และเตรียมอาหารด้วย!"มีเสียงดังมาจากด้านนอก "ขอรับ!"ซ่งซีซีรีบถามขึ้นมาว่า "ท่านอ๋องไม่คิดแผนป้องกันก่อนหรือ หรือส่งข้อความกลับไปเมืองหลวงโดยเร็วเพื่อขอให้ฮ่องเต้ส่งกำลังเสริมมาเพิ่ม?"เป่ยหมิงอ๋องเอนหลังบนโต๊ะ แตะนิ้วยาวสีดำของเขาบนขาของเขา และหรี่ตาลง "รับสมัครทหาร กำลังเสริมจะไม่ได้มาเร็วขนาดนั้นหรอก หากต้องเอาชนะสงครามรอบแรกก็ต้องรับสมัครทหารก่อน และจัดเตรียมอาหารและหญ้าด้วย"เขามองซ่งซีซี ด้วยความชื่นชมอย่างไม่มีที่ติในสายตาของเขา "ที่เจ้ามาเขตหนานเจียงด้วยตัวเองเพื่อแจ้งข้าวนี้กับข้าเป็นการตัดสินใจที่ยอดเยี่ยม ม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 58
ซ่งซีซีชื่นชมการวิเคราะห์ของเขาเป็นอย่างมากมีเพียงทหารผ่านศึกในสนามรบเท่านั้นที่จะรู้ว่าการบีบบังคับให้ศัตรูยอมจำนนด้วยการเผาแค่อาหารและหญ้านั้นช่างน่าเหลือเชื่อขนาดไหน และยังเป็นปัญหาเรื่องชายแดนที่ทางตันมาหลายปี ด้วยเหตุนี้ทั้งสองประเทศจึงทำสงครามกันนับครั้งไม่ถ้วน การต่อสู้ทั้งเล็กและใหญ่ ได้สร้างความวุ่นวายมานานหลายทศวรรษแล้วอีกอย่างเมืองซีจิงไม่ได้ขาดอาหารและหญ้าสักหน่อย หากอาหารและหญ้าถูกเผา จะสั่งคนขนส่งมาใหม่ก็พอ ไม่จำเป็นต้องยอมจำนน มากสุดก็แค่ล่าถอยและการพักรบเท่านั้น กองทัพแคว้งซางจะไม่เข้าไปเมืองซีจิง"แล้วมีปัญหาอะไรล่ะ" เป่ยหมิงอ๋องถามซ่งซีซีไม่ได้ปิดบังอะไรอีก ถึงยังไงเขาส่งคนไปตรวจสอบแล้ว และไม่ช้าก็เร็วต้องพบความจริงได้ "ยี่ฝางสังหารหมู่ชาวบ้านและผู้ถูกจับ"ทันใดนั้นสีหน้าของเป่ยหมิงอ๋องก็เปลี่ยนไป "ฮ่องเต้รู้เรื่องนี้หรือไม่?""ข้าไม่รู้ว่าฮ่องเต้รู้เรื่องนี้หรือเปล่า แต่...แต่จดหมายทหารทั้งหมดเกี่ยวกับชายแดนเฉิงหลิงรวมถึงอนุสรณ์แห่งชัยชนะครั้งสุดท้าย ต่างก็ไม่ได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ แน่นอนว่าสิ่งที่ข้าเห็นเป็นเพียงข้อความจากกระทรวงกลาโหมทำสำเนาไว้เท่านั้น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 59
คำว่า "การเตรียมอาหาร" ดูเหมือนมีอาหารมากมายแต่ในความเป็นจริงมีเพียงขนมบางแห้งสองชิ้นและเนื้อแห้งสองแท่ง สิ่งเหล่านี้ง่ายต่อการพกพาในสนามรบ และอาหารที่ส่งมาทางสนามรบส่วนใหญ่เป็นของประเภทนี้แน่นอนว่ายามนี้ตั้งกองทหารประจำการอยู่ที่นี่แล้วพวกเขาก็สามารถทำโจ๊กร้อนๆ กับข้าวได้ เพียงแต่ว่าเวลานี้ดึกมากแล้วและเตาในค่ายทหารก็เป็นหม้อใหญ่ด้วย ไม่มีเหตุผลที่จะต้องใช้เตาทำกับข้าวเพื่อนางคนเดียวอย่างไรก็ตาม พวกเขายังเตรียมน้ำร้อนหม้อหนึ่งให้นาง อย่างน้อยได้ดื่มน้ำอุ่นๆ เพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นค่ายเล็กๆ นี้ตั้งขึ้นเป็นชั่วคราว และเครื่องนอนก็ทั้งนาทั้งหนัก และสกปรกด้วย รอยสกปรกคลุมด้วยบนหน้า เมื่อซ่งซีซีเอื้อมมือไปแตะมัน ถึงได้รับรู้ว่ามันเป็นเลือดคนที่พานางเข้ามานั้นเป็นทหารหนุ่มร่างสูง คิ้วหนา หนวดเคราเลอะเทอะ เขาเกาหัวแล้วถามว่า "กินได้ไหม ถ้ากินไม่ลง ข้าจะสั่งคนทำแกงร้อนๆ ให้เจ้าด้วย""ไม่ต้องเลย อาหารพวกนี้กินได้" ซ่งซีซีกัดขนมแล้วยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ อากาศหนาว ขนมก็แข็ง กัดจนเจ็บฟันเลย"งั้นก็ดี ข้าชื่อจางต้าจ้วง ข้าติดตามกับท่านอ๋องตั้งแต่เด็ก หากเจ้าต้องการอะไร เรียกข้าได้เลย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 60
เมื่อซ่งซีซีได้ยินดังนั้น นางคิดว่าน่าจะเป็นพวกสหายของนางมาแล้ว จึงรีบพูดว่า "รีบพาข้าไปดูหน่อยเร็วเข้า"จางต้าจ้วงพานางไปทางด้านหลังของกองทัพ จากระยะไกล ซ่งซีซีเห็นร่างที่คุ้นเคยสองสามคนนางถือหอกดอกท้อ ใช้วิชาตัวเบาบินออกไป และตะโกนเสียงดังว่า "กุ้นเอ๋อร์ หมั่นโถว อาเฉิน ว่านจือ"ทันทีที่ทั้งสี่คนเงยหน้าขึ้นก็เห็นใครคนหนึ่งกำลังบินอยู่ในกลางอากาศ หอกดอกท้อแกว่งไปมา ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดสีเขียวถือดาบเพื่อสกัดกั้น กระโดดขึ้น และต่อสู้ในท่ามกลางอากาศหลายท่าทักษะดาบนั้นเร็วราวกับสายฟ้า หอกดอกท้อเคลื่อนตัวไวมาก และพู่แดงนั้นดูเหมือนดอกไม้ไฟที่กระจัดกระจาย ทหารทุกคนต่างตกตะลึงไป ทักษะดาบและทักษะหอกสุดยอดจริงๆทันทีที่พวกเขายืมกัยพื้น ชายหนุ่มในชุดเขียวก็ตะคอก "ออกหอกช้าไปหน่อย""กุ้นเอ๋อร์ ทักษะดาบของเจ้าดีกว่าเมื่อก่อนแล้วนะ" ซ่งซีซีมองพิจารณาชายหนุ่มแล้วยิ้มอย่างสดใส "แล้วก็ สูงขึ้นด้วย"กุ้นเอ๋อร์เป็นศิษย์ชายคนเดียวของนิกายกู่เยว่ ชื่อเมิ่งเทียนเซิง เขามีชื่อเล่นว่ากุ้นเอ๋อร์（มีความหมายว่าไม้） เพราะตอนแรกอาจารย์ของเขาไม่อนุญาตให้เขาใช้ดาบและหอกตัวจริง และปล่อยให้เขาฝึกดาบด้วยไม้เ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 61
หลังจากสมัครเป็นทหารแล้ว จะเริ่มฝึกฝนในวันนั้นเลยพวกเขาทั้งห้าคนและกลุ่มทหารเกณฑ์ใหม่ถูกส่งไปยังสนามฝึก การฝึกขั้นพื้นฐาน เช่น การฝึกจับมีดและการฝึกตัดเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับพวกเขาทั้งห้าคนการฝึกสิบรายการ พวกเขาใช้เวลาแค่แป๊บเดียวก็ผ่านการทดสอบแล้ว ซึ่งทำให้ผู้มาใหม่ทุกคนต้องตกตะลึงอย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาฟังทฤษฎีสนามรบ พวกเขาก็นั่งฟังอย่างเงียบๆยกเว้นซ่งซีซีที่คุ้นเคยกับการออกศึกแล้ว อีกสี่คนนั้นไม่มีความรู้เดี่ยวกับเรื่องสงครามเลยเนื่องจากซ่งซีซีมีค่ายส่วนตัว แม้ว่ามันมีขนาดเล็ก แต่ก็พอจะให้ทุกคนได้พักผ่อนด้วยกันเมื่อกลับมาที่ค่ายในตอนเย็น พวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะถามซ่งซีซีเกี่ยวกับการแต่งงานของนางซ่งซีซีกอดเข่าแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ใช่ ข้าแต่งงานแล้ว แต่ก็หย่าโดยสันติแล้ว ยามนี้ข้าโสดอยู่""เยี่ยมมาก!" เฉินเฉินปรบมืออย่างตื่นเต้น "เมื่อศิษย์พี่หลิวรู้เรื่องการแต่งงานของเจ้าณ เขาเสียใจมานานเลย ตอนนี้เจ้าหย่าโดยสันติแล้ว เจ้าสามารถแต่งงานกับศิษย์พี่หลิวนี่น่ะ"ซ่งซีซีใช้นิ้วไปแตะที่หน้าผากของนาง "ข้าไม่เอา ศิษย์พี่หลิวดุขนาดนั้น""จะดุกว่าอาจารย์ของเจ้าได้หรือ? เมื่ออ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1500
ฉินอ๋องหลับยาวจนถึงบ่ายวันรุ่งขึ้น ก่อนจะตื่นขึ้นมาเพราะความหิวเมื่อลืมตาขึ้นมา รู้สึกว่าร่างกายแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บปวดไปทุกส่วนความอ่อนล้ากัดกินลึกถึงกระดูก แม้แต่จะยกมือขึ้นยังแทบไม่มีแรงในบรรดาคนรับใช้ที่ติดตามเขามา มีขันทีคนสนิทชื่อเสี่ยวจี๋จื่อ ยืนอยู่ข้างเตียง รายงานว่า “ท่านอ๋อง พระชายาเป่ยหมิงอ๋องมีเรื่องจะหารือกับท่าน นางรอท่านมาครึ่งวันแล้ว”เดิมทีฉินอ๋องตั้งใจจะกินข้าวบนเตียงแล้วนอนต่อ เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะขยับตัวแต่เมื่อได้ยินว่าซ่งซีซีรอเขามาครึ่งวันแล้ว เขาก็รีบเปิดผ้าห่มออกทันที สั่งเสียงเร่งรีบ “เปลี่ยนเสื้อผ้า เร็วเข้า”ตลอดการเดินทางที่ผ่านมา เขาได้เห็นความสามารถของซ่งซีซีกับตาตัวเอง นางเป็นสตรี แต่ไม่เคยปริปากบ่นว่าเหนื่อยแม้แต่คำเดียว ภายใต้การบัญชาของนาง ขบวนเดินทางหลีกเลี่ยงอันตรายมาได้หลายครั้ง ผู้คนมากมายล้มป่วยระหว่างทาง แต่นางกลับแข็งแรงราวกับวัวกระทิงคนที่มีความสามารถเช่นนี้ จะไม่มีวันเสียเวลามาหยอกล้อกับใครแน่ หากมาหาเขา ย่อมมีเรื่องสำคัญแน่นอนแม้เขาจะหิวจนไส้แทบกิ่ว แต่ก็รีบล้างหน้าแต่งตัว จากนั้นก็ดื่มโจ๊กหนึ่งชามแล้วรีบไปพบนาง “น้องสะใภ้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1499
หลังจากจุดธูปเคารพเสร็จแล้ว เมื่อกลับมายังเรือนหลัง ทุกคนก็ซับน้ำตา เก็บซ่อนความโศกเศร้า แล้วพากันล้อมวงถามไถ่ซ่งซีซีเกี่ยวกับชีวิตคู่ของนางแต่คำถามที่ถูกถามมากที่สุดก็คือเป่ยหมิงอ๋องปฏิบัติต่อนางดีหรือไม่ครอบครัวก็เป็นเช่นนี้ แม้ว่าจะรู้ว่านางเป็นคนเก่งเพียงใด แต่ก็ยังคงหวังให้คู่ครองของนางรักและเอ็นดูนางจากใจจริงซ่งซีซีมีลูกพี่ลูกน้องหญิงมากมาย ล้วนเป็นบุตรสาวของบรรดาลุงและน้าของนาง แม้ไม่เคยพบหน้ากันมากนัก แต่เมื่อได้เจอซ่งซีซี ต่างก็พากันตื่นเต้นยินดีพี่สาวทั้งหมดล้วนแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ครั้งนี้พากันกลับบ้านพร้อมสามีและลูกๆ พวกนางได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับซ่งซีซีมากมาย ทั้งรู้สึกนับถือและเห็นใจนางในหมู่พี่สาวเหล่านั้น มีอยู่คนหนึ่งชื่อเซียวเซียงอวี่ เป็นบุตรสาวคนโตของลุงสอง นางแต่งงานกับแม่ทัพหวงเฉิน ซึ่งเป็นนายทหารใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพใหญ่เซียว แต่ยังไม่ถึงปี สามีก็สละชีพในสนามรบ ทิ้งลูกในครรภ์ไว้ให้บัดนี้ เด็กคนนั้นอายุสิบสองปีแล้วนางตั้ง สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าขึ้นที่ชายแดนเฉิงหลิง เพื่อช่วยเหลือเด็กที่ถูกทอดทิ้ง ตอนนี้มีเด็กอยู่ในความดูแลกว่าสามสิบคน แต่ชีวิตกลั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1498
พอเร่งเดินทางอย่างสุดกำลัง ในที่สุดวันที่สามเดือนแปด พวกเขาก็มาถึงชายแดนเฉิงหลิงตลอดยี่สิบวันที่เดินทางมา เนื่องจากอากาศร้อนจัด ผู้คนมากมายต่างล้มป่วยลงทีละคน แต่โชคดีที่ซ่งซีซีเตรียมตัวมาดี นางนำยามามากมาย และยังมีหมอหลวงจินติดตามมาด้วย จึงไม่เกิดปัญหาใหญ่อันใดฉินอ๋องนั้นถึงกับหมดเรี่ยวแรงโดยแท้เขาเคยลำบากเช่นนี้มาก่อนที่ไหนกัน ตั้งแต่วันที่สิบของการเดินทาง เขาก็แทบเอ่ยปากพูดไม่ได้ สีหน้าและริมฝีปากซีดขาวตลอดเวลา ความอิดโรยฉายชัดบนใบหน้า ไม่อาจปกปิดได้ครั้นเดินทางมาถึงเขตแดนเฉิงหลิง มองเห็นทหารสกุลเซียวที่นำทัพมาต้อนรับ เขาก็ถึงกับทรุดฮวบลงหมดสติไป ทำให้ทุกคนแตกตื่น รีบหามเขากลับไปทันทีซ่งซีซีเมื่อได้พบกับท่านตาและบรรดาท่านลุง นางจะไปสนใจฉินอ๋องได้อย่างไร นางพุ่งตัวเข้าหาอ้อมกอดของท่านตา น้ำตาไหลพรากมิอาจหยุดยั้งแม่ทัพใหญ่เซียวมองหลานสาวด้วยสายตาเอ็นดู ลูบศีรษะนาง น้ำเสียงสั่นเครือ เขาเคยคิดว่าเมื่อแยกจากกันที่เมืองหลวง บางทีคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีก ที่ไหนได้กลับได้พบหน้านางอีกครั้งผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงกล่าวเสียงอ่อนโยน “พอแล้ว อย่าให้ทุกคนเห็นเป็นเรื่องขบขัน ไปพบลุงของเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1497
วันที่สิบสองเดือนเจ็ด คณะทูตแคว้นซางออกเดินทางจากเมืองหลวงอย่างยิ่งใหญ่ มุ่งหน้าไปยังซีจิงเซี่ยหลูโม่ควบม้าส่งขบวนไปถึงยี่สิบลี้ จนกระทั่งจางต้าจ้วงและอาจารย์หยูกล่าวว่าเพียงพอแล้ว เขาจึงจำใจรั้งบังเหียนม้าเอาไว้ซ่งซีซีหันกลับมาส่งยิ้มให้เขา ใบหน้างามราวกับบุปผา ไม่มีท่าทีอาลัยอาวรณ์แม้แต่น้อยเซี่ยหลูโม่จ้องมองนาง สายตาอบอุ่นอ่อนโยน แต่กลับบ่นพึมพำเสียงต่ำว่า “ช่างเป็นสตรีไร้หัวใจเสียจริง”ดวงตะวันขึ้นสูงแล้ว ถนนหลวงไร้ลมพัด อากาศร้อนอบอ้าวยิ่งนัก เขายืนรออยู่จนขบวนท้ายสุดลับสายตาไป จึงยอมหมุนม้ากลับอย่างเสียดายครั้งนี้ที่เดินทางไปซีจิง ซ่งซีซีนำกองทัพซวนเจียจำนวนสามร้อยนาย พร้อมทั้งกุ้นเอ๋อร์ เสิ่นว่านจือ และผู้ติดตามอื่นๆ ไปด้วยแม้สองแคว้นจะอยู่ในช่วงสงบชั่วคราวหลังสงคราม แต่เรื่องราวเกี่ยวกับองค์รัชทายาทซีจิงถูกซูลันซือเปิดเผยออกมา เวลานี้ชาวเมืองซีจิงมากมายยังคงมีความเป็นปฏิปักษ์ต่อแคว้นซาง ดังนั้นจึงจำเป็นต้องนำทหารติดตามไปมากขึ้น เพื่อรับรองความปลอดภัยของฉินอ๋องและเหล่าทูตสำหรับฉินอ๋องนี้ ซ่งซีซีมีปฏิสัมพันธ์กับเขาน้อยมาก ที่ถูกต้องกว่านั้นคือ นางแทบไม่ติดต่อกับฉินอ๋
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1496
ในค่ำคืนก่อนออกเดินทาง ซ่งซีซีพาเซี่ยหลูโม่ไปถวายบังคมลาฮุ่ยไทเฟย เนื่องจากวันรุ่งขึ้นต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ หากมาลาในตอนนั้นเกรงว่าฮุ่ยไทเฟยจะยังไม่ตื่น จึงเลือกมาขอลาในค่ำคืนนี้แทน ฮุ่ยไทเฟยทรงทราบมาก่อนแล้วว่าซ่งซีซีจะเดินทางไปซีจิง ตอนแรกยังไม่ทรงเข้าใจนัก มองว่าราชโองการของฮ่องเต้นั้นเกินไปหรือไม่ การเดินทางที่ยาวไกลเช่นนี้ จำเป็นต้องเป็นนางเพียงผู้เดียวจริงหรือ? แต่เมื่อเสิ่นว่านจืออธิบายว่านี่เป็นโอกาสให้นางได้กลับไปพบญาติฝ่ายมารดา พระนางก็ได้แต่ทอดถอนพระทัย แย้มสรวลบางเบาแล้วตรัสว่า "ความเจ็บปวดที่สุดในชีวิต คือการต้องพลัดพรากจากครอบครัว แต่ความสุขที่สุด ก็คือการได้พบกันอีกครั้งหลังจากจากกันไปเนิ่นนาน" พระนางตรัสกับเสิ่นว่านจือเช่นนี้ มิได้กล่าวต่อหน้าซ่งซีซี เพราะหากกล่าวกับผู้อื่นก็เป็นเพียงการรำพึงถึงชีวิต แต่หากกล่าวกับซ่งซีซี ก็คงไม่ต่างจากการราดเกลือลงบนบาดแผล บัดนี้ พระนางก็รักและเอ็นดูลูกสะใภ้ผู้นี้แล้ว ย่อมไม่อยากให้ต้องเจ็บปวดแม้แต่น้อย เมื่อมองดูซ่งซีซีที่มาขอลา พระนางก็อดคิดไม่ได้ เมื่อนึกย้อนกลับไป ตอนแรกพระนางคัดค้านการแต่งงานนี้อย่างถึงที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1495
เดือนเจ็ดอันร้อนระอุ ราชสาส์นจากซีจิงก็มาถึง จักรพรรดิ์ซีจิงทรงสละราชบัลลังก์ องค์หญิงผู้สูงศักดิ์เหลิ่งอวี้ขึ้นครองราชย์ ทรงใช้อำนาจบริหารแผ่นดินและเปลี่ยนชื่อแคว้นเป็นหยวนซิน พระนางมีพระราชโองการเชิญแคว้นซางส่งทูตเข้าร่วมพระราชพิธีบรมราชาภิเษก และเจรจาเรื่องเขตแดนร่วมกัน แท้จริงแล้ว หยวนซินฮ่องเต้ได้ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว พิธีราชาภิเษกเป็นเพียงข้ออ้าง สิ่งที่ต้องเจรจากันจริงๆ ก็คือปัญหาเขตแดน เมื่อครั้งที่คณะทูตซีจิงมาเยือนแคว้นซาง จุดประสงค์หลักก็คือปัญหาเขตแดน แต่เนื่องจากเกิดความวุ่นวายภายในแคว้น ทำให้เรื่องนี้ต้องถูกระงับไว้ชั่วคราว และนี่คงเป็นเรื่องที่ติดค้างอยู่ในพระทัยของหยวนซินฮ่องเต้มากที่สุด ดังนั้น ทันทีที่พระนางขึ้นครองราชย์ ก็ทรงรีบเร่งดำเนินการเปิดการเจรจาขึ้นอีกครั้ง ในที่ประชุมราชสำนัก ทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกันว่า บัดนี้ความบาดหมางระหว่างสองแคว้นได้คลี่คลายลงแล้ว การเจรจาในขณะนี้ ทั้งสองฝ่ายอยู่ในฐานะที่เท่าเทียมกัน ดังนั้น สิ่งใดที่ต้องรักษาไว้ ก็ต้องยืนหยัดต่อสู้เพื่อรักษามันไว้ ปัญหาเขตแดนอาจไม่สามารถแก้ไขได้ในระยะเวลาอันสั้น แต่ตราบใดที่สามารถรักษ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1494
ที่จวนเป่ยหมิงอ๋อง ซ่งซีซีและเฉินเฉินก็กำลังสอนเสี่ยวหมิงซีและหวังจืออวี่ฝึกวรยุทธ์ โดยส่วนใหญ่เป็นเฉินเฉินที่สอนเสี่ยวหมิงซี ส่วนซ่งซีซีกับหวังจืออวี่ก็เพียงอยู่ร่วมฝึกด้วย จวนกองกำลังเมืองหลวงแม้จะยุ่งวุ่นวาย แต่ดูเหมือนว่าวันเวลาจะค่อยๆ ช้าลง ทำให้จิตใจของผู้คนสงบลงตามไปด้วย ไม่ว่าเวลาที่ปราศจากความระแวงเช่นนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน ตราบใดที่ยังมี ก็จงใช้มันให้คุ้มค่าทุกวัน สิ่งเดียวที่นางกังวลคือสุขภาพของศิษย์น้อง แม้ว่าร่างกายของเขาจะค่อยๆ ดีขึ้น แต่ก็เคยบาดเจ็บสาหัสมาก่อน การทำงานหนักเช่นนี้ทุกวัน ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ทั้งกินอาหารไม่เป็นเวลา กินยาก็ไม่สม่ำเสมอ ไม่ได้พักผ่อนให้เพียงพอ เป็นสิ่งที่ทำให้นางอดเป็นห่วงไม่ได้ หมั่นโถวเดินมาตามระเบียง มาหยุดข้างซ่งซีซีแล้วกล่าวว่า "จือจือบอกว่า คืนนี้ไม่กลับมา" "อืม" ซ่งซีซีพยักหน้า แม้จะไม่ได้กล่าวอะไรโดยตรง แต่ซ่งซีซีรู้ว่า นางกลับไปทำสิ่งที่เคยทำอีกครั้ง เรื่องนี้ พวกนางจะไม่พูดคุยกันโดยตรง มีเพียงประโยคเดียวที่เคยกล่าวกันไว้ ในเมื่อมือเคยเปื้อนเลือดแล้ว ก็ควรปล่อยให้เลือดของคนชั่วหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณให้แดงฉานยิ่งขึ้น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1493
บัดนี้ เรื่องขององค์ชายทั้งหลาย จักรพรรดิ์ซูชิงมักปรึกษากับเซี่ยหลูโม่เสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เซี่ยหลูโม่มักจะมาสอนหนังสือในช่วงค่ำ หลังจากสอนเสร็จก็จะอยู่เป็นเพื่อนระหว่างที่พระองค์ฝังเข็ม เมื่อสนทนากันมากขึ้น ความเป็นพี่น้องก็แน่นแฟ้นขึ้น ความหวาดระแวงลดลง และความเข้าใจก็มีมากขึ้น แน่นอนว่าสิ่งนี้ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล เซี่ยหลูโม่เป็นคนเปิดเผย ซื่อสัตย์ในถ้อยคำ ตราบใดที่ไม่เกี่ยวข้องกับซ่งซีซี เขาก็มักจะพูดตรงไปตรงมา ไม่ปิดบังอะไร เมื่อได้อยู่ใกล้กัน จักรพรรดิ์ซูชิงก็ทรงมองเห็นสิ่งต่างๆ ได้ชัดเจนขึ้น หากมีปัญหาใดก็สามารถพูดคุยกันได้โดยตรง มิใช่ต่างฝ่ายต่างคาดเดาไปเองเช่นแต่ก่อน แต่ถึงอย่างนั้น จักรพรรดิ์ซูชิงก็ทรงตระหนักว่า สิ่งที่ทำให้พระองค์สามารถเปลี่ยนแนวคิดเช่นนี้ได้ เป็นเพราะซ่งซีซีดุด่าให้พระองค์ตื่นจากความคิดของตัวเอง พระองค์จึงเรียนรู้ที่จะใช้สายตาของพี่ชายมองเซี่ยหลูโม่ มิใช่เพียงแค่จักรพรรดิ์มองขุนนาง เมื่อหมอมหัศจรรย์ทำการฝังเข็มเสร็จแล้วก็ขอตัวกลับไปพักผ่อน เซี่ยหลูโม่จึงพยุงจักรพรรดิ์ซูชิงให้ลุกขึ้นเดินช้าๆ โดยมีอู๋ต้าปั้นติดตามอยู่ห่างๆ ยามค่ำคืนในอุท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1492
ฮองเฮาเสด็จกลับตำหนักฉางชุน แต่ยังมิทันได้กระวนกระวายนาน จักรพรรดิ์ซูชิงก็เสด็จมาถึง พระองค์ทรงนำเหล่าองครักษ์เหล็กดำมาด้วย และตรัสสั่งให้ปิดล้อมตำหนักฉางชุนโดยสิ้นเชิง มีเพียงหลานเจี่ยนกูกูที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในตำหนัก อู๋ต้าปั้นถือของสองอย่างเข้ามา หนึ่งในนั้นคือผงพิษขับแมลงที่ฮองเฮาให้แก่องค์ชายใหญ่ในวันนั้น เมื่อวางไว้บนโต๊ะต่อหน้าฮองเฮาแล้วเชิญให้ทอดพระเนตร นางพลันชะงักค้างอยู่กับที่ ทั้งพระทัยเย็นเยียบจนหนาวสะท้านทั่วร่าง ริมพระโอษฐ์สั่นระริกมิอาจเอื้อนเอ่ย หลานเจี่ยนกูกูเห็นเช่นนั้นก็ทรุดกายลงคุกเข่า เสียงร้องไห้สั่นเครือ "ฝ่าบาท โปรดอภัยให้บ่าวด้วยเพคะ ทั้งหมดนี้เป็นการกระทำของบ่าวแต่เพียงผู้เดียว พระนางหาได้ล่วงรู้ไม่" จักรพรรดิ์ซูชิงมิได้เหลือบแลหลานเจี่ยนกูกูแม้แต่น้อย พระองค์เพียงประทับบนพระเก้าอี้แล้วตรัสกับอู๋ต้าปั้นว่า "ให้ฮองเฮาทอดพระเนตรราชโองการ ไม่ต้องประกาศ" อู๋ต้าปั้นรับคำ จากนั้นจึงคลี่ราชโองการออกเป็นสิ่งที่สอง เมื่อโองการถูกนำไปเบื้องหน้าฮองเฮา พระเนตรของพระนางจับจ้องเพียงสองบรรทัดก็ราวกับได้เห็นปีศาจร้าย นางกรีดร้องออกมาสุดเสียง "ไม่!" ร่า
