แชร์
บทที่ 425
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 426
ยี่ฝางหรี่ตาลง ร่างกายของนางแข็งทื่อ และความโหดร้ายพุ่งออกมาจากดวงตาแต่ไม่นานนักนางก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ "แล้วไงล่ะ นางอยากมาร่วมสนุกก็เป็นเรื่องของนาง"หวังชิงหลูพูดไม่ออกชั่วครู่หนึ่ง "เจ้า... ยี่ฝาง ข้าขอร้องเจ้า เจ้าไปกล่าวขอโทษที่จวนโหวเจี้ยนคังอีกครั้งได้ไหม ที่เจ้าทำเช่นนี้ไม่เพียงมีผลกระทบต่อจวนแม่ทัพ ทั้งยังส่งผลกระทบต่ออาชีพการงานของท่านสามีด้วย""ท่านสามีงั้นเหรอ? เรียกอย่างสนิทกันจริงๆ" ยี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา"ข้าเรียกแบบนี้มีอะไรผิดหรือ? เขาไม่ใช่ท่านสามีของข้าหรือไง"ยี่ฝางพูดอย่างเย็นชา "ใช่ เขาเป็นท่านสามีของเจ้า ดังนั้นอนาคตของเขาต้องให้เจ้าไปวางแผน จะให้ขอโทษหรือเอาเงินส่วนตัวมาใช้นั้น เจ้าก็ทำเองหมดเลย""นี่เจ้ามีทัศนคติอย่างไร?"ยี่ฝางฟันดาบของนาง "ทัศนคติของข้าก็คือให้ออกไปจากที่นี่และอย่ามายุ่งกับข้าอีก"หวังชิงหลูโกรธมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน นางยังเป็นภรรยาเอก ยี่ฝางกล้าหยาบคายต่อหน้านางเช่นนี้ได้อย่างไรที่นางพูดต่อหน้าซ่งซีซีว่านางยินดีใช้สินเดิมของตนเองเพื่ออุดหรุนให้จวนแม่ทัพ แต่จริงๆ แล้วนางรู้สึกไม่สบอารมณ์มาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 427
ในเช้าวันรุ่งขึ้น อวี้ฉื่อสวี่และอวี้สื่อจงเฉิงได้นำผู้คนจากฝ่ายตรวจการหลายคนไปทูลรายงานทูลร้องเรียนเรื่องถ้านฮัวซื่อจื่อเหลียงแต่งหญิงงามเมืองเป็นอนุในขณะที่ฮูหยินเอกกำลังตั้งท้อง รักใคร่อนุภรรยาเย็นชาใส่ภรรยาเอก รังแกท่านหญิงทูลร้องเรียนทางจวนแม่ทัพไม่เคารพฮูหยินผู้เฒ่าโหวเจี้ยนคัง ซึ่งทำให้ประชาชนไม่พอใจมาก ประชาชนขว้างอุจจาระเพื่อระบายความโกรธ พวกเขาถูกลากเข้าจวนและโดนตัดมือทิ้ง คนๆ นั้นได้แจ้งความที่สำนักเขตจิงจ้าว เขายอมรับเรื่องขว้างอุจจาระ แต่ก็ร้องเรียงจะเอาค่าชดเชยด้วยจ้านเป่ยว่างไม่สามารถเข้าไปในห้องโถงของราชสำนักได้ และเมื่อมาเข้าประชุมก็ได้แต่ยืนอยู่ข้างนอกพร้อมกับขุนนางที่มีระดับต่ำดังนั้นเรื่องข้างในจะหารือการเมืองอะไรกัน เดิมทีเขาไม่ได้ยินอยู่แล้ว แต่พวกอวี้ฉื่อ（ขุนนางฝ่ายตรวจการ）เสียงดังมาก ส่งไปถึงข้างนอก เมื่อเขารู้ว่าตนเองถูกร้องเรียนอีกก็รู้สึกใจหายเลยเขาอยากตบหน้าตัวเองสักสองฉาดไปเลย ทำไมตอนแรกเขาจะเลือกทอดทิ้งซ่งซีซีกลับไปแต่งงานกับยี่ฝางตอนนี้ทำให้ครอบครัวเดือนร้อนไปด้วย อนาคตของตนเองก็อาจไปไม่ไกลด้วยเหลียงเส้ายืนอยู่ในราชสำนัก แต่เขายังคงโต้เถียงแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 428
เสียงคำรามของฮ่องเต้ดังขึ้นทั้งห้องโถง "จวนแม่ทัพของเจ้าเป็นสถานที่ยังไงกัน กล้าแอบก่อสร้างห้องลงโทษส่วนตัวและหักมือเท้าของประชาชน หากเป็นเช่นนี้ มีจวนแม่ทัพของเจ้าก็พอแล้ว จะมีสำนักเขตจิงจ้าว กระทรวงราชทัณฑ์และหอต้าหลี่ไปเพื่ออะไร?"จ้านเป่ยว่างไม่รู้เรื่องนี้เลย แต่ในเมื่ออวี้ฉื่อจะมาร้องเรียน งั้นแสดงว่ามีคนฟ้องเรื่องนี้ไปยังสำนักเขตจิงจ้าวแล้วจริงๆเขาไม่มีอะไรจะพูดแก้ต่างอีกแล้ว เอาแต่พูดว่า "ฝ่าบาททรงยกโทษให้ด้วย ฝ่าบาททรงยกโทษให้ด้วย""จะให้ข้ายกโทษยังไง ให้เจ้าพายี่ฝางไปกล่าวขอโทษ โหวเจี้ยนคังไม่อนุญาตให้พวกเจ้าเข้าไป แล้วพวกเจ้าก็หันหลังกลับทั้งอย่างนั้น นี่เป็นทัศนคติของคนที่จะไปกล่าวขอโทษเหรอ? เจ้าไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้อีกฝ่ายให้อภัย แต่ไปที่จะโดนระบายอารมณ์ความโกรธใส่ประชาชน พวกเจ้าสมน้ำหน้าที่จะถูกโยนขี้ใส่ แม้แต่ข้าก็อยากจะเอาขี้มาใส่หน้าเจ้าด้วย"ฮ่องเต้โกรธมากจนพูดอะไรเกินเลยออกมา เป็นเพราะจ้านเป่ยว่างทำให้เขาผิดหวังจริงๆถ้าไม่ได้พระราชทานอภิเษกสมรสด้วยตนเองเพื่อยกย่องผลงานของเขา แล้วทำไมต้องมาช่วยเขาอีกล่ะ โดยคิดว่าการให้โอกาสเขา ก็เท่ากับสร้างศักดิ์ศรี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 429
จ้านเป่ยว่างเข้าไปข้างหน้าและคว้าข้อมือของนาง "ไป ไปจวนโหวเจี้ยนคังกับข้า"ยี่ฝางพยายามอย่างหนักที่จะหลุดออกจากมือของเขา "ข้าไม่ไป"จ้านเป่ยว่างยืนอยู่ในลาน ดวงตาของเขามืดมน "ถ้าเจ้าไม่ไป ข้าจะมัดเจ้าไป เจ้าต้องการไปเองดีๆ หรือให้ข้ามัดเจ้าไปพร้อมหนามด้วยล่ะ?""เจ้ากล้าดียังไง?" ยี่ฝางโกรธและรู้สึกน้อยใจมากยิ่งขึ้น "ข้าแค่พูดคำพูดคำหนึ่งออกไป มันผิดร้ายแรงอย่างไรหรือไง ต้องให้ข้าแบกหนามเพื่อขอรับโทษ"จ้านเป่ยว่างกัดฟันหรอดแล้วพูดว่า "เจ้ารู้อยู่แก่ใจ ความผิดของเจ้า อย่าว่าแต่แบกหนามเพื่อขอรับโทษ ฆ่าเจ้าให้ตายก็ไม่มากเกินไป"เขาเหลือบมองสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ แล้วคำราม "ออกไป!"เหล่าสาวใช้ตกใจมากจึงรีบวิ่งออกไปยี่ฝางมองเขา ดวงตาของเขาแดงก่ำ "การกระทำที่เจ้าปฏิบัติต่อข้าในตอนนี้ได้ดีเท่าครึ่งหนึ่งอย่างอดีตหรือไม่ เจ้าเกลียดข้าจริงๆ ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมเจ้าถึงแต่งงานกับข้าในตอนแรก"จ้านเป่ยว่างเกือบจะเป็นบ้าเอาแล้วเขาคำรามใส่ยี่ฝาง "ข้าโง่ ข้าตาบอด ข้ามองคนผิด ข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนซื่อสัตย์และกล้าหาญอย่างที่เจ้าพูด แต่เจ้าไม่ใช่!"ยี่ฝางปิดหูแล้วพูดว่า "หุบปาก เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะเจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 430
จ้านเป่ยว่างได้ถูกทำร้ายจิตใจอีกครั้งทันใดนั้นคนทั้งตัวของเขาดูเหมือนจะเสียขวัญไปแม้แต่พลังงานของเขาก็ไม่มีอยู่อีกต่อไป และตอนนี้เขาก็รู้สึกเหมือนเป็นหมาข้างถนนอย่างไรอย่างนั้น ไม่มีที่ที่ให้กลับเลยก่อนหน้านี้ยังคิดว่าหวังชิงหลูอ่อนโยนมีคุณธรรม มีการศึกษาดี กตัญญูกตเวที มีความอดทนและใจดีต่อคนรับใช้ที่บ้านมากเขายังคิดว่าถึงยังไงแล้วนางก็เป็นคุณหนูจากจวนป๋อผิงซีและได้แต่งงานกับตระกูลฝางมาก่อน ตระกูลฝางเป็นตระกูลทหาร และคุณชายฝางก็เป็นแม่ทัพที่น่านับถือด้วยภรรยาม่ายของเขาควรเป็นคนตรงไปตรงมา กล้าหาญ และมีจิตใจดีเหมือนที่เขาเคยเป็นเช่นกันแต่ตอนนี้ คำพูดแค่คำเดียวของนางก็ทำให้คนๆ หนึ่งขาดมือไปข้างหนึ่งเขายังเกลียดคนที่ขว้างอุจจาระใส่ให้ แต่จับตัวได้ก็แค่ทุบตีสั่งสอนเขาสักหน่อยก็ปล่อยตัวได้เลย ทำไมต้องหักมือเท้าอีกฝ่ายด้วยมันไม่ได้เกิดจากความเมตตา แค่ไม่อยากปลุกระดมความโกรธของสาธารณชนอีก และต้องการให้เรื่องนี้ยุติลงโดยเร็วที่สุด ตอนนี้คนที่ถูกหักมือนั้นคงจะทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ได้เขามองไปที่ยี่ฝาง ทัศนคติของเขายังคงแข็งแกร่งมาก "ข้าจะไปถามหลู เมื่อข้ากลับมา เจ้าก็ยังต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 431
ในห้องโถงดอกไม้ จ้านเป่ยว่างและหวังชิงหลูนั่งตรงข้ามกันหวังชิงหลูปาดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้า และไม่ได้มองดวงตาที่ผิดหวังของจ้านเป่ยว่าง นางแค่แก้ต่างให้ตนเองด้วยเสียงสะอื้น "วันนั้นข้าโกรธมากจริงๆ เพิ่งกลับมาจากบ้านพ่อแม่และเห็นรถม้าของพระชายาเป่ยหมิงอ๋องเดินผ่านหน้าประตูของเรา ท่านสามี ข้าแค่โกรธนะ ข้าสงสัยว่าคนที่ขว้างอุจจาระพวกนั้นเป็นนางหามา เพียงแต่เราไม่มีหลักฐาน ดังนั้นข้าจึงพูดกับนาง เพียงไม่กี่คำโดยไม่คาดคิดว่าโดนนางด่าทอยกใหญ่ พอกลับมาจวนก็เห็นคนใช้จับตัวคนที่ขว้างอุจจาระได้ ตอนนั้นอารมณ์เสียเลยสั่งให้คนหักมือเขา ข้าคิดไม่ถึงว่าคนใช้จะออกมือรุนแรงเข่นนั้น ขนาดหักทั้งมือและขาด้วย"จ้านเป่ยว่างจับประเด็นหนึ่งจากคำพูดของนาง "เจ้าบอกว่าเมื่อวานซ่งซีซีมาที่จวนแม่ทัพเหรอ?""นางไม่ได้เข้าจวนแม่ทัพหรอก แต่เดินผ่านซอยของเรา แล้วคนขว้างอุจจาระคนนั้นก็ถูกจับตัวได้ ถ้ามีหลักฐานข้าจะให้การเป็นพยานไปเอาผิดนางทันที แต่น่าเสียดายที่ไม่มีหลักฐาน""เจ้าทะเลาะกับนางหรือ นางพูดอะไร?" จ้านเป่ยว่างจับที่วางแขนของเก้าอี้ด้วยมือทั้งสองข้าง เล็บของเขาเกือบจะทิ่มแทงเข้าไปในไม้อยู่แล้วหวังชิงหลูตกตะ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 432
เมื่อฟังดูคำสารภาพรักของนาง จ้านเป่ยว่างไม่ได้รู้สึกมีความสุขแม้แต่น้อยเลยดูเหมือนเขาจะไม่เคยเข้าใจหวังชิงหลูเลยจริงๆเพียงแต่ว่าตอนนั้นที่ตระกูลฝางยอมปล่อยให้นางกลับบ้านโดยไม่ต้องเป็นให้นางเป็นแม่ม่าย คิดว่าอาจเป็นเพราะนิสัยที่อ่อนโยนและใจดีของนาง...เขาไม่ค่อยเข้าใจนางแล้วพ่อบ้านไม่ได้กลับมาและองรักษ์ที่ไปด้วยนั้นก็ไม่ได้กลับเช่นกัน คนนั้นไม่ต้องการจัดการเป็นการส่วนตัว ขอแค่คนที่ทำร้ายเขาถูกลงโทษตามกฏก็เท่านั้นพ่อบ้านยอมรับว่าเขาเป็นคนออกคำสั่งเองเพื่อปกป้องหวังชิงหลูเอาไว้สำนักเขตจิงจ้าวเอาพวกเขาทั้งหมดจำคุก ในความผิดทางอาชญากรถือว่าจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่เนื่องจากชายคนนั้นแขนขาหักแล้ว และจำเป็นต้องได้รับการรักษา เขาจึงยังสามารถเรียกร้องค่ารักษาได้หวังชิงหลูต้องการยุติเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด และไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเขาอีก ดังนั้นเขาจึงสั่งคนไปส่งเงินหนึ่งพันตำลึงให้เขาเมื่อฮูหยินผู้เฒ่ารู้เรื่องนี้ นางก็ดุหวังชิงหลู "ทำไมไม่ส่งคนไปตรวจดูว่าแขนขาของเขาหักจริงๆ หรือไม่ บางทีเขามาหลอกลวงคนก็ได้ เขามาขว้างอุจจาระใส่หน้าบ้านจวนแม่ทัพของเรายังเป็นฝ่ายได้เปรียบเสียอีกหรือ""น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 433
จ้านเป่ยว่างพายี่ฝางไปที่จวนโหวเจี้ยนคังอีกครั้ง คราวนี้เขานำของขวัญมากมายมาด้วย จ้านเป่ยว่างถึงขนาดคุกเข่าที่หน้าประตูเพื่อขอพบเขาถือว่าเขาโชคดีด้วย โหวเจี้ยนคังไม่ได้อยู่ในจวน หลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าทราบเรื่องนี้แล้ว นางก็เชิญพวกเขาเข้าไปยี่ฝางมีสีหน้าเย็นชตลอดเวลา โดยไม่มีความตั้งใจที่จะกล่าวขอโทษเลยแต่ฮูหยินผู้เฒ่าโหวเจี้ยนคังดูเหมือนจะไม่สนใจ และยังสั่งให้เติมน้ำชาให้พวกเขาด้วยลูกสะใภ้ หลานสะใภ้และหลนสะใภ้ต่างยืนอยู่ข้างๆ ล้วนจ้องมองไปที่ยี่ฝางด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรจ้านเป่ยว่างคุกเข่าลงและพูดว่า "จ้านเป่ยว่างมาคารวะฮูหยินผู้เฒ่า ขอให้ฮูหยินผู้เฒ่ามีสุขภาพแข็งแรง"ยี่ฝางก็คุกเข่าลงอย่างไม่เต็มใจแต่ไม่ได้พูดอะไรเลย ใช้ผ้าปิดหน้าไว้ ราวกับปากของนางถูกอะไรปิดกั้นเอาไว้อย่างไรอย่างนั้นฮูหยินผู้เฒ่าให้พวกเขาไม่ต้องมากพิธี และเชิญให้พวกเขานั่งลงจ้านเป่ยว่างพูดด้วยความกังวลมากว่า "ฮูหยินผู้เฒ่า วันนั้นภรรยาของข้าพูดหยาบคาย ไปก้าวร้าวฮูหยินผู้เฒ่าเข้า หวังว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะยกโทษให้ด้วย""มันแค่หยาบคายเหรอ? นางสาปแช่งต่างหาก" นางเฉิน หลานสะใภ้ของฮูหยินผู้เฒ่าพูดด้วยความโกรธ
บทล่าสุด
