บทที่ 365

ผิงหวูจูงปาดน้ำตาออก "ศิษย์พี่ไม่จากไป ศิษย์พี่จะอยู่ในเมืองหลวงเป็นเพื่อนเจ้า อยู่ในจวนเสนาบดีกั๋วกง เมื่อใดก็ตามที่เจ้าคิดถึงศิษย์พี่ ก็กลับมาจวนเสนาบดีกั๋วกงมาเยี่ยมข้า"

"เราจะอยู่ด้วย!" เมื่อได้ยินศิษย์พี่สาวรองพูดแบบนั้น ทุกคนก็พูดตามๆ ไป

ซ่งซีซีซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของศิษย์พี่สาวรอง นานมากแล้วที่นางไม่ได้รู้สึกปลอดภัยเหมือนตอนนี้เลย

นางอยากจะร้องไห้ และอาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้พวกเขาไป

แต่อาจารย์พูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า "เจ้าจะอยู่กับนางไปตลอดชีวิตหรือไง? ทุกคนต้องใช้ชีวิตของตัวเอง นอกจากนี้ เมืองหลวงแห่งนี้เป็นสถานที่ที่อยู่ได้อย่างง่ายๆ หรือ ต่อให้มันอยู่ได้ง่าย ก็ไม่ใช่สถานที่ที่คนของสถาบันว่านซงเหมินของเราจะอยู่อย่างถาวร"

เหรินหยางอวิ๋นไม่ชอบเมืองหลวง และเขาก็ไม่มีความประทับใจที่ดีต่อผู้คนในราชวงศ์ แต่นิสัยใจคอของเซี่ยหลูโม่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งยังยึดเขตหนานเจียงกลับมาและทำให้ดินแดนของประเทศได้สมบูรณ์ ดังนั้นเขาจึงยอมรับเขา แต่ใจคนจะเปลี่ยนไปหรือไม่นั้น ยังต้องใช้เวลามาพิสูจน์

ในตอนนั้น แต่เดิมเซี่ยหลูโม่อยากเป็นลูกศิษย์ของเขา แต่เขาไม่ต้องการยอมรับคนจากราชวงศ์ แต่ไม่รู้ว่